ตอนที่1 เสียงดังสนั่นหวั่นไหว

เกศราเหยียบคันเร่งรถหรูมุ่งหน้าสู่สนามบินสุวรรณภูมิเพื่อไปรับ ‘ดอน’ สามีที่เพิ่งกลับมาจากการไปเรียนต่อปริญญาเอกที่อเมริกา

ดร.ดอน เป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยชื่อดัง ส่วนเธอเป็นผู้แทนขายยาให้กับโรงพยาบาลต่าง ๆ ทั่วประเทศ

แม้อาชีพของเธอจะไม่มีเกียรติ ไม่มีหน้ามีตาเท่าสามี แต่เงินเดือนนับว่าสูงกว่ามาก ๆ บางเดือนเงินทุนการศึกษาที่มหาวิทยาลัยให้กับดอนไม่พอใช้ ก็เป็นเกศราที่ต้องส่งเงินให้สามีใช้ที่ต่างประเทศ

วันนี้เขาเรียนจบกลับมาแล้ว เธอทั้งดีใจ และโล่งอก

หนึ่งเธอจะได้ไม่ต้องหาเงินตัวเป็นเกลียวเพื่อส่งให้เขา สองเธอจะได้ใช้ชีวิตอย่างคู่รัก นอนด้วยกัน กินด้วยกัน และจูงมือเดินเที่ยวไปด้วยกันเหมือนคู่รักคนอื่น ๆ เสียที

ในขณะที่เกศรากำลังหวนคิดถึงสามีนั้น จู่ ๆ รถบรรทุกก็เบรกกะทันหัน เธอจึงรีบหักพวงมหาลัยหลบเข้าข้างทางเพื่อไม่ให้รถของตนชนเข้ากับท้ายรถบรรทุก ทำเอารถของเธอเสียหลักพุ่งตรงดิ่งเข้าหาเสาไฟฟ้า

หญิงสาวจึงรีบเหยียบเบรกรถ.....

ตู้ม !

เสียงดังสนั่นหวั่นไหว เกศรารู้สึกเหมือนตนเองหมุนคว้าง แล้วกลับมายืนงง ๆ อยู่ข้างถนน

เธอเห็นรถที่ตามหลังมาชะลอความเร็ว รถบางคันถึงกลับหยุด จากนั้น ชาวบ้านที่อยู่แถวนั้นก็วิ่งเข้ามาแทบจะชนเธอ แต่ทําไมพวกเขาดูเหมือนมองไม่เห็นเธอ

เกศราจึงวิ่งตามคนพวกนั้นไปเพราะอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

คนมากมายยืนดูอะไรสักอย่างที่ตรงนั้น เธอเห็นรถกู้ชีพวิ่งเข้ามาแล้วเจ้าหน้าที่ก็ช่วยกันนำร่างของใครสักคนออกมาจากรถที่พลิกคว่ำ

เกศราขยี้ตาตัวเองอีกครั้ง เพื่อมองภาพตรงหน้าให้ชัดขึ้น แล้วเธอก็เห็นว่า รถที่ชนเสาไฟฟ้าจนพลิกคว่ำ คือ รถของเธอ และร่างที่เจ้าหน้าที่กำลังจับขึ้นวางลงบนเปลแล้วเอาผ้าขาวคลุมนั้นคือ เธอ

“กรี๊ดดดดดดดดด”

เธอกรีดร้องออกมาสุดเสียงด้วยความตกใจ แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงเธอสักคน

หญิงสาวมองร่างของตนด้วยความสยดสยอง เลือดสีแดงไหลออกมาตามร่างเธอเต็มไปหมด

“ไม่จริง นี่ฉันตายแล้วเหรอ ฉันตายแล้วจริงๆ เหรอ”

เกศราวิ่งเข้าไปเขย่าคนนั้นคนนี้ถามอย่างสติแตก แต่มือของเธอสัมผัสพวกเขาไม่ได้

เกศราก้มมองตัวเอง ร่างของเธอคล้ายกับโปร่งแสง ชุดที่เกศราใส่ไม่ใช่ชุดในยุคปัจจุบัน แต่กลับเป็นชุดไทยโบราณ นุ่งผ้าถุง ห่มสไบสีแดง

“ฮือๆ ฉันตายแล้วจริงๆ ฮือๆ”

 เกศราร้องไห้โฮ ทั้งกลัว ทั้งเสียใจ พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตไปนานแล้ว จิตใจของเธอจึงห่วงแค่เพียงสามีที่นัดกันไว้ที่สนามบิน

“ฉันจะมัวเสียใจไม่ได้ ฉันต้องรีบไปหาเขา”

เพียงแค่คิดร่างของเธอก็วูบหายไปแล้วไปยืนอยู่ในสนามบินสุวรรณภูมิ

“ฉะ.. ฉันมาที่นี่ได้อย่างไง” เกศราตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนลืมความเสียใจไปหมดสิ้น “เพียงแค่คิดว่าจะไปไหน ก็ไปได้ทันทีเลยเหรอ”

สักพักเธอก็เห็นชายหนุ่มอายุสามสิบปลาย ๆ ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาจากประตูเลื่อนอัตโนมัติ

เขาสวมเสื้อสูทสีน้ำเงินเข้ม ผูกเนกไท รองเท้าหนังสีดำขัดเงาวับ การแต่งกายที่แสนจะเนี้ยบทุกระเบียบนิ้วเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก

“พี่ดอน ! พี่ดอนเกศอยู่ตรงนี้ค่ะ”

เกศราตะโกนลั่นด้วยความดีใจที่เห็นสามี ทั้งร้องเรียก ทั้งโบกมือให้เขาโดยลืมไปว่าตัวเองได้กลายเป็นวิญญาณไปแล้ว

เขาไปเรียนต่อปริญญาเอก ด้านวิศวกรรมศาสตร์ที่อเมริกาถึง 2 ปีเต็ม รูปร่าง และหน้าตาของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ยังคงหล่อเหลา ดูภูมิฐานเช่นเดิม

เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ หญิงสาวก็โผเข้ากอดเขา แต่เขากลับเดินทะลุร่างของหล่อนไป

“เอ๊ะ !”

ด้วยเหตุนี้ เกศราจึงได้สติขึ้นมาว่าตนเองตายไปแล้ว สีหน้าของเธอเศร้าขึ้นมา รีบหันกลับไปมองสามีด้วยความเป็นกังวล

เธอเห็นเขายกนาฬิกาขึ้นดู พร้อมกับล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วกดโทรออก

“พี่ดอน ฉันอยู่นี่ ฉันรับโทรศัพท์พี่ไม่ได้อีกแล้ว”

เกศราร้องบอกเขาทั้งน้ำตา ไม่รู้จะบอกสามีอย่างไรให้ทราบว่าเธอไม่สามารถเดินเคียงข้าง และดูแลเขาไปจนแก่เฒ่าเหมือนคำมั่นสัญญาที่ได้ให้ไว้แก่กันได้แล้ว

ในช่วงเวลาที่เธอกำลังกังวลใจอยู่นั้น จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อ แล้วร่างโปร่งแสงของเกศราก็หายวับกลับมายืนอยู่ตรงตำแหน่งที่เธอเกิดอุบัติเหตุอีกครั้ง

เธอเห็นชายหนุ่มวัยสามสิบต้น ๆ ในชุดตำรวจติดดาวที่บ่าสามดวงกำลังยืนสั่งลูกน้อง และเจ้าหน้าที่กู้ภัย

“ผู้ตายชื่อเกศรา....” ผู้กองแจ็คหยิบบัตรประชาชนของผู้ประสบอุบัติเหตุขึ้นมาดูจากนั้นก็ใส่ไว้ในถุงเก็บหลักฐาน “ส่งศพไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดให้แพทย์ชันสูตรศพดูว่ามีแอลกอฮอล์ หรือโรคประจำตัวหรือเปล่า”

นายตำรวจอีกคนที่ไม่มีดาวประดับบ่าขมวดคิ้ว แล้วถามว่า “อุบัติเหตุครั้งนี้ไม่ปกติหรือครับผู้กอง”

ผู้กองแจ็คสีหน้าเคร่งขรึมขึ้น “จ่าดูสิ ไม่มีรอยเบรกเลย ถ้าคนขับไม่หลับใน เมา หรือหมดสติ ก็คงจะถูกตัดสายเบรก”

จ่ายาวลดเสียงลง “ถ้าเป็นกรณีหลังก็คงเป็นการวางแผนฆาตกรรมนะสิผู้กอง”

“อืม”

ผู้กองแจ็คทำเสียงในลำคอ จากนั้นก็สั่งให้ลูกน้องนำรถที่เกิดอุบัติเหตุไปที่โรงพักเพื่อตรวจสภาพรถ

ในขณะที่ทุกคนกำลังเคลื่อนย้ายศพ และซากรถ เกศราที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ได้ยินบทสนทนาทั้งหมดถึงกับหน้าซีด

เธอไม่มีโรคประจำตัว ไม่ได้หลับใน ไม่ได้เมา ดังนั้น เธอรู้ได้ทันทีว่า อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเกิดจากเบรกรถถูกตัด

มีคนต้องการให้เธอตาย !

แล้วใครกันหละที่อยากให้เธอตาย