ตี๋เหรินเจี๋ย นักสืบราชวงศ์ถัง ซีซั่นต่อไปมีข่าวอัพเดตไหม?

การตัดสินใจให้ตัวละครนักสืบตายในตอนจบเป็นการเล่นที่กล้าหาญและมีความหมายทางศีลธรรมสำหรับผม — มันไม่ใช่แค่ทริกเพื่อทำให้คนอ่านตกใจ แต่เป็นการปิดประเด็นที่นักเขียนอยากบอกเล่าให้แน่ชัด เมื่ออ่าน 'Curtain' ผมรู้สึกว่าการตายของเฮอร์กิวล์ ปัวโรต์คือการยอมรับผลของการตัดสินใจและการใช้ชีวิตแบบไม่มีข้อยกเว้น นักเขียนนำเอาปัวโรต์มาวางบนแท่นศีลธรรมเพื่อชั่งน้ำหนักพฤติกรรมมนุษย์ทั้งหมดที่เขาเจอมาในอาชีพ การให้ฮีโร่ตายตรงๆ กลายเป็นบทลงโทษหรือบทพิพากษาในเชิงสัญลักษณ์ ขณะเดียวกันก็ให้ความรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดไม่ใช่การผจญภัยไม่มีผลต่อความเป็นจริง มุมหนึ่งที่ผมชอบก็คือการปิดปากเรื่องเล่าที่อาจถูกขยายไปเรื่อย ๆ ถ้าตัวละครไม่ตาย นักเขียนบางคนต้องการให้ภาพจำจบลงอย่างชัดเจน เพื่อบังคับให้ผู้อ่านกลับมามองหัวข้อที่แท้จริงของเรื่อง — ความรับผิดชอบ ความยุติธรรม และความเจ็บปวดของการรู้สึกว่าคุณผิดพลาด การจากไปของนักสืบยังทำให้ตัวละครรองมีพื้นที่เติบโตและสะท้อนความหมายของการสูญเสียด้วย มันเจ็บ แต่ก็มีความหนักแน่นแบบวรรณกรรมที่ผมคิดว่ายากจะได้จากตอนจบแนวอื่น

ฉากที่น้ำตกไรเคินบาคในเรื่อง 'The Final Problem' เป็นฉากที่ยังคงก้องอยู่ในหัวของแฟนหนังสือนักสืบหลายคน เพราะการเล่าที่กระชับและภาพที่คมชัดทำให้การหายสาบสูญของตัวละครดูจริงจังและสุดโต่ง ในฐานะคนที่โตมากับเรื่องสั้นชุดนี้ ฉันรู้สึกว่าวิธีการของอาเธอร์ โคแนน ดอยล์—การจัดฉากให้นักสืบต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่ทรงพลังที่สุดและจบลงด้วยการพังทลายของสถานที่—สร้างความไม่แน่ใจจนแฟนๆเชื่อว่าการตายคือข้อสรุปเดียวที่สมเหตุสมผล การบรรยายอารมณ์ของวัตสันและความเงียบของบรรยากาศบนผืนน้ำตกทำให้ภาพนั้นหนักแน่นมากกว่าคำว่าแค่ 'การจากไปชั่วคราว' ทั้งนี้ยังมีบริบททางประวัติศาสตร์ที่เพิ่มความเข้าใจ—ผู้เขียนต้องการพักจากการเขียนตัวละครดัง การตัดสินใจเช่นนี้จึงกลายเป็นการช็อกทั้งวงการ สิ่งที่ทำให้ฉากนี้ทรงพลังในความคิดของฉันไม่ใช่แค่การลาจาก แต่มันคือการใช้พื้นที่ธรรมชาติและความเป็นศัตรูสุดท้ายมาเป็นฉากปิดเรื่อง การกลับมาของฮอล์มส์ในงานต่อมาทำให้ประสบการณ์อ่านในยุคแรกอ่อนลง แต่ความรู้สึกเมื่ออ่านครั้งแรก—ความสูญเสียที่แท้จริง—ยังคงเป็นความทรงจำที่ลึกอยู่ในใจแฟนรุ่นเก่า

ฉันเคยตั้งคำถามว่า สตูดิโอจะกล้าทำภาคต่อเมื่อคนที่เป็นหัวใจของเรื่อง—นักสืบ—ได้ตายไปแล้วหรือไม่ ผู้ชมหลายคนจะรู้สึกว่าการฆ่าตัวละครสำคัญเป็นการปิดทาง แต่ในความคิดของฉันมันกลับเป็นทั้งความเสี่ยงและโอกาสที่น่าตื่นเต้น เหมือนกับตอนที่ 'Death Note' ไล่ลำดับเหตุการณ์หลังการตายของ L เรื่องไม่ได้จบ เพราะการตายของนักสืบเปิดช่องให้ตัวละครอื่นเติบโต พัฒนากลายเป็นศูนย์กลางใหม่ หรือทำให้ความจริงบางอย่างถูกเปิดเผยช้าลงจนเก็บความตึงเครียดไว้ได้ต่ออีกหลายตอน สตูดิโอมักประเมินสองปัจจัยใหญ่ คือคุณค่าทางเล่าเรื่องกับผลตอบแทนเชิงพาณิชย์ ถ้าการตายเป็นการกระทำที่มีน้ำหนักและขยายความสนใจได้—เช่น เปลี่ยนโฟกัสไปยังคดีที่ใหญ่ขึ้น เปิดมุมมองจากฝ่ายตรงข้าม หรือสร้างโลกขยายที่มีตัวละครหลากหลาย—พวกเขามักจะยอมเสี่ยงและแปลงมันเป็นภาคต่อแบบสปินออฟหรืออนาธโลจี แต่ถ้าตายแบบไม่มีเหตุผลชัดเจนหรือเป็นแค่วิธีช็อกคนดู สตูดิโอก็มักจะหลีกเลี่ยงเพราะผู้ชมอาจรู้สึกถูกหักหลังและเมินออกจากแฟรนไชส์ได้ ฉันชอบผลงานที่ใช้การตายเป็นเครื่องมือสร้างชั้นความหมาย มากกว่าจะเป็นลูกเล่นช็อกเพียงอย่างเดียว ถ้าภาคต่อตั้งใจเล่าและเคารพความหมายของการสูญเสีย เราจะได้ผลงานที่เข้มข้นและโตขึ้นกว่าเดิม แต่ถ้าทำเพียงเพื่อต่อยอดรายได้ เรื่องนั้นก็มักจะสะดุดกลางทางและรู้สึกกลวงๆ เหมือนกัน

พอได้ดู 'ตํา รับ รัก ราชวงศ์ ห มิ ง' ครั้งแรก ฉันรู้สึกว่ามันเป็นงานสร้างที่ตั้งใจจะเล่นกับความโรแมนติกและภาพลักษณ์ของราชสำนักมากกว่าจะเป็นสารานุกรมประวัติศาสตร์ ในเชิงข้อเท็จจริงหลายอย่างถูกปรับเปลี่ยนเพื่อความเข้มข้นของเรื่อง: บางบุคคลถูกผสมรวม บางเหตุการณ์ย่นเวลาให้กระชับ และพิธีกรรมบางอย่างถูกดัดแปลงให้ดูงดงามขึ้นกว่าที่เอกสารโบราณรายงานไว้ ฉันยอมรับได้เพราะความพยายามด้านงานสร้างทั้งเครื่องแต่งกาย ฉาก และดนตรีช่วยพาเรากลับสู่อารมณ์ของยุค แต่หากจะมองในมุมของนักประวัติศาสตร์ ละครมักเลือกใช้ความจริงเป็นกรอบ แล้วเติมแต่งรายละเอียดให้เข้ากับพล็อตโรแมนติก ถามว่าแม่นยำแค่ไหน คำตอบคือส่วนผสม: ข้อมูลเบื้องต้นหลายส่วน เช่น ชื่อสถานที่ ระบบยศ หรือเหตุการณ์สำคัญ มักมีรากฐานมาจากประวัติศาสตร์ แต่รายละเอียดปลีกย่อยและความสัมพันธ์ของตัวละครถูกเปลี่ยนเพื่อให้คนดูอินมากขึ้น ผลลัพธ์คือผลงานที่ดูน่าเชื่อแต่ไม่ควรถูกอ้างอิงเป็นเอกสารทางประวัติศาสตร์อย่างเคร่งครัด

หัวใจของตอนแรกคือการปูพื้นตัวละครและโลกให้ชัดเจนก่อนที่จะปล่อยให้เรื่องลุกเป็นไฟ ฉันจำได้ว่าตอนแรกของ 'ถังซาน' เปิดด้วยภาพของเด็กหนุ่มที่ฝึกฝนอย่างเงียบๆ ภายใต้ข้อห้ามของลัทธิ เรื่องเล่าบอกให้เห็นความฉลาด ความมุ่งมั่น และความลับที่เขาพยายามเก็บไว้ คนดูจะได้เห็นแรงผลักดันที่ทำให้เขาต้องเลือกเส้นทางที่ไม่ธรรมดา ซึ่งเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญของเรื่อง การเล่าในตอนนี้ไม่ได้เน้นแอ็กชันยืดยาวเท่ากับการวางบรรยากาศและมิตรภาพบางอย่างที่เริ่มก่อร่าง รู้สึกเหมือนดูฉากเริ่มของ 'Naruto' ที่เน้นรากเหง้าแล้วค่อยพาไปสู่การผจญภัย ฉันชอบที่มันให้เวลาเราเข้าใจเหตุผลของตัวละครก่อนจะโยนสถานการณ์หนักๆ มา ทำให้ตอนแรกแม้เป็นเพียงการปูเรื่องแต่ยังคงตราตรึงและทำให้ใจอยากกดดูตอนต่อไป

ความยาวของตอนแรกของ 'Soul Land' โดยปกติจะอยู่ที่ประมาณ 24–26 นาที รวมเครดิตปิดท้ายและเพลงเอนดิ้งในตอนจบ ฉันรู้สึกว่าจังหวะเวลาที่ให้กับตอนเปิดนั้นพอดีสำหรับการแนะนำตัวละครอย่าง 'ถังซาน' กับโลกแฟนตาซีที่มีระบบพลังพิเศษ โดยส่วนใหญ่จะเริ่มด้วยโอพินิงสั้น ๆ แล้วไหลไปยังเนื้อเรื่องหลักจนถึงฉากท้ายที่มีเพลงเอนดิ้งและเครดิตไหลขึ้นมา ทำให้ทีมงานหลักและนักพากย์ได้แสดงชื่อแบบครบถ้วน ในมุมมองของคนดูประเภทตั้งใจสังเกต รายละเอียดเล็ก ๆ อย่างการใส่ตัวอย่างตอนหน้า หรือโลโก้สตรีมบางครั้งก็ทำให้เวลารวมเพิ่มขึ้นเล็กน้อย แต่โครงสร้างพื้นฐานคือเปิดเรื่อง 16–18 นาที และเหลือเวลาให้เครดิตกับเพลงประจำตอนอีกไม่กี่นาที — นั่นคือเหตุผลที่ตอนแรกจึงใกล้เคียงกับมาตรฐานอนิเมะทีวีอย่างใน 'Attack on Titan' มากกว่าภาพยนตร์ใหญ่ ๆ

ฉากเปิดของ 'ถังซาน' ในอนิเมะให้ความรู้สึกกระชับและดึงดูดกว่าที่ปรากฏในนิยายต้นฉบับเยอะเลย ผมสังเกตว่าตอนแรกของอนิเมะมักจะย่อรายละเอียดภูมิหลังของตระกูลและกฎของสำนักลง เพื่อแลกกับซีนภาพคมชัดและจังหวะที่เร็วขึ้น นิยายต้นฉบับจะใช้พื้นที่บรรยายอธิบายการฝึก การจัดอันดับภายในสำนัก และแรงจูงใจของตัวละครอย่างละเอียด ทำให้ผู้อ่านเข้าใจเหตุผลเชิงลึกของการตัดสินใจของถังซาน ขณะที่อนิเมะเลือกแสดงผ่านภาพและบทสนทนา ทำให้บางมุมมองภายในหายไปหรือถูกย่อเป็นซีนสั้นๆ นอกจากนั้น เสียงพากย์, ดนตรีประกอบ และการเคลื่อนไหวของตัวละครในอนิเมะเสริมบรรยากาศที่นิยายถ่ายทอดด้วยคำพูดไม่ได้ เช่นการเน้นหน้าตาของอาวุธหรือการเคลื่อนไหวฝีมือตอนต่อสู้ ซึ่งช่วยให้ผู้ชมเข้าใจความสามารถแบบเห็นภาพ แต่ถ้าหากอยากรู้ความคิดภายในใจของถังซานตามต้นฉบับเต็มๆ ต้องกลับไปอ่านนิยาย เพราะรายละเอียดทางอารมณ์และตรรกะบางอย่างถูกตัดหรือย้ายตำแหน่งในอนิเมะเหมือนที่เคยเห็นการปรับบทแบบนี้ใน 'Fullmetal Alchemist' มาก่อน — นั่นคือแลกความละเอียดเชิงเนื้อหาเพื่อแลกกับจังหวะและภาพที่เข้มข้นขึ้น

แรกที่ได้ดู 'ถังซาน' ตอนที่ 1, ผมถูกดึงเข้ามาจากการนำเสนอโลกและภาพลักษณ์ของตัวเอกทันที — ฉากเปิดเน้นไปที่การฝึกฝนและรากเหง้าของตระกูลทำให้ตัวละครใหม่ที่ปรากฏชัดเจนเป็นกลุ่มไม่ใช่แค่คนเดียว ตัวละครใหม่ที่เห็นชัดมีทั้ง 'ถังซาน' (ตัวเอกแน่นอน), บุคคลที่คาดว่าเป็นพ่อของเขาซึ่งมักถูกเรียกเป็นตำแหน่งหรือชื่อครอบครัวเพื่อบอกสายเลือด และอีกกลุ่มคือผู้เฒ่า/ผู้นำสำนักกับศิษย์คนอื่นๆ ในสำนัก พวกนี้ถูกวางให้เป็นฉากหลังที่เน้นย้ำประวัติศาสตร์ของตระกูลและทำให้ความสามารถของถังซานดูโดดเด่นขึ้น ในแง่ความเด่นชัด ผู้ที่โดดเด่นที่สุดยังคงเป็น 'ถังซาน' เพราะฉากส่วนใหญ่ถูกออกแบบมาเพื่อแสดงจังหวะการเคลื่อนไหว สายตา และเสียงพากย์ของเขา แต่ตัวละครที่เป็นพ่อและหัวหน้าสำนักก็ได้รับพื้นที่พอสมควรในการอธิบายแรงจูงใจและเบื้องหลัง ทำให้บทเปิดไม่รู้สึกว่างเปล่า — ผมชอบที่แม้จะเป็นตอนแรก แต่คาแรกเตอร์รองก็ช่วยเสริมให้โลกของเรื่องมีน้ำหนักขึ้น