ทำไมตัวร้ายในอนิเมะถึงกลายเป็นคนดีในตอนท้าย

รายการภาพยนตร์ที่ถูกยืดออกเป็นซีรีส์ฝรั่งมีหลายเรื่องที่ทำให้มุมมองเก่า ๆ ถูกตีความใหม่ ซึ่งทำให้ฉันตื่นเต้นทุกครั้งที่เห็นวิธีการเล่าเรื่องเปลี่ยนทิศทาง การยกตัวอย่างที่ชัดเจนที่สุดคงต้องยก 'Fargo' ที่จากหนังอาชญากรรมหนึ่งเรื่องกลายเป็นซีรีส์แบบแอนโธโลจี ที่แต่ละฤดูกาลหยิบธีมความยุติธรรม ความรุนแรง และมุกมืดมาปรับบริบทใหม่ ผลลัพธ์คือการขยายโลกของหนังโดยไม่ทำให้ต้นฉบับถูกกลืนหายไป ส่วน 'Westworld' นั้นแปลกและน่าสนใจที่เอาแนวคิดไซไฟ-ปรัชญาจากหนังมาทำให้เป็นพื้นที่ที่สามารถสำรวจตัวละครและความตั้งใจได้ลึกขึ้น ผ่านการขยายเส้นเรื่องและการสร้างตำนานของสวนสนุกอนาคต ก็มีตัวอย่างที่เปลี่ยนโทนจากหนังสั้นคอมเมดี้ไปเป็นซีรีส์ที่เน้นตัวละครมากขึ้น เช่น 'Buffy the Vampire Slayer' ที่ยืมคอนเซปท์จากหนังปี 1992 แต่ทำให้ตัวละครเติบโต ความสัมพันธ์ซับซ้อนขึ้นจนแฟนรุ่นต่อมาจดจำได้ดี อีกเรื่องที่ชอบคือ 'Clueless' จากหนังวัยรุ่นยุค 90 ที่กลายเป็นซีรีส์โทรทัศน์ ให้ความรู้สึกอบอุ่นแบบเดียวกันแต่ลงลึกเรื่องเพื่อนและสังคมในแบบที่หนังทำไม่ได้ในเวลาแค่ชั่วโมงสองชั่วโมง — ส่วน 'The Exorcist' นั้นพยายามต่อยอดตำนานสยองขวัญอย่างจริงจัง และแม้จะไม่เหมาะกับทุกคน แต่วิธีขยายนิยามความกลัวในทีวีก็มีเสน่ห์แบบเฉพาะตัว

นานแล้วที่เห็นคนไทยเอามุข 'น่ะจ้ะ' มาล้อกันจนกลายเป็นมีมที่ใช้ในแชททั่วไป โดยมุมมองแรกของเราคือว่ารากเหง้ามาจากฉากที่ตัวละครเด็กน่ารักใช้คำลงท้ายแบบกวนๆ เพื่อสยบความจริงใจหรือคำขอโทษของผู้ใหญ่ หนึ่งในฉากที่มักถูกยกขึ้นมาเป็นตัวอย่างคือฉากของ 'Spy x Family' ที่อนย่าทำหน้าตาแยบยลจนคนดูขำลั่นแล้วโยนคำว่า 'จ้ะ' ลงมาเบาๆ ราวกับบอกว่าเธอรู้ทุกอย่างแล้ว แต่ยังทำเป็นไร้เดียงสา การกลับมาของมุกนี้ในสังคมออนไลน์ไทยไม่ได้เกิดจากคำเพียงคำเดียว แต่เกิดจากการจับคู่ภาพหน้าเด็กน่ารักกับน้ำเสียงที่ดูประเมินค่า เป็นการเล่นกับความไม่สมดุลระหว่างความจริงจังและความแบ๊ว เราจึงเห็นได้ว่าคลิปสั้นหรือสติกเกอร์จากฉากแบบนี้กลายเป็นแม่แบบให้คนตัดต่อ ใส่คำว่า 'น่ะจ้ะ' ลงไปในสถานการณ์อื่นๆ เช่น การตอบกลับแบบเสียดสีหรือการเย้าแหย่เพื่อน ทำให้มุขเล็กๆ กลายเป็นอาวุธตลกประจำชุมชน มุมมองแบบนี้ทำให้เราเข้าใจว่ามีมไม่ได้เกิดขึ้นแค่เพราะประโยคนั้นมีเสน่ห์ แต่เพราะฉากต้นทางถ่ายทอดคาแรกเตอร์ได้ชัดเจนพอให้คนอื่นนำไปต่อยอด และเมื่อนำไปใช้ซ้ำบ่อยๆ จังหวะและน้ำเสียงของ 'น่ะจ้ะ' ก็กลายเป็นภาษาของตัวเองในวงการออนไลน์

การวิจารณ์ที่กลายเป็นการตามรังควานจนเกินเลย มองจากมุมของคนที่รักงานสร้างสรรค์มันรู้สึกเหมือนถูกแทงกลางใจ ความเห็นเชิงวิจารณ์ที่ตรงไปตรงมาสามารถเป็นแรงขับเคลื่อนให้ผลงานดีขึ้นได้ แต่วิพากษ์วิจารณ์ที่กลายเป็นการคุกคาม—เช่นการล้ำเส้นส่วนตัว ไปขู่เข็ญ หรือลงข้อความเหยียด—นั่นไม่ใช่การแสดงออกที่เป็นการถกเถียงสุขภาพดีอีกต่อไป ฉันมักนึกภาพฉากหนึ่งใน 'One Piece' ที่แฟนๆ โต้เถียงกันเรื่องทิศทางเรื่องราว แล้วเห็นว่าขอบเขตของการโต้วาทีถูกทำลายโดยคำพูดโจมตีตัวบุคคล แทนที่จะโฟกัสที่เนื้อหา นั่นคือเส้นที่แยกระหว่างวิจารณ์และการรังควาน การวิจารณ์ควรตั้งคำถามกับงาน ไม่ใช่ทำร้ายคนที่อยู่เบื้องหลังงาน สุดท้ายในฐานะคนที่เป็นแฟน คนทำงานศิลป์ก็ยังเป็นมนุษย์ การยับยั้งชั่งใจและการให้ความเคารพเป็นสิ่งสำคัญ ถ้าต้องการให้วงการเติบโต เราต้องปกป้องพื้นที่สำหรับการวิจารณ์ที่สร้างสรรค์และมีมารยาท เหมือนการอ่านฉากสร้างอารมณ์แล้วพูดคุยกันด้วยเหตุผลมากกว่าการโยนหินใส่บ้านของคนอื่น

สิ่งแรกที่ดึงผมให้กลับมาดู 'Dragon Ball' ซ้ำแล้วซ้ำอีกคือความซับซ้อนของ 'Piccolo' — ไม่ได้เป็นแค่ตัวร้ายเปลี่ยนไปดี แต่เป็นตัวละครที่ถูกแกะออกทีละชั้นจนเห็นความเป็นมนุษย์ (หรือ Namekian) ข้างใน เมื่อคิดถึงความเปลี่ยนแปลงของตัวละครในเรื่องนี้ ผมชอบว่ามันไม่ได้เป็นการเปลี่ยนแปลงแบบผิวเผิน แต่มีเหตุการณ์และความสัมพันธ์ที่ผลักให้เขาโตขึ้นจริงจัง ตัวอย่างที่ชัดเจนคือบทบาทของเขากับเด็ก ๆ — โดยเฉพาะกับ Gohan — ซึ่งทำให้ความดุดันเดิมมีมิติของความเอื้ออาทรและความรับผิดชอบ แง่มุมนี้ทำให้คนดูรู้สึกเชื่อมโยง เพราะเราเห็นคนที่เคยโหดร้ายยอมเสียสละและสอนคนอื่นจนเก่ง นอกจากเรื่องความสัมพันธ์แล้ว ผมชอบการออกแบบและความสามารถทางเทคนิคที่ทำให้ Piccolo มีเสน่ห์แบบเฉพาะตัว เขาไม่ใช่แค่นักสู้ที่ชกแล้วชนะ แต่เป็นตัวละครที่ใช้กลยุทธ์ รู้จักวางแผน และมีสกิลเย็นชาที่เป็นเอกลักษณ์ เช่น พลังการฟื้นฟูและการใช้พลังจิตเฉพาะตัว ทำให้การต่อสู้ของเขาดูน่าสนใจมากขึ้นกว่าแค่การบวกพลังธรรมดา การผสมผสานของความเข้มแข็ง ความสงบ และความฉลาดนี้เองที่ทำให้เขาแตกต่างจากฮีโร่แบบเดิม ๆ อีกเหตุผลที่ทำให้ผมหลงรักคือภาพรวมของการสู้และบทบาทเชิงโครงเรื่อง — จากศัตรูสู่พันธมิตร เขาเป็นตัวอย่างของธีมการไถ่บาปและการเติบโตซึ่ง 'Dragon Ball' เล่าออกมาได้ชัดเจน การผสานตัวละครอย่างการรวมร่าง (fusion) เพื่อช่วยโลก หรือฉากที่เขายอมแลกเพื่อปกป้องคนที่เขารัก ทำให้บทของเขามีน้ำหนักและความหมายยิ่งขึ้น เมื่อรวมกับฉากการต่อสู้ที่ทรงพลังและเนื้อหาด้านจริยธรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ ผลลัพธ์คือภาพลักษณ์ของตัวละครที่แฟน ๆ จดจำได้ไม่ลืม — เป็นตัวละครที่น่าค้นหา มีทั้งความดิบและความอบอุ่นซ่อนอยู่ในคนเดียวกัน

แค่ได้ยินชื่อเรื่องก็รู้สึกตื่นเต้นแล้ว! เล่ม 10 ของ 'กลายเป็นท่านเทพในเกมสยองขวัญ' นี่เป็นเล่มที่แฟนๆ รอคอยกันมานาน จากข้อมูลที่ทราบ เล่มนี้จะวางจำหน่ายวันที่ 15 สิงหาคม 2566 นี้ พอคิดย้อนไปตอนอ่านเล่มก่อนๆ รู้สึกว่านักเขียนพัฒนาการเล่าเรื่องได้น่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะการสร้างบรรยากาศสยองขวัญที่ผสมผสานกับการเล่นกับแนวคิดเรื่องเทพเจ้าได้อย่างลงตัว แฟนๆ ในกลุ่มอ่านนิยายที่ผมคุยด้วยต่างก็คาดการณ์กันใหญ่ว่าเล่มนี้คงจะมีบทบาทสำคัญในการปูทางไปสู่ตอนจบของซีรีส์

ถ้าพูดถึง 'กลายเป็นท่านเทพในเกมสยองขวัญ' เล่ม 10 นี่ต้องบอกว่ายังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ในวงการเลยนะ ตัวฉันเองตามอ่านมาตั้งแต่เล่มแรก จนถึงตอนนี้รู้สึกว่ายังมีคำถามค้างคาใจหลายจุดที่ผู้เขียนอาจจะเก็บไว้สำหรับตอนจบ ความน่าสนใจของเล่ม 10 อยู่ที่การย้อนกลับไปเปิดปมความสัมพันธ์ระหว่างตัวเอกกับเทพเจ้าลึกลับ แถมยังมีบททดสอบสุดหฤโหดที่ท้าทายทั้งตัวละครและผู้อ่าน รู้สึกว่าถ้าจบตรงนี้ก็อาจจะเร่งรีบเกินไป เพราะยังมีแผนที่และปริศนาอีกหลายชั้นที่รอการแก้ไข

น่าประทับใจจริงๆ ที่เรื่องแนว 'ลูกสาวบุญธรรม' กำลังเป็นที่นิยมในวงการนะ! ในฐานะคนที่ตามอ่านมานาน ลองมาเจาะลึกกันดีกว่าว่ามีบทไหนเด็ดๆ บ้าง ถ้าพูดถึงมังงะแปลไทย 'Tensei Shitara Slime Datta Ken' มีช่วงที่ริมุรุรับดูแลชิซุเป็นลูกสาวบุญธรรมแล้วพัฒนาความสัมพันธ์แบบพ่อลูกได้น่ารักมาก แม้จะไม่ใช่พระเอกแบบดั้งเดิม แต่การแสดงบทบาทการดูแลเอาใจใส่ก็ทำให้บทเหล่านี้เป็นที่จดจำ อีกเรื่องที่น่าสนใจคือ 'The Rising of the Shield Hero' ที่นาออฟูมิกลายเป็นเหมือนพ่อบุญธรรมให้ราฟูตาเรีย แม้จะเริ่มจากความจำเป็น แต่บทที่เขาค่อยๆ เปิดใจและแสดงความรักอย่างจริงใจนี่แหละที่ตราตรึงใจคนอ่าน

มีนิยายแนว 'ลูกสาวบุญธรรม' หลายเรื่องที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นและสนุกไม่แพ้กัน ลอง 'The Daughter of the Albert House Wishes for Ruin' ดูสิ เรื่องนี้มีพระเอกที่อบอุ่นและนางเอกจอมป่วนที่พยายามทำตัวให้แย่เพื่อหลีกเลี่ยงโชคชะตา แต่กลับโดนพระเอกเลี้ยงดูแบบลูกสาวสุดหวง อีกเรื่องที่ไม่ควรพลาดคือ 'I Swear I Won’t Bother You Again!' เป็นแนว rebirth ที่นางเอกพยายามแก้ไขความผิดพลาดในชาติก่อน โดยมีพ่อบุญธรรมที่คอยสนับสนุนเธออย่างเต็มที่ ความสัมพันธ์ในครอบครัวที่น่าประทับใจทำให้เรื่องนี้ติดอันดับยอดนิยมเลยล่ะ