เสียงกีตาร์โปร่งค่อยๆ ทิ้งค้างไว้เหมือนลมหายใจสุดท้ายของตัวละครหนึ่งฉาก — นั่นเป็นเทคนิคง่ายๆ ที่ฉันใช้อธิบายการต้อนอารมณ์ของตัวละครผ่านดนตรีได้ชัดเจนที่สุด
ฉันชอบคิดว่าเพลงทำหน้าที่สองชั้น: ชั้นแรกคือการตั้งบรรยากาศทันที เช่นใช้โทนเปียโนต่ำกับเสียงสตริงบางๆ เพื่อทำให้ผู้อ่านรู้สึกเวิ้งว้างหรือเก็บกด ชั้นที่สองคือการให้ 'ธีมประจำตัว' (leitmotif) แก่ตัวละคร ซึ่งจะค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปตามพัฒนาการ ถ้าในบางมังงะฉากรักที่เคยหวานกลายเป็นการทรยศ นักแต่งเพลงอาจเปลี่ยนคอร์ดจากเมเจอร์เป็นไมเนอร์ เพิ่มความไม่ลงตัวของฮาร์โมนี หรือใส่เสียงก้องเล็กน้อยให้ความรู้สึกไม่มั่นคง
ตัวอย่างภาพชัดเจนที่ฉันมักยกคือฉากที่คนสองคนจากกันใน '
nana' จังหวะกีตาร์เคี้ยวๆ กับเสียงร้องห่างๆ ทำให้รู้สึกทั้งความคิดถึงและความเจ็บปวดพร้อมกัน นักแต่งเพลงที่เก่งจะรู้จักใช้ความเงียบเป็นเครื่องมือด้วย บางครั้งการตัดเสียงตรงจุดเปลี่ยนทำให้ผู้อ่านรับรู้ได้ทันทีว่าความสัมพันธ์เปลี่ยนแล้ว — มันคือการเขียนอารมณ์ด้วยเว้นวรรคมากกว่าการใส่โน้ตตลอดเวลา
ฉันมองว่าความท้าทายที่สุดคือการทำให้เพลงไม่โผล่เกินหน้าบท แต่ก็ต้องไม่จางจนไร้อารมณ์ เพลงที่ดีต้องเดินประกบภาพและคำพูด เหมือนเป็นเพื่อนร่วมทางที่ค่อยบอกพวกเราว่าให้รู้สึกยังไงกับภาพที่เห็น ซึ่งนั่นแหละคือความสนุกของงานเพลงประกอบมังงะที่ฉันหลงใหล