นิยาย 'ดอกหมาก' วางตัวเองเหมือนสวนลับที่ค่อยๆ เผยความจริงทีละน้อย ฉากเปิดอาจเป็นภาพบ้านไม้เก่าๆ กับต้นหมากที่บานเฉพาะคืนหนึ่ง แต่สิ่งที่ดึงให้ก้าวเข้าไปคือความสัมพันธ์ที่ไม่ตรงไปตรงมาระหว่างตัวละครสองคน — พวกเขาพูดไม่หมด แต่สายตาและความทรงจำทำหน้าที่แทน ฉันชอบการใช้สัญลักษณ์ของดอกหมากที่เก็บความลับไว้ในกลีบ เปลี่ยนจากความสวยงามเป็นเครื่องเตือนถึงอดีตที่ยังไม่ถูกสะสาง
ความรักในเรื่องนี้เป็นแบบช้าๆ และมีชั้นของความไม่แน่นอน ไม่ใช่รักแรกพบแบบหวือหวา แต่เป็นการเรียนรู้การยืนอยู่ด้วยกันท่ามกลางเงื้อมมือของ
ปริศนา บางครั้งความจริงที่ถูกเปิดเผยกลับไม่ทำให้รักเลือนหาย แต่อาจเปลี่ยนรูปแบบของมันไป เช่นเดียวกับฉากหนึ่งที่ตัวเอกพบจดหมายเก่าๆ ใต้แผ่นพื้น ซึ่งการค้นพบกลับไม่ได้ตอบทุกคำถาม แต่ทำให้ความสัมพันธ์เข้มข้นขึ้น เพราะคู่รักต้องตัดสินใจว่าจะรับความจริงหรือยังคงเลือกสร้างความทรงจำใหม่ร่วมกัน
ในแง่โทนเรื่อง 'ดอกหมาก' ให้ความรู้สึกผสมระหว่างความอบอุ่นและความเงียบเหงา เหมือนภาพยนตร์บางเรื่องที่ใช้รายละเอียดเล็กๆ สะกดอารมณ์ผู้อ่านได้มากกว่าการประกาศความรู้สึกออกมาดังๆ ใครที่ชอบงานที่เน้นจิตวิทยาและการไขปริศนาแบบมีน้ำหนักจะหลงรักวิธีการเล่าเรื่องแบบนี้ มันไม่ได้ให้คำตอบทั้งหมด แต่ทำให้ฉันอยากกลับไปอ่านอีกครั้งเพื่อจับรายละเอียดที่หลุดไปเมื่อแรกอ่าน