บริษัทผู้ผลิตเลือกซูซีมารับบทเพราะเหตุผลอะไร?

แฟนสะสมอย่างผมชอบมองหาชิ้นที่แสดงคาแรกเตอร์ได้ชัดเจน และกับ 'ซูซี' ก็มีของทางการให้เลือกเยอะจนตาลาย เริ่มจากชิ้นที่แฟนอ่อนวัยหลายคนมักซื้อก่อนเลยคือพวงกุญแจ สติกเกอร์ และฟิกเกอร์ขนาดเล็กที่ออกแบบมาให้วางบนโต๊ะเครื่องแป้งหรือชั้นหนังสือ ได้เห็นรายละเอียดเสื้อผ้า ท่าทางของตัวละครแบบมินิแล้วหัวใจพองโต ต่อด้วยตุ๊กตาและพลัช เช่นแบบนุ่ม ๆ ที่จับกอดได้จริง ๆ ซึ่งบางรุ่นผลิตเป็นลิมิเต็ดและมักมีแท็ก/สติ๊กเกอร์ยืนยันความเป็นทางการ ของที่หนักและแพงขึ้นหน่อยอย่างฟิกเกอร์สเกล หรืออาร์ตบุ๊กที่รวมภาพประกอบเวอร์ชันพิเศษก็มีออกเป็นชุดพิเศษตามเทศกาล และบางครั้งจะมี OST หรือแผ่นเพลงประกอบให้สะสม ถ้าชอบแต่งคอลเลกชันก็ยังมีโปสเตอร์ แผ่นพับรวมภาพ และไพ่ภาพลาย 'ซูซี' ให้เลือกอีกเยอะ สรุปคือถ้าอยากได้ไล่ตั้งแต่ของใช้จุกจิกจนถึงของสะสมพรีเมียม ก็หาได้นะ แล้วการตั้งโชว์แต่ละชิ้นมันให้ความรู้สึกเหมือนได้พกโลกของตัวละครมาไว้ใกล้ตัวเลย

เดี๋ยวเล่าให้ฟังว่ารอบล่าสุด 'ซูซี' เดินขึ้นเวทีมาเหมือนกำลังเป็นตัวละครในมังงะสีพาสเทลเลย ผมยืนอยู่แถวกลางและมองเห็นรายละเอียดการแต่งตัวชัดสุด ๆ เสื้อผ้าคือเดรสผ้าชีฟองชั้น ๆ สีครีมผสมชมพูนม มีงานปักเล็ก ๆ เป็นประกายที่ไหล่และชายเสื้อ ทำให้ลุคดูหวานแต่ไม่หวานเลี่ยน กางเกงในทรงขาสั้นที่ซ่อนอยู่ใต้เดรสช่วยให้การเต้นคล่องตัว รองเท้าบูทส้นเตี้ยมีสายรัดทอง ดูเท่แบบน่ารัก มงกุฎเล็ก ๆ ประดับด้วยไข่มุกเรียงเป็นเส้นเดียว หวีผมให้เป็นลอนหลวม ๆ แล้วติดกิ๊บสีทองหนึ่งอันตรงข้างหู การแต่งหน้ามาแนวสว่างเน้นไฮไลต์ แต่ปัดแก้มให้ดูเหมือนเพิ่งวิ่งเล่น จับคู่กับแสงเวทีสีม่วงแล้วคนดูกรี๊ดหนัก ๆ ฉาก เสื้อผ้า และการเคลื่อนไหวมันทำให้ฉันนึกถึงกลิ่นอายของไอดอลมังงะยุคคลาสสิกแบบ 'Sailor Moon' แต่ปรับให้ร่วมสมัย เหมือนผสมความฝันกับความเป็นสตาร์ในชีวิตจริง — สรุปคือทั้งน่ารักและมีพลัง อารมณ์ตอนนั้นยังคงล่องลอยอยู่ในหัวใจ

ตลอดการติดตามผลงานของซูซี ฉันเห็นว่าเธอชอบเล่าเรื่องเบื้องหลังอย่างเป็นกันเองเวลาสัมภาษณ์ แม้จะไม่ได้มีสัมภาษณ์ยิ่งใหญ่ทุกสื่อ แต่ในหลายคลิปสั้นๆ เธอเล่าเรื่องแรงบันดาลใจจากภาพในวัยเด็ก ฉากธรรมชาติ และเพลงที่ได้ยินตอนเดินทาง ซึ่งทำให้ภาพงานของเธอมีความอบอุ่นและมีชั้นความทรงจำอยู่เสมอ การได้ฟังเธอพูดถึงกระบวนการปั้นตัวละครบางครั้งก็ดูเหมือนการบันทึกความทรงจำอย่างหนึ่ง มากกว่าจะเป็นสูตรสำเร็จ เธอมักจะยกตัวอย่างเหตุการณ์เล็กๆ ที่เกิดขึ้นจริงแล้วเอามาขยายจนกลายเป็นคลื่นอารมณ์ในงาน เช่น ตอนที่เห็นเด็กๆ เล่นน้ำฝนหรือเสียงเรือที่เคยได้ยิน ทำให้ฉากของเธอมีความเป็นมนุษย์และเจาะใจคนดูได้ง่าย แม้จะไม่ได้บอกรายละเอียดเชิงเทคนิค แต่การพูดถึงแหล่งที่มาของอารมณ์และภาพทำให้แฟนๆ เข้าใจงานของเธอได้ดีขึ้น และนั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้ผลงานของซูซีรู้สึกใกล้ชิด เหมือนได้อ่านไดอารี่ที่ถูกวาดขึ้นอย่างตั้งใจ