ผู้กำกับฉบับอนิเมะของ I''S ให้สัมภาษณ์เรื่องอะไร

แปลได้หลายแบบ ขึ้นกับบริบทและระดับความเป็นทางการ. ผมมองคำว่า 'i missed you' เป็นการสื่อถึงความว่างเมื่ออีกฝ่ายไม่อยู่ ซึ่งในภาษาไทยคำที่ตรงที่สุดคือ 'ฉันคิดถึงคุณ' แต่ก็ยังมีเฉดสีอีกเยอะ เช่น 'คิดถึงจัง', 'คิดถึงนะ', 'คิดถึงเหลือเกิน' หรือถ้าอยากให้มันฟังเป็นอดีตชัดๆ ก็อาจพูดว่า 'ฉันคิดถึงคุณมาตลอด' หรือ 'คิดถึงเธอจริงๆ ตอนที่เราไม่ได้เจอกัน' ซึ่งเพิ่มความต่อเนื่องและน้ำหนักของการห่างไกลได้ดี ในเชิงสถานการณ์ ผมมักใช้รูปสั้น ๆ กับเพื่อนหรือคนที่สนิท เช่น 'คิดถึงนะ' หรือ 'คิดถึงจังเลย' แต่ถ้าต้องการความสุภาพหรือเป็นทางการขึ้นก็เลือก 'ฉันคิดถึงคุณ' หรือ 'ผมคิดถึงคุณ' (ขึ้นกับเพศผู้พูด) คำคม ๆ หรือภาษาวรรณกรรมสามารถใช้ 'คิดถึงเหลือเกิน' หรือ 'คิดถึงจนใจแทบขาด' เมื่ออยากสื่ออารมณ์อย่างแรง อย่างที่ฉากการกลับมาพบกันในหนังอย่าง 'Kimi no Na wa' แสดงออกได้เต็มตา — ประโยคง่าย ๆ ก็ยังทรงพลังถ้าปรับน้ำเสียงและคำเล็กน้อย ถ้าต้องแปลจริง ๆ ให้เลือกตั้งต้นจากความตั้งใจของผู้พูด: จะเน้นความเรียบง่ายและเป็นกันเอง, ความรักแบบโรแมนติก, หรือความคิดถึงเจ็บปวด แล้วเลือกหนึ่งในรูปแบบข้างต้น ผมมักจบด้วยการลองพูดประโยคที่ดูเป็นธรรมชาติในสถานการณ์นั้น ๆ เพื่อให้โทนมันตรงใจมากกว่าแค่คำศัพท์เดียว

เรื่อง 'I Became the Male Lead’s Adopted Daughter' ถ้าแปลเป็นไทยแบบตรงตัวก็คงได้ประมาณ 'ฉันกลายเป็นลูกสาวบุญธรรมของพระเอก' แต่พอเอาเข้าจริง เวลาแปลงานแนวนี้ มันมักมีความแตกต่างจากต้นฉบับอยู่บ้างนะ อย่างแรกเลยคือเรื่องระดับภาษา ตัวละครในนิยายมักมีบุคลิกเฉพาะ แต่พอย้ายมาภาษาไทย เราต้องปรับน้ำเสียงให้เหมาะกับท้องตลาด บางครั้งก็เพิ่มคำหยอกล้อหรือสำนวนไทยเข้าไปให้อ่านลื่นขึ้น ส่วนชื่อตัวละครหรือศัพท์แฟนตาซีบางคำอาจถูกทำให้เป็นไทยมากขึ้นเพื่อให้จำง่าย อย่าง 'Duke' อาจกลายเป็น 'ท่านดยุก' แทนที่จะทับศัพท์ไปหมด ที่สังเกตชัดคือการตัดทอนหรือขยายความบางตอนเพื่อให้เข้ากับวัฒนธรรมการอ่านของไทย นิยายแปลมักถูกปรับให้กระชับหรือละเอียดกว่าต้นฉบับ แล้วแต่ว่าผู้แปลมองว่าผู้อ่านกลุ่มไหนจะชอบแบบไหน

เพลง 'รักมากเธอ I Love A Lot Of You' เป็นผลงานของวง 'SERIOUS BACON' ที่ออกมาในปี 2021 นี่เป็นวงอินดี้จากไทยที่มีสไตล์เป็นเอกลักษณ์ ผสมผสานระหว่างป็อปและร็อกได้อย่างลงตัว ตอนได้ยินเพลงนี้ครั้งแรก สัมผัสได้ถึงความสดใสในท่อนฮุก ที่ขับกล่อมด้วยเสียงร้องอันเป็นธรรมชาติ เสียงของนักร้องนำให้ความรู้สึกเหมือนเพื่อนเล่าเรื่องราวดีๆ ให้ฟัง เนื้อเพลงบอกเล่าความรู้สึกลึกซึ้งแต่ก็ไม่หนักจนเกินไป ทำให้มันติดหูและเข้าถึงคนฟังได้ง่าย

ตัวละครนี้มีหลายเสียงครับ แต่ถ้าจะบอกแบบรวบรัดว่าคนที่แฟนๆ คุ้นเคยกันมากที่สุดในเวอร์ชันภาษาอังกฤษ ก็คือ Paul Haddad, Paul Mercier, Matthew Mercer และล่าสุดคือ Nick Apostolides ผมมองว่าเสน่ห์ของ Leon มาจากการเปลี่ยนผ่านของน้ำเสียงตามยุคสมัย: ใน 'Resident Evil 2' เวอร์ชันดั้งเดิมปี 1998 เสียงของ Paul Haddad ให้ความรู้สึกหนุ่มแน่นและมีความกล้าตื่นเต้นของนายตำรวจหน้าใหม่ ต่อมาเมื่อถึงยุคของ 'Resident Evil 4' ปี 2005 Paul Mercier เข้ามาให้เสียง ทำให้ภาพลักษณ์ของ Leon ดูเข้มขึ้นและมั่นคงมากขึ้นอีกขั้น ส่วน Matthew Mercer รับช่วงเสียงในบางเกมและโปรเจกต์หลังๆ เช่นในเวอร์ชันของเกมที่ออกช่วงปี 2010s ขณะที่ Nick Apostolides เป็นคนให้เสียง Leon เวอร์ชันรีเมคสมัยใหม่อย่าง 'Resident Evil 2' (2019) และ 'Resident Evil 4' (2023) ซึ่งเน้นความเป็นหนังและรายละเอียดทางอารมณ์มากขึ้น โดยรวมแล้วชื่อที่ควรจดจำเมื่อถามหาเสียงภาษาอังกฤษของ Leon ก็จะเป็นสี่คนนี้ ขึ้นอยู่กับว่าใครเล่นเวอร์ชันไหนและชอบสไตล์การพากย์แบบใด

ฉันชอบความเรียบง่ายแล้วก็ขมหวานของ 'i love you so' มาก เพลงนี้ถ้าแปลงเป็นภาษาไทยแบบจับใจความ จะออกมาเป็นเรื่องราวของคนที่ยังรักอีกฝ่ายแม้จะรู้ว่ามันไม่มีหวังหรือไม่สมหวัง ประโยคซ้ำ ๆ ในเพลงทำหน้าที่เหมือนการทวนคำพูดตัวเองซ้ำ ๆ เพื่อย้ำความรู้สึก—ไม่ใช่แค่บอกรัก แต่เป็นการยืนยันความเจ็บปวดที่ตามมาด้วย เช่น หลายบรรทัดสื่อว่าเขาคิดถึงคนนั้นทั้งคืน ตื่นมาแล้วก็ยังคิดถึง และรู้สึกว่าตัวเองถูกทิ้งหรือไม่ได้รับการตอบสนอง ถ้าอยากให้แปลตรง ๆ แค่ชื่อเพลง 'i love you so' ก็แปลได้ว่า 'ฉันรักเธอมาก' แต่ความหมายทั้งเพลงลึกกว่านั้นเพราะมันผสมระหว่างความหลงใหล ความโหยหา และความเก็บกด เหมือนฉากในเพลงโฟล์กเศร้าช้า ๆ อย่าง 'Skinny Love' ที่ให้ทั้งความงดงามและห้วงอารมณ์ที่แหลมคม — เพลงนี้ทำหน้าที่คล้ายกัน แต่อารมณ์มันจะอบอุ่นปนสะเทือนใจมากกว่า ทำให้ฟังแล้วรู้สึกอยากยืนอยู่ตรงกลางของความหวังและความยอมรับว่ามันไม่เป็นไปตามที่อยากให้เป็น

เพลง 'i love you so' มีเมโลดี้ที่อ่อนโยนและท่อนฮุกที่ซึ้งจนทำให้คนฟังยิ้มตามได้แบบไม่ตั้งใจ ฉันมองว่าเพลงนี้เหมาะกับงานแต่งงานในแง่ของอารมณ์ตรง ๆ และความเป็นกันเอง ถ้าคุณอยากให้บรรยากาศงานไม่เป็นทางการมากเกินไป เวอร์ชันอะคูสติกหรือเปียโนเรียบ ๆ จะทำให้เนื้อเพลงโดดเด่นและเข้าถึงแขกได้ดี ในฐานะแขกที่เคยนั่งฟังทั้งซิงเกิลและคัฟเวอร์ ผมคิดว่าเนื้อหาเพลงค่อนข้างตรงไปตรงมา ไม่ค่อยมีภาพลบหรือข้อความที่ไม่เหมาะสม แต่สิ่งที่ควรพิจารณาคือสำเนียง ความยาวของท่อนซ้ำ และการวางจังหวะในช่วงพิธีสำคัญ เช่น เดินเข้างานหรือแลกแหวน หากเลือกช่วงที่มีแรงดราม่ามากเกินไป อาจสะกดความสนใจจากคู่บ่าวสาวหรือตัดจังหวะพิธีได้ง่าย อีกมุมที่ไม่ควรมองข้ามคือความชอบของผู้ใหญ่ในงาน บางบ้านอาจอยากได้เพลงคลาสสิกหรือไทยเดิมมากกว่า ดังนั้นถ้ามีแขกสูงวัยเยอะ การผสานอินสตรูเมนต์สากลกับกลิ่นอายอบอุ่นแบบเพลงรักคลาสสิกจะช่วยให้ทุกคนร่วมยินดีได้โดยไม่รู้สึกแปลกแยก

แนะนำให้เริ่มจากบทแรกของ 'i adore you teacher' แล้วอ่านเรียงไปจนถึงตอนล่าสุด เพราะบทแรกจะตั้งรากตัวละครและความสัมพันธ์ไว้ชัดเจน การกระโดดข้ามตอนอาจทำให้ความหมายของฉากสำคัญถูกลดทอนหรือความจิกกัดทางอารมณ์หายไป บางครั้งฉันก็เจอผลงานที่มีพรีเควลหรือตอนสั้นเพิ่มความเข้าใจให้เหตุผลของตัวละคร ถ้า 'i adore you teacher' มีตอนพิเศษหรือโปรล็อก มันก็มักจะให้มุมมองว่าแรงจูงใจของตัวละครมาจากไหน ฉันคิดว่าการอ่านเรียงช่วยให้จับพัฒนาการความสัมพันธ์ได้ชัด ทั้งจังหวะอ่อน-แข็งของบทสนทนาและการเปลี่ยนมุมมอง สุดท้าย ถ้าเวลาจำกัด ให้เลือกอ่านบทที่เป็นการแนะนำตัวละครหลักกับบทที่มีเหตุการณ์สำคัญก่อน แล้วค่อยย้อนกลับมาอ่านเต็มเรื่อง วิธีนี้ช่วยรักษาอารมณ์และเข้าใจความค่อยเป็นค่อยไปของเรื่องมากกว่าการกระโดดไปดูแค่ฉากเด็ด ๆ เท่านั้น

ยอมรับเลยว่าชื่อเรื่องแบบนี้ชวนให้สงสัยทันที พอได้อ่านแล้วก็อยากรู้ว่าใครเป็นคนสร้างโลกกับตัวละครพวกนี้จริง ๆ ในฐานะแฟนที่เคยตามนิยายแปลกับเว็บตูนหลายเจ้า ฉันมักเจอกรณีที่ชื่อผู้แต่งหลักถูกแยกเป็นสองส่วนคือคนเขียนต้นฉบับกับคนวาด/ดัดแปลงเวอร์ชันการ์ตูน ดังนั้นถ้าเจอหลายแหล่งที่ให้ข้อมูลต่างกัน อย่าเพิ่งตกใจ — บางครั้งผู้แต่งต้นฉบับเป็นคนเขียนนิยายออนไลน์ ส่วนเวอร์ชันมังงะหรือเว็บตูนจะระบุชื่อคนวาดแยกออกไป ถ้าจะสรุปแบบไม่ยืนยันเต็มร้อย ไอเดียที่ปลอดภัยที่สุดคือมองหาหน้าแรกของนิยายหรือหน้าปกของเว็บตูน เพราะที่นั่นมักจะมีเครดิตผู้แต่งหลักอย่างชัดเจน ผลงานแปลบางครั้งก็ใส่นามแฝงหรือทีมแปลไว้ ทำให้คนอ่านสับสนได้ง่าย แต่ถ้าคนอ่านอย่างฉันได้เห็นชื่อบนหน้าปกแล้ว ปกติก็ยึดชื่อนั้นเป็นหลักและถือว่าเป็นผู้แต่งหลักของงานฉบับที่เราอ่านอยู่