ผู้กำกับฉบับอนิเมะของ I''S ให้สัมภาษณ์เรื่องอะไร

วันหนึ่งที่เปิดเล่ม 'i''s' ขึ้นมา ผมรู้สึกว่าภาพและการเล่าเรื่องมันมีลายเซ็นที่คมชัดจนแยกออกทันที: ผู้เขียนต้นฉบับของเรื่องนี้คือ 'คัตสึระ มาซาคาซึ' ซึ่งเป็นคนที่ขึ้นชื่อลายเส้นหวานและการออกแบบตัวละครที่ดึงดูดใจมาก ๆ ผมโตมากับมังงะเก่า ๆ หลายเรื่องและเห็นพัฒนาการของคัตสึระตั้งแต่ 'Video Girl Ai' จนมาถึง 'i''s' ที่มีทั้งมุมมองความสัมพันธ์แบบวัยรุ่นและการลงรายละเอียดของแอ็กชันเล็ก ๆ น้อย ๆ แม้เรื่องราวจะเน้นดราม่าโรแมนซ์เป็นหลัก แต่สิ่งที่ทำให้ผมติดคือตัวละครที่มีความไม่สมบูรณ์แบบ ถูกเขียนให้รู้สึกจริงและมีทางเลือกในใจ การใช้มุมกล้อง การเน้นแววตา รวมถึงการจัดคอมโพสภาพในหน้าเพจ มันทำให้ผลงานของคัตสึระมีเอกลักษณ์ที่ยากจะลืม ชอบตรงที่เขาไม่พยายามทำให้ทุกอย่างลงตัวเหมือนนิยายวรรณกรรม แต่เลือกให้ความพิลึกแบบวัยรุ่นเข้ามาเป็นเสน่ห์ของเรื่องแทน

มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ความรักวุ่น ๆ ในชีวิตวัยรุ่นดูชัดจนทำให้ฉันเงยหน้ามองหนังสือการ์ตูนแล้วยิ้มออกมา — 'i''s' คือเรื่องที่จับความอึดอัดของหัวใจวัยรุ่นไว้ได้อย่างแสบสันและจริงใจ ฉันเล่าแบบตรงไปตรงมาว่าแกนหลักของเรื่องคือความสัมพันธ์ระหว่างเด็กหนุ่มคนนึงที่ขี้อายมากกับสาวที่เขาชอบตั้งแต่สมัยเรียน ทั้งสองไม่ได้สื่อสารกันอย่างตรงไปตรงมา ทำให้เกิดความเข้าใจผิด เลี่ยงไม่ได้ที่จะมีรักซ้อน รักค้าง และการแย่งความสนใจจากคนรอบข้าง เรื่องไม่ได้เป็นแค่คอมเมดี้หวาน ๆ เท่านั้น แต่ยังแทรกฉากที่อึดอัดทั้งด้านกายและใจ ซึ่งทำให้ตัวละครต้องโตขึ้น เรียนรู้ว่าการสื่อสารกับความกลัวและความอายเป็นเรื่องสำคัญ ฉันชอบที่ผู้เขียนใส่รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในชีวิตประจำวันเข้าไป ไม่ว่าจะเป็นบทสนทนาที่เขินอาย เหตุการณ์ที่ทำให้ความสัมพันธ์สั่นคลอน หรือช่วงเวลาที่คนสองคนใกล้กันจนเรารู้สึกได้ หนังสือชุดนี้จึงกลายเป็นการอ่านที่ได้ทั้งความฟินและความซับซ้อนของความเป็นมนุษย์ — จบด้วยภาพความเป็นผู้ใหญ่ที่ยังคงหวานปนขม เหมือนเพลงบรรเลงที่จบลงทั้งที่ยังมีทำนองค้างอยู่ในหัวใจ

ฉันเป็นแฟนตัวยงของ 'I''s' มานาน และถ้าต้องบอกว่ามีแฟนฟิคแนวไหนที่นิยมที่สุด คงต้องเริ่มจากแนวหวาน ๆ แบบ 'slice-of-life' กับ 'domestic fluff' ก่อนเลย การเขียนที่ฉันชอบเห็นบ่อยคือชีวิตประจำวันหลังจากจบม.ปลาย—คู่ของอิจิตากะกับอิโอริย้ายมาอยู่ด้วยกันหรือเริ่มเดตจริงจัง เรื่องพวกนี้มักเติมฉากเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่น เช้าตื่นมาเตรียมอาหารเช้า แก้ความเขินอายหลังจากสารภาพรัก หรือฉากเปิดใจกลางคืนที่ทำให้ทั้งคู่ใกล้ชิดขึ้น เรื่องแนวนี้ให้ความอบอุ่นและความพึงพอใจทางอารมณ์ จึงถูกใจคนที่ต้องการความแน่นอนและตอนจบหวาน อีกกลุ่มที่แพร่หลายคือ 'fix-it' กับ 'hurt/comfort' — แก้จุดค้างในเนื้อเรื่องต้นฉบับหรือเติมบทที่รู้สึกว่ายังขาด เช่น แต่งเหตุการณ์ที่ความเข้าใจผิดถูกเคลียร์อย่างละเอียด หรือเขียนเหตุการณ์ที่หนึ่งในคู่อ่อนแอแล้วอีกฝ่ายคอยประคับประคอง ฉากแบบนี้บางครั้งผสมกับเนื้อหาโตขึ้น เช่น การเปลี่ยนไปอยู่มหา'ลัยหรือเริ่มงาน ซึ่งทำให้สามารถสำรวจความเปลี่ยนแปลงในความสัมพันธ์ได้ลึกขึ้น ทั้งหมดนี้มักมีการอ้างอิงถึงบรรยากาศแบบ 'Video Girl Ai' ในการจัดแสงอารมณ์หรือฉากประกอบ เพื่อเพิ่มโทนโรแมนติกโทนคลาสสิกสักหน่อย และนั่นแหละคือเหตุผลว่าทำไมแฟนฟิคของ 'I''s' ถึงยังคงมีสีสันสำหรับคนเขียนกับผู้อ่าน

ฉากที่แฟนๆ มักเอ่ยถึงเสมอคือฉากจูบ/สารภาพรักระหว่างพระเอกกับนางเอกบนดาดฟ้าหรือมุมเงียบของโรงเรียน ซึ่งสำหรับหลายคนมันคือโมเมนต์หัวใจพุ่งชนเพดาน ฉันยังจำความรู้สึกตื่นเต้นตอนอ่านครั้งแรกได้อยู่ในใจ—ภาพลายเส้นที่ละเอียดยิบ เงาแสงที่ลงบนหน้าตัวละคร และการจัดเฟรมที่ทำให้ฉากธรรมดากลายเป็นช่วงเวลาที่หนักแน่นและอ่อนโยนไปพร้อมกัน มุมมองหนึ่งที่น่าสนใจคือความกล้าในการแสดงความเปราะบาง ฉันมักคิดว่าฉากนี้ไม่ได้มีค่าที่ท่าทางโรแมนติกเพียงอย่างเดียว แต่เป็นการเปิดเผยความกลัว ความหวัง และการเลือกที่จะยอมเสี่ยงเพื่อความรู้สึกของตัวเอง ซึ่งทำให้มันยืนยาวกว่าซีนแฟนเซอร์วิสทั่วไป เล่นกับความคาดหวังของผู้อ่านได้เหมือนฉากคลาสสิกใน 'Kimi ni Todoke' ที่ไม่ได้เน้นแค่หวิว แต่ย้ำถึงความจริงใจของตัวละคร ฉากแบบนี้แหละที่ทำให้ฉันกลับมาอ่าน 'i''s' อีกครั้งเสมอ เพราะมันให้ความอบอุ่นแบบเรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง

การเดินทางทางอารมณ์ของตัวเอกใน 'i''s' ทำให้รู้สึกเหมือนนั่งอ่านไดอารี่ที่เปิดเผยทุกความไม่แน่นอนของวัยรุ่น ฉันมองว่าจุดเริ่มต้นคือความเขินอายและความลังเลใจ—เขายืนอยู่ตรงนั้นกับความรักที่ยังไม่กล้าพูดออกมา จังหวะจ้องตาอีกฝ่าย การเก็บความรู้สึกไว้ในภาพวาดหรือโน้ตเล็กๆ เป็นภาพซ้ำๆ ที่ทำให้เราเข้าใจว่าเขาเป็นคนละเอียดอ่อนและหวั่นไหว การเติบโตของเขาไม่ได้มาเป็นการเปลี่ยนตัวเองอย่างทันทีทันใด แต่เป็นการเรียนรู้ที่จะเผชิญหน้ากับความกลัวเล็กๆ ในชีวิตประจำวัน เช่น การเลือกระหว่างความฝันกับคำตอบของหัวใจ ความสัมพันธ์ของเขาต่อคนรอบข้างคือส่วนที่สะท้อนพัฒนาการได้ชัดเจนที่สุด—จากการปลีกตัวกลายเป็นการพยายามสื่อสารตรงๆ มากขึ้น ในฉากที่มีความขัดแย้งหรือความเข้าใจผิด จะเห็นว่าเขาเริ่มเลือกความจริงมากกว่าการเก็บงำ การตัดสินใจเล็กๆ น้อยๆ ต่อหน้าปัญหา เช่น การอธิบายความรู้สึกแทนที่จะเก็บไว้ ทำให้ความสัมพันธ์โตขึ้นจริงๆ ไม่ใช่แค่พฤติกรรมที่เปลี่ยน ท้ายที่สุด เขายังไม่ใช่ฮีโร่ที่สมบูรณ์แบบ แต่ความไม่สมบูรณ์นั่นแหละที่ทำให้การเติบโตของเขาน่าเชื่อถือและอบอุ่น ในฐานะแฟนเรื่องนี้ ฉันชอบการที่ผู้แต่งยังให้พื้นที่สำหรับความลังเลและการผิดพลาด เพราะมันทำให้ทุกก้าวของเขามีน้ำหนักและความหมายมากขึ้น

แฟนเก่าของแนวโรแมนซ์-คอเมดี้อย่างฉันมักจะติดตามชื่อสตูดิโอที่ทำงานแนวนี้อยู่เสมอ เพราะสไตล์การทำอนิเมะแบบหนึ่งจะส่งกลิ่นอายที่จับต้องได้ เช่น ความละเอียดของคัตติ้งฉากโรแมนซ์หรือการจัดแสงในฉากดราม่า ฉันจำความรู้สึกตอนได้ดู 'i''s' ครั้งแรกได้อย่างชัดเจน—ภาพลายเส้นคงความเป็นมังงะและจังหวะช้าๆ ที่ทำให้ตัวละครเห็นรายละเอียดในความสัมพันธ์ นั่นดูสอดคล้องกับผลงานจากสตูดิโอเดียวกัน ซึ่งหนึ่งในผลงานเด่นที่มักถูกพูดถึงคือ 'Martian Successor Nadesico' ที่มีทั้งความเป็นซิทคอมและพล็อตไซไฟที่ฉลาด กับอีกเรื่องที่ให้ความรู้สึกคมและเนื้อหาหนักขึ้นคือ 'Shaman King' เวอร์ชันอนิเมะที่ให้ความสำคัญกับไดนามิกของการต่อสู้และการเติบโตของตัวละคร สไตล์ของสตูดิโอนี้สำหรับฉันคือการบาลานซ์ระหว่างฉากเรียบง่ายที่เติมอารมณ์กับฉากแอ็กชันที่ไม่ทิ้งรายละเอียด ฉะนั้นเมื่อเห็นชื่อสตูดิโอที่ทำ 'i''s' แล้วก็พอเข้าใจได้ว่าทำไมงานถึงออกมามีโทนแบบนั้น แต่ว่าทุกเรื่องก็มีเอกลักษณ์ต่างกันไป ทำให้เวลานึกถึงพอร์ตโฟลิโอของเขา ฉันยังรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่จะเห็นว่าพวกเขาจะลองอะไรใหม่ๆ บ้าง

นี่แหละคือช่องทางที่ฉันมักแวะไปดูเมื่ออยากได้ของ Official ของ 'I"s' แบบเป็นชิ้นเป็นอัน — ทั้งหนังสือ มังงะเล่มรวม อาร์ตบุ๊ก หรือบ็อกซ์เซ็ตที่มีการพิมพ์ใหม่ การสั่งตรงจากร้านค้าญี่ปุ่นอย่าง Animate หรือร้านหนังสือออนไลน์ขนาดใหญ่เช่น Amazon Japan, CDJapan และ AmiAmi มักมีของใหม่หรือพรีออเดอร์ที่เป็นของแท้ยืนยันได้ สินค้าที่วางขายโดยร้านเหล่านี้มักมาพร้อมแพ็กเกจและบาร์โค้ดของผู้จัดพิมพ์ ถ้าอยากได้ของมือสองสภาพดี ร้านที่เน้นสะสมอย่าง Mandarake หรือ Suruga-ya ก็เป็นแหล่งยอดนิยม ส่วน Kinokuniya หรือร้านหนังสือนำเข้าในไทยบางแห่งก็ยังมีการนำเข้าล็อตของเก่ามาขายเป็นครั้งคราว เรื่องการสั่งเข้ามา ถ้าไม่สะดวกใช้ที่อยู่ญี่ปุ่น บริการฝากซื้อ/ส่งต่ออย่าง Buyee หรือ FromJapan ช่วยได้เยอะ แต่สิ่งที่ฉันให้ความสำคัญคือการเช็กสภาพสินค้าและรายละเอียดบรรจุภัณฑ์ เพราะ 'I"s' เวอร์ชันพิเศษหรืออาร์ตบุ๊กมักมีแผ่นพับหรือสติกเกอร์แถมที่มักถูกถอดออกง่ายๆ ควรดูรูปชัด ๆ และสอบถามเรื่องการคืนสินค้าก่อนจ่ายเงิน สุดท้ายก็อยากเตือนว่าให้ระวังของลอกเลียนหรือสินค้าทำซ้ำที่มาในแพ็กเกจคล้ายของแท้ การเลือกร้านที่มีเรตติ้งดีและรีวิวจากผู้ซื้อจริงจะช่วยลดความเสี่ยงได้มาก

บอกตรงๆว่า ฉบับอนิเมะของ 'i''s' ให้ความรู้สึกต่างจากมังงะพอสมควร เพราะสิ่งที่ถูกเน้นและสิ่งที่ถูกตัดทอนมันชัดเจนตั้งแต่จังหวะเรื่องย่อไปจนถึงน้ำหนักอารมณ์ ตัวมังงะของ Masakazu Katsura เดินเรื่องแบบสโลว์เบิร์น มีพื้นที่ให้ความคิดภายในของตัวละครและฉากสัมพันธ์ระหว่างตัวละครรองเยอะ ทำให้ผู้อ่านรู้สึกซับซ้อนกับการเติบโตทางอารมณ์ ส่วนอนิเมะมักจะเลือกฉากสำคัญมาไฮไลต์และย่อเหตุการณ์ให้กระชับขึ้น ซึ่งข้อดีคือความต่อเนื่องทางภาพและเสียงทำให้อารมณ์บางช่วงพุ่งขึ้นทันที แต่ข้อเสียคือรายละเอียดเล็กๆ ที่ทำให้ปมความสัมพันธ์มีมิติลดลงไปบ้าง ในด้านพล็อต อนิเมะมักตัดหรือรวมซีนรองเพื่อให้ความยาวพอดีกับจำนวนตอนหรือรูปแบบ OVA/ซีรีส์ ทำให้เส้นเรื่องบางอย่างหายไปหรือถูกเล่าในรูปแบบย่อ ตัวละครบางคนที่ในมังงะมีบทบาทหนาแน่นถูกลดบทบาทจนกลายเป็นตัวเสริมเท่านั้น ซึ่งส่งผลต่อการเห็นพัฒนาการของตัวเอกและความสัมพันธ์ที่ควรค่อยๆ คลี่คลาย นอกจากนี้มังงะให้พื้นที่กับการต่อสู้กับความไม่แน่ใจภายในใจและการสื่อสารผิดพลาดมากกว่า ขณะที่อนิเมะจะชดเชยด้วยการใช้ดนตรี วิชวล และเสียงพากย์เพื่อบอกอารมณ์แทนคำบรรยายยาวๆ เรื่องโทนและเซนเซอร์เป็นอีกจุดที่ต่างกันชัดเจน ลายเส้นของต้นฉบับคัทสึระมีรายละเอียดแบบแฟนเซอร์วิสที่หนักหน่วงเป็นบางช่วง และมังงะสามารถคงระดับความเป็นผู้ใหญ่หรือความเสียวเล็กๆ ไว้ได้มากกว่า ขณะที่อนิเมะบางเวอร์ชันอาจลดทอนความเสียวหรือเปลี่ยนมุมกล้องให้เหมาะกับมาตรฐานแพลตฟอร์มหรือผู้ชมวงกว้างขึ้น ส่งผลให้บางฉากที่ในมังงะให้ความรู้สึกอึดอัด ละเอียด หรือเขิน กลับถูกทำให้เป็นฉากสั้นขึ้นหรือถูกตัดออกเลย นอกจากนั้น งานภาพในการเคลื่อนไหวและสไตล์การวาดต่างจากหน้าเพจในมังงะ—บางครั้งเส้นจะนิ่มลงหรือสีสันเปลี่ยนอารมณ์จากโมโนโทนเพจขาวดำไปเป็นโลกสีที่ต่างออกไป ในฐานะแฟนที่เคยอ่านมังงะและดูอนิเมะ ผมชอบทั้งสองแบบในเหตุผลต่างกัน มังงะให้ความลึกและบริบทเชิงจิตวิทยาของตัวละครที่ทำให้ผูกพันได้ยาวนาน ส่วนอนิเมะมอบการตีความทางภาพและเสียงที่ช่วยให้ประสบการณ์ดูมีชีวิตขึ้น ถ้ามาเทียบกันโดยตรง คนที่อยากเข้าใจความสัมพันธ์และพัฒนาการแบบค่อยเป็นค่อยไปควรเริ่มจากมังงะ ส่วนคนที่อยากเห็นโมเมนต์สำคัญแบบถูกขับเคลื่อนด้วยเสียงพากย์กับเพลงประกอบจะชอบอนิเมะมากกว่า สรุปแล้วทั้งสองเวอร์ชันเติมเต็มกัน—มังงะคือแผนที่ฉบับละเอียด ส่วนอนิเมะคือการเดินทางที่ให้ความรู้สึกทันที และผมมักจะกลับไปหาเวอร์ชันไหนขึ้นอยู่กับอารมณ์ในวันนั้น