MasukShare
บทนำ นี่ผมจะตายแบบ Final destination เหรอวะเนี่ย?
Terakhir Diperbarui:
2025-03-28 00:02:12“ไป ๆ มึงกลับไปทำงานเลย จะบ่ายโมงแล้ว”
“เออ ๆ โทษทีที่มารบกวนตอนเที่ยงนะ” ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตพอดีตัวรูปร่างสูงโปร่งเดินอ้อมรถเก๋งสีดำของตัวเอง พร้อมกับยกมือตบไหล่ของนายช่างหนุ่มที่สวมชุดช็อปสีเทาอ่อนที่มีตราของรถยนต์ญี่ปุ่น 2 – 3 ที
“ขอบคุณมากว่ะเพื่อน ดีนะรถเสียตรงแถวที่ทำงานมึงพอดี รอดไป”
เซนพ่นลมหายใจออกทางจมูกพร้อมกับคลี่ยิ้ม เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นที่กรอบหน้าเพราะความร้อนของอากาศเมืองไทย จนใบหน้าขึ้นสีแดงเจือจาง
“ไม่เป็นไร ใครจะคิดว่าไม่ได้เจอกันมา 3-4 ปี ได้มาเจอกันอีกที
ตอนมึงรถเสีย”ผู้เป็นเพื่อนหัวเราะ “คนดวงเหี้ย ๆ ก็ต้องเจอกันแบบซวย ๆ แบบนี้แหละ เดี๋ยวกูโอนเงินไปช่วยค่าน้ำมงน้ำมันมึงนะ”
“เฮ้ย ไม่เป็นไรแค่นี้เอง อีกอย่างก็ไม่ได้ไกลจากออฟฟิศกูเท่าไหร่ด้วย”
เขารีบโบกมือปฏิเสธ พร้อมกับเก็บเครื่องมือลงกล่องสีส้มที่ติดตัวมาด้วยยัดลงท้ายรถ SUV ของตัวเองอย่างไม่ยี่หระ
“งั้นเดี๋ยวกูค่อยมาเลี้ยงข้าวมึงแล้วกัน ตอนนี้กูต้องไปรับแฟนก่อน หยุด 3 วันจะกลับบ้านไปบ้านแม่เค้าสักหน่อย”
“ไปเหอะ เดินทางปลอดภัยมึง”
หลังจากร่ำลากันท่ามกลางแดดที่แผดเผาใจกลางเมือง อุณหภูมิเกือบ 40 องศาทำให้เซนต้องรีบเข้ามาในรถแล้วหมุนแอร์ไปที่เย็นสุดเพื่อคลายร้อน
เซน หรือ นรินทร์ ตั้งเปี่ยมยุทธ เป็นวิศวกรหนุ่มที่อายุใกล้จะ 30 แล้วในอีกไม่กี่เดือน เพราะจบในมหาวิทยาลัยดังในกรุงเทพฯ ทำให้สามารถเข้าทำงานที่ส่วนออกแบบของรถยนต์ชื่อดังยี่ห้อหนึ่งตั้งแต่เรียนจบ
เผลอแป๊บ ๆ จากเด็กใหม่ไฟแรงในออฟฟิศก็เข้าสู่ซีเนียร์เป็นหัวหน้าในแผนกเล็กๆ ของส่วนออกรถยนต์รุ่นหนึ่ง
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองนาฬิกาดิจิตอลที่หน้าปัดรถยนต์บอกเวลา 12.50 น. ก็รีบขับรถสีน้ำเงินเข้มของตัวเองทะยานไปด้านหน้าด้วยความเร็วที่ถนนเมืองไทยจะอนุญาตให้เร็วได้
รถยนต์ในย่านธุรกิจในยามเที่ยงไม่ถือว่าน้อย เดาว่าเหล่ามนุษย์เงินเดือนหลายออฟฟิศก็อาจจะออกไปหาอะไรทาน บ้างก็ขับผ่านมา
ทำธุระ แต่ใด ๆ ก็ตามหลังจากขับมาได้ครึ่งทาง ตอนนี้รถของเขาก็มาหยุดอยู่ใต้ทางรถไฟฟ้าสายสีดำที่เพิ่งสร้างเสร็จไม่นานรถ SUV สีน้ำเงินเข้มค่อย ๆ เคลื่อนไปข้างหน้าด้วยความเร็วไม่เกิน 30 กม./ชม. ท่ามกลางรถยนต์มากมาย
ให้ตายสิ ว่าจะแวะร้านสะดวกซื้อหาอะไรรองท้องสักหน่อยก่อนเข้างานตอนบ่าย แต่ดูสถานการณ์ตอนนี้แค่ 5 กิโลเมตรยังใช้เวลาไปกว่า15 นาที
สงสัยมื้อเที่ยงคงต้องอดแหง ๆ
เขาพ่นลมหายใจ ก่อนจะหันไปหยิบกาแฟจากร้านชื่อดังที่เพื่อนตัวเองซื้อมาให้ตอนซ่อมรถให้ประทังความหิว
ทันใดนั้นเรื่องราวแปลกประหลาดที่เขาไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
มือเรียวยาวของชายหนุ่มที่กำลังถือแก้วกาแฟจู่ ๆ พลันมีแสงสว่างสายหนึ่งทอแสงขึ้นสะท้อนเข้าตาคนขับอย่างถนัดถนี่
เซนหยีดวงตากลมหรี่ลงมองไปรอบ ๆ รถ รวมไปถึงรถของเพื่อนร่วมทางในยามเที่ยงเพื่อหาที่มาของแสง สุดท้ายสายตาดันกลับมาจับอยู่ที่สร้อยข้อมือหินมงคลที่เขาร้อยเอง โดยเขาเลือกหินกรีนไทเกอร์จับคู่เข้ากับหยกสีเขียวใสที่ได้รับมาจากคุณย่า
ลูกปัดหยกเม็ดกลมเกลี้ยงค่อย ๆ เปล่งแสงสีสว่างจ้าจนแทบจะกลืนหินกรีนไทเกอร์อายโดยรอบจนหมดสิ้น
ปึก! ปึก!
ยังไม่ทันได้พิจารณาว่าแสงที่เกิดขึ้นเพราะอะไร เสียงบางสิ่งบางอย่างก็ตกกระทบหลังคาซันรูฟ
นายช่างหนุ่มรีบเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนตามสัญชาตญาณ เขาไม่ทันพบว่าอะไรที่ร่วงมาก่อนหน้าด้วยซ้ำ
แต่ตอนนี้เบื้องหน้ากลับพบกับแท่งปูนขนาดใหญ่กำลังร่วงตกลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก ซึ่งอาจจะเป็นโครงสร้างอะไรสักอย่างของทางด่วนด้านบนที่กำลังก่อสร้าง แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจแล้วว่ามันคืออะไร ที่แน่ๆ คือถ้ารถคันไหนซวยถูกวัตถุร่วงลงมาด้วยความเร็วขนาดนั้นเรื่องใหญ่แน่นอน
และไอ้คนที่ซวยก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากนายช่างหนุ่มคนนี้
เซนกดเหยียบคันเร่งอย่างสิ้นหวัง
จังหวะที่เห็นแท่งปูนมรณะนั้นลงมาใกล้คล้ายกับกำลังเกิดภาพสโลโมชัน ถ้าคำนวณจากแรงเฉื่อยของรถและปริมาณรถโดยรอบแล้ว แม้เหยียบเบรกหรือเหยียบคันเร่ง อย่างไรมันก็ต้องหล่นลงมาโดนรถของเขาพอดิบพอดี เพียงแต่จะโดนตำแหน่งไหนก็เท่านั้น
ก็ได้แต่หวังว่าจะหลบตำแหน่งที่คนขับนั่งอยู่ด้วยเถอะ
‘ย่าครับ ช่วยเซนด้วย’
เขาอธิษฐานในใจอย่างขมขื่น ความหวาดกลัวที่แล่นริ้วขึ้นมาทำให้คนที่ไม่ได้นับถือศาสนาอะไรจริงจัง นาน ๆ ทีก็ไปมูไปไหว้ให้ชีวิตเฮง ๆ บ้าง สุดท้ายในวินาทีชีวิตสิ่งเดียวที่เขาคิดถึงก็คือ ‘คุณย่า’ ญาติสนิทเพียงหนึ่งเดียวของเขา
‘ย่าครับ เซนยังไม่อยากตาย’
โครม!
เสียงแท่งปูนตกลงกระทบหลังคาของรถ SUV สีน้ำเงินเข้มอย่างถนัดถนี่
อาจจะเป็นเพราะเป็นแดดในเมืองไทยช่วงเที่ยงหรือเปล่าไม่ทราบ แต่กล้องหน้ารถของคันที่ตามมาด้านหลังจับภาพแสงสว่างประหลาดขณะที่วัตถุจากรางรถไฟฟ้ากำลังร่วงลงมา พร้อมกับแท่งปูนขนาดเขื่องที่ลอยละลิ่วตกมาทับรถคันใหญ่ด้านหน้าอย่างครบถ้วน
เจ้าของรถที่ตามมาด้านหลังเสียงกรีดร้องตกใจสุดเสียงพร้อมกับเหยียบเบรกเพื่อไม่ให้รถตัวเองเข้าปะทะกับรถคันข้างหน้า
หากรถสีน้ำเงินผู้เคราะห์ร้ายที่คล้ายจะพยายามเร่งเครื่องหลบแท่งปูนจากเส้นทางก่อสร้างรถไฟฟ้าขนาดกว้างไม่ต่ำกว่า 1 เมตรเหมือนกันแต่ด้วยการจราจรที่ติดขัดทำให้สุดท้ายก็ไม่อาจหลบอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝันนี้ได้ แท่งปูนซีเมนต์ยังคงตกลงที่หลังคาของรถคันนั้น ที่ตอนนี้พุ่งไปชนท้ายรถกระบะด้านหน้าเกิดเสียงดึงครึกโครม
หญิงสาวเจ้าของรถยุโรปที่ตามมาด้านหลังแม้จะเบรกได้ทันอย่างฉิวเฉียดเนื่องจากขับด้วยความเร็วไม่สูงนัก
แต่รถคันที่ตามมาถัดจากนั้น ไม่ทันได้เห็นว่าเกิดอุบัติเหตุอย่างไรไม่ทราบ จึงพุ่งเข้าชนด้านหลังรถของเธอจนบุบบี้ติด ๆ กัน ไม่ใช่เพียงแค่ คัน แต่เริ่มขยายวงกว้างไปอีก 2 คันข้าง ๆ รถ SUV ที่เคราะห์ร้ายนั้น กลายเป็นอุบัติเหตุที่มีสายโทรศัพท์โทรเข้าไปในคลื่น จส.100 ให้หลีกเลี่ยงการขับมาย่านนี้ผ่านทางช่องวิทยุ
ทว่าในขณะที่ไม่มีใครสังเกตนั้น แสงสว่างปริศนาในกล้องวงจรปิดหน้ารถค่อย ๆ หรี่แสงลง และหายไปราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
กว่าหน่วยกู้ภัยจะมาช่วยเหลือร่างของนายช่างหนุ่มออกจากรถ ก็ไม่พบว่าแขนข้างซ้ายของเขามีสร้อยหินมงคลอยู่แล้ว
มันหายไปจากจุดเกิดเหตุพร้อมดวงวิญญาณหนึ่งอย่างไร้ร่องรอย
โปรดติดตามตอนต่อไป
Bab terbaru
ผมทะลุมิติไปเป็นไอดอล (ก็ได้วะ) บทที่ 7 ชีวิตในโรงเรียน
“คุณแม่คะ” เด็กหญิงผมบลอนด์ยาวเป็นลอนวิ่งเข้ามาที่ห้องนอนของพ่อแม่ที่ชั้น 3 พร้อมกับมุ่ยหน้าด้วยความน้อยอกน้อยใจ “เราจะปล่อยมันไปแบบนี้จริง ๆ เหรอคะ”“พี่ของลูกน่ะเหรอ” ผู้เป็นแม่ลูบผมปลอบประโลมลูกสาวคนเล็กในวัย12 ปีของหล่อนอย่างแผ่วเบา“พี่อะไร เขาไม่ใช่พี่ชายของเอรินสักหน่อย” เธอสะบัดหน้าพลางกอดอกอย่างไม่ยินยอม“ถึงไม่ใช่พี่แท้ ๆ แต่เขาก็มีศักดิ์เป็นพี่ของลูกนะ เอริน”“พี่ชายของเอรินมีแค่พี่แอชตันคนเดียว เอรินไม่มีพี่เป็นคนขี้แพ้น่ารังเกียจแบบนั้น” เด็กสาวในวัยแรกแย้มยืนกลางนาตาลีจุ๊ปากให้ลูกสาวเงียบเสียง “ไม่เอาสิลูก อย่าเสียงดังไป ไม่เห็นเหรอว่าพ่อกำลังให้ท้ายพี่ของลูกอยู่ ขืนพ่อเข้ามาได้ยินเข้า ค่าขนมเดือนนี้จะถูกยึดเอาได้นะ”เมื่อคิดถึงเรื่องเงินไปโรงเรียนก็ยิ่งเจ็บใจ วัน ๆ หนึ่งเธอกับพี่ชายแบ่งกันคนละ 14-15 เหรียญ วันนี้ถูกลดกลับไปเป็น 10 เหรียญอย่างเคย มันจะไปพออะไรเล่าคนแบบนั้นได้เงินไปวันละเหรียญก็ดีเท่าไหร่แล้ว นี่ยังจะมาแฉพวกเธออีกนาตาลีกระซิบลงข้างใบหูที่อ่อนนุ่มของเด็กสาว‘อดทนไว้นิดนะลูก จนกว่ามันจะโอนหุ้นบริษัทของมันมาเป็นของลูกค่อยจัดการ ตอนนี้ทำดีกับมันไว้ก่อนจะได
ผมทะลุมิติไปเป็นไอดอล (ก็ได้วะ) บทที่ 6 สุ่มอาชีพมาเป็นไอดอลงั้นเหรอ ไอดอลก็ไอดอลสิวะ!
หลังจากที่วางระเบิดลูกใหญ่ให้แม่เลี้ยง สายตาตอนหล่อนมองมาก็ยิ่งเย็นชาขึ้นกว่าเดิม แม้จะดูเหมือนว่าเธอสงบเสงี่ยมมากขึ้นแต่รอยยิ้มนั่นกลับส่งไปไม่ถึงดวงตาถึงอย่างนั้นเซนก็ไม่แคร์หรอก ถ้าเค้ามัวแต่คิดเล็กคิดน้อยอยู่ก็คงไม่ลงมือฉีกหน้าน้านาตาลีเมื่อวานหรอกจริงไหมใครจะไปคิดว่าแค่ย้ำว่าบ้าน ‘ยากจน’ ต้อง ‘ประหยัด’ หลาย ๆ ที ผลตอบรับของพ่อเจ้าของร่างเดิมจะดีขนาดนี้ช่างเป็นผู้ชายที่หน้าบางอย่างคาดไม่ถึงแต่แบบนี้ก็ดีแล้ว อย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่าคนที่กุมอำนาจเบ็ดเสร็จยังไม่ได้ถูกเปลี่ยนมือไปทางแม่เลี้ยง และถ้าพ่อของเค้ายังคงมีนิสัยเป็นคนไม่ยอมเสียหน้าและโลภมากแบบนี้ การใช้ชีวิตในตระกูลดักกลาสก็อาจจะไม่แย่เท่าที่ผ่านมาดูสิ นอกจากพ่อจะเรียกน้านาตาลีไปคุยอย่างไม่เคยทำมาก่อนแล้ว แพลนที่จะไปเยี่ยมตายายกำมะลอของเซนกลับพับไปดื้อ ๆแถมยังสวมบทบาทเป็นพ่อที่ใจดี ทำเรื่องลาหยุดเรียนให้เซน 1 วัน พร้อมพาเขาไปเปิดบัญชีโดยให้เงิน 30,000 เหรียญเงินเป็นเงินขวัญถุงชดเชยจำนวนเงินที่หายไปตลอด 5-6 ปีที่ผ่านมา พร้อมตบท้ายด้วยการพาไปซื้อแล็ปท็อป 1 เครื่อง ก่อนจะขอตัวไปประชุมตอนบ่ายเวลาที่เหลืออีกครึ่งวันเซนจึงจัดแ
ผมทะลุมิติไปเป็นไอดอล (ก็ได้วะ) บทที่ 5 ภารกิจกับบทลงโทษที่แสนจะโหดร้าย
// สถานีต่อไป แยกสะพานเหลือง //เสียงรถไฟฟ้าใต้ดินแจ้งเตือนขึ้นท่ามกลางผู้คนในโบกี้ที่คุยกันจอแจเบียดเสียด เด็กหนุ่มยืนกอดอกพิงผนังเย็นเฉียบด้วยท่วงท่าสบาย ๆ ตอนนี้เขากลับมามีผมยาวหน้าม้าปิดหน้าอีกครั้ง แว่นตาเห่ย ๆ ที่แม่ลูกพวกนั้นให้ใส่ก็ใส่เอาไว้เช่นเดิม พร้อมกับเสื้อผ้าที่ซักจนสีซีดจางเขาลงทุนซื้อวิกผมราคาสูงที่ถ้าไม่มามองใกล้ ๆ ก็ยากที่จะมองออกว่าเป็นวิก ไหนจะลงมือเซตให้ดูเหมือนคนไม่ตั้งใจดูแลตัวเองอีก โชคดีที่เจ้าของร่างนี้เป็นลูกรักพระเจ้า ขนาดไม่ดูแลตัวเองผมก็ยังนุ่มลื่นอยู่เลย เพราะงั้นพวกนั้นถึงพยายามให้เซนไว้ผมให้ปิดหน้าตาเข้าไว้ ดูเอาเถอะ หัวยุ่งได้แป๊บเดียวสักพักผมก็คลายมาตรงสวยอยู่ดี// ภารกิจเริ่มต้น เป็นที่สนใจของคนทั่วไป 2000 คน สำเร็จเรียบร้อยแล้ว ได้รับแต้มทักษะ 1 แต้ม กับสารานุกรมดนตรี 2 โลก ต้องการรับหรือไม่เนี๊ยว //เสียงของเจ้าเหมียวสีขาวดังขึ้น โดยที่เจ้าตัวจ้อยนอนกลิ้งไปมาในจอโฮโลแกรมอย่างเกียจคร้าน‘หือ เคลียร์แล้วเหรอ ไวกว่าที่คิดแฮะ’ เด็กหนุ่มตอบด้วยวิธีคิดในใจเช่นเคย ‘งั้นรับเลยแคนดี้’เซนล้วงมือถือขึ้นมาเปิดแอป SEE ดู คลิปแรกและคลิปเดียวตอนนี้มันมีคนวิวไ
ผมทะลุมิติไปเป็นไอดอล (ก็ได้วะ) บทที่ 4 ได้เวลาชอปปิง
“สวัสดีค่ะ เชิญชมด้านในก่อนได้นะคะ”พนักงานหญิงที่อยู่หน้าร้านขายมือถืออย่างเป็นทางการของแบรนด์ที่มีหน้าตาคล้ายแอปเปิลกัดเอ่ยขึ้น พร้อมกับผายมือไปด้านในอย่างกระตือรือร้นในดาวอความารีนนี้ Orange เป็นหนึ่งในยี่ห้อมือถือที่มียอดจำหน่ายสูงสุดในจักรวรรดิกริม และมียอดจำหน่ายอยู่ในระดับ Top3 ในทุกทวีปเด็กหนุ่มค่อย ๆ ดูมือถือที่ที่เขาหมายตา ก่อนจะจับเครื่องพลิกหน้าหลังลองน้ำหนักมือ เขาตัดสินใจมาตั้งแต่อยู่บ้านแล้วว่าจะไม่ซื้อมือถือที่มีราคาแพงที่สุด ขอเพียงเป็นรุ่นใหม่ล่าสุดในราคากลาง ๆ ก็พอ เพราะแค่นี้ Orange ก็เป็นมือถือที่มีราคาแพงกว่าคู่แข่งไม่น้อย“รุ่นนี้ตอนนี้กำลังมีโปรโมชั่นนะคะลูกค้า ผ่อน 0% 10 เดือน หรือถ้าจ่ายสดจะลดลงจาก 3259 เหรียญ เหลือ 3000 เหรียญเงินถ้วน แถมฟรีหูฟัง orange ด้วยค่ะ”“งั้นผมเอารุ่นนี้สีดำ 1 เครื่อง จ่ายสดครับ”เธอได้ยินดังนั้นก็ยิ้มกว้างอย่างยินดีเมื่อเจอลูกค้าตัดสินใจเร็วไม่เรื่องมาก“ได้ค่ะลูกค้า ตามมาชำระเงินและลองเครื่องตรงที่พักรับรองด้านนี้เลยค่ะ” กล่าวพร้อมกับเดินนำไปที่โซนรับรองพิเศษที่ยังว่างอยู่เซนยื่นเงินสด 3000 เหรียญเงินให้เธอ หลังจากที่เดินมานั่ง
ผมทะลุมิติไปเป็นไอดอล (ก็ได้วะ) บทที่ 3 ไดอารี่ของแม่
// นายท่านต้องการเปิดกล่องของขวัญต้อนรับชาวโลก ระดับเงิน 4 กล่อง เลยไหมเนี๊ยว //‘เปิดเลย เจ้าแคนดี้’ทันในนั้นกล่อง 3 มิติที่ลอยอยู่ด้านหน้าจอโฮโลแกรมก็หมุนวนเป็นวงเล็กน้อย แสงสีเงินสะท้อนออกมาจากตัวกล่องทั้ง 4 จนชายหนุ่มต้องหยีตา// กล่องที่ 1 ท่านได้รับทักษะเรียกใช้ : ดวงตาแห่งความจริง ความหายากระดับ Sกล่องที่ 2 ท่านได้รับทักษะติดตัว : อ่านแล้วจำ ความหายากระดับ Dกล่องที่ 3 ท่านได้ปลดล็อกสร้อยข้อมือมิติใส่ของ ความจุ 10 ช่องกล่องที่ 4 ท่านได้รับแต้มทักษะ 5 แต้ม //แสงสีเงินที่ระยิบระยับนั่นค่อย ๆ เคลื่อนตัวเขาหาเด็กหนุ่มที่ผอมจนลมพัดมาแทบจะปลิวได้ ก่อนที่ทักษะทั้ง 2 จะพุ่งเข้ามาในร่างกายของเขาราวกับดาวตกหากแสงอีกเส้นหนึ่งกลับเบนไปที่สร้อยข้อมือหินแล้วพุ่งลงไปที่หยกสีเขียวแอปเปิลจนเกิดประกายแสงสีเขียวสว่างคำอธิบายทักษะดวงตาแห่งความจริง ความหายากระดับ SLevel 1 : สามารถตรวจสอบวัตถุ คน สัตว์ สิ่งของ ในระยะรัศมี 3 เมตร (สามารถอัปเกรดได้)คำเตือน : ไม่สามารถตรวจสอบคนที่มี Rank อาชีพสูงกว่าท่านได้ หรือสิ่งของที่มีระดับสูงกว่าท่าน 2 ระดับได้ทักษะอ่านแล้วจำ : ความหายากระดับ DLevel 1
ผมทะลุมิติไปเป็นไอดอล (ก็ได้วะ) บทที่ 2 อาชีพไอดอล Rank A
หลังจากที่ตบตีกับป้าแม่บ้านของตัวเองก็ผ่านมา 2 วันอย่างที่เรียกได้ว่าพลิกฟ้าคว่ำดินที่แท้จริง พอทำใจได้แล้วว่าตอนนี้เขาทะลุมิติมาอีกโลกใบหนึ่ง นายช่างหนุ่มก็อ่านทุกอย่างที่มีในห้องเพื่อทำความเข้าใจกับเซนคนนี้ให้มากขึ้นโชคดีจริง ๆ ที่เด็กหนุ่มนี่จดไดอารี่เอาไว้ด้วย พอผนวกกับความทรงจำต่าง ๆ ที่ได้รับ ตอนนี้เขาก็เข้าใจเจ้าเด็กที่กำลังจะอายุ 18 อีกไม่นานได้อย่างถ่องแท้วันนี้เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่บ้านตระกูลดักกลาส 4 คน คาร์ค พ่อของเจ้าของร่างนี้ คุณน้านาตาลี แม่เลี้ยงและลูก ๆ อีก 2 คนก็เดินทางไปพักตากอากาศที่ทะเลเมืองครินตันที่ไม่ไกลจากเมืองโบรอนเท่าไหร่นัก และแน่นอนว่าพวกเขาไม่มีทางให้เซนไปด้วย เหลือแต่ป้าแคทเทอรีนที่ตอนนี้ดูสับสนแต่ก็ยังโทรไปหาแม่เลี้ยงนั่น พร้อมกับกระซิบความเปลี่ยนไปของเขาที่กล้าเข้าไปรื้อของในตู้เย็นมาทำกินอย่างอุกอาจก็แค่ของกินไหม? ทำไมจะกินไม่ได้ล่ะคนพวกนี้จะพิลึกเกินไปแล้วเอาเถอะเซนเองก็รู้ดีว่าถ้าเป็นเจ้าของร่างคนเก่าจะไม่ทำแบบนี้แน่นอน เขาจะรอให้ป้าแคทเทอรีนทำอาหารที่คุณภาพแย่ ๆ มาให้ แล้วก็กินไปอย่างไม่มีปากเสียง เอาผมปิดหน้าปิดตาเพราะพี่น้องคู่นั้นสั่งว่
Anda juga akan menyukai
ฉันเกิดใหม่เป็นเด็กถูกทอดทิ้งยุค 70
เฟยเทียน / เงาจันทราสีหมึก / กัญญ์ญาภัค2.6K Dibacaซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย
เฟยเทียน / เงาจันทราสีหมึก / กัญญ์ญาภัค7.8K Dibacaครัววิเศษของม่ามี๊ลูกสอง
จันทร์ส่องแสง3.0K Dibacaเนรเทศไม่เป็นไร ข้าเกิดใหม่พร้อมคลังเสบียง!
ฮาจิฮาจิ8.0K Dibacaระบบพยากรณ์สวรรค์กับคุณแม่ลูกแฝด
Huneybunch430 Dibacaฉันเกิดใหม่เป็นหลานสาวชาวนายุค60
เฟยเทียน / เงาจันทราสีหมึก / กัญญ์ญาภัค4.5K Dibacaฉินเซียวเมื่อฉันเป็นสาวน้อยชาเขียวในนิยาย
เฟยเทียน / เงาจันทราสีหมึก / กัญญ์ญาภัค2.3K Dibacaซูเมี่ยวจิน
橙花705 Dibaca
