ครั้งหนึ่งเคยเจอสตรอเบอร์รี่ช็อตเค้กที่ทำให้หัวใจละลายในคาเฟ่เล็ก ๆ แถวเอกมัย จังหวะนั้นฝน
พรำและร้านมีแสงนวลตา ชิ้นเค้กถูกเสิร์ฟมาในจานเล็ก ๆ ดูเรียบง่ายแต่ตรึงตา
เมื่อได้ตัดคำแรกเข้าไปพบกับスポンジที่ชุ่มครีมอย่างลงตัว รสครีมหวานปานกลางมีความฉ่ำจากนมสด และสตรอว์เบอร์รี่ที่วางแทรกกลางให้เปรี้ยวเล็ก ๆ ตัดกับความหวานของครีม พอเคี้ยวรวมกันแล้วเกิดการสมานรสที่ทำให้หยุดยิ้มไม่ได้ ฉันชอบที่เขาไม่ใส่ซอสหวานท่วม แต่ปล่อยให้รสผลไม้และเนื้อเค้กทำงานร่วมกัน
การเดินออกจากร้านวันนั้นความอบอุ่นยังติดอยู่ในปาก เหมือนการเจอของที่ใช่ในวันที่ไม่คาดหมาย ทำให้หลังจากนั้นเวลาคิดถึงสตรอว์เบอร์รี่ช็อตเค้กจะยังนึกถึงความเรียบง่ายแต่มีฝีมือชิ้นนั้นเสมอ