พันธะ(รัก)เมียบำเรอ

"พวกแกเป็นใคร? แล้วตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน??" เพิ่งตื่นจากอาการหลับใหลไม่รู้ว่าเธอหลับไปได้ยังไง เพราะก่อนหน้านี้เธอยังอยู่ในบ้านของว่าที่สามีอยู่เลย

"ทำไมต้องตื่นมาตอนนี้ด้วยวะ จัดการให้มันหลับอีกสิ"

"เราไม่ได้เตรียมยามาด้วยครับ"

"ตุ๊ยท้องแม่งเลย"

"อย่านะ! พวกแกรู้ไหมว่าทำแบบนี้มันผิดกฎหมาย"

"ไว้มีชีวิตรอดกลับไปก่อนค่อยพูดเรื่องกฎหมายกับกู"

"ตกลงแกสองคนเป็นใคร เมื่อกี้ฉันยังอยู่บ้านของเสี่ยภูริอยู่เลย" เธอจำได้ว่าดื่มน้ำจากแม่บ้านของเสี่ยมารู้ตัวอีกทีก็อยู่บนรถตู้นี้แล้ว

"เสี่ยภูริ ฮ่าาาาๆๆ แก่หงำเหงือกขนาดนั้นยังจะเอาทำผัวลงอยู่เหรอ"

"มันเรื่องของฉัน ถ้าเสี่ยรู้ว่าฉันถูกลักพาตัวมาพวกคุณไม่ตายดีแน่"

"มีอะไรยัดปากมันหน่อยไหม" ผู้ชายคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าหันไปสั่งลูกน้อง

"ไม่นะ! กรี๊ดดด" หญิงสาวรีบเอามือปิดปากไว้เพราะลูกน้องคนนั้นถอดเสื้อ คิดว่าจะเอาเสื้อมายัดปากเธอแน่เลย

จากนั้นเธอก็นั่งสงบเสงี่ยมมาตลอดทาง​ แต่สายตาพยายามมองข้างทางว่าพวกมันจะพาเธอไปไหนเผื่อมีทางหนีทีไล่

แต่ทำไมมันถึงมีแต่ป่าไม้ภูเขาเต็มไปหมดเลย ตกลงเรายังอยู่ในประเทศไทยหรือเปล่าเนี่ย แล้วนี่เราหลับไปนานแค่ไหนหวังว่าคงไม่ใช่ฝีมือเสี่ยหรอกนะ

[ปางไม้ภูเบศ] มันคือป้ายที่ติดอยู่ทางเข้า และตอนนี้เธอก็เห็นแล้ว

"เอาไงครับนายหัว" ลูกน้อง 2-3 คนที่ยืนรอรับอยู่เดินมาเปิดประตูรถ

"เอาไปไว้ห้องเก็บไม้ก่อน"

"ไม่นะ ฉันไม่ไป" หญิงสาวไม่ยอมลงจากรถแถมยังกระโจนเข้าไปหาเขาที่นั่งอยู่อีกเบาะหนึ่ง

"ขึ้นมาเอาตัวมันไปสิวะ!" ชายหนุ่มมองต่ำลงไปดูผู้หญิงที่นั่งทับตัวเขาแถมมือยังกอดคอเขาไว้แน่น

"ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นใครอย่าทำแบบนี้เลยนะ ฉันอยากกลับบ้าน" ยิ่งคนของเขาเข้ามาจะลากตัวเธอลงไปเธอก็ยิ่งกอดเขาไว้แน่น จนใบหน้างามซุกเข้ากับซอกคอ

ลูกน้องที่ขึ้นมาจะพาตัวฝ่ายหญิงลงไปมองเห็นภาพนี้แล้วไม่กล้า

"เอาตัวไป"

"ครับ"

"ไม่นะ! กรี๊ดดด!" แรงเธอหรือจะสู้แรงผู้ชายได้คนของเขากระชากตัวเธอจนมือที่กอดคออยู่หลุด และจังหวะนั้นปลายเล็บก็ข่วนเข้าที่คอของเขาจนเป็นรอยยาว

"ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ" ตอนที่ถูกลากตัวลงจากรถเธอยังคงตะเกียกตะกายขอร้องอ้อนวอน แต่ก็ไม่มีความปราณีใดๆ จากคนที่ลักพาตัวเธอมาเลย

"นายหัวจะค้างที่นี่ไหมครับ" หลังจากที่เธอคนนั้นถูกอุ้มไปแล้ววัลลภคนสนิทที่อยู่ข้างกายเขาก็ได้เอ่ยถาม

"ไม่หรอกกูต้องบินกลับคืนนี้"

"ก็ในเมื่องานแต่งไม่มีแล้วทำไมเจ้านายถึงจะกลับอยู่อีกล่ะครับ"

"ถ้ากูไม่กลับก็ต้องมีคนสงสัยน่ะสิ"

"ทำไมนายหัวต้องทำให้มันซับซ้อนขนาดนี้ด้วยล่ะครับ แค่เอาไปทำปุ๋ยก็ไม่มีใครรู้แล้ว"

"แบบนั้นมันจะไปสนุกอะไร กูจะเข้าเมืองสัก 2-3 วันพวกมึงดูให้ดีหน่อยแล้วกันอย่าให้มันหนีออกไปได้"

"ครับนายหัว"

เขามีนามว่าภูเบศเป็นนายหัวทางภาคใต้ของประเทศ แต่เขาไม่ได้ทำธุรกิจแค่นั้นยังมีธุรกิจปางไม้ทางภาคเหนือของประเทศด้วย

ภูเบศใช้เครื่องบินส่วนตัวบินกลับมารอร่วมงานแต่งของเสี่ยภูริผู้เป็นบิดา แต่พอกลับมาถึงบ้านก็เห็นว่าคนในบ้านกำลังวุ่นวายกัน

"มีอะไรกันครับครึกครื้นกันใหญ่เลย"

"แกมาจากไหน"

"พ่อก็รู้ว่าผมทำธุรกิจอยู่ที่ไหน ยังจะถามอีก"

"แกเพิ่งกลับมาใช่ไหม"

"หึหึ ทำไมพ่อถามแบบนั้นล่ะครับ ผมลูกชายแท้ๆ ของพ่อนะ ไม่ใช่ลูกกาฝาก" ตอนที่พูดสายตาดุดันของภูเบศมองไปที่ผู้ชายอีกคน

"แล้วนั่นไปทำอะไรมา" คนเป็นพ่อมองเห็นรอยข่วนที่ต้นคอ

ภูเบศเลยเอามือลูบตรงนั้นดู เขาลืมเลยตอนนั้นถูกเล็บของเธอข่วนเข้า "อยากรู้จริงหรือครับ เรื่องมันเสียวนะ"

"ฉันไม่อยากรู้เรื่องของแกแล้ว ขึ้นไปพักผ่อนเถอะ"

"แต่พ่อยังไม่ได้บอกเลยนะครับว่ามันเกิดอะไรขึ้น" เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่เขาอยากจะได้ยินเลยต้องถามย้ำ

"ไม่มีอะไรหรอก แกขึ้นบ้านไปพักผ่อนเถอะ" แต่ก่อนจะออกไปภูริผู้เป็นพ่อก็หันไปบอกลูกชายอีกคนให้ตามออกมาข้างนอก

"ครับ" ภูผาก็คือบุตรชายที่ท่านรับมาเลี้ยง แต่ภูเบศคิดว่าต้องเป็นลูกแท้ๆ ของท่านแน่ และเขาคิดมาโดยตลอดว่าพ่อสวมเขาให้แม่ตั้งแต่ตอนที่เขายังแบเบาะ เพราะอายุของทั้งสองห่างกันไม่มาก และแม่ของเขาก็ทนทุกข์ทรมานกับพฤติกรรมของพ่อจนวาระสุดท้ายของชีวิต ภูเบศเลยสาบานไว้ว่าจะไม่ปล่อยให้พ่อมีความสุข และนี่แหละมันถึงเป็นจุดเริ่มต้นที่เขาลักพาตัวผู้หญิงที่พ่อจะแต่งงานด้วย

เขียนโดยชะนีติดมันส์