วานด้า แตกต่างจากเวอร์ชันคอมิกส์อย่างไร?

เส้นทางบุคลิกภาพของวานด้าในหนังสือการ์ตูนมักมีโทนละครหนักและพลิกผันหลายครั้ง จึงเห็นได้ว่าเธอมักถูกเขียนให้เป็นตัวละครที่มีความขัดแย้งภายในสูง ในโลกคอมิกส์ เรื่องราวอย่าง 'The Children's Crusade' พาเราไปเจอด้านที่ตีตราไว้ว่าเป็นผู้กระทำผิดและผู้เสียหายพร้อมกัน ทั้งบทบาทของการเป็นลูกของมิวแทนท์ ตลอดจนการถูกรีทคอนจนความทรงจำเปลี่ยนแปลง ทำให้วานด้าในหนังสือการ์ตูนกลายเป็นเครื่องมือเล่าเรื่องระดับมหภาคได้ง่ายกว่า

ในทางกลับกัน เวอร์ชันภาพยนตร์เลือกจะทำให้เธอเป็นมนุษย์มากขึ้น—มีจังหวะหายใจ มีฉากส่วนตัวที่เราเห็นการคร่ำครวญและความอยากเป็นแม่ เรื่องราวการสูญเสียของเธอมักถูกหยิบมาเป็นเหตุผลเชิงอารมณ์มากกว่าจะเป็นข้ออ้างให้เกิดความขัดแย้งระดับจักรวาล ผลคือผู้ชมจึงเห็นเธอเป็นตัวละครที่น่าสงสารและเข้าใจ ไม่ใช่แค่ภัยพิบัติที่ต้องกำจัด ความแตกต่างนี้ทำให้ฉันมองว่าวิธีเล่าเรื่องแบบภาพยนตร์กระชับแต่ลดความซับซ้อนเชิงมิติของตัวละครไปบ้าง

มุมพลังของวานด้าในสองโลกนั้นต่างกันชัดเจนและฉันมักจะอธิบายให้เพื่อนเข้าใจด้วยภาพง่ายๆ: ในคอมิกส์พลังของเธอมักถูกนิยามเป็น 'เวทมนตร์ความโกลาหล' หรือพลังเปลี่ยนความเป็นจริงที่แท้จริง ซึ่งมีที่มาทางเชิงตำนานและถูกวางให้เป็นภัยคุกคามต่อความสมดุลของจักรวาล ตัวอย่างชัดเจนคืองานเขียนใน 'Avengers: Disassembled' ที่แสดงให้เห็นว่าพลังของเธอสามารถทำลายกลุ่มฮีโร่และโครงสร้างของความจริงได้ ในขณะที่บนจอภาพยนตร์ พลังของวานด้าได้รับการตีความว่าเป็นการปลุกพลังภายในที่ทวีคูณเพราะการสัมผัสกับวัตถุทรงพลัง (เช่น Mind Stone) และการทดลองทางวิทยาศาสตร์ ไม่ได้ถูกนำเสนอเป็นพลังเวทมนตร์โบราณที่มีตรรกะภายในของมันเหมือนในคอมิกส์ ผลคือความสามารถบางอย่างถูกลดทอนหรือเปลี่ยนลักษณะให้เหมาะกับการเล่าเรื่องแบบภาพยนตร์ แต่ข้อดีคือคนดูทั่วไปจะเข้าใจแรงจูงใจของตัวละครได้เร็วขึ้นและรู้สึกเชื่อมโยงกับความเจ็บปวดของเธอมากกว่า

การปรากฏตัวของวานด้าบนจอภาพยนตร์รู้สึกเหมือนการรื้อทำใหม่ที่เต็มไปด้วยอารมณ์มากกว่าต้นฉบับการ์ตูน และฉันหลงใหลในวิธีที่พวกเขาปรับเรื่องโศกนาฏกรรมให้เป็นแกนกลางของตัวละคร

ฉันชอบที่ 'WandaVision' เปลี่ยนการโฟกัสจากพลังวิเศษเชิงเทคนิคในคอมิกส์ มาเป็นการสำรวจการสูญเสีย ความเศร้า และการสร้างครอบครัวโดยใช้เวทมนตร์เป็นภาษาท่าทางของความเจ็บปวด ในคอมิกส์ เช่นฉากจาก 'House of M' กับ 'Avengers: Disassembled' วานด้าถูกวางเป็นปัจจัยที่พลิกโลก—พลังของเธอเป็นภัยคุกคามเชิงโครงเรื่องและมีผลข้างเคียงต่อระดับจักรวาล ขณะที่ในภาพยนตร์และซีรีส์ พลังนั้นถูกตีความให้เข้าใจง่ายขึ้นและมีแรงขับเคลื่อนทางอารมณ์ที่ชัดเจนกว่า

นอกจากนี้รูปแบบการนำเสนอก็แตกต่าง: คอมิกส์เสนอเนื้อหาหนักแน่นแบบซับพล็อต อุดมไปด้วยรีทคอนและการเชื่อมโยงกับประวัติศาสตร์ของมิวแทนท์ ส่วนเวอร์ชันจอเงินเลือกถ่ายทอดความใกล้ชิดของตัวละครและความเปราะบาง ทำให้วานด้าในภาพยนตร์เข้าถึงได้ง่ายกว่า แม้จะเสียความซับซ้อนเชิงจักรวาลไปบ้าง แต่ฉันก็ชอบความลึกทางอารมณ์ที่ได้เห็นบนจอในรูปแบบที่มนุษย์สัมผัสได้

ไอเดียด้านวิชวลและการออกแบบตัวละครทำให้วานด้าในสองสื่อรู้สึกต่างกันสุดท้าย ฉันชอบวิธีที่ 'doctor strange in the Multiverse of Madness' นำภาพการใช้พลังของเธอมาโชว์แบบดิบๆ และก้าวข้ามเส้นที่ซีรีส์เริ่มไว้ แต่ยังคงยึดแกนความเจ็บปวดจากการสูญเสียไว้เหมือนเดิม ในคอมิกส์ภาพของพลังมักเป็นนามธรรม อัญชัน และเต็มไปด้วยสัญลักษณ์ทางเวทมนตร์ ขณะที่ฉากในภาพยนตร์เลือกใช้แสง เงา และซีนแอ็คชันเพื่อทำให้ผู้ชมรู้สึกถึงแรงปะทะ วานด้าบนจอจึงโดดเด่นด้วยการตีความที่เป็นภาพชวนสะเทือน แต่เมื่อมองในแง่ของแฟนที่อ่านคอมิกส์ ฉันยังคงยินดีที่สองเวอร์ชันเติมเต็มกันในคนละมิติ—จอใหญ่ให้ความตื่นตา คอมิกส์ให้ความคิดไหลลึก และทั้งคู่มีเสน่ห์คนละแบบ