วีรพร นิติประภา ได้รับอิทธิพลทางวรรณกรรมจากใครบ้าง?

อ่านงานของวีรพรแล้วฉันรู้สึกว่ามีพื้นฐานจากนักเขียนร่วมสมัยที่กล้าทดลองรูปแบบและมุมมอง เช่น เสียงเล่าแบบภายใน (interior monologue) ที่บางครั้งพาไปใกล้เคียงกับงานของนักเขียนต่างประเทศที่เน้นการสำรวจจิตใจ นอกจากนี้ยังมีความเป็นนักสังเกตสังคมแบบชาวบ้านแบบลึกซึ้ง เหมือนงานของนักเขียนไทยรุ่นใหม่บางคนที่ไม่กลัวจะชี้ให้เห็นช่องว่างของความสัมพันธ์ระหว่างคนและสังคม อีกมุมหนึ่งคือความสามารถในการผสมผสานอารมณ์ขันกับความเศร้า ซึ่งทำให้นึกถึงผู้แต่งที่ถนัดการใช้โทนคู่ขนานเพื่อขับเน้นประเด็น งานทั้งหมดจึงออกมาเป็นเสียงที่อบอุ่น แต่มองโลกอย่างไม่เพิกเฉย ฉันชอบที่เธอไม่ยึดติดกับรูปแบบเดียว และปล่อยให้ภาษาพาไปยังพื้นที่ที่ไม่คาดคิด ซึ่งเป็นสัญญาณว่าเธอได้รับอิทธิพลจากทั้งวรรณกรรมพื้นบ้านและเทคนิคสมัยใหม่อย่างละมุน

ฉันมักจะมองงานเขียนของวีรพร นิติประภาเป็นสนามทดลองของภาษาและอารมณ์ ที่สะท้อนทั้งสายเลือดวรรณกรรมไทยดั้งเดิมและกลิ่นอายวรรณกรรมสากลพร้อมกัน ในมุมมองของคนที่โตมากับหนังสือเก่าๆ และยังติดตามวรรณกรรมร่วมสมัยอยู่เสมอ งานของเธอให้ความรู้สึกว่าได้รับอิทธิพลจากทั้งรุ่นเก่าและรุ่นใหม่ในวงการไทย เช่น ร่องรอยของความเรียบง่ายแต่หนักแน่นที่ทำให้นึกถึงแนวคิดของ 'คึกฤทธิ์ ปราโมช' ที่ชอบสื่อสารเรื่องการเมืองสังคมผ่านตัวละครปกติๆ และการจ้องมองความเป็นไทยในมุมใกล้ตัว นอกจากนี้ยังมีสัมผัสของการสังเกตสังคมแบบเจ็บแสบแต่ไม่ต้องตะโกน เหมือนกับงานของ 'ชาติ กอบจิตติ' ที่เลือกจะเดินเข้าหาปัญหาของคนธรรมดาอย่างตรงไปตรงมา

อีกด้านหนึ่ง เส้นสายอ่อนโยนและการเล่นกับโทนอารมณ์ในงานของเธอก็ทำให้นึกถึงนักเขียนหญิงร่วมสมัยบางคน ที่ใช้มุมมองของผู้หญิงในการสื่อสารรายละเอียดภายในจิตใจ เช่น นักเขียนที่ถนัดการแทรกความอ่อนแอและความเข้มแข็งของตัวละครหญิงอย่างมีชั้นเชิง ผลงานบางชิ้นยังพาไปสัมผัสการเล่าเรื่องแบบแฝงความมหัศจรรย์หรือการบิดมุมมองความจริงนิดๆ ที่ชวนให้นึกถึงเทคนิคของผู้เขียนสากลหลายคน การอ่านแล้วจึงเหมือนได้อ่านวรรณกรรมที่ยืนระหว่างความเป็นท้องถิ่นกับการทดลองเชิงสากล

ส่วนแง่มุมเชิงสไตล์และการใช้ภาษา ฉันเชื่อว่าการเปิดรับงานแปลและวรรณกรรมโลกก็น่าจะมีส่วน เช่น ความละเมียดละไมในการจัดวางจังหวะภาษาอาจได้รับแรงบันดาลใจจากงานเขียนยุโรปหรือละตินอเมริกาที่เน้นเทกซ์และอารมณ์มากกว่าพล็อตตรงๆ ทำให้ภาพรวมของเธอดูมีมิติหลายชั้น ไม่ว่าจะเป็นการวางช่วงเวลา การตัดภาพ หรือการทิ้งช่องว่างให้ผู้อ่านเติมเอง เหล่านี้ทำให้งานของวีรพรสว่างขึ้นด้วยความหลากหลายของอิทธิพลจากทั้งในและนอกประเทศ สะท้อนว่าเธอเป็นคนอ่านกว้าง แต่ยังรู้จักนำเอา 'เสียงของไทย' มาเป็นแกนกลาง ไม่ใช่แค่ลอกแบบใครเท่านั้น งานของเธอจึงอ่านสนุกและให้ข้อคิดค้างคาใจในเวลาเดียวกัน