บทที่1 ลางบอกเหตุ

ขณะที่ใครหลายคนคงกำลังนอนหลับสบายเนื่องจากข้างนอกนั้นท้องฟ้าทำท่าจะหลั่งน้ำตาลมเย็นๆ โชยผ่านเข้ามาทางหน้าต่างกระทบหญิงสาวร่างเล็กที่กำลังนั่งใช้ความคิดอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตัวเดิม

นีรชา เป็นนักเขียนที่เผยแพร่นิยายตามแพลตฟอร์มต่างๆ ความเป็นมานั้นเกิดจากการที่เธอชื่นชอบการดูซีรีส์เป็นชีวิตจิตใจ ชอบถึงขั้นเก็บเอาความหล่อเหลาของพระเอกมานอนฝัน

ไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้เธอจึงลุกขึ้นมาแต่งเรื่องราวที่มาจากจินตนาการ จุดประสงค์ก็เพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเธอเอง ผู้ชายเย็นชา เย่อหยิ่งแต่คลั่งรักกว่าใครล้วนแล้วแต่ถูกหยิบยกมาเป็นพระเอกในนิยายของเธอแล้วทั้งนั้น

กว่าหนึ่งชั่วโมงที่สมองของนักเขียนสาวไม่แล่นแต่ในที่สุดเธอก็คิดบทบรรยายดีๆออก เพียงไม่กี่บรรทัดที่ได้ถ่ายทอดเรื่องราวผ่านแป้นพิมพ์อาการเขินตัวบิด ยิ้มแก้มปริก็เกิดขึ้นเมื่อต้องบรรยายฉากเร่าร้อนของพระนาง

แต่กว่าที่ดอกพิกุลจะร่วงหล่นลงมาจากปาก พระเอกของเธอก็เล่นเอาคนอ่านสาปส่งไม่รู้กี่ตอนต่อกี่ตอนแล้ว

แต่เนื่องจากนีรชาไม่มีประสบการณ์บนเตียงมาก่อนอย่าว่าแต่เรื่องอย่างว่าเลยแค่จูบริมฝีปากอิ่มก็ยังไม่เคยได้ต้องชายใด ฉากชวนวาบหวิวในนิยายที่คนอ่านชอบก็มาจากการเก็บเกี่ยวประสบการณ์จากการหาหนังผู้ใหญ่ที่มีอยู่ว่อนอินเทอร์เน็ตมาเปิดดู ทั้งท่าทางน้ำเสียงโหยหวนนีรชาล้วนจดจำมาจากหนังเรตเนื้อหาถึงอกถึงใจเหล่านี้ทั้งนั้น

“เฮ้อ เสร็จสักที” เสียงหวานเอ่ยพลางกางแขนออกเหยียดขี้เกียจอ้าปากหาวหวอดๆ ด้วยความง่วงเต็มประดาก่อนที่มือเล็กจะเอื้อมมือไปกดปิดสวิสต์คอมพิวเตอร์แล้วทิ้งตัวลงยังเตียง ทันทีที่เปลือกตาสวยปิดสนิทเธอก็หลับเป็นตาย

เช้าวันใหม่แสงแดดจ้าลอดผ่านริ้วผ้าม่านเข้ามาทางหน้าต่างทำให้คนที่นอนอุดอู้อยู่ในผ้าห่มผืนหนานุ่มฝืนลืมตาขึ้นมา

“ตายแล้ว” นีรชาดีดตัวขึ้นมาจากที่นอนด้วยความตกใจเมื่อเข็มสั้นของนาฬิกาชี้อยู่ที่เลขแปดร่างเล็กกุลีกุจรลงจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำเป็นการด่วน วันนี้มีเรียนชั่วโมงแรกตอนเก้าโมงเช้าแต่ตอนนื้เกือบจะแปดโมงอยู่แล้ว

เพราะฉากวาบหวิวของท่านประธานแท้ๆ

ไม่วายที่นีรชาจะยกความผิดทั้งหมดให้พระเอกคนโปรดของเธอ

ทันทีที่นีรชาคว้ากระเป๋าใบเล็กพร้อมหนังสือสองเล่มติดมือได้ก็รีบวิ่งลงมาจากชั้นสองของบ้าน กลิ่นหอมที่ลอยเข้าจมูกมาแต่ไกลเดาว่ามื้อเช้าคนเป็นพ่อคงจะเตรียมโจ๊กหมูของโปรดเอาไว้ให้

“แล้วไม่กินข้าวก่อนเหรอลูก” อรรถพลเอ่ยถามลูกสาวที่ทำท่ารีบร้อนขณะถือโจ๊กร้อนๆ ออกมาจากในครัว

ปีนี้อรรถพลอายุห้าสิบปลายๆ เขาเลี้ยงดูลูกสาวเพียงลำพังเพราะภรรยาเสียไปตั้งแต่ตอนที่อายุได้แค่สิบขวบอรรถพลเป็นพนักงานบัญชีของบริษัทแห่งหนึ่งด้วยประสบการณ์ทำงานกว่าหลายปีเงินเดือนและค่าตอบแทนเลยพอจะส่งเสียให้บุตรสาวได้เรียนสูงๆ

“ไม่ทันแล้วค่ะพ่อฟ้าจะสายแล้วเอาไว้ตอนเย็นนะคะ” นีรชาตอบคนเป็นพ่อด้วยความรีบร้อนออกไปจากบ้าน ถึงแม้ฐานะครอบครัวจะพอมีกินมีใช้ แต่อรรถพลก็ไม่ได้มีเงินมากขนาดจะซื้อรถสวยๆ ให้ขับเธอจึงอาศัยนั่งรถเมล์ไปมหาวิทยาลัยทุกวันแต่วันนี้เห็นทีเธอคงต้องใช้บริการแท็กซี่เสียแล้ว

ต้องขอบคุณคุณลุงโชเฟอร์ที่ชำนาญเส้นทางจนพานีรชามาถึงมหาวิทยาลัยแบบเส้นยาแดงผ่าแปด เจ้าของร่างบางวิ่งหอบเหนื่อยเข้าห้องเรียนด้วยชุดนักศึกษารัดรูปอย่างที่ถูกจริตสวมรองเท้ามีส้นแต่ไม่สูงมาก

“นอนดึกอีกแล้วสิท่าถึงมาสภาพนี้” ก้นยังไม่ทันหย่อนถึงเก้าอี้เธอก็ถูกเพื่อนซี้ทักอย่างรู้ทัน

“เกือบเช้า” คนถูกถามเอามือป้องปากขณะอ้าปากหาวหวอดๆ เพราะกว่าจะเขียนนิยายออกมาได้แต่ละตอนเธอต้องใช้เวลาอยู่หลายชั่วโมงบางครั้งก็เป็นวัน

“แล้วแต่งใกล้จบหรือยังฉันอยากอ่านจะแย่แล้วนะ” เพลินเพลงคือเพื่อนที่นีรชาสนิทด้วยที่สุด ทั้งสองคนเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันตั้งแต่ชั้นมัธยมต้น เพลินเพลงชอบดูซีรีส์และชอบอ่านนิยายรักหวานแหววเหมือนกันแต่ติดตรงที่ไม่มีพรแสวงด้านนี้เลยได้แต่สนับสนุนเพื่อน

“ยังเลยพึ่งได้ครึ่งเรื่องเอง” นีรชาเท้าคางส่ายหน้าเนือยๆ พลางถอนหายใจยาว ทีแรกที่ลงมือทำไม่คิดว่าจะยากเย็นขนาดนี้แต่พอเอาเข้าจริงถึงรู้ว่าการแต่งนิยายเรื่องๆ หนึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพลินเพลงกำลังจะถามต่อแต่อาจารย์ประจำวิชาก็เดินเข้ามาในห้องก่อนทั้งสองสาวเลยต้องจบบทสนทนาเพียงแค่นี้

เรียนช่วงเช้าเสร็จนีรชากับเพลินเพลงมานั่งทานข้าวที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัย กับข้าวฝีมือแม่ครัวที่นี่ถูกปากกว่าข้างนอกอีกอย่างราคาก็ไม่แพงด้วย

“โอ๊ย พายุฉันทำไมถึงได้น่าสงสารขนาดนี้” เพลินเพลงทำท่าจะร้องไห้หลังจากได้อ่านนิยายบทหนึ่ง เพราะเป็นเพื่อนสนิทเลยได้รับสิทธิ์พิเศษอ่านเรื่องย่อก่อนใคร

ความจริงนิยายเรื่องนี้เพลินเพลงมีส่วนช่วยคิดพล็อตเรื่องด้วยเธอเลยเข้าใจความรู้สึกของตัวละครเป็นอย่างดีโดยเฉพาะบทพระรองผู้น่าสงสารที่เธอพึ่งจะคร่ำครวญไปหยกๆ

“พอๆ เลยไม่ต้องอ่านแล้ว” นีรชาแย่งมือถือคืนมาอย่างอดหมั่นไส้ในความโอเวอร์ของเพื่อนตัวเองไม่ได้ ถึงแม้ทั้งสองคนจะชอบอะไรเหมือนๆ กันอย่างเรื่องเรียนก็เลือกเรียนคณะบัญชีเพราะชอบตัวเลขเหมือนกันแต่ถ้าเป็นเรื่องซีรีส์

เรื่องนิยายล่ะก็กลับอยู่กันคนละฝ่าย เพลินเพลงมักจะหลงเสน่ห์ของพระรองทุกเรื่องแต่สำหรับนีรชาเธอมั่นคงกับพระเอกเพียงคนเดียว

“ขอเตือนนะถ้าแกทำให้พระรองของฉันเสียน้ำตาเมื่อไหร่ฉันเอาเรื่องแกแน่” เพลินเพลงทำท่าขู่เพื่อนฟ่อๆ

“เวอร์ พระเอกคู่นางเอกก็ถูกต้องแล้วส่วนพระรองก็เป็นได้แค่ตัวสำรองเท่านั้นแหละ” นีรชาว่าพลางยักไหล่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

“นี่ถ้าพระรองของฉันมีชีวิตเขาต้องอยากมาหักคอแกแน่ๆ ” เพลินเพลงโกรธแทนพระรองของเธอจนเอาเรื่องผีสางมาขู่ต่อ

“มาเลยไม่กลัวหรอก ลองมาดูดิเดี๋ยวจะขอหวยให้ดู”

“บ้า พระรองของฉันไม่ใช่ผีทวงแค้นนะยะพอเจอจะได้ให้มาขอหวย”

“ก็ถ้ามาบีบคอได้ขนาดนั้นก็ต้องเป็นผีแล้วล่ะ” นีรชาพูดติดตลกพลางนึกขันในใจ มีที่ไหนตัวละครในนิยายจะลุกขึ้นมาทวงความยุติธรรมให้ตัวเอง บ้าไปแล้วแต่ในตอนนั้นอยู่ๆ เธอก็รู้สึกหนาวเย็นเข้าไปถึงกระดูก

“แกหนาวไหมทำไมฉันรู้สึกหนาวๆ ”

“หนาวบ้าอะไรอากาศร้อนจนตับจะแตกอยู่แล้ว” วันนี้อากาศร้อนอย่างที่เพลินเพลงว่าจริงๆ

“แต่เมื่อกี้ฉันรู้สึกหนาวจริงๆ นะหนาวเหมือนกำลังยืนตากฝนอยู่” นีรชาเอามือลูบแขนตัวเองไปด้วยทำเอาเพลินเพลงกลั้นหัวเราะไม่อยู่

“แกไม่สบายหรือเปล่า” ถ้าไม่ใช่เพราะคิดไปเองนีรชาก็อาจจะหักโหมกับการแต่งนิยายมากเกินไปถึงได้รู้สึกเหมือนไม่สบายขึ้นมา

“อือ อาจจะใช่เมื่อวานโดนฝนตอนกลับบ้านน่ะ” นีรชาพยายามหาเหตุผลมาสนับสนุนความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับร่างกายแต่อย่างไรคงต้องกินยาดักไว้สักหน่อยเพราะคืนนี้ยังต้องกลับไปแต่งท่านประธานต่อแถมยังเป็นตอนสำคัญที่แต่งค้างเอาไว้หลายวันก่อน

ฉากนั้นเป็นฉากที่หลังจากพระเอกนางเอกทะเลาะกันรุนแรงนางเอกขอให้พระรองพาไปหลบพักรักษาแผลใจ ช่วงเวลาที่พระรองกับนางเอกอยู่ด้วยกันได้ก่อตัวเป็นความหวังว่าหญิงที่เขาแอบรักมาตลอด 

ในที่สุดก็ยอมเปิดใจให้สักที แต่ความหวังนี้ไม่มีทางได้เป็นจริงเพราะเนื้อเรื่องที่นีรชาวางเอาไว้คือให้พระเอกตามมาเจอแล้วพานางเอกกลับไปด้วย

ฉากนี้เองที่นีรชายังคิดไม่ตกว่าจะสร้างสถานการณ์ยังไงให้พระรองของเธอดูน่าสงสารที่สุด