สามชาติสามภพป่าท้อสิบหลี่ กับนิยายต้นฉบับต่างกันอย่างไร?

ในฐานะคนที่ชอบจับผิดการดัดแปลง ฉันมักมองว่าการตัด-ต่อเนื้อหาเป็นหัวใจของความต่างระหว่างงานทั้งสอง เวลาที่อ่านฉบับนิยาย ความสัมพันธ์หลายอย่างเกิดจากเหตุผลภายในของตัวละครและบทบรรยายที่ยาว แต่พอมาดูทีวี เวลาจำกัดบังคับให้ผู้สร้างต้องเลือกเน้นฉากที่ให้ผลทางอารมณ์ทันทีมากกว่า

ฉันสังเกตได้สองประเด็นหลักที่ต่างไปชัดเจน: การลดบทบาทของตัวประกอบกับฉากปูพื้นทางการเมืองหรือประวัติศาสตร์ของสวรรค์ ทำให้บางปมที่ในนิยายอ่านแล้วรู้สาเหตุของการกระทำ ดูซีรีส์แล้วอาจรู้สึกเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะบทคนเขียนจัดวางไว้ นอกจากนี้ บรรยากาศและโทนเรื่องก็ถูกปรับ เช่น บทสนทนาที่ในหนังสือมีน้ำเสียงสะดุดคิดหรือเข้มข้นบางครั้งถูกเปลี่ยนเป็นมุกขำหรือคัทซีนหวาน ๆ เพื่อไม่ให้คนดูรู้สึกหนักเกินไป

ในทางบวก ฉากต่อสู้ ฉากทิวทัศน์ของป่าและชุดผ้าไหมที่ฉากละครทำออกมาสวยงามกว่าในจินตนาการของฉันหลายเท่า เพลงประกอบยังช่วยเติมอารมณ์ที่นิยายพึ่งคำบรรยาย ฉะนั้นความต่างจึงไม่ใช่แค่ตัดหรือเพิ่ม แต่เป็นการเปลี่ยนวิธีเล่าเรื่องให้เหมาะกับสื่ออีกแบบหนึ่ง ซึ่งฉันคิดว่าทั้งสองเวอร์ชันมีเสน่ห์ต่างกันและควรได้รับการชื่นชมในแบบของตัวเอง

ถ้าวัดกันที่ความตราตรึงใจ ฉันมักแยกสองเวอร์ชันออกจากกันด้วยการรับรู้เรื่องอารมณ์และรายละเอียดเล็ก ๆ ในนิยายทุกคำพูดและการตัดสินใจมีน้ำหนักจากความคิดภายในของตัวละคร จึงทำให้รู้สึกอินแบบค่อยเป็นค่อยไป ในขณะที่ซีรีส์ใช้เสียง ภาพ และจังหวะการตัดต่อเป็นตัวพาอารมณ์ ฉากสำคัญอย่างการทบทวนอดีตหรือความผิดพลาดของตัวละครจึงถูกย่อหรือแสดงผ่านภาพแทนคำบรรยายยาว ๆ

ฉันชอบฉากน้อย ๆ ที่หนังสือให้ความหมายมากกว่าซีรีส์เพราะมันปล่อยให้จินตนาการทำงาน แต่ก็ยอมรับว่าซีรีส์มีฉากบางช็อตที่เมื่อเห็นแล้วหัวใจเต้นแรงขึ้นกว่าการอ่านหลายเท่า เช่นภาพเงาท่ามกลางต้นท้อหรือสายตาที่นักแสดงถ่ายทอดออกมา เรื่องนี้สอนให้ฉันชื่นชมทั้งสองเวอร์ชันต่างกัน: นิยายเป็นเพื่อนที่พาไปไตร่ตรอง ส่วนซีรีส์เป็นเพื่อนที่พาไปสัมผัสความงามแบบทันที ฉันมักสลับกันดูและอ่านตามอารมณ์ของวันนั้น ๆ

แปลกดีที่ความแตกต่างระหว่างเวอร์ชันนิยายกับซีรีส์ทำให้ฉันมองเรื่องราวซ้ำแล้วซ้ำอีกไม่รู้เบื่อ

ฉันอ่าน 'สามชาติสามภพป่าท้อสิบหลี่' จนรู้สึกผูกพันกับความคิดและน้ำเสียงของตัวละครในหน้ากระดาษก่อน แล้วพอมาเจอฉบับซีรีส์ก็พบว่าคนทำภาพยนตร์เลือกจะเล่าเรื่องด้วยภาษาทางภาพที่เน้นจังหวะและความรู้สึกตรงหน้า มากกว่าการลงลึกในความคิดภายในแบบนิยาย ฉากสำคัญหลายฉากในหนังสือที่มีการบรรยายยาวๆ ถูกย่อให้กระชับหรือย้ายตำแหน่งเพื่อรักษาจังหวะของทีวี ซึ่งบางครั้งทำให้รายละเอียดเล็ก ๆ เช่นปูมหลังของตัวประกอบบางตัวหรือแรงจูงใจเชิงลึกของตัวเอกถูกเบลอไป

อีกเรื่องที่สัมผัสได้ชัดคือโทนของความรักและความเศร้าในนิยายมักมีความขมและหนักแน่นกว่า ซีรีส์เลือกที่จะเติมความละมุน เพิ่มมุขน่ารัก และฉากโรแมนติกที่เห็นภาพได้ชัดเจนเพื่อเข้าถึงคนดูวงกว้าง นั่นหมายความว่าบางมุมมองเชิงปรัชญาและการเสียสละที่นิยายวางไว้เป็นแกนกลาง จะถูกปรับให้ดูเบากว่า หรือตัดทอนรายละเอียดที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวด แต่ในทางกลับกัน ฉากสวย ๆ เพลงประกอบ และการแสดงของนักแสดงบางคนก็ทำให้ความสัมพันธ์ของตัวละครดูมีชีวิตและอบอุ่นขึ้น

สรุปแบบไม่ซ้ำกับต้นฉบับคงไม่ได้ เพราะนิยายให้ความรู้สึกเป็นการอ่านภายในจิตใจ ส่วนซีรีส์เป็นการสัมผัสด้วยตาและหู ฉันชอบทั้งสองแบบในมุมต่างกัน: นิยายสำหรับวันที่อยากครุ่นคิดยาว ๆ ซีรีส์สำหรับวันที่อยากถูกพาเข้าไปในโลกนั้นแบบเร่งด่วนและเต็มอิ่ม