สำนักพิมพ์จะออกฉบับแปลใหม่ของ คําสาปฟาโรห์ เมื่อไร?

ตื่นเต้นมากที่ได้เห็นของลิขสิทธิ์ 'คำสาปฟาโรห์' เริ่มเข้าไทยบ้างแล้ว — ผมจึงเดินสำรวจร้านใหญ่ๆ ที่เป็นแหล่งของสะสมและหนังสือการ์ตูน เมื่อไปที่สาขาใหญ่ของ 'Animate Thailand' พบว่ามีทั้งฟิกเกอร์เล็ก ๆ พวงกุญแจ และบางครั้งจะมีการวางขายแบบพิเศษเฉพาะสาขาที่ร่วมโปรเจกต์กับผู้ผลิต อีกที่ที่ฉันตรวจหาเป็นประจำคือ 'Kinokuniya' สาขาเอ็มโพเรียม กับ 'B2S' เพราะสองร้านนี้มักรับสินค้าลิขสิทธิ์มาล็อตแรกๆ โดยเฉพาะสินค้าที่เป็นสเปเชียลอิดิชันหรือหนังสือที่มีการ์ดแถม นอกจากนี้ยังมีหน้าร้านออนไลน์ของแบรนด์บน 'Shopee Mall' ซึ่งเหมาะสำหรับคนที่อยากสั่งจากบ้านและเช็กสต็อกได้สะดวก ถ้าคุณอยากได้แบบชัวร์ ๆ ให้เฝ้าดูประกาศของร้านเหล่านี้ เพราะของบางอย่างมักมาเป็นสินค้าล็อตสั้น ๆ และขายหมดเร็ว — ฉันเองชอบไปดูของจริงก่อนซื้อ แต่ก็ไม่ปฏิเสธการสั่งออนไลน์เมื่อของหายากจนต้องรีบจอง

แสงเทียนกระทบผนังหินและเงารูปปั้นที่ดูเหมือนจะหายใจได้—นั่นแหละคือบรรยากาศที่ฉันอยากสร้างเมื่อเขียนคำสาปฟาโรห์ ฉันมักเริ่มจากการกำหนด 'ของต้องห้าม' ให้ชัดเจน: วัตถุชิ้นเล็กๆ ที่ไม่ควรถูกแตะ แต่มันกลับเรียกความอยากรู้ของตัวละคร เช่น สร้อยคอที่มีหินแกะสลักเป็นสัญลักษณ์ไม่รู้จัก ฉันจะใช้รายละเอียดสัมผัสเพื่อทำให้ฉากมีน้ำหนัก เช่น กลิ่นควันเรซิน ความกรอบของผ้าใบมัมมี่ หรือความหนาแน่นของทรายที่แทรกอยู่ตามขอบผ้าคลุม เทคนิคอีกอย่างที่ฉันชอบคือการใส่ 'ภาษาโบราณ' เป็นชั้นๆ ให้ผู้อ่านค่อยๆ ปะติดปะต่อความหมาย แทนที่จะอธิบายตรงๆ ให้ใช้ไดอารี่ที่อ่านไม่ออก หรือคำจารึกที่ตัวละครแปลผิดจนเกิดหายนะ การทำให้ความจริงถูกบิดด้วยความทรงจำและตำนานทำให้คำสาปดูทรงพลังกว่าเดิม ฉากที่ฉันชอบคือการปล่อยให้ผลกระทบของคำสาปคืบคลาน—ไม่กระชาก แต่ค่อย ๆ แทรกเข้ามาทั้งทางร่างกายและจิตใจของตัวละคร ซึ่งจะทำให้บรรยากาศทั้งเรื่องคงอยู่เหมือนกลิ่นยางไหม้ที่ยังไม่จาง

เริ่มจากเล่มแรกของ 'คำสาปฟาโรห์' เลย เพราะวิธีนี้จะพาเราไปรู้จักโลกและตัวละครอย่างเป็นธรรมชาติและได้ความตรึงใจแบบเต็ม ๆ ฉันชอบอ่านงานแนวผจญภัย-ลึกลับจากต้นฉบับเสมอ เพราะการปูพื้นเล่มแรกมักเก็บรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีผลต่อความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครและเหตุการณ์ในอนาคต ถ้าอ่านข้ามไปอ่านเล่มกลาง ๆ คุณอาจจะสนุกกับฉากบู๊หรือจังหวะพลิกผัน แต่จะเสียความประทับใจจากการเห็นพัฒนาการของตัวเอก ความหมายของสัญลักษณ์ต่าง ๆ และคอนเท็กซ์เชื่อมโยงของโลกเรื่อง มุมมองส่วนตัวอีกอย่างคือ ถ้าไม่มีเวลาจะไล่อ่านทั้งชุดแบบตั้งใจ ให้เริ่มจากเล่มแรกแล้วอ่านผ่านจนจบโค้งแรกของเรื่อง (ประมาณครึ่งเล่มสองหรือเล่มสองครึ่ง ขึ้นกับการเล่า) แบบเร็ว ๆ เพื่อรับรู้โครงเรื่องหลัก จากนั้นกลับมาทวนอ่านรายละเอียดที่ชอบ นี่เป็นวิธีที่ฉันใช้เมื่อพบว่าผลงานไหนมีทั้งเนื้อหาแน่นและมุมน่าสนใจ เช่นเดียวกับครั้งที่เริ่มอ่าน 'One Piece' หรือหยิบ 'Harry Potter' ขึ้นมาทวนสลับกับการอ่านรวดเดียว ผลลัพธ์คือยังคงความตื่นเต้นไว้ได้และไม่พลาดเงื่อนงำเล็ก ๆ ที่ทำให้เรื่องมีรสชาติมากขึ้น

กลิ่นฝุ่นจากห้องเก็บสมบัติทำให้ฉันอยากเล่นกับพล็อตย่อยแบบล่าสมบัติผสมกับการทดสอบความจริงจังของตัวละคร ฉันชอบเมื่อเรื่องเล่าก้าวมาเป็นการตามรอยแผนที่ เงื่อนงำบนฝาผนัง และกับดักที่ทำให้ตัวละครต้องตัดสินใจว่าจะเสี่ยงเพื่อล้วงความลับหรือยอมถอย พล็อตย่อยแบบนี้มักให้โทนผจญภัย มีฉากแอ็กชันสั้น ๆ และช่วงเวลาที่พลังคำสาปแสดงผลในรูปของกับดักโบราณหรือภาพลวงตา อีกแบบที่ฉันชอบคือตีความคำสาปเป็นมรดกทางพันธุกรรมหรือพันธะที่ส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น ทำให้เกิดความขัดแย้งภายในครอบครัว และฉากซึ้ง ๆ ที่คนสองรุ่นต้องเข้าใจอดีตร่วมกัน ฉากแบบนี้มักยกอารมณ์ขึ้นชัดเจน ทำให้เรื่องมีมิติทั้งด้านแอ็กชันและด้านอารมณ์ เหมือนมิติที่เห็นในหนังบางเรื่องเช่น 'The Mummy' แต่ปรับให้มีความเป็นมนุษย์มากขึ้น ตอนจบที่ฉันชอบมักไม่ได้แก้คำสาปด้วยการทำลาย แต่เป็นการเปลี่ยนความหมายของมันแทน

เราเคยหลงใหลกับภาพคำสาปฟาโรห์ที่ปรากฏในหนังผจญภัยแบบ 'Indiana Jones' มากจนเริ่มคิดตามว่าทฤษฎีที่แฟน ๆ พูดถึงเยอะที่สุดคืออะไร แนวคิดที่โผล่มาบ่อยสุดในวงการแฟนคลับคือคำสาปไม่ได้เป็นคำสาปเหนือธรรมชาติแบบผีสางอย่างเดียว แต่คือการลงโทษทางจิตวิทยาและสังคม — คนที่ขโมยสิ่งของโบราณถูกตราหน้าว่าไม่มีจริยธรรม สาธารณะตัดสินว่าเขาน่ากลัว แล้วเหตุการณ์เล็ก ๆ สะสมจนกลายเป็นโศกนาฏกรรม เรื่องราวแบบนี้สอดคล้องกับฉากที่ฮีโร่เจอผลกระทบซ้ำจากการผิดสัญญาหรือทำลายสุสาน การตีความนี้ให้ความหมายว่า "คำสาป" คือพลังของความเชื่อร่วม ไม่ใช่แค่อำนาจลึกลับ ฉันชอบเพราะมันเชื่อมอดีตกับปัจจุบันได้ แถมยังเป็นคำเตือนเรื่องการยึดขโมยมรดกวัฒนธรรมด้วย

ชื่อของผู้แต่งต้นฉบับของ 'คำสาปฟาโรห์' ที่มักจะปรากฏในปกหนังสือแปลภาษาไทยคือ Elizabeth Peters ซึ่งเป็นนามปากกาของ Barbara Mertz รู้สึกเหมือนเจอคนรู้ใจเมื่อเห็นชื่อเธอ เพราะงานเขียนของเธอมักผสมทั้งความรู้เรื่องอียิปต์โบราณกับกลิ่นอายปริศนาแบบโบราณคดีอย่างลงตัว ในมุมมองส่วนตัว ฉันชอบวิธีที่ Elizabeth Peters เขียนตัวละครหญิงฉลาดและไม่ยอมแพ้—สไตล์นี้แสดงชัดในชุดนิยายที่หลายคนรู้จักกันว่า 'Amelia Peabody' ซึ่งมีทั้งอารมณ์ขันและความละเอียดของการสืบสวน ทำให้เรื่องที่เกี่ยวกับคำสาปหรือซากโบราณไม่ใช่แค่แอ็กชัน แต่ยังมีมิติทางวัฒนธรรมและคุณค่าทางประวัติศาสตร์ด้วย ถ้าคุณกำลังมองหาอะไรที่ให้ทั้งความระทึกและฉลาดครบถ้วน ลองดูต้นฉบับที่ลงชื่อ Elizabeth Peters แล้วจะเข้าใจว่าทำไมผมถึงยกเธอเป็นหนึ่งในผู้แต่งที่ทำงานแนวฟื้นฟูโบราณวัตถุให้มีชีวิต ชื่อของเธอทำให้ฉากฟาโรห์ดูไม่ไกลตัวอีกต่อไป

พูดตรงๆเลยว่าสิ่งแรกที่ทำให้ฉันหลงรัก 'คำสาปฟาโรห์' คือความรู้สึกทรงพลังเวลาถือ 'ดาบสุริยะ' ไว้ในมือ ตอนที่เริ่มเกม ดาบเล่มนี้ดูเหมือนไอเท็มสำหรับคนชอบโจมตีตรงๆ แต่พอใช้จริงจะเห็นมิติมากกว่า: สกิลโจมตีแผ่เป็นคลื่นแสง ทำให้ศัตรูเสียบัฟมืด และมีเอฟเฟกต์เสริมพลังตอนที่มีแสงจันทร์ขึ้น นั่นทำให้การเล่นกลางคืนมีสไตล์แตกต่างจากกลางวันอย่างชัดเจน อีกสิ่งที่ชอบคือความสมดุลกับของสวมศีรษะ 'มงกุฎฟาโรห์' ซึ่งเพิ่มโอกาสหลบหลีกและขยายระยะการใช้สกิลพิเศษ เคล็ดลับที่ฉันมักบอกเพื่อนคืออย่ามองแค่ค่าพลังตรงหน้า ดาบสุริยะเหมาะกับคนที่ปรับสไตล์ในระหว่างฉากได้ คล่องตัวในการสลับท่าระหว่างการฟันรัวกับการปล่อยคลื่นแสง จังหวะการใช้มงกุฎให้ตรงกับสภาพแสงของแผนที่จะยกระดับประสิทธิภาพขึ้นอีกมาก ฉันมักจะจบการต่อสู้ด้วยความรู้สึกว่าได้เล่นอย่างเท่และได้รางวัลด้วยความคุ้มค่าของอาวุธชิ้นนี้

เพลงประกอบของ 'คำสาปฟาโรห์' ในมุมมองที่เก็บเป็นความประทับใจแรก คือผลงานที่ให้ความรู้สึกเป็นเครื่องแต่งเรื่องมากกว่าจะเป็นเพลงร้องนำเด่นชัด งานเสียงส่วนใหญ่เน้นไปที่ออเคสตร้าและคอรัส ซึ่งทำหน้าที่สร้างบรรยากาศลึกลับและตึงเครียดในฉากสำคัญ ฉันมักจะจำทำนองหลักที่ใช้เป็นธีมบ่อย ๆ ได้ว่าเป็นโครงสร้างเมโลดี้เรียบแต่ทรงพลัง เหมาะกับงานภาพแนวผจญภัยและโบราณวัตถุโบราณ พอพูดถึงเครดิตโดยรวม ผู้ที่รับผิดชอบด้านดนตรีมักจะเป็นผู้ประพันธ์หรือคอนดักเตอร์มากกว่านักร้องเดี่ยว ๆ ในหลายเวอร์ชันของเรื่องนี้เพลงประกอบมักถูกลงชื่อเป็นสกอร์โดยนักแต่งเพลงชื่อดังคนหนึ่ง โดยไม่ได้เน้นการจ้างศิลปินมาร้องเพลงเปิดหรือปิดเป็นพิเศษ เสียงร้องที่ปรากฏจึงมักมาในรูปแบบคอรัสหรือเสียงประสานจากวงนักร้องประสานเสียง มากกว่าการมีวอยซ์โซโล่ของศิลปินร่วมสมัย ท้ายที่สุดแล้ว มุมมองแบบคนดูที่ชอบสังเกตองค์ประกอบดนตรีจะบอกว่าเพลงของ 'คำสาปฟาโรห์' ทำหน้าที่เป็นตัวบอกเล่าอารมณ์และขับเนื้อเรื่องมากกว่าจะเป็นแทร็กที่คนจะไปฟังแยกจากหนัง แต่ความทรงพลังของธีมหลักยังคงทำให้ฉันอยากกลับไปฟังซ้ำเพื่อจับรายละเอียดของการเรียงเครื่องดนตรีและการใช้คอรัสที่ชาญฉลาด