เข้าสู่ระบบเธอ ... เข้าใจผิดคิดว่าเขาคือผู้ชายที่คุยด้วยในแอปหาคู่ เขา ... เข้าใจผิดคิดว่าเธอคือเด็กที่เพื่อนดีลไว้ให้ คืนเร่าร้อนทำให้หมาแก่ตกเป็นเป้า โดนแมวเด็กตามจีบ
ดูเพิ่มเติม‘ถึงแล้วครับ’
โชติมนต์เปิดช่องแชทของคู่สนทนาค้างไว้ ขณะที่สายตาก็กวาดมองไปทั่วร้านอาหารกึ่งบาร์เพื่อหาตัวคนส่ง หน้านิ่วคิ้วขมวด
“เอ๊ะ หรือว่าเราจะมาผิดร้าน”
หญิงสาวชักเริ่มลังเล เธอย้อนกลับขึ้นไปอ่านข้อความเก่า ๆ อีกครั้ง แล้วเดินถอยหลังเพื่ออ่านชื่อร้านตรงเคาน์เตอร์บาร์
เอ้า ก็ถูกแล้วนี่
กำลังจะกดโทรผ่านแอปไปหาคู่นัดหมาย สายตาก็สะดุดเข้ากับเสี้ยวหน้าของชายที่นั่งจิบเหล้าตรงโต๊ะมุมในสุดของร้านเสียก่อน
ใส่เชิ้ตสีเทาเข้ม อืม น่าจะคนนี้แหละ
โชติมนต์สูดลมหายใจลึก รวบรวบความกล้าก่อนจะเดินเข้าไปอีกฝ่าย ร้องทักทายพร้อมรอยยิ้ม
“พี่วินใช่ไหมคะ?”
อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามอง คิ้วขมวดนิด ๆ คล้ายงงแต่ก็ขานรับว่า
“ครับ”
ทว่าโชติมนต์ไม่ได้สนใจท่าทีเหล่านั้น ที่เธอกำลังสนใจคือหน้าตาเขาหล่อกว่าที่เธอคาดหวังไปมาก แถมดูเหมือนจะมีเชื้อลูกครึ่งเสียด้วย
สเปก!
ครั้นรู้สึกว่าลืมตัวเผลอจ้องผู้ชายมากเกินไป คนมาเกือบสายก็ยิ้มแก้เขิน หย่อนก้นลงนั่งร่วมโต๊ะกับเขา
“ขอโทษค่ะ พี่วินตัวจริงหล่อกว่าในรูปอีก ตอนแรกที่น้ำมนต์หาไม่เจอ น้ำมนต์คิดว่าจะโดนเบี้ยวซะแล้ว”
“ชื่อน้ำมนต์?”
หญิงสาวประหลาดใจที่เขาทักเรื่องชื่อ แต่พอนึกขึ้นได้ว่านอกจากถามไถ่ชื่อกันในครั้งแรก ที่ผ่านมาเธอก็แทนตัวเองในแชทว่า ‘หนู’ มาตลอดเพราะขี้เกียจพิมพ์ยาว ๆ เธอก็อมยิ้ม
“ค่ะ ชื่อเล่นเต็ม ๆ ว่าน้ำมนต์”
“อายุเกินยี่สิบแล้วแน่นะ”
“ถึงน้ำมนต์จะดูเด็ก แต่ยี่สิบเอ็ดแล้วค่ะ”
โชติมนต์ตอบเจือขำ ครั้นเห็นเขาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อกันเลยหยิบบัตรประชาชนตัวเองขึ้นมาให้ดู
“เห็นไหมคะว่าเกินมาแล้วจริง ๆ”
ปวินท์หลุบตามองบัตรแล้วก็พยักหน้า ถึงเธอจะเด็กกว่าที่คิดพอสมควร แต่หน้าสวย นมใหญ่ หุ่นทรงนาฬิกาทรายแบบที่เพื่อนโฆษณาไว้เด๊ะ … ผ่าน
ไม่ใช่แค่เขาที่กำลังประเมิน ด้านโชติมนต์เองก็ลอบสังเกตผู้ชายที่มาเจอแล้วให้คะแนนอยู่ในใจเช่นกัน
พวกเธอคุยกันผ่านแอปหาคู่มาเกือบหนึ่งเดือน รูปที่ลงส่วนใหญ่ก็หันข้าง เห็นหน้าไม่เต็มเท่าไร แต่พอดูออกว่ามีเค้าความหล่อ
ซึ่งอีกฝ่ายน่าจะเป็นคนชวนคุยไม่เก่ง แรกเริ่มเธอตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ทว่าหลังจากที่เธอเผลอทำพลาดในที่ฝึกงานแล้วบ่นกับเขา
ไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่เธอเคยปรามาสว่าไม่น่าดึงดูดใจ กลับให้คำปรึกษาและแนะนำทางแก้ได้อย่างน่าประทับใจ
เธอเริ่มตอบข้อความเขาไวขึ้น และขอวิดีโอคอลแทนการพิมพ์คุย ซึ่งผู้ชายก็แสนขี้อาย เปิดกล้องทีไรให้เธอเห็นแค่ครึ่งหน้าตลอด
หลังคุยกับหน้าผากเขาเป็นวรรคเป็นเวรนับเดือน ในที่สุดเธอก็เป็นฝ่ายหมดความอดทน ขอนัดเจอเขาก่อน
‘แต่ว่าตัวจริงผมธรรมดามากนะ’
นึกถึงคำที่เขาเคยบอกแล้วเธอก็นึกขัน แม้ตัวจริงเขาจะดูสุขุม เป็นผู้ใหญ่กว่าอายุที่ใส่ไว้ว่า 32 แต่เรื่องธรรมดานี่เถียงได้ไหม
แบบเขานี่เรียกหล่อเลยเถอะ หล่อเกินปกไปมาก
ถ้าไม่เพราะเขาเป็นคนเดียวในร้านที่ใส่เชิ้ตสีเทาเข้มตามที่บอกไว้ในแชท เธอคงไม่กล้าเดินเข้ามาทัก
โอ๊ย ชอบอะ!
สาวที่มีสเปกชอบผู้ชายแก่กว่าร้องกรี๊ด ๆ ในใจ แต่ภายนอกยังสงวนท่าที พยายามเก็บอาการตื่นเต้น
ว่าแต่ ... จะจีบคนแก่ต้องทำยังไงน้าาาา
แหม ทีนี้ล่ะเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะคนเป็นแม่ส่ายหัวไปมา ทั้งขำทั้งระอาสี่พ่อลูก เธอก็พยายามสั่งสอนเด็ก ๆ ให้อยู่ในกรอบ แต่ดูคนเป็นพ่อสิ ชอบสปอย ให้ท้ายลูกทุกอย่าง"คุณปูนก็เป็นซะแบบนี้""เอาน่า ถ้าหล่นเดี๋ยวฉันเก็บเอง"เรื่องเก็บมันใช่เรื่องใหญ่ที่ไหนเล่า!โชติมนต์ย่นจมูก ถอนหายใจอย่างฉุน ๆ ทว่าหันไปสบเข้ากับสายตาแป๋ว ๆ ของลูกสาวคนเล็ก ได้ยินเสียงใส ๆ ร้องเรียก"คุณแม่คะ คุณแม่ขาาาา"เธอก็ใจอ่อนในบัดดล"อะ ๆ ก็ได้ค่ะ แต่ป็อปปี้รับปากแม่ก่อนว่าจะถือดี ๆ มองทางแล้วก็มองคนด้วยนะคะ แล้วถ้าเมื่อยเมื่อไรก็ให้คุณพ่อถือแทนนะคะ""ค่าาา"ได้ถือสมใจเด็กหญิงปรินญาดาก็ยิ้มร่า พยายามประคองกระทงสุดชีวิต แต่เพราะข้อมือเด็กสี่ขวบยังไม่ค่อยมีแรงมากนัก บางครั้งจึงเผลอทำเอียง จนดอกไม้ร่วงหล่นรายทาง"ป็อปปี้ถือแบบนี้ แบบพี่นี่"เด็กหญิงปราณปรียาในชุดคล้ายกันแต่โจงกระเบนเป็นสีชมพูบานเย็น อุ้มกระทงที่ประดับด้วยกลีบกุหลาบสีชมพูล้วนของตนให้น้องดูเป็นตัวอย่างคนเป็นน้องพยายามทำตาม แต่สุดท้ายก็ยังทำดอกไม้ตกแต่งหล่นลงพื้นแทบทุกย่างก้าวอยู่ดี เสียงใส ๆ สองเสียงทั้งถกทั้งสอนกันไม่หยุด สลับกับก้มลงเก็บดอกไม
บนพื้นภายในห้องนั่งเล่นของบ้านหิรัญพัฒนา ห้าชีวิตกำลังนั่งล้อมวงทำกิจกรรมร่วมกันภายในครอบครัว"ปันปันอยากใส่อันนี้ด้วยไหมคะ"น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะขยับถาดที่ใส่ดอกไม้มาใกล้มือลูกสาวคนกลางมากขึ้นเมื่อเห็นแกพยักหน้าแรง ๆ แทนคำตอบจากนั้นก็หันไปขยับถาดที่ใส่ดอกดาวเรืองไปให้ลูกชายคนโตที่ดูจะชื่นชอบมันเป็นพิเศษวันนี้เป็นวันลอยกระทง ทางหมู่บ้านมีการจัดงานเล็ก ๆ และเตรียมพื้นที่ไว้ให้ลูกบ้านได้นำกระทงมาลอยได้ที่บริเวณสวนสาธารณะของส่วนกลางแน่นอนว่าเด็กสายกิจกรรมอย่างลูก ๆ ของเธอย่อมไม่มีทางพลาด ทั้งสามหน่อไม่เพียงขอแต่งตัวให้เข้ากับเทศกาล แต่ยังอยากทำกระทงขึ้นเองด้วยและมีหรือที่คุณพ่อสายเปย์อย่างปวินท์จะไม่ตามใจลูก ๆ ไม่ถึงชั่วโมงวัสดุสำหรับทำกระทงก็วางเรียงรายเต็มพื้นที่แถมไม่ได้ทำเพียงอันเดียวเพราะเด็ก ๆ ต่างร้องว่าอยากมีกระทงเป็นของตัวเอง ไป ๆ มา ๆ เลยงอกออกมาเป็นสามอันหลังห่อก้านต้นกล้วยหั่นท่อนด้วยใบตองและติดกลีบกระทงเรียบร้อยแล้ว เธอก็ปล่อยให้เด็ก ๆ แสดงฝีมือได้ตามใจชอบซึ่งแรก ๆ เด็ก ๆ ก็พากันตั้งใจตกแต่งกระทง แต่หลัง ๆ กลายเป็นตกแต่งหัวของพี่น้องและตัวเองปลุกปล
หญิงสาวดึงผ้าห่มขึ้นคลุมทั้งมือและเท้าของคนพี่ ก่อนถอยออกจากห้องนอนลูก ๆ ไม่ลืมก้มลงไปจรดปลายจมูก ฝากความรักไว้ที่หน้าผากลูก ๆ คนละหนึ่งทีตอนที่รู้ตัวว่ามีปราณปรียาเธอเป็นห่วงความรู้สึกปราชญ์มากที่สุด กังวลว่าการมีลูกเพิ่มจะทำให้พี่คนโตเครียด และน้อยใจที่ถูกแบ่งความรักไปหรือไม่ทว่าลึก ๆ ในใจก็ยังเชื่อมั่นว่าหากพวกเธอดูแลและเอาใจใส่คนพี่อย่างเหมาะสม ความรักเหล่านั้นจะถูกพี่ชายส่งต่อไปยังน้องสาวได้อย่างเหมาะสมเช่นกันซึ่งสำหรับบ้านของเธอ ทฤษฎีนี้นับว่าได้ผลแม้ช่วงแรก ๆ คนพี่จะมีงอแงบ้างตามประสาคนเคยได้รับทุกอย่างเพียงคนเดียว หากไม่นานก็เริ่มเข้าใจว่าน้องคือสมาชิกใหม่ของบ้าน คือครอบครัว และต่อให้มีน้องเพิ่ม ตัวเขาก็ยังคงเป็นคนสำคัญของพ่อกับแม่ และทวดพรพรรณไม่เปลี่ยนแปลง“วันนี้เหนื่อยไหม”ขึ้นเตียงมาได้ปวินท์ก็รั้งเธอไปนอนกอดพร้อมกับถามคำถามเดิม โชติมนต์อมยิ้ม เบียดกายเข้าหาอ้อมแขนอบอุ่นที่แสนคุ้นเคยแล้วสั่นหัวนิด ๆ“ไม่เลยค่ะ วันนี้เด็ก ๆ ไม่ซนกันเลย”แค่หูชานิดหน่อยเพราะเด็ก ๆ กำลังอยู่ในช่วงวัยขี้สงสัยเลยมีความอยากรู้อยากเห็นและชอบตั้งคำถามมากเป็นพิเศษ แต่เธอก็ยินดีจะตอบ“ดีแล้ว ฉั
หลังเด็ก ๆ จัดการคุกกี้จนเกลี้ยงจาน แม่ ๆ ก็พากันจับเจ้าตัวน้อยเปลี่ยนชุด ผลปรากฎว่าไม่เพียงแค่ผู้ใหญ่ที่กรี๊ดหนัก เด็ก ๆ ก็ชื่นชอบกันมากซาลาแมนเดอร์สีชมพูตัวจิ๋วยิ้มร่าโชว์ฟันเล็ก ๆ ที่เรียงเม็ดสวยงามเหมือนเม็ดข้าวโพด ขนาบข้างโดยพี่ ๆ ด้านหนึ่งคือเด็กชายปราชญ์ที่สวมชุดเสือ ส่วนอีกด้านคือเด็กหญิงขวัญชนกซึ่งสวมชุดกระต่ายสีชมพูอ่อนโอ๊ย น่ารักมาก น่ารักจนใจเจ็บ!แววตาแม่ ๆ ทั้งสองเต็มไปด้วยความปลื้มปริ่มตามประสาคนหลงลูก ทั้งกดถ่ายรูปและอัดคลิปวิดีโอเก็บไว้อวดพ่อ ๆ ที่วันนี้มีนัดคุยงานกับลูกค้าสำคัญด้านคนเป็นทวดก็ไม่น้อยหน้า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดกล้อง พยายามถ่ายภาพเหลน ๆ ในอิริยาบถต่าง ๆ เช่นกัน ต่อให้รูปที่ได้จะสั่นบ้าง หลุดโฟกัสบ้างก็ตามไม่ถึงสิบนาทีรูปใหม่ในโทรศัพท์ก็เพิ่มมาเกินร้อยรูป“เหมาะมาก”“ใช่ไหมคะคุณย่า” โชติมนต์พยักหน้าแรง ๆ ว่าเห็นด้วย ปลายนิ้วกดส่งรูปเด็ก ๆ ไปให้คุณยายที่อยู่แดนไกล“นี่น้ำมนต์ยังมีชุดผึ้ง ปลาโลมา แมงกะพรุน แล้วก็ไดโนเสาร์อีกนะคะ”“ไม่ได้หมายถึงชุด”คุณพรพรรณส่ายหน้า จากนั้นนางก็หันไปสบตากับอีกคนที่นั่งอยู่ถัดไป อมยิ้มกรุ้มกริ่ม เพียงเท่านี้สองแม่ก็เข้า





