คนที่สังเกตดีๆ จะเห็นพอนด์ไม่เล่นแบบโมโนโทน เขาให้ความสำคัญกับจังหวะและความเป็นส่วนตัวของตัวละคร
ผมคิดว่าเสน่ห์ของเขามาจากสองเรื่องหลัก: ความเปราะบางที่ไม่เว่อร์ และความมั่นใจแบบเงียบๆ โดยเฉพาะในฉากสนทนาที่ต้องแสดงความไม่แน่ใจ เขาเลือกที่จะเงียบหรือ
ถอนหายใจเล็กน้อยแทนการพูดมาก ซึ่งทำให้คนดูรู้สึกอยากเติมช่องว่างนั้นเอง นอกจากนี้สไตล์ของเขาไม่ยึดติดกับสูตรสำเร็จ — บางครั้งการแสดงออกทางกายเล็กๆ อย่างการเลื่อนแก้วน้ำหรือการพลิกผม กลายเป็นสัญลักษณ์บอกสถานะภายในใจของตัวละครได้
ในมุมมองของผม ความหลากหลายของบทบาทที่เขาเล่นยังช่วยขยายสเปกตรัมของการแสดงด้วย เขาสามารถใส่ความขบขันแฝงในฉากโรแมนติก หรือปล่อยความเครียดเงียบในฉากดราม่าโดยไม่ให้มันหนักเกินไป คนดูรุ่นใหม่มักชอบการแสดงที่ดูใกล้เคียงชีวิตจริง และเขาทำได้ดีในจุดนั้น — ไม่หวือหวา แต่มีมิติ ซึ่งทำให้ผมติดตามงานของเขาต่อเนื่อง