หุบเขาเทวดา ผู้แต่งเคยให้สัมภาษณ์เล่าแรงบันดาลใจเรื่องใด?

ย้อนไปยังบทสัมภาษณ์ที่ผู้เขียนของ 'หุบเขาเทวดา' ให้ไว้ ผู้เขียนเล่าถึงแรงบันดาลใจหลักที่ดึงมาสู่เรื่องราวนี้ว่าเกิดจากภาพความทรงจำในวัยเด็กที่เต็มไปด้วยทุ่งนา ลำธาร และเรื่องเล่าพื้นบ้านที่ถูกเล่าซ้ำจากรุ่นสู่รุ่น การเห็นวิวทิวทัศน์ของหุบเขาในฤดูฝนและแสงยามเช้าทำให้ผู้เขียนนึกถึงความงดงามและความโหดร้ายของธรรมชาติพร้อมกัน ซึ่งเป็นรากเหง้าที่นำพาให้พล็อตและบรรยากาศของนิยายมีความหวานปนขมอย่างที่อ่านแล้วสัมผัสได้ทันที

ผู้เขียนยังชี้ว่าแรงกระตุ้นอีกส่วนมาจากเรื่องเล่าของคนในครอบครัวและชุมชน—นิทานผีคำราม เรื่องรักที่ไม่สมหวัง และความหวังเล็กๆ ในชีวิตประจำวันที่คนรุ่นก่อนฝากไว้ เรื่องพวกนี้ไม่ได้เป็นแค่ฉากหรือพร็อพ แต่เป็นโครงสร้างทางอารมณ์ที่ทำให้ตัวละครใน 'หุบเขาเทวดา' รู้สึกมีเลือดเนื้อ ผู้เขียนมักพูดถึงการนั่งคุยกับคนแก่ ฟังพวกเขาเล่าความเป็นมาและความเชื่อ แล้วเอาเสียงพูดเหล่านั้นมาปรุงเป็นบทสนทนาที่ฟังดูจริงจังและอบอุ่นไปพร้อมกัน นอกจากนี้ยังมีการหยิบเอาภาพถ่ายเก่า บันทึกส่วนตัว และแผนที่เก่ามาเป็นแรงบันดาลใจให้รายละเอียดเชิงกายภาพของเรื่องสมจริงขึ้น

นอกจากองค์ประกอบเชิงความทรงจำและท้องถิ่นแล้ว ผู้เขียนพูดถึงแรงบันดาลใจเชิงปรัชญา — ความคิดเรื่องการให้อภัย ความตาย และการสืบทอดของความทรงจำระหว่างคนเจนเนอเรชัน เรื่องราวใน 'หุบเขาเทวดา' จึงไม่ใช่แค่การเล่าเหตุการณ์เท่านั้น แต่เป็นการทดลองตั้งคำถามว่าความจริงกับตำนานต่างกันยังไง และคนเราจะเลือกเชื่ออะไรเมื่อความทรงจำกลายเป็นเรื่องเล่าที่ถูกตีความซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผู้เขียนบอกว่าต้องการให้ผู้อ่านเดินออกจากนิยายด้วยคำถามบางอย่างมากกว่าคำตอบที่ชัดเจน ซึ่งทำให้โทนเรื่องไม่หนักจนเกินไป แต่ก็ไม่ปล่อยให้สบายจนจืดชืด

ในมุมมองส่วนตัว ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผู้เขียนนำเสนอจากบทสัมภาษณ์นั้นสะท้อนถึงความพยายามถักทอระหว่างความงามกับความจริงของชีวิต นักเขียนหลายคนอาจได้แรงบันดาลใจจากภาพหรือเหตุการณ์ แต่วิธีที่เอาเรื่องเล่าพื้นบ้านและความทรงจำส่วนตัวมาผสมเข้ากับธีมทางศีลธรรมคือสิ่งที่ทำให้ 'หุบเขาเทวดา' โดดเด่น การอ่านนิยายเล่มนี้หลังรู้เบื้องหลังทำให้ฉากธรรมดาๆ ดูมีน้ำหนักขึ้น ชวนให้ผมกลับมานึกถึงเรื่องเล่าของคนรอบตัวและคิดว่าบางครั้งความงดงามที่สุดก็มาจากรายละเอียดเล็กๆ ที่เราเผลอมองข้ามไป