เนื้อเรื่องต้นกำเนิดของ Johnny Joestar คืออะไร

ภาพที่ติดตาของจอนนี่จากมังงะกับภาพที่ฉันเห็นในฉบับอนิเมะมีความรู้สึกต่างกันอย่างชัดเจน เพราะสองสื่อเลือกจะเล่าและเน้นคนละมุม ในมังงะ 'Steel Ball Run' งานศิลป์ของอารากิเต็มไปด้วยท่าทางที่ดรามาติก ไมโคร-เอ็กซ์เพรสชันบนใบหน้า และช่องว่างของบทพูดที่เปิดให้ผู้อ่านเติมความคิดเองได้ ทำให้จอนนี่ดูเป็นตัวละครที่ซับซ้อนและเต็มไปด้วยความขัดแย้งภายใน ฉันชอบการใช้แสงเงาและเส้นเพื่อสื่อสภาพร่างกายของเขาเมื่อยังต้องเรียนรู้การเคลื่อนไหวกับเก้าอี้รถเข็น ในทางกลับกัน อนิเมะเติมชีวิตให้ฉากแข่งม้าและฉากแอ็กชันด้วยการเคลื่อนไหว เสียง และดนตรี ซึ่งทำให้พลังของสแตนด์และการหมุนของ 'Tusk' ชัดเจนขึ้นในความรู้สึกทันที ฉากที่ในมังงะเป็นเฟรมคงที่ กลายเป็นซีนที่มีระยะเวลาและจังหวะ ด้านบทสนทนา อนิเมะมักใส่บทพูดหรือจังหวะหายใจเพิ่มเพื่ออธิบายความสัมพันธ์ของจอนนี่กับตัวละครอื่นๆ มากขึ้น ซึ่งบางครั้งลดความเป็นปริศนาของมังงะลง แต่ก็ทำให้คนดูเข้าใจความเปลี่ยนแปลงด้านอารมณ์ของเขาได้เร็วขึ้น ฉันจึงรู้สึกว่าใครที่ชื่นชอบการไล่เลียงทางอารมณ์จะประทับใจในอนิเมะ ขณะที่คนที่หลงใหลในเสน่ห์ภาพและช่องว่างเชิงสุนทรียะอาจชอบมังงะมากกว่า

เราเห็นเส้นเลือดของตระกูลโจสตาร์เป็นเหมือนเงาที่วนเวียนข้ามยุคข้ามสมัยใน 'โจโจ้ ล่าข้ามศตวรรษ' — จุดเริ่มต้นคือสายเลือดของครอบครัว Joestar ที่มีพื้นฐานจากความเป็นสุภาพบุรุษและความกล้าหาญ ซึ่งถูกทดสอบครั้งแรกจากเรื่องราวของโจนาธานและคนที่ขัดแย้งกับเขา โดยพลังและพันธุกรรมไม่ได้เป็นแค่ปัจจัยทางชีวภาพเท่านั้น แต่ยังรวมถึงมรดกทางจิตวิญญาณที่ส่งต่อกันมา การเข้ามาของ Dio กลายเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญ เพราะการที่ Dio ไปครอบครองร่างของบุคคลจากตระกูลนี้เปิดทางให้ลูกหลานที่ไม่ได้มีเชื้อสายโดยตรงบางคน เช่นชายผู้เกิดมาในครอบครัวอื่น จะมีองค์ประกอบของสายเลือด Joestar อยู่ด้วย จนถึงคนรุ่นใหม่ที่มีพลังแปลกประหลาดอย่าง Giorno ซึ่งถูกอธิบายว่าได้รับลักษณะบางอย่างของ Joestar ผ่านการเชื่อมโยงที่ซับซ้อนของร่างกายและพันธะทางสายเลือด เป็นเหตุผลว่าทำไมธีมเรื่องเลือด นามสกุล และมรดกถึงมีบทบาทสำคัญในการเล่าเรื่องตลอดซีรีส์

ดนตรีที่พาใจฉันย้อนกลับไปสู่ทุ่งกว้างและสนามแข่งของ 'Johnny Joestar' มักไม่ใช่เพลงร็อกหนักๆ แต่มักเป็นชิ้นงานที่มีเสน่ห์แบบอเมริกันยุคเก่า — ragtime, บลูส์ และสไตล์เวสเทิร์นที่มีโทนเศร้าแต่เข้มข้น ฉันชอบจินตนาการฉากการแข่งขันของ 'Steel Ball Run' ประกอบกับเพียงเสียงเปียโน ragtime อย่างเช่น Scott Joplin ที่เพลงอย่าง 'The Entertainer' ให้ความรู้สึกขมปนหวาน เหมือนความยึกยักระหว่างชะตากรรมและความหวังของ Johnny ที่เคลื่อนตัวบนหลังม้าและวงจรเวลา ในทางกลับกัน การใส่เพลงบัลลาดที่มีน้ำเสียงลึก เช่น 'Hurt' เวอร์ชัน Johnny Cash จะเพิ่มมิติของความพ่ายแพ้ ความสูญเสีย และการค้นหาความหมายแทนที่จะเป็นแค่ชัยชนะ ถ้าจะมองหาความยิ่งใหญ่ในมู้ดของเรื่อง มักคิดถึงสกอร์แนวเวสเทิร์นคอร์ส: ชุดของเครื่องดนตรีเป่าหรือสตริงที่เปิดกว้างราวกับทะเลทรายอย่างงานของ Ennio Morricone ที่เพลงอย่าง 'The Ecstasy of Gold' ให้ความรู้สึกว่าการตามล่าไม่ได้มีเพียงความเสี่ยงทางกาย แต่เป็นการทดสอบจิตใจ การจับคู่ธีมแบบนี้กับช่วงเวลาสำคัญของ Johnny ทำให้ฉากที่เกี่ยวกับการค้นหาตนเองยิ่งหนักแน่น แล้วบางครั้งท่วงทำนองเรียบง่ายของกีตาร์หรือฮาร์โมนิก้าก็เพียงพอจะทำให้ความเศร้าของตัวละครขยายออกมาอย่างมีพลัง มุมมองดนตรีแบบนี้แหละที่ทำให้ผมยึดติดกับภาพลักษณ์ของเขาได้ไม่ยาก

เอาจริงๆ ผมมองว่า 'JoJo's Bizarre Adventure' เป็นซีรีส์ที่สนุกตรงที่แต่ละภาคมีฮีโร่ของตัวเองที่สะท้อนยุคสมัยและธีมต่างกันอย่างชัดเจน ภาค 1 — Jonathan Joestar: ชายหนุ่มผู้มีเกียรติและเปล่งประกายด้วยจิตใจที่มุ่งมั่น ในภาคนี้ความเป็นฮีโร่ถูกถ่ายทอดผ่านการต่อสู้ด้วย Hamon และการเผชิญหน้ากับ Dio ที่กลายเป็นต้นกำเนิดของชะตากรรมทั้งหลาย ภาค 2 — Joseph Joestar: เจ้าของสไตล์เจ้าเล่ห์ คิดไว ตลกขบขัน แต่ก็เก่งกาจในการพลิกสถานการณ์ ภาคนี้เน้นทักษะและการเอาตัวรอดจากศัตรูเหนือมนุษย์ ภาค 3 — Jotaro Kujo: โทนเข้มขรึมและคูล มีความโดดเด่นด้วย Stand 'Star Platinum' ที่หยุดเวลาได้ และเป็นภาพจำของซีรีส์สำหรับหลายคน ภาค 4 — Josuke Higashikata (Diamond Is Unbreakable): ฮีโร่เมืองเล็ก ผู้ให้ความสำคัญกับชุมชน ความอบอุ่น และการเยียวยา โดยมี Stand ที่เน้นการรักษา ภาค 5 — Giorno Giovanna: ความทะเยอทะยานและการขึ้นมาครอบครององค์กรอันชั่วร้าย หนึ่งในตัวละครที่เปลี่ยนโจทย์จากการต่อสู้เป็นการแทรกแซงระบบอาชญากรรม ภาค 6 — Jolyne Cujoh: เสน่ห์แบบดิบ ๆ การเติบโตในสถานการณ์จำคุก และความเข้มแข็งทางใจที่นำไปสู่การชิงช้าเส้นชะตา ภาค 7 — Johnny Joestar: เรื่องราวที่ผสมระหว่างมุมตะวันตกและธีมการ 'แข่ง' กับการค้นหาตัวตน ใช้ Spin และความมุ่งมั่นเป็นแกนกลาง ภาค 8 — Josuke Higashikata (JoJolion): ชนิดของฮีโร่ที่มีปริศนาเกี่ยวกับตัวตนเองและครอบครัว เรื่องซับซ้อนและเต็มไปด้วยการไขปริศนาเกี่ยวกับความทรงจำและมรดกของตระกูล รวม ๆ แล้ว ถานี้มีตัวเอกหลัก 8 คนสำหรับภาค 1–8 โดยแต่ละคนไม่เพียงแต่ชื่อที่เป็น 'Joestar' หรือเชื่อมโยงกับตระกูล แต่ยังเป็นตัวแทนธีมและยุคของภาคนั้น ๆ ซึ่งนั่นคือสิ่งที่ทำให้ซีรีส์นี้น่าติดตามตลอดเวลา

ยืนบื้ออยู่หน้าจอตอนเห็นฉากตัดสินของ 'Stardust Crusaders' นี่แหละที่ยังทำให้ใจเต้นไม่หยุด เราไม่คิดว่าจะมีการต่อสู้ในอนิเมะที่ผสมทั้งความเท่ ความเหนือจริง และความตึงเครียดแบบนั้นได้ลงตัวเท่านี้อีกแล้ว — ฉาก Jotaro ปะทะ DIO ที่สุดยอดคือการปล่อยให้เวลาเหมือนหยุดนิ่ง ทุกเฟรมคือการ์ตูนคมกริบ เสียงประกอบกระแทกใจ และการแสดงออกของตัวละครที่บอกชัดว่าชัยชนะไม่ใช่แค่กำลังแต่เป็นความตั้งใจล้วน ๆ ความประทับใจสุดท้ายคือมุกเล็ก ๆ กับความดิบของการโจมตีที่ตามมาด้วยความยิ่งใหญ่ของการพลิกเกม ฉากนี้สอนให้รู้ว่าการต่อสู้ที่ดีต้องมีจังหวะ การรุก และการรอคอยที่ถูกเวลา ทุกครั้งที่ดูซ้ำยังคงรู้สึกตื่นเต้นเหมือนดูครั้งแรก — นี่แหละเหตุผลที่แฟน ๆ ยกฉากนี้เป็นหนึ่งในสุดยอดฉากของซีรีส์

ความตื่นเต้นของบทเปิดใน 'JoJo's Bizarre Adventure' ภาคต้นๆ ถูกปรับแต่งพอสมควรเมื่อย้ายจากมังงะมาเป็นอนิเมะ โดยเฉพาะฉากในภาคแรกที่เกี่ยวกับหินปริศนาและการเปลี่ยนแปลงของ Dio กับ Jonathan สไตล์ภาพต้นฉบับในมังงะมีความดิบและเน้นเส้นคอนทราสต์จัด ๆ ทำให้บางฉากโหดดิบดูกระแทกกว่า ในขณะที่อนิเมะใส่สีสันกับดนตรีเข้าไปเพื่อขยายอารมณ์ จังหวะการเล่าเรื่องถูกยืดและเพิ่มจังหวะช้า-เร็วให้เห็นความดราม่าน้ำเน่าได้ชัดขึ้น ตัวอย่างเช่นการเสียสละของวิลลี่ เซพเปลี่ย์ถูกให้โทนดราม่ากลางสายตา ด้วยแทร็กเพลงและสโลวโมชั่นที่ช่วยย้ำความหนักของฉากมากกว่าในมังงะ นอกจากนี้บทพูดด้านใน (internal monologue) หรือมุมกล้องบางจุดในมังงะที่ดูเฉียบคม ถูกปรับให้เป็นภาพเคลื่อนไหวซีนยาว ๆ แทน ซึ่งทำให้คนดูหลายคนรู้สึกเชื่อมโยงกับตัวละครมากขึ้น แต่ก็มีคนชอบความกระชับของต้นฉบับมากกว่าโดยคิดว่าบางซีนถูกขยายจนสูญเสียพลังดั้งเดิมไปเล็กน้อย สรุปแล้วเวอร์ชันอนิเมะเสริมบรรยากาศและอารมณ์ ส่วนมังงะยังคงความคมและจิกกัดได้อย่างตรงไปตรงมาที่ต่างคนต่างมีเหตุผลจะชื่นชมหรือบ่นไปคนละแบบ

แวบแรกที่เห็น 'Tusk' โผล่ออกมา มันรู้สึกเหมือนพลังของจอห์นนี่ถูกสวมเกราะใหม่ทั้งตัว ความพิเศษในภาค 'Steel Ball Run' อยู่ที่การผสมผสานระหว่างเทคนิค 'Spin' ที่มาจากแนวคิดการหมุนของเกลียวทอง และการแสดงออกออกมาเป็นสแตนด์ที่ค่อยๆ พัฒนาขึ้นเป็นหลายขั้นตอน การเริ่มต้นของพลังไม่ใช่การตบตีธรรมดา — 'Tusk' ปรากฏเป็นชุดความสามารถที่เรียกว่า Acts ซึ่งแต่ละ Act เปลี่ยนวิธีการใช้งานของการหมุนไปเรื่อยๆ ในมุมมองของผม Act แรกเหมือนการปลดล็อกความสามารถพื้นฐาน: การกระจายพลังหมุนออกมาเป็นจุดเล็กๆ ที่สามารถยิงผ่านตัวเป้าหมายได้ โดยยังมีข้อจำกัดในระยะและทิศทาง ผ่านการเรียนรู้และการขยับขยายความเข้าใจเกี่ยวกับ 'Spin' จอห์นนี่ค่อยๆ ปรับใช้จนถึง Act สุดท้ายที่กลายเป็นแก่นกลางของเรื่อง — 'infinite rotation' ที่ทำให้การหมุนไม่มีที่สิ้นสุดและสามารถทำลายกรอบฟิสิกส์ปกติได้ ผมเห็นพลังนี้เป็นเครื่องมือให้ตัวละครไม่เพียงแค่สู้แต่ยังเดินทางข้ามความเป็นจริง ซึ่งจบลงด้วยการเปลี่ยนชะตากรรมของเขาเอง เห็นแล้วชอบการเดินทางของคนที่เริ่มจากขีดจำกัดและทะลุผ่านมันไปจนเจอสิ่งที่เกินคำอธิบาย

เราไม่เคยคิดว่าสแตนด์จะเริ่มจากสิ่งที่ไม่ใช่สแตนด์จริง ๆ — ใน 'Phantom Blood' Jonathan ใช้พลังแบบโบราณคือ Hamon (หรือ Ripple) ซึ่งต่างจากสแตนด์ แต่เป็นจุดเริ่มที่ชัดเจนของตระกูล Joestar เราโตมากับฉากเหล่านี้และมองเห็นความเปลี่ยนผ่านระหว่างยุค: Joseph ใน 'Battle Tendency' เริ่มจาก Hamon แล้วในภายหลังเมื่อถึง 'Stardust Crusaders' เขาแสดงสแตนด์ 'Hermit Purple' ที่เน้นการสื่อสารและสแกนข้อมูล — มันไม่ใช่กำลังระเบิด แต่มันสะท้อนความเป็นนักต้มตุ๋นของเขาได้ดี ส่วน Jotaro ใน 'Stardust Crusaders' เป็นตัวอย่างของสแตนด์ระยะประชิดที่ตรงไปตรงมา 'Star Platinum' โดดเด่นด้วยความเร็วและกำลังกระทืบ แต่จุดเปลี่ยนสำคัญคือความสามารถหยุดเวลา (time stop) ซึ่งเปลี่ยนการสู้แบบตัวต่อตัวให้กลายเป็นการตัดสินชะตาในพริบตา — นั่นคือเหตุผลที่การ์ตูนตอนนั้นรู้สึกมีแรงกระแทกมาก ๆ