ดนตรีที่พาใจฉันย้อนกลับไปสู่ทุ่งกว้างและสนามแข่งของ '
johnny joestar' มักไม่ใช่เพลงร็อกหนักๆ แต่มักเป็นชิ้นงานที่มีเสน่ห์แบบอเมริกันยุคเก่า — ragtime, บลูส์ และสไตล์เวสเทิร์นที่มีโทนเศร้าแต่เข้มข้น
ฉันชอบจินตนาการฉากการแข่งขันของ '
steel ball run' ประกอบกับเพียงเสียงเปียโน ragtime อย่างเช่น Scott Joplin ที่เพลงอย่าง 'The Entertainer' ให้ความรู้สึกขมปนหวาน เหมือนความยึกยักระหว่างชะตากรรมและความหวังของ Johnny ที่เคลื่อนตัวบนหลังม้าและวงจรเวลา ในทางกลับกัน การใส่เพลงบัลลาดที่มีน้ำเสียงลึก เช่น 'Hurt' เวอร์ชัน Johnny Cash จะเพิ่มมิติของความ
พ่ายแพ้ ความสูญเสีย และการค้นหาความหมายแทนที่จะเป็นแค่ชัยชนะ
ถ้าจะมองหาความยิ่งใหญ่ในมู้ดของเรื่อง มักคิดถึงสกอร์แนวเวสเทิร์นคอร์ส: ชุดของเครื่องดนตรีเป่าหรือสตริงที่เปิดกว้างราวกับทะเลทรายอย่างงานของ Ennio Morricone ที่เพลงอย่าง 'The Ecstasy of Gold' ให้ความรู้สึกว่าการตามล่าไม่ได้มีเพียงความเสี่ยงทางกาย แต่เป็นการทดสอบจิตใจ การจับคู่ธีมแบบนี้กับช่วงเวลาสำคัญของ Johnny ทำให้ฉากที่เกี่ยวกับการค้นหาตนเองยิ่งหนักแน่น แล้วบางครั้งท่วงทำนองเรียบง่ายของกีตาร์หรือฮาร์โมนิก้าก็เพียงพอจะทำให้ความเศร้าของตัวละครขยายออกมาอย่างมีพลัง มุมมองดนตรีแบบนี้แหละที่ทำให้ผมยึดติดกับภาพลักษณ์ของเขาได้ไม่ยาก