แฟนฟิคเกี่ยวกับ ม่านหมอก ควรเริ่มอ่านจากเรื่องไหนก่อน

การแต่งงานระหว่างฉันกับลอเรนโซ คอร์สิกา เจ้าพ่อมาเฟียผู้ทรงอิทธิพล เหมือนจะขาดก้าวสุดท้ายไปเสมอ หมั้นหมายมาห้าปี จัดงานแต่งงานมาแล้วถึงสามสิบสองครั้ง แต่ทุกครั้งก็ต้องล้มเลิกกลางคันเพราะอุบัติเหตุ จนกระทั่งครั้งที่สามสิบสาม พิธีดำเนินไปได้เพียงครึ่งเดียว ผนังโบสถ์ด้านนอกก็ถล่มลงมาทับร่างฉันจนต้องหามส่งห้องไอซียู กะโหลกศีรษะร้าว สมองกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ใบแจ้งอาการวิกฤตินับสิบใบถูกส่งออกมา... ฉันดิ้นรนอยู่บนเส้นด้ายแห่งความเป็นความตายถึงสองเดือน กว่าจะยื้อชีวิตกลับมาได้ ทว่าในวันที่ออกจากโรงพยาบาล ฉันกลับได้ยินบทสนทนาระหว่างลอเรนโซกับลูกน้องคนสนิท “นายน้อยครับ ถ้าท่านหลงรักนักเรียนทุนคนนั้นจริง ๆ ก็แค่ถอนหมั้นกับคุณหนูเคียร่าไปตรง ๆ เถอะครับ อำนาจของตระกูลคอร์สิกามากพอที่จะสยบข่าวลือพวกนั้นได้ ท่านจะสร้างอุบัติเหตุครั้งแล้วครั้งเล่าไปทำไม...” “เธอเกือบตายแล้วนะครับ” น้ำเสียงของลูกน้องคนสนิทเจือแววไม่เห็นด้วย ลอเรนโซเงียบไปนาน ก่อนจะเอ่ยปากขึ้น “ฉันเองก็ไม่มีทางเลือก... สิบปีก่อน คุณมอร์โตแลกชีวิตของเขากับภรรยาเพื่อช่วยฉัน บุญคุณนี้ ฉันชดใช้ได้แค่ด้วยสัญญาหมั้นหมายเท่านั้น” “แต่ฉันรักโซเฟีย นอกจากเธอแล้ว ฉันก็ไม่อยากแต่งงานกับใครทั้งนั้น” ฉันก้มมองรอยแผลเป็นที่พาดผ่านไปมาบนร่างกาย แล้วร้องไห้ออกมาอย่างเงียบงัน ที่แท้ความเจ็บปวดทั้งหมดที่ฉันต้องแบกรับ ไม่ใช่เพราะโชคชะตาเล่นตลก แต่เป็นเพราะแผนการอันแยบยลของคนที่ฉันรักหมดหัวใจ ในเมื่อเขาเลือกไม่ได้ ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเป็นคนจบเรื่องทั้งหมดนี้แทนเขาเอง

"แล้วเราจะอยู่กันแบบนี้เหรอ คือมึงตั้งใจจะเอากูไปเรื่อย ๆ แบบที่เป็นเพื่อนกันยังงี้เหรอ" "แล้วจะให้กูทำไง พี่มึงมันไม่ได้เพิ่งพูดหรอกนะ แต่มันพูดมาตลอดว่าไม่ให้ใครในกลุ่มยุ่งกับมึง!"

จ้าวเหลียนเฟยที่กำลังขับรถกลับไปฉลองปีใหม่กับครอบครัว ใครจะรู้ว่าเธอจะไปไม่ถึงเพราะเธอถูกรถบรรทุกเฉี่ยวจนรถของเธอพลิกคว่ำคว่ำ กระทั่งวิญญาณเธอได้เข้ามาอยู่ในร่างของจ้าวเฟยเฟยสตรีร้ายกาจที่ต้องเลี้ยงดูลูกติดสามีฝาแฝดสองคน และร่างใหม่ก็เป็นที่รังเกียจของคนทั้งหมู่บ้าน เฮ้อ...แล้วให้มาอยู่ในร่างของคนที่ทั้งหมู่บ้านรังเกียจเนี่ยนะ พระเจ้าให้ตายไปเลยได้ไหมวะ แม่งเอ๊ย จ้าวเหลียนเฟยเอ่ยกับเด็กทั้งสองตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง "เอ่อ...แม่หนูขอน้ำกินหน่อยสิได้ไหม" "ท่านแม่ปีศาจหิวหรือ..รอเดี๋ยวนะเจ้าคะ" เฉินหยุนผิงเอ่ยกับแม่เลี้ยงก่อนจะเดินเตาะแตะๆไปเอาชามใส่น้ำ ส่วนเฉินโม่หวายจับแขนน้องสาวเอาไว้ไม่ให้ไป จ้าวเหลียนเฟยจึงกำลังจะลุกไปหยิบเอง อยู่ๆก็ถูกเหวี่ยงกระเด็นไปกลางลานบ้าน เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นผู้ชายหน้าตาอัปลักษณ์หนวดเครารุงรัง เขาคือเฉินมู่หยางบิดาของเด็กทั้งสองและสามีของร่างนี้ จ้าวเหลียนเฟยกลอกตามมองบนทันที หึ ใครอยากอยู่กับเข้ากันไม่ดูสภาพตัวเอง บ้านก็สกปรกเหลือเกิน "มีสิทธิ์อะไรมาใช้ลูกข้านังสตรีแพศยา หิวก็คลานไปหากินเอง"

ฉู่เฉินผู้ถูกคู่หมั้นทรยศ บ้านแตกสาแหรกขาด ทั้งยังถูกทรมานให้เป็นสมุนไพรมนุษย์ตลอดสามปี ก่อนที่เขาจะตายกลับถูกฟ้าผ่าจนได้รับมรดกสืบทอดจากราชันมังกรอย่างเหนือคาด! เรียนรู้การบำเพ็ญคู่ ได้เวลาแก้แค้นกวาดล้างเมืองหลวงแล้ว! “หลิ่วชิงเหอ หลิ่วหรูเยียน ฉันกลับมาแล้ว! ความอัปยศตลอดสามปี ฉันจะให้พวกเธอชดใช้เป็นเท่าตัว!” ไม่ว่าเธอจะเป็นลูกคุณหนู ดาวมหาลัย สาวออฟฟิศ ดาวตำรวจ หรือโลลิก็ต้องคุกเข่าแทบเท้ายอมสยบฉัน!

นางเป็นฮูหยินที่ถูกต้อง แต่เขากลับเฉยชาใส่ มีเพียงบนเตียงเท่านั้นที่เขาเร่าร้อนจนนางแทบมอดไหม้ จ้าวจื่อรั่วอายุเพียงสิบหกปีเป็นลูกอนุของเสนาบดีสกุลจ้าว ถูกสับเปลี่ยนตัวมาเป็นเจ้าสาวมาแต่งงานกับแม่ทัพที่ชายแดนใต้ กู้ตงหยางบุรุษหนุ่มอายุยี่สิบสี่ปีฉายาแม่ทัพปีศาจที่แสนเหี้ยมโหด "เจ้าติดค้างข้า ไม่ว่าจะเล่นลิ้นอย่างไร เจ้าย่อมรู้ดีว่าสกุลจ้าวปลิ้นปล้อน เจ้าอย่าได้หวังว่าจะได้อยู่อย่างสุขสบายเลย" พูดจบชายหนุ่มก็ผุดลุกขึ้นเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หญิงสาวได้แต่นั่งเพียงลำพัง แม้จะเตรียมใจไว้แล้ว แต่ก็อดเศร้าใจไม่ได้ ชีวิตนางจะได้พบความสุขเช่นคนอื่นบ้างไหม.

"ในเมื่อฉันเป็นภรรยาที่คุณไม่ได้รัก คุณก็ไม่น่าจะเก็บใบทะเบียนสมรสนั้นไว้เลย ปล่อยให้ฉันได้ไปตามทางของฉันเถอะ" "รู้ได้ยังไงว่าผมไม่ได้รักคุณ" "อย่าบอกนะคะว่าคุณเก่งขนาดที่จะรักผู้หญิงได้พร้อมกันถึงสองคน" "ตอนนี้ผมมีแค่คุณคนเดียว" ดูน่าภูมิใจมากเลยที่ได้ยินประโยคนี้จากสามีของตัวเอง แต่ทำไมมันยิ่งทำให้ความรู้สึกของคนที่ฟังอยู่ดูแย่ลงไปอีก "คุณอภัยให้ผมได้ไหม เรื่องที่ผ่านมาผมไม่สามารถจะกลับไปแก้ไขมันได้ เพราะมันเกิดขึ้นก่อนที่เราจะรู้จักกัน แต่นับต่อจากนี้ไป ผมสาบานด้วยเกียรติที่ผมมีอยู่ จะรักและดูแลคุณกับลูก จนกว่าผู้ชายคนนี้จะไม่มีลมหายใจอีก" "ฉันขอดูก่อนแล้วกัน" เขาทำให้เธอเสียใจมานับครั้งไม่ถ้วน ตั้งแต่รู้จักกัน เธอก็เริ่มรู้จักคำว่าเสียใจ เจ็บใจ น้อยใจ ซึ่งอีกฝ่ายไม่เคยรับรู้เลย จนแม่คนหนึ่งต้องแกล้งทำเป็นว่าแท้งลูก เพื่อที่จะได้ไปจากชีวิตคู่อันล้มเหลวในครั้งนี้ "ผมจะรอวันนั้น แต่คุณช่วยอยู่ข้างๆ ผมได้ไหม อย่าพาลูกไปไกลจากผมเลย"