ใครเป็นผู้วาดภาพใน Berserk มังงะ และสไตล์งานเป็นอย่างไร

เคยสงสัยไหมว่าทำไมเปิดหน้าใดของ 'Berserk' แล้วรู้สึกว่ากำลังยืนอยู่ท่ามกลางโลกที่โหดร้ายและงดงามในเวลาเดียวกัน? ฉันเป็นคนที่โตมากับมังงะเล่มหนา ๆ ที่ต้องค่อย ๆ ไล่เส้นทีละจุด และเมื่อพูดถึงคนวาดงานนี้ ใคร ๆ ก็นึกถึง มิอุระ เคนทาโร (Miura Kentarō) — ชายผู้ทุ่มเทให้กับรายละเอียดจนเหมือนใช้เวลาเขียนประวัติศาสตร์ด้วยปากกาเส้นเล็กๆ การวาดของเขาโดดเด่นตรงการผสมผสานระหว่างความบรรจงกับความรุนแรง: เส้นขีดซ้อน ๆ (cross-hatching) หนาแน่นบริเวณเงา สลับกับพื้นที่ดำทึบที่สร้างความขัดแย้งทางแสงเงา ทำให้ภาพทั้งหน้าเหมือนภาพพิมพ์แกะไม้โบราณที่มีชีวิต

ฉันชอบมองว่ามิอุระทำงานเหมือนช่างประติมากรที่ใช้หมึกแทนหิน การแรเงาของโล่ รอยถลอกบนเกราะ หรือเส้นผมที่พลิ้วไปตามแรงลม ถูกวาดด้วยความใส่ใจทุกรายละเอียดจนรู้สึกถึงน้ำหนักและการเสียดสี ระยะชิดของกล้องในบางเฟรมกับมุมกว้างในอีกเฟรมเดียวกันเป็นเทคนิคเล่าเรื่องเชิงภาพที่เขาคล่อง ผสมกับการจัดโครงสร้างช่อง (paneling) ที่มีจังหวะช้า-เร็ว ทำให้ฉากบู๊ดูหนักแน่น ส่วนฉากเงียบกลับขึงขังและเต็มไปด้วยอารมณ์ เหตุนี้เองที่ทำให้ฉากสำคัญ เช่น การเผชิญหน้ากับปีศาจหรือช่วงเวลาที่โลกหยุดนิ่ง กลายเป็นภาพจำตราตรึงในใจผู้อ่าน

งานศิลป์ของเขายังสะท้อนอิทธิพลจากศิลปินฝั่งตะวันตก—ภาพพิมพ์แกะไม้และภาพแกะสลักเก่า ๆ ที่เน้นคอนทราสต์สูงบวกกับสัดส่วนร่างกายที่มีความเป็นคลาสสิก ทำให้ภาพของมิอุระอ่านได้ทั้งในมุมแฟนตาซีและมุมความสมจริง นอกจากนั้นยังมีความกล้าทดลองทั้งองค์ประกอบภาพและการออกแบบปีศาจที่หยิบเอาความน่าขนลุกมาผสมกับความงามแบบกอธิก ในฐานะแฟนที่ติดตามมานาน ฉันรู้สึกว่าลายเส้นของเขาไม่ใช่แค่ ‘สวย’ แต่เป็นภาษาหนึ่งที่บอกเล่าโลกทั้งใบ ซึ่งหาได้ยากในวงการมังงะทั่วไป จบด้วยความอิ่มเอมใจที่มองเห็นความใส่ใจในทุกเส้นที่ขีดลงไป

ในฐานะคนดูรุ่นใหม่ที่ชอบสังเกตเทคนิคการลงหมึก เทคนิคของมิอุระมีเสน่ห์ในเชิงเทคนิคมากกว่าคำสรรเสริญแบบกว้าง ๆ เขามักใช้หมึกดำทึบสร้างมวลของเงา แล้วค่อยเติมด้วยเส้นฝอย ๆ เพื่อให้พื้นผิวมีชีวิต เส้นของเขาไม่เรียบไปในทางเดียว แต่มีทั้งเส้นแข็งตัดกับเส้นอ่อน ทำให้เกิดสัมผัสของวัสดุแตกต่างกัน เช่น ผิวโลหะแข็งกระด้างกับผิวหนังที่ย่นย่อ แม้จะเป็นรายละเอียดเล็กน้อย แต่มันทำให้ฉากดูเป็นของจริง

ฉันชอบสังเกตการจัดคอมโพสของเขา เวลาต้องสื่อความหนักหน่วง มิอุระมักจะปล่อยให้พื้นที่ดำทึบครอบงำภาพ แล้วใช้ช่องว่างเพียงเล็กน้อยเป็นจุดพักตา เทคนิคนี้ต่างจากมังงะแอ็กชันทั่วไปที่พึ่งเส้นเคลื่อนไหวมากกว่า ผลคือผลงานของเขาให้ความรู้สึกช้าลงและหนักขึ้น แต่ก็ทรงพลัง เหมือนบทเพลงช้าในอัลบั้มที่ทำให้ท่อนฮุกเด่นขึ้นมาเสมอ ลายเส้นแบบนี้สร้างความทรงจำที่คงทนกว่าคำบรรยายใด ๆ และนั่นคือเหตุผลที่ภาพจาก 'Berserk' หลายฉากยังคงติดตาฉันจนถึงวันนี้