บทที่1 หนิงเหอ

“หนิงเหอ ๆ”

ใครกัน?

ใครกำลังเรียกเธออยู่?

หนิงเหอรับรู้ได้ถึงแรงเขย่าตัวของเธอที่กำลังหลับใหลอยู่ เธอเพิ่งได้นอนไปเมื่อช่วงเช้านี้เอง ใครกันมาปลุกเธอเอาตอนนี้? แล้วทำไมเธอรู้สึกว่า เสื้อผ้าที่เธอกำลังใส่อยู่ตอนนี้มันเปียกเช่นนี้ หรือมีน้ำรั่ว?

หนิงเหอพยายามฝืนขยับเปลือกตาที่หนักอึ้งของตนเอง เพื่อดูว่าเสียงของใครกันที่กำลังเรียกเธออยู่?

เพราะแสงสว่างที่ได้รับ ทำให้หนิงเหอหลับตาลงอีกครั้ง เพราะไม่ชินกับแสงแดดในยามนี้ เมื่อกะพริบตาหลาย ๆ ครั้งจนทำให้ดวงตาของเธอสามารถปรับแสงได้ หนิงเหอจึงมองหน้าเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าของนางอย่างไม่คุ้นเคย

ขณะที่เธอกำลังจะถามออกไปว่าเขาเป็นใคร กลับรู้สึกได้ถึงลำคอที่แห้งสาก จนไม่สามารถถามออกไปได้

“ดีจริง เจ้ารู้สึกตัวแล้ว” เด็กหนุ่มคนนั้นมีสีหน้าดีขึ้น เหมือนกำลังยกภูเขาออกจากอก

“มาเถอะ พี่จะแบกเจ้ากลับบ้าน” ยังไม่ทันให้หนิงเหอได้ตอบตกลงแต่อย่างใด ชายหนุ่มก็ทำการจับร่างของเธอคร่อมไปที่ด้านหลังของเขา เพื่อให้นางได้ขี่หลังของเขาได้ถนัด จากนั้นเด็กหนุ่มก็แบกนางไปในทิศทางหนึ่ง

หนิงเหอรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก ร่างของเด็กหนุ่มที่อายุประมาณสิบห้าสิบหกปี เหตุใดจึงสามารถแบกร่างนางได้ง่าย ๆ สบาย ๆ เช่นนี้

ก่อนที่นางจะทันได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น สิ่งรอบข้างก็ทำเอานางรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องอย่างยิ่ง นี่มันที่ไหนกัน แล้วเพราะอะไรบ้านเรือนที่นางเห็นอยู่ตอนนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นบ้านที่มุงด้วยหญ้าแห้งแต่ละหลังล้วนปลูกอยู่ห่างกัน เหมือนหมู่บ้านชนบทที่ยังไม่ได้รับการพัฒนาจากรัฐบาล

แต่เท่านั้นยังไม่ได้พอให้นางได้คิดหายสงสัย เมื่อนางสังเกตเห็นว่า ผู้คนที่นั่งอยู่หน้าบ้านเหล่านั้นล้วนสวมชุดผ้าฝ้ายเนื้อหยาบ เป็นแบบที่นางเคยเห็นในละครย้อนยุคในทีวี นี่นางกำลังถูกตั้งกล้องแอบถ่ายในรายการใดรายการหนึ่งอยู่หรือไม่?

“หลันโจว หนิงเหอ” เด็กหนุ่มแบกเธอมาที่บ้านหลังหนึ่ง เพียงเดินเข้าไปก็ได้ยินเสียงผู้หญิงวัยสามสิบที่ยืนอยู่ตะโกนเรียกทั้งคู่

“ท่านแม่” เด็กหนุ่มที่กำลังแบกเธออยู่เรียกอีกฝ่าย

ท่านแม่? หญิงสาวที่อายุประมาณสามสิบผู้นั้นเป็นแม่ของเด็กหนุ่มผู้นี้อย่างนั้นหรือ?

ฟู่หลินที่เห็นลูกกลับบ้านมาก็เดินออกมาดู แต่เมื่อเห็นว่าลูกชายของนางแบกน้องสาวออกมา ฟู่หลินก็ตกใจ รีบก้าวเท้ายาวเดินมาหาทั้งสองคน

“เกิดอะไรขึ้น” เมื่อเห็นว่าลูกสาวของตนร่างกายเปียกปอนไปทั้งตัว ฟู่หลินเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

หลันโจวค่อย ๆ วางร่างของหนิงเหอเอาไว้ที่แคร่หน้าบ้าน ก่อนจะมองหน้าผู้เป็นมารดาด้วยความรู้สึกผิด

“ข้าเห็นว่าสายมากแล้ว แต่หนิงเหอยังไม่กลับมา ข้าจึงไปหานางที่ลำธาร แต่เมื่อไปถึงก็พบว่านางหมดสติอยู่ที่ลำธารเพียงลำพัง”

เมื่อได้ยินว่าบุตรสาวเป็นลมหมดสติอยู่ที่ลำธาร ฟู่หลินก็ตกใจจนหน้าซีดทันที เป็นเพราะนางเองที่ไม่แข็งแรง เรื่องงานบ้านงานเรือนทุกอย่างตอนนี้จึงเป็นบุตรสาวที่ทำแทนทุกอย่าง โดยปกติแล้วหนิงเหอก็มักหน้ามืดบ่อย ๆ อยู่แล้ว แต่ครั้งนี้ถึงกลับเป็นลมหน้ามืดอยู่ที่ลำธารโดยที่ไม่มีใครพบเห็น

โดยยามปกตินั้น จะมีชาวบ้านไปซักผ้าที่ลำธารด้วยเช่นกัน แต่หนิงเหอมักจะไปช่วงสาย ๆ เนื่องจากไม่ต้องการแย่งพื้นที่เบียดเสียดกับผู้อื่น นางจึงมักรอให้คนอื่น ๆ ซักเสื้อผ้าให้เสร็จก่อน จากนั้นนางถึงจะนำตะกร้าผ้าลงไปซักภายหลัง

“หนิงเหอ เจ้าเข้าไปเปลี่ยนชุดก่อนเถอะ ส่วนตะกร้าผ้า เดี๋ยวให้หลันโจวกลับไปเอาที่ลำธาร” ไม่พูดเปล่า ฟู่หลินเดินเข้ามาพยุงหนิงเหอเอาไว้ ก่อนจะพานางเข้าไปในห้องของตนเองเพื่อเปลี่ยนชุด

หนิงเหอเองไม่ได้ทักท้วงสิ่งใด นางทำตามอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย นั่นเป็นเพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น ทำให้นางกำลังสับสนงุนงง ตอนนี้ทำได้เพียงไหลไปตามน้ำก่อนเท่านั้น

หลังจากที่เข้าห้องมาด้านใน หนิงเหอจึงมองรอบ ๆ เพื่อสังเกตสิ่งของภายในห้องของตนเอง ห้องของนางกว้างเพียงสี่ตารางเมตรเท่านั้นเอง ด้านในมีเพียงชั้นใส่ของเล็ก ๆ อยู่หนึ่งชั้น และเตียงขนาดสามฟุตอยู่หนึ่งเตียง ฟูกและผ้าห่มถูกพับเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบ แม้เครื่องนอนจะดูเก่าและซีดไปบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นก็สะอาดและไม่มีกลิ่นอับ

ที่ชั้นด้านข้างเป็นชั้นเสื้อผ้าและมีของมากมายวางเอาไว้ หนิงเหอจึงเลือกหยิบชุดออกมาหนึ่งชุดเพื่อผลัดเปลี่ยน แม้ในตอนแรกจะลำบากอยู่บ้างว่าชิ้นไหนใส่ด้านในหรือด้านนอก แต่เพียงไม่นานเธอก็แต่งตัวจนเสร็จ จากนั้นเธอจึงนำชุดที่เปียกออกมาเพื่อที่จะตากมันด้านนอก ประจวบเหมาะกับที่หลันโจวกลับมาจากลำธารพอดี

หลันโจวที่กลับมาเห็นว่าน้องสาวยืนถือชุดที่เปียกของตนเองยืนอยู่หน้าบ้านโดยคล้ายมองหาอะไรอยู่ เขาจึงเดินเข้ามาหานางเพื่อสอบถาม

“เจ้ากำลังหาสิ่งใด?”

หนิงเหอมองหน้าอีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนจะยกมือเกาแก้มแก้ความเก้อเขินและตอบคำถามอีกฝ่าย

“ข้ากำลังนำชุดที่เปียกไปตาก แต่ไม่รู้ว่าจะต้องนำไปตากที่ใด…”

“…” หลันโจวมองหน้าน้องสาวด้วยสายตาเบิกกว้าง นางกำลังล้อเขาเล่นอยู่ใช่หรือไม่? จะไปตากผ้าแต่ไม่รู้ว่าจะต้องไปตากที่ใด? ทั้ง ๆ ที่นางทำมันอยู่ทุกวัน

“หนิงเหอ…เจ้าป่วยหรือ?” หลันโจวยื่นมือออกไปแตะหน้าผากอีกฝ่ายเพื่อวัดไข้ และปรากฏว่า หน้าผากอีกฝ่ายร้อนอยู่ด้วยเช่นกัน แม้ไม่มาก แต่ก็ทำเอาหลันโจวอดเป็นกังวลไม่ได้

หนิงเหอพยายามนึกหาเหตุผลร้อยแปดในหัวของนางมาตอบอีกฝ่าย ก่อนจะกล่าวขึ้น

“พี่ ฉัน...ข้า…เหมือนข้าจะล้มหัวกระแทกพื้น ข้ารู้สึกว่าข้าจำอะไรไม่ได้เลย….” ในเมื่อนางไม่มีที่จะไปแล้ว คงต้องเล่นบทสมองเสื่อมที่มักจะเจอในหนังที่เคยดูเมื่อก่อนออกมาใช้

ตึก

ตะกร้าผ้าที่อยู่ในมือของอีกฝ่ายตกลงพื้นทันทีที่นางกล่าวจบ

“เจ้ารออยู่ที่นี่ เดี๋ยวข้ามา” ยังไม่ทันที่หนิงเหอจะได้ถามอีกฝ่าย หลันโจวก็หันหลังวิ่งออกไปด้านนอกเสียแล้ว ฟู่หลินที่เห็นลูกชายวิ่งหน้าตั้งออกมาหาตนเองก็ตกใจยิ่ง

“ท่านแม่แย่แล้ว หนิงเหอนางบอกว่านางจำอะไรไม่ได้” หลันโจวเข้ามาหามารดาเพื่อบอกเรื่องที่น่าตกใจ

“อะไรของเจ้า พูดช้า ๆ แม่ฟังไม่เข้าใจ”

เพราะหลันโจววิ่งเข้ามาด้วยความเหนื่อยหอบ ทำให้ตอนที่กล่าวประโยคนั้นออกมา ฟู่หลินจึงฟังไม่ค่อยเข้าใจ

หลันโจวหายใจเข้าออกลึก ๆ อีกครั้ง ก่อนจะเล่าเรื่องที่เขาเจอหนิงเหอที่หน้าบ้านเมื่อครู่ให้มารดาได้ฟัง เมื่อฟู่หลินได้ยินดังนั้น นางก็มีสีหน้ากระวนกระวายทันที

“เจ้าไปตามท่านหมอมู่มาที่นี่ ให้ตรวจอาการนางสักหน่อย”

“แต่ว่า…”

หลันโจวอยากกล่าวคัดค้าน เนื่องจากเมื่อสามวันก่อนที่บ้านเพิ่งจ่ายเงินซื้อยาให้มารดาไป ทำให้ที่บ้านตอนนี้เหลือเงินอยู่ไม่เท่าไร และไม่รู้ว่าค่ายาและค่าตรวจโรคของน้องสาวจะต้องใช้เงินมาเท่าใด เขาจึงมีท่าทางลังเล

“เจ้าไปเถอะ…หากเงินไม่พอ รอพ่อเจ้ากลับมาจากในเมืองค่อยจ่ายเพิ่มให้เขาทีหลัง” แม้จะรู้ว่าค่ายาอาจหลายอีแปะ แต่บุตรสาวของนางก็ไม่สามารถปล่อยเลยตามเลยไม่รักษาได้เช่นกัน ต่อให้นางต้องบากหน้าไปหยิบยืมจากบ้านอื่นมา นางก็ต้องทำ

“ข้าเข้าใจแล้ว”

เมื่อได้ยินมารดากล่าวเช่นนั้น หลันโจวจึงหันหลังวิ่งไปที่อีกฝากของหมู่บ้าน เพื่อตามหมอมาตรวจดูอาการให้น้องสาวทันที

………………………………………………..