Melodramatic

Sa araw ng divorce ko, nag-update ng social media ang dating biyenan ko gamit ang isang larawan. Ito ay ultrasound ng kerida ng asawa ko – buntis siya. Binati siya ng kanilang mga kaibigan at pamilya. Habang ako naman ay nag-share ng isang premarital medical report. Ito ay pag-aari ng anak niyang si Owen Wade. Malinaw na nakasaad dito na mayroon siyang congenital necrospermia. Hindi ko kailanman nanaisin ang isang lalaking baog!

Nilagyan ng mga gamot na pampatulog ng asawa ko ang formula ng aming anak para makatakas siya para makipag-Christmad date sa assistant niya. Habang takot na takot akong isinugod ang aking nilalagnat na anak sa ospital, hindi ko inaasahang makita ang asawa ko na karga ang kanyang assistant sa itaas. "Napilipit ni Peyton yung paa niya, kaya andito ako pata tulungan siya ipasuri ‘to!" Kahit na ang aming anak ay nasa operating room na nakikipaglaban para sa kanyang buhay, hindi siya gaanong tumingin sa kanyang direksyon. Hinigpitan ko ang hawak ko sa sampung milyong dolyar na napanalunan sa lottery ticket sa aking bulsa. Oras na para tapusin ang pitong taong pagsasama na ‘to.

Matapos mag-graduate ng socialite training course, ang aking kapatid na babae ay nanumpa na magpakasal sa isang mayamang pamilya. Upang lumikha ng mga pagtatagpo kay Pierce Holden, ang prinsipe ng mga socialite, ang kapatid ko ang nagmaneho ng aking kotse, na gustong i-tailgate si Pierce at bumunggo sa sasakyan nito. Tinapakan ko ang preno at sinabi sa kapatid ko na hindi tanga ang mga Holden. Hindi namin kayang bayaran ang sasakyan ni Pierce, kahit na isuko namin ang lahat ng mayroon kami. Pagkatapos, nagkaroon si Pierce ng isang marangyang kasal na ikinagulat ng bansa. Nababaliw na ang kapatid ko sa selos, sinabing siya na sana ang bride kung hindi dahil sa pagpigil ko sa kanya noon. Dahil sa sama ng loob, binunggo niya ang kanyang sasakyan sa akin at pinatay ako. Nang muli kong imulat ang aking mga mata, nakita ko ang aking sarili sa front passenger seat. Kumpiyansa na ngumiti si ang kapatid ko, napako ang tingin niya sa mamahaling sasakyan sa harapan namin. "Sigurado akong mabibighani sa akin si Pierce kapag nakita niya ako. Hindi ko na kailangan magmaneho ng isang basura na ganito kapag nakasama ko na siya." Ngayon naman, hindi ko na siya pinigilan. Tinapakan niya ng madiin ang pedal ng gas, na naging sanhi ng pagbangga ng kotse laban sa sports car na may presyo na napakalaking halaga ng pera.

Lagi akong ikinukunsidera ng pamilya ko na tagapagdala ng kamalasan. Dahil ito sa nakikita ko ang countdown bago mamatay ang mga kamag-anak ko. Sinabi ko sa kanila kung kailan mamamatay si lolo, ama, at ina. Nagkakatotoo ito dahil sa iba’t ibang mga aksidente. Ang tatlong mga kapatid ko ay kinamumuhian ako mula sa kaibuturan nila dahil sa tingin nila isinumpa ko ang mga magulang ko at lolo. Ang nanay ko ay namatay matapos iluwal ang nakababata kong kapatid na babae, pero ang mga kapatid ko ay walang tigil siyang iniispoil. Sinasabi nila na siya ang suwerte nila dahil nagiging okay ang lahat para sa pamilya sa oras na iluwal siya. Pero hindi ba’t namatay si Ina noong iniluwal siya? Sa ika-18th kong kaarawan, nakikita ko ang death countdown kapag tinitignan ko ang sarili ko sa salamin. Bumili ako ng urn at naghanda ng pagkain. Gusto ko kumain ng huling beses kasama ang mga kapatid ko, pero walang nagpakita sa kanila noong nag zero na ang timer...

Ikakasal na ang pinakapopular na babae sa amin noong high school. Inimbitahan niya ang lahat sa aming klase para sa kaniyang kasal. Gusto kong kumilos na parang hindi ko nakita ang message na ipinadala niya sa akin pero walang tigil niya akong tinag sa group chat. “Nagkunwari kang mayaman gaya ko noong high school, pero hindi kita masisisi sa ginawa mo. Sa totoo lang, iniimbitahan kita sa kasal ko bukas para makita mo kung paano maging isang tunay na mayaman.” Agad na nagsalita ang iba naming mga kaklase. “Napakabait mo talaga, Haley. Kaya hindi na ako magtataka kung paano mo nagawang pakasalan ang isang miyembro ng pamilya Baumer. Hindi ako makapaniwala na mapapatawad mo ang isang materialistic na kagaya ni Emma!” “Ano ba ang deserve ng isang kagaya ni Emma Larkin para makaattend sa kasal ni Haley? Masyado siyang mayabang.” Habang tumitindi ang mga pangiinsulto, umabante si Haley Stockwell para mapanatili ang kapayapaan sa chat. “Sige na, kalimutan na natin ang mga hindi maganda nating nakaraan. Hindi na ako naaapektuhan sa mga ito dahil masyado nang matagal mula noong mangyari ang mga iyon. Anyway, huwag na tayong maghinanakit kay Emma dahil masyado na itong mahirap at pangit.” Walang tigil na umulan ang mga papuri sa kaniya ng lahat sa group chat habang tinatawag siya ng ilan sa amin na mabait at inosente. Napasinghal ako sa aking nakita. Si Haley ang babaeng nagkukunwaring mayaman sa amin—ako ang tunay na tagapagmana ng isang mayamang pamilya pero pinalabas pa rin niya na sinungaling ako. Ginawa niya akong target ng mga pangiinsulto ng lahat. Tiningnan ko ang digital wedding invitation para makitang gaganapin sa aking villa ang kaniyang kasal. Mukha ring pamilyar ang kaniyang groom—hindi ba’t ito ang driver ng aking asawa? Ngumiti ako nang maisip ko ang mangyayari. Sumagot ako sa chat ng, “Sige! Kailangan kong umattend ng kasal mo!”

Tinatawag ako ng kapatid kong lalaki bilang kanyang prinsesa at nagpapadala sa’kin ng perang pangbaon; nagkakamali ng intindi ang kanyang mapapangasawa at iniisip nito na lihim niya akong nobya. Susugurin ng babae ang tirahan ko, na maayos kong pinalamutian, kasama ang grupo ng mga kamag-anak at kaibigan. “Hindi ako makapaniwalang lihim na nobya ka ng iba’t ngayong napakabata mo pa! Tuturuan kita ng leksyon sa ngalan ng mga magulang mo! Ikakalat ko online ang imoral ninyong relasyon para malaman ng mga guro at kaklase mo kung gaano ka kawalang-hiya!” Kinalat nila ang tirahan ko at pinunit ang mga damit ko. Pagkatapos, sinigurado nilang nakunan ang ID ko sa eksena habang nire-record nila ang pang-aapi sa akin. Nagmamadaling pumunta ang kapatid kong lalaki, namumula sa galit ang kanyang mga mata. “Nasiraan na ba kayo ng bait? Ang lakas ng loob ninyong apihin ang kapatid ko!”

I dated my lawyer boyfriend for five years. He canceled our wedding. Fifty-two times. First time? His intern messed up some paperwork. He ditched me at the beach to fix it. I waited all day. Alone. Second time, we were mid-ceremony when he bolted. Heard that intern was getting heat from another lawyer and left me to face the guests and their stares. After that, every time we tried again, there was always some "emergency" with her. Always. I finally hit my limit. I was done. Packed up and broke it off. But the day I left Ainsley? He totally lost it trying to find me.

My sister Aurora and I mated to Alpha twins. Five months into my pregnancy, I was attacked by a group of rogue wolves. I reached my Alpha mate Alexander for help through mind-link. But he ignored me for nine times. The rogues circled me, biting at my arms and legs, drawing blood with each attack. Pain ripped through my body. With one last desperate cry, I reached out through our bond a tenth time. This time, Alexander's cold voice cut through my mind: "Have you acted enough? My sister Vicky has been kidnapped. Don't bother me anymore." Victoria was Alexander and Ethan’s stepsister, the one that they truly loved. With nothing to stop them now, the rogue wolves pounced on me. One tore open my stomach with his fangs, and I watched in horror as they ripped my unborn child to pieces. When I was almost died, Aurora found me and fought against the rogues. But there were too many. Soon Aurora was bitten and bleeding heavily beside me. She mind-linked her mate Ethan for help, but all she received was: "I'm looking for Vicky. Don't bother me." Aurora had no choice but to shift and drag me onto her wolf's back. She raced down the mountain, but a sudden thunderstorm caused a mudslide, trapping us. Fortunately, the border patrol guards found us, and both Aurora and I barely survived. When I woke up in the pack hospital, my first thought was simple: sever the mate bond.

The night of my first shift at eighteen, my two older brothers brought home a twelve-year-old orphaned Omega. My alpha brother seized the rare healing herb I'd spent all my savings on—herbs meant to ease my first transformation—and gave them to her instead. "You're strong enough," he growled. "You don't need such precious herbs." My beta brother snarled with fury, pointing toward the door. "Get out! Don't come back!" I said nothing more, just grabbed my packed bag and left. They assumed I was merely throwing a tantrum, that I'd return in a few days. My brothers, finally free of my presence, took the orphan girl on an international vacation to the Caribbean islands I'd always dreamed of visiting. Many days later, when they returned to the pack, they were shocked to discover I'd accepted an offer from the neighboring pack's Head Healer. The position required fifteen years of isolated herbal research. I could never return home. That night, they fell apart.

My childhood sweetheart who promised to marry me the moment I graduated proposed to Camille Willow, my sister, during my graduation ceremony. At that moment, Dennis Malcolm, the most eligible and admired bachelor in Blington City's elite circle, stepped forward and confessed his love for me immediately after my childhood sweetheart's proposal was accepted. For five years after our marriage, Dennis showered me with devotion, treating me with such tenderness that it felt as though I were the center of his world. But everything shattered the day I overheard a conversation between him and his close friend. "Dennis, now that Camille's on top, are you really going to keep pretending with Tracy?" "It doesn't matter. I'll never have Camille. Besides, as long as I'm here, she'll never disrupt Camille's happiness," he answered. The paper notes he held dear, each one carefully preserved, revealed a harsh truth. Each one carried her name, accompanied by heartfelt wishes: "May Camille be released from her burdens. May she find peace within herself." "May Camille achieve all she dreams of, and may her heart love freely." "Camille, we were never meant to be together in this life. I can only hope that in another, we will walk side by side." … Five years of devotion shattered in a single moment of clarity. I crafted a false identity and planned an elaborate drowning to vanish without a trace. From this day forward, in this life and all others, we shall never cross paths again.