Mikasa Ackerman X Male Reader

I've been in a coma for six months after a car accident. When I finally wake up, the first thing I hear is something sloppy in my hospital ward. My girlfriend, Quinn Simpson, is in here. She's kissing Chad Scott, her true love. Chad looks uneasy as he glances at me every few seconds. "Quinn, don't do this. I heard coma patients can still hear things. If Mateo hears us—" Quinn scoffs, completely unbothered. "So what? He's a vegetable. Probably won't wake up for the rest of his life. It's better this way, isn't it? Didn't you say you liked living on the edge?" They talk trash about me right in front of my face. I can even feel the contempt in Quinn's eyes. When the two of them finally leave, they don't notice the effort it takes for me to crack my eyes open. But the nurse who walks in next does. She sees it immediately and slams the emergency button. Once I start regaining strength, the first thing I do is send a message to my parents. "Mom, Dad, I'll do the arranged marriage."

เพื่อนสนิทพี่ชายxน้องสาวเพื่อนสนิท ความสัมพันธ์แบบต้องห้าม มันเกิดขึ้นเมื่อทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกันมากขึ้น และเธอก็คิดว่าเขานั้นจริงจัง แต่ความจริงเขาไม่ได้จริงจังอะไรเลย ก็แค่ความสัมพันธ์แบบฉาบฉวยสนุกชั่วครั้งชั่วคราว แต่เธอกลับจริงจังกับความสัมพันธ์ในครั้งนี้มาก จนมันกลายเป็นความรัก วันหนึ่งเธอยอมอ้อนวอนขอความรักจากเขา แต่สิ่งที่ได้คือความว่างเปล่า เพราะเขาไม่คิดที่จะรักแต่แรกอยู่แล้ว

(แม่ทัพหนุ่มยุคโบราณ x เศรษฐีนีคนงาม โบราณเชื่อมโยงกับปัจจุบัน + กักตุนเสบียง + โครงสร้างพื้นฐาน + ยุคข้าวยากหมากแพง) เย่มู่มู่พบว่าแจกันที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษมีอิทธิฤทธิ์สามารถพาทะลุไปยุคโบราณเมื่อสองพันปีก่อนได้อย่างน่าอัศจรรย์ ด้วยเหตุนี้ เธอจึงได้รู้จักกับแม่ทัพหนุ่มยุคโบราณคนหนึ่ง แม่ทัพเฝ้าพิทักษ์เมืองสำคัญบริเวณชายแดน ตกอยู่ในวงล้อมของทัพใหญ่สามแสนนายของเผ่าหมาน เกิดภัยแล้งรุนแรง แม่น้ำแห้งเหือด ราษฎรสองแสนหิวตายเหลือเพียงแปดหมื่นคน ด้วยความอับจนปัญญา แม่ทัพอธิษฐานขอน้ำและอาหารจากเทพยดา หวังให้ราษฎรมีชีวิตรอดต่อไป เย่มู่มู่โบกมือ ได้เลย! เธอกักตุนเสบียงปริมาณมหาศาล นำมาช่วยเหลือทหารกับราษฎรทั้งหลาย ซาลาเปา หมั่นโถวนึ่ง หมั่วโถวเกลียว ขนมปังไส้เนื้อ...ทุกวันไม่ซ้ำกัน ทำให้คนโบราณทึ่งในอาหารเลิศรสจากยุคปัจจุบันเล็กน้อย ส่งตำราพิชัยสงคราม กักตุนเสบียง เกณฑ์ทหาร สร้างโรงงานคลังสรรพาวุธ...ทำให้คนโบราณต้องตะลึงในการทหารยุคใหม่ เมื่อเธอถูกคนหลอกลวง กิจการครอบครัวที่ได้รับสืบทอดมาถึงคราวล้มละลาย แม่ทัพก็ส่งเงินทอง ตำรา ภาพวาด พู่กัน โบราณวัตถุและเครื่องเคลือบมาให้เป็นการตอบแทนบุญคุณ... เธออาศัยวัตถุโบราณเหล่านี้ฟื้นฟูกิจการครอบครัวจนกลายเป็นเศรษฐีนี ก้าวสู่จุดสูงสุดในชีวิต! ขณะที่แม่ทัพอาศัยอาวุธยุทโธปกรณ์สมัยใหม่ที่เย่มู่มู่นำมาสนับสนุน กำราบหมานอี๋ ฟื้นฟูแผ่นดิน คืนความสงบให้หกแคว้น รวมใต้หล้าเป็นหนึ่งเดียว! ตกลงกันไว้ว่าจะสร้างวัดให้เธอแล้วให้ลูกหลานกราบไหว้บูชาสืบไป แม่ทัพหนุ่มกลับส่งหนังสือสมรสมาให้ ภูผามหานทีเป็นพยาน ถึงวันใต้หล้าสงบสุข เฝ้ารอการพบกันกับท่านอีกครา หนังสือสมรสทับอยู่บนชุดเจ้าสาว หน็อยแน่ นายแม่ทัพตัวดี เจตนาที่แท้จริงของนายคือแบบนี้เองสินะ!

ใครๆก็บอกว่าคุณสส. น่ะใจร้าย (สส. เซียง x อบเชย)

ดูเหมือนของขวัญวันเกิดปีนี้คงจะทำให้ชีวิตผมไม่ปกติสุขอีกต่อไป - แฟนมีตxพาสต้า

เขาคิดว่าตัวเองแน่ แต่กลับเอาชนะ 'เธอ' ไม่ได้สักครั้ง [โปรดXอัสมา]

My wife, Ariel Sweeney, would always buy me a new watch every time she cheated on me. We'd been married for four years, and I'd already collected 99 watches. That also meant I'd forgiven her 99 times too. This time, she went on a business trip for three days, and returned with a Patek Philippe watch worth ten million dollars for me. I then knew that it was time we got a divorce.

After being forced to give my wife's first love my heart, I died in the hallway of the private hospital she had personally founded. My six-year-old son, Ash, had already begged her thrice by the time I had drawn my last breath. The first time was when he tugged on her hand, saying I was coughing up blood. Sneering, she claimed, "So he's finally learned something—teaching his kid how to lie." Then, she had the bodyguards throw him out of the room. The second time was when he clung to her sleeve, insisting that I rambled nonsense due to the pain. "It's just a heart transplant," she opined with a frown. "The doctor already said he won't die." At that, the bodyguards stepped in again and dragged him away. The third time was when he fell to the ground, clutching her pant leg with all his strength, crying that I had already passed out. She finally lost her temper by this point, grabbing Ash by the throat and hurling him out of the room. "I have already said it—Howard isn't going to die. Dare to disturb Skye's rest again, and I'll throw both of you out of this hospital," she warned. To save me, my son pawned the most precious thing he owned—his St. Christopher medal—to a nurse. "Ma'am," he said. "I don't need to live a long life. I just want my dad to live." She accepted the medal and was about to arrange for me to be transferred to the last available room. However, my wife's first love, Skye Whitley, had someone block the doorway with his pet dog. He mentioned, "Sorry, kid. Your mom's worried I'll get bored if I can't see my dog. This room is reserved for him."

Even though this is my eighth time proposing to Beverly Galvan, she still coldly turns me down again. She says that she isn't ready yet and that she needs more time. Since that's the case, I tell myself I will wait as long as it takes. That's when I see it—her and my brother's marriage certificate, posted for everyone to see on her social media. When I question her about it, she merely says in a calm voice, "Timothy's unwell. He can't get too upset, so you'd better not start anything!" They are wearing wedding rings in that photo, and there is a barely visible bump on her belly. In that moment, the storm within me dissipates. Hitting the like button on the post, I type out a comment. "I wish you both a lifetime of joy. May the two of you grow old together!" A year later, a desperate-looking Beverly shows up in front of me, begging that we get back together. Unfortunately for her, her best friend, who was clearly pregnant, steps in with a smile and pushes her aside. "Give it a rest, will you? My husband already has a wife. We can have kids of our own. There's no need for him to be someone's fallback guy."

A business trip took an unexpected turn when our plane ran into disaster. While everyone else was penning their last words, I, an orphan with nothing to lose, decided to have a little fun with my miserly boss. “Boss, let’s keep this short—I like you.” “I really, really like you.” “Boss, this is a final goodbye.” Just when all hope seemed lost, the captain pulled off a miracle with his years of experience, saving us from the brink of catastrophe. By the time we landed safely, I was still in a daze until I saw my boss, eyes bloodshot, storming toward me, flanked by a wall of black-suited bodyguards.