Readers Story

On my 50th wedding anniversary, I took my worn, crumbling marriage certificate to City Hall to renew it. The clerk glanced at it—and froze. “This certificate is fake. Our records show you’ve never been married.” I stared. “Impossible. I’ve been married to Damien Slater for fifty years.” The clerk pulled up his file. “Well…Yes, Mr. Slater is married—but his wife’s name is Vanessa Grant.” Vanessa. His widowed sister-in-law. A military doctor who’d spent decades living among the troops. My hands shook as I returned home and confronted Damien. He didn’t even try to deny it. “I’ve treated you well all these years. Isn’t that enough? Vanessa is my true love. I only ever wanted her—our children, our life.” My son counseled me and said, “To spare your feelings, my parents kept it a secret their whole lives. You’re getting old now. What more do you want?” Only then did I learn the truth. The child I had raised with my own hands was never mine by blood. Decades ago, Vanessa and I gave birth on the same day. To ensure her child would grow up with intellect, privilege, and a future that I could provide, Damien switched our children. My own son? Damien drowned him in the pond the moment he drew breath. And I—fool that I was—raised Vanessa’s boy as my own. I even got him all the way to Claremont University. The truth broke me, and I collapsed. When I opened my eyes again—I was back. Back to the day I went into labor.

The nanny, Polly Jackson, pushes me down the stairs when I'm seven months pregnant. I suffer from major blood loss and go into premature labor. Before I can question her about it, Zachary Campbell brushes me off with a lame excuse. "Polly didn't mean it. You and the baby are fine, so don't be so petty about this." I get out of bed to move around. I'm at the bathroom door when I hear Zachary and Polly's conversation. "Are you sure that wretch can stay alive, Zachary? Switching it out won't be that easy if it dies." "Don't worry about whether Daisy Jameson's baby can live, Mom. Either way, mine and Danielle's child will be the Campbell family's sole heir." I pretend I've never heard this and raise my son for 18 years. During a banquet held in honor of a share ownership transfer, Polly suddenly shows up with my mentally impaired daughter. She cries, "Mason is my grandson! It's high time he's returned to his rightful place after being raised by the wrong family for so long!" I'm unfazed. I even laugh at her words. "Fine, then!"

After I brought in 300 million dollars in investment for his company, my fiance showed me the home we would share. I thought we would finally get married after eight years together, but instead, he turned on a building game. “I laid every brick here. Once the company is listed, I’ll build you a house just like this one.” I found him and his secretary showing off their love. He had bought her an expensive villa as a gift. I sent the photo to my fiance. “You can afford to buy someone a villa as a gift, but not our home?” Displeased, he said, “Alyssa is the company’s backbone. I’m only giving her a villa to encourage the other staff to do better!” But in the background, I heard Alyssa’s pleased laughter. “Some people should really be more self-aware. Does she think getting some investment makes her the boss of this company?” I did my best to suppress my anger. I wanted to see just how long the company would survive if not for the investments I found!

The day before New Year's, my younger brother announced he was bringing his girlfriend home for dinner. Excited, I drove my new car to pick them up, taking my daughter along with me. However, as soon as his girlfriend got in the car, her face darkened. "Henry, you didn't tell me your sister was staying at your place—and with a kid!" she snapped. I frowned and was about to explain when my brother quickly interjected, "She's not staying. After dropping us off, she'll be heading to a hotel." Only then did his girlfriend's expression ease. I swallowed my discomfort and asked my brother what he was planning. He leaned in with a conspiratorial grin and said, "Sis, don't cause any trouble for me, okay? My girlfriend is the daughter of the Cromwell Group's CEO!" My eyes widened in shock. Was not the Cromwell Group the same company my ex-husband had just handed over to me as part of our divorce settlement?

ชายหนุ่มผู้หลงไหลในการเดิมพัน ชีวิตผูกติดกับการเดิมพัน และสังเวียนการต่อสู้ ที่แลกมาด้วย เงิน ชีวิต และหญิงสาว แข็งกร้าวมาตั้งแต่เด็ก ครอบครัวหล่อหลอมให้เขาไม่ยอมใครง่ายๆ แม้จะขาดใจก็ตาม “พี่บาร์อยู่มั้ยค่ะคุณอา” หญิงสาวหน้าหวานเรียบร้อยน่ารัก กำลังเอ่ยทักหญิงวัยกลางคนแม่ของชายหนุ่ม “อ้าวลลิส มากับใครลูก” เรมี่เอ่ยทักขึ้น “พอดีหนูกำลังจะไปเรียนค่ะ แวะเอาขนมมาฝาก” “อ่อจ้า เดี๋ยวอาเก็บไว้ให้บาร์นะ เมื่อคืนไม่ได้กลับบ้าน” “อ่อ งั้นหนูฝากด้วยนะคะ” ลลิส หญิงสาววัย18ที่กำลังจะเรียนจบมัธยมปลาย เธิสดใสสมวัยและไร้เดียงสาเพราะมองโลกในแง่ดี ผลั่ก!!! ผัวะ!!!! เสียงการต่อสู้ซึ่งเกิดขึ้นหลังจากการเดิมพันผิดพลาด ชายหนุ่มที่เลือดอาบแขน อาบตัวเพราะฟาดฟันคนมานับสิบก่อนจะมาถึงห้องนี้ “อย่ามาแตะต้องหนู!!! อย่านะ!!!! หนูสกปรก!!!!”

ข้อดีของการแอบรักคือสามารถมีความสุขได้เฉพาะในพื้นที่ของเรา ใครจะไปคิดว่าตัวเองจะแอบรักคนคนหนึ่งได้นานขนาดนี้ล่ะคะ ในตอนนั้นฉันไม่รู้หรอกว่าความรักคืออะไร รู้แค่ว่าฉันชอบเขา! ใช่แหละฉันชอบเขา แค่ได้เห็นหน้า แค่ได้แอบมองก็มีความสุขมากแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่ยิ้มได้โดยไม่ต้องคาดหวังมากกว่า “อย่างมึงก็ได้แค่มองแหละ เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว! เอาเวลาไปลดน้ำหนักเหอะ ฮ่า ๆ” กลายเป็นประโยคเจ็บ ๆ ที่ฝังใจฉันมาตลอด ...

ลูกสาวมาเฟีย มาเจอกับ มาเฟียเจ้าของคลังเหล้า ไวน์ นำเข้าที่ใหญ่ที่สุดในเอเชีย เมื่อสาวชอบดื่ม เจอกับเจ้าของคลังเหล้าความเมามันส์จึงเริ่มต้นขึ้น

“คุณหนูจะกลับเลยมั้ยครับ” “กลับเลย หงุดหงิดมาก” เสียงบ่นของนานี่ที่ดูจะไม่สบอารมณ์ ก่อนที่จะเดินปึงปังขึ้นรถไปโดยมีบอดี้การ์ดส่วนตัวเดินตามไปติดๆ เมื่อกลับมาถึงคอนโด นานี่ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงโดยที่ไม่ได้ถอดแม้กระทั้งรองเท้า “คุณหนูอาบน้ำก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวผมไปเตรียมนมอุ่นให้” “ทีโอ ... นายทำอะไรอ่ะ” นานี่เอ่ยทั้งที่ไม่ยอมลืมตาเมื่อรู้สึกว่าบอดี้การ์ดคู่ใจกำลังทำบางอย่าง บอดี้การ์ดหนุ่มค่อยๆถอดรองเท้าส้นสูงออกจากขาเรียวก่อนจะเดินเอามันไปเก็บที่ชั้นเก็บรองเท้าสุดหรูของนานี่ “นายดูแลฉันดีกว่าเมียอีกเนอะ”

“ทำไมถึงมีรอยแผลแบบนี้บ่อยขนาดนี้ครับ อาทิตย์นี้ผมเจอคุณ 3ครั้งแล้ว?” หมอมาร์เวลเอ่ยกับหญิงสาวสวยเปรี้ยวถึงใจที่เธอมาโรงพยาบาลด้วยอาการเป็นแผลเหมือนเกิดอุบัติเหตุ แต่ไม่ได้เยอะอะไร ”คุณหมอจำเป็นต้องรู้เพื่อใช้สั่งยาหรือไงคะ“ ”ดูท่าทางคุณระมัดระวังกับรอยแผลมาก ไม่น่าจะสุ่มส่ามเป็นแผลเองบ่อยหรอกมั้งครับ เพราะถ้าแผลแค่นี้คุณรีบมาหาหมอละก็“ ”......“ ”ผมพูดถูกใจดำหรือไงครับ“ ”งานฉันมันต้องใช้เรือนร่าง เพราะฉะนั้นฉันจำเป็นต้องไม่มีตำหนิ“ ”........“ เมื่อได้ยินหญิงสาวพูดแบบนั้น หมอมาร์เวลถึงกับชะงักนิ่งไป ” ใช้เรือนร่างที่คุณว่า มันใช้แบบไหนกัน“ ” ถ้าคุณหมออยากรู้ ก็ไปที่อะโกโก้คลับตรงซอย 15 นะคะ“

เขาหล่อ แต่เขาร้าย เขาดี แต่ไม่ใช่กับเธอ เมื่อแม่บ้านจำเป็นต้องมาปะทะกับเจ้านายมาเฟียผีดิบ จุดจบจะสุขหรือเศร้า