Đại Phụng Đả Canh Nhân

Matapos mamatay ng aking asawa sa isang car accident, walang sawa akong nagtrabaho sa pagpapatakbo ng isang maliit na restawran upang palakihin ang aking anak na si Henry. Bago ang kasal ni Henry, nanalo ako ng walong milyon sa lotto. Tuwang-tuwa ako, nagpasya akong ibenta ang restaurant at sa wakas ay tamasahin ang pagreretiro. Kaya naman, tumawag ako upang sabihin kay Henry ang tungkol sa pagbebenta ng restaurant, ang kanyang karaniwang magalang na fiancee ay nagbago ang ugali. "Hindi mo naman inaasahan na susuportahan ka namin, 'di ba? Halos kaka-simula lang natin magtrabaho!" Binantaan niya pa si Henry, "Kung gagastusan mo ang mama mo gamit ang pera natin, hindi na natin itutuloy ang kasal!" Nakipagtalo sa kanya si Henry ngunit pagkatapos ay sinigurado, at nangako siya, "Nagsumikap ka na nang husto, Ma. Aalagaan kita." Gumanda ang pakiramdam ko, Binalak kong bigyan siya ng dalawang milyon para makapagsimula ng negosyo. Kinabukasan, nakatanggap ako ng tawag na nagsasabing si Henry ay nasangkot sa car accident at agad na nangangailangan ng limampung libo para sa operasyon. Agad kong ipinadala ang pera, ngunit pagkatapos, nawala si Henry. Desperado, matapang akong dumaan sa isang bagyo upang hanapin siya sa lungsod niya, ngunit napunta lamang ako sa isang kasalan sa isang mamahaling hotel. Naroon si Henry, nakikipag-toast sa isa pang babae “Ma.” Ah, at ang katabi niya? Ang aking “patay” na asawa mula noong nakaraang sampung taon.

Vivienne Alvarado secretly married Rogue Montague five years ago. Ngunit isang araw, isang magandang balita sana ang sasabihin ni Vivienne sa asawa niya nang makatanggap siya ng isang video kung saan makikita si Rogue, kasama ang kambal nilang anak at isang babae na kung tawagin nila ay Aunt Celeste, ay masayang nagdiriwang ng kaarawan ng mommy ni Rogue. Nadurog ang puso ni Vivienne kaya hindi siya nag-atubiling makipag-divorce kay Rogue dahil para sa kaniya ay panloloko ang ginagawa nito. Kahit ilang beses nagpaliwanag si Rogue, hindi ito pinakinggan ni Vivienne. Rogue had no choice but to accept Vivienne's decision. They went back to the U.S.—where they had married secretly—and got divorced. However, three years later, fate would bring them together again. At hindi inaasahan ni Vivienne na hahantong siya sa isang matinding desisyon—iyon ay kung papatuluyin niya ang ngayo'y ex-husband niyang si Rogue kasama ang magkambal sa kaniyang bahay sa gitna ng nararanasan nilang unos o hindi. Gayunpaman, akala ni Vivienne ay iyon lamang ang magiging hamon sa kaniyang buhay, ngunit nagkamali siya nang lokohin siya ng taong pinagkakatiwalaan niya at nang magkasakit ang kaniyang anak. Desperate to save her daughter, Vivienne had no choice but to auction herself off. But she’ll be shocked to discover who bought her: her billionaire ex-husband, Rogue Montague.

Sa wakas ay nabuntis na ako pagkalipas ng tatlong taon ng kasal. Papunta na ako sa asawa ko bitbit ang baong tanghalian sa kamay ko para sabihin sa kanya ang magandang balita. Pero napagkamalan akong kabet ng kanyang sekretarya. Itinapon ng babae ang pagkaing ihinanda ko sa ulo ko, hinubaran ako, at patuloy akong hinampas hanggang sa malaglagan ako. “Katulong ka lang. Ang lakas naman ng loob mong akitin si Mr. Gates at ipagbuntis ang anak niya? “Ngayon, sisiguraduhin kong pagdurusahan mo ang mga kahihinatnan ng pagiging kabet!” Pagkatapos ay pinuntahan niya ang asawa ko para manghingi ng gantimpala. “Mr. Gates, sinuway ko na ang katulong na gustong mang-akit sa’yo. Paano mo ako gagantimpalaan?”

Le jour de son anniversaire, Claire a perdu sa mère, la seule famille qui lui restait. Son mari n'était pas là pour célébrer son anniversaire, ni pour assister aux funérailles de sa mère. — Il était parti à l'aéroport accueillir son Amour Idéal.

ในอดีตเขาสร้างรอยแผลและความเจ็บปวดให้ฉันและไม่คิดจะหันมาเหลียวแลแต่ห้าปีผ่านไปเขากลับมาอยู่ตรงหน้าแล้วพูดว่า พี่โบว์...ผมรักพี่

RÉSUMÉ Ronan Blackthorne prend le même café tous les matins. Noir, sans sucre. Servi par la même serveuse qui ignore tout de sa fortune colossale. Annabelle le prend pour un simple homme d'affaires, généreux en pourboires et doté d'un sourire ravageur. Elle est loin de se douter qu'il possède la moitié de Manhattan. Mais voilà, Ronan a un problème. Son père, décédé, vient de le ruiner. Il s'avère que son père avait une fille cachée, qui possède 35 % de tout ce que Ronan croyait lui appartenir. À présent, il traque cette mystérieuse jeune femme car sa mère, Victoria, une véritable hystérique, n'arrête pas de lui répéter qu'il faut la retrouver et faire disparaître ce secret. La barista dont il tombe amoureux est la femme qu'il recherche.

Le jour où j'ai décidé de donner mon corps à la science, ma famille s'est rassemblée autour de ma sœur adoptive, Chloé, pour fêter son admission dans un programme expérimental de pointe. Celle qui était censée avoir un cancer du cerveau, c'était moi. Mais Chloé avait profité de la position de mon mari, Zane, à l'hôpital pour échanger ses dossiers médicaux sains contre mon diagnostic en phase terminale. Elle m'a volé ainsi la seule chance que j'avais de survivre. Et le pire ? Tout le monde l'a applaudie. La douleur est devenue insupportable. J'ai lutté pour rester présente, jusqu'au moment où j'ai surpris les infirmières chuchotant : « Heureusement que le docteur Zane a obtenu cette place pour Chloé. Ils disaient qu'il ne lui restait que trois jours à vivre. » Alors, pendant les soixante-douze dernières heures de ma vie, j'ai tout lâché, en silence. Quand j'ai remis à Chloé les manuscrits originaux de mes romans, dans lesquels j'avais mis toute mon âme, mon père et mon frère m'ont adressé un sourire satisfait. Quand Zane a décidé d'exaucer le vœu soi-disant ultime de Chloé en l'épousant, il m'a tendu les papiers du divorce. J'ai signé sans la moindre hésitation. Il a soupiré et m'a félicitée d'être enfin raisonnable. Et quand c'est moi qui ai poussé notre fille, Olivia, à appeler Chloé « maman », Olivia s'est exclamée que sa nouvelle maman était la meilleure. « Ne t'inquiète pas, » m'a rassurée Zane. « C'est juste pour la protéger pour l'instant. Une fois qu'elle sera partie, tout reviendra vers toi. » J'ai tout donné à Chloé, exactement comme ils le voulaient. Alors pourquoi, quand ils ont découvert que tout cela n'était qu'un mensonge abject inventé par Chloé, sont-ils venus pleurer pour ça, en disant que c'est moi qu'ils avaient toujours voulu ?

Pinuntahan ko ang boyfriend ko matapos kong marinig ang tungkol sa pakikipaglandian niya sa college senior niya. Habang papunta ako doon, naaksidente ako at dumaranas ng pansamantalang pagkawala ng memorya pagkatapos ng head injury. Nagmamadali siyang pumunta sa ospital ngunit itinuro ang kanyang dormmate na parang walang emosyon at sinasabing boyfriend ko ‘yon. Gusto niyang gamitin ito para tuluyan makawala sakin. Wala akong kamalay-malay dito kaya hinawakan ko ang kamay ng gwapong dormmate niya at tinitigan siya ng nagningning na mga mata. "So, ikaw ang boyfriend ko." Maya maya ay nabawi ko na ang alaala ko pero gusto ko pa rin makasama ang gwapong dormmate. Gusto kong putulin ang relasyon sa tunay kong boyfriend, ngunit siya ay nag drama.

Sa araw ng kasal ko, dumating ang first love ng fiance ko sa wedding ceremony suot ang parehong haute couture gown na gaya ng sa akin. Pinanood ko silang tumayo ng magkasama sa entrance, binabati ang mga bisita na para bang sila ang bride at groom. Nanatili akong mahinahon, pinuri ko sila, sinabi ko na bagay sila sa isa’t isa—maganda at matalino, itinadhana sila para sa isa’t isa. Napaluha ang babae at umalis. Gayunpaman, ang fiance ko, ay hindi nagdalawang-isip na ipahiya ako sa harap ng lahat, inakusahan niya ako na mapaghiganti at makitid ang pag-iisip. Noong matapos ang wedding banquet, umalis siya para sa dapat sana ay honeymoon namin—at siya ang kasama niya. Hindi ako nakipagtalo o gumawa ng eksena. Sa halip, palihim akong nag-book ng appointment para sa abortion.

Isang puwesto na lang ang natira sa lifeboat nang lumubog ang yate, ako ang pinili ni Hendrix Zuckerman. Nailigtas ako, pero hindi ko kasing palad si Yana Bridgeton. Hindi na niya nahintay ang ikalawang lifeboat nang malunod siya sa karagatan, tuluyan na ring nawala ang kaniyang katawan. Nagkunwari si Hendrix na wala siyang pakialam habang ipinagpapatuloy niya ang aming kasal nang naaayon sa aming plano. Sa limang taon naming pagsasama pagkatapos naming ikasal, inginudngod niya ako sa dumi habang sinisisi niya ako sa pagkamatay ni Yana. At nang manghingi ako ng divorde dahil hindi ko na ito kaya pang tiisin, napagdesisyunan niyang mamatay kasama ko. Nang muli kong imulat ang aking mga mata, bumalik ako sa araw kung kailan nangyari ang aksidente sa yate. Pero sa pagkakataong ito, napagdesisyunan ko na bigyan ng tiyansang mabuhay ang taong pinakamamahal niya.