อ่อนหวาน

มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่สายตาของนางมีเขาเพียงผู้เดียว เพราะหนีการถูกไล่ล่า หญิงสาวจึงเลือกจะกระโดดผาน้ำตกพร้อมนกหงส์หยกตัวน้อย เสียงวัตถุตกลงผิวน้ำอย่างแรงทำให้ชายหนุ่มที่อยู่ใกล้บริเวณนั้นหันไปมองทันที เขาใช้วิชาตัวเบาพุ่งไปช่วยหญิงสาวในชุดสีแดงดำดิ่งลงไปในน้ำลึกอย่างเร็ว เลือดสีสดปะปนในสายน้ำ มือแกร่งแหวกสายน้ำพยายามคว้าร่างของหญิงสาวไว้ เขาประกบริมฝีปากส่งลมหายใจเข้าปากของนาง เพียงดวงตาคู่นั้นเบิกกว้าง สีหน้าของนางแสดงความตื่นตระหนก ริมฝีปากสั่นระริกพยายามส่งเสียงอย่างยากลำบาก ทำให้เขาจำใจโน้มศีรษะลงใกล้เพื่อได้ยินคำพูดของนาง “ข้า...ได้...พบ...ท่าน...แล้ว... ซือจื่อ”

นีรนาท’ เกิดมาพร้อมกับคำว่าอาภัพ เธอใช้ชีวิตหาเช้ากินค่ำเพื่อเลี้ยงตัวเองกับพ่อขี้เมา โชคชะตาของเธอคงถึงคราวตกอับสุดขีด เมื่อพ่อของเธอกลายเป็นผู้ร้ายคดีขู่วางระเบิดห้างในเครือเบนิคอฟ นั่นทำให้ ‘ดิมิทรี’ โกรธจัด เขาต้องการจับพ่อของเธอ นีรนาทขอร้องให้เขาไม่เอาเรื่อง โดยมีข้อเสนอว่าจะยอมเขาทุกอย่าง เขาจึงเสนอให้เธอเอาตัวเข้าแลก ซึ่งดธฮก็ยินยอม เพราะต้องการช่วยเหลือพ่อ นีรนาทก็จากมาโดยไม่รับค่าตอบแทนใดๆ เลย ทว่าดิมิทรีกลับไม่รู้สึกพอ เขายังมีความต้องการเธออีกเรื่อยๆ จึงให้ลูกน้องไปจับตัวหญิงสาวมา โดยไม่รู้ว่าหลังจากที่ตกเป็นของเขาตั้งแต่คราวแรกนั้น มันได้เกิดความเปลี่ยนแปลงกับเธออย่างใหญ่หลวง... “ในห้องที่ปิดสนิท มีแค่เธอกับฉัน จะสมยอมหรือฝืนใจ สุดท้ายก็จบลงที่เดิม” ชายหนุ่มพูดเสียงเย็น ยายนี่อวดดีเกินไป เขาต้องสั่งสอนเธอเสียบ้าง จะได้รู้สำนึกว่าใครยิ่งใหญ่และใครควรอ่อนข้อ “คนเห็นแก่ตัว คนใจร้าย นีชาจะจำวันนี้ไปจนตายว่าคนอย่างคุณไม่มีศักดิ์ศรี และไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ” หญิงสาวต่อว่าเสียงเคร่ง เธอจ้องหน้าเขาตาวาว จดจำความเลวร้ายของผู้ชายที่ชื่อดิมิทรีไว้ในใจ ผู้ชายที่เป็นดั่งจอมมาร...

ในคราวนั้น "เฟยเทียน" เพียงต้องการพลัง เพื่อครอบครองอำนาจ จึงเรียกปีศาจมังกรเพลิงและแลกเปลี่ยนบางสิ่งเพื่อให้ได้ชัยชนะในสงคราม ทรายย้อมโลหิต ทว่าปีศาจมังกรเพลิงตนนั้นใช้แขนซ้ายของเขาเป็นที่หลบซ่อนการตามล่าจากเทพมังกรดิน จึงปรากฏรอยสักสีเพลิงรูปมังกรที่ท่อนแขนซ้าย ทว่าการสู้รบแบบโหดเหี้ยมทำเขาถูดขับออกจากตำแหน่งรัชทายาทซึ่งเขามิใส่ใจ เป็นลูกที่พ่อไม่รัก ซ้ำกำจัดไม่ได้ ต้องเก็บเขาไว้เป็นเสี้ยนหนามตำหัวใจเช่นนี้ เฟยเทียนกลับรู้สึกสุขสำราญใจดี "ว่านหนิงเหมย" ในวัยสิบแปด ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครกล้ามาสู่ขอนางไปเป็นภรรยา ไม่ใช่เพราะฐานะที่เป็นลูกอนุของเสนาบดีว่านเท่านั้น แต่เพราะรอยแผลเป็นที่แก้มขวาของนางอีกด้วย เมื่อครั้งที่นางอายุเพียงสิบสอง การพบกันครั้งแรกระหว่างนางกับองค์ชายเฟยเทียน อุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ผู้อื่นเข้าใจเขาผิดคิดว่าเขาใช้กรงเล็บมังกรกรีดใบหน้านางจนเสียโฉม แม้นางจะบอกทุกคนว่าไม่ใช่ความผิดของเขาก็ไม่มีใครเชื่อนาง แต่เพราะแผลเป็นนี้ทำให้นางรอดพ้นการถูกบังคับให้แต่งงานได้ ขอเพียงใช้ชีวิตเรียบง่าย แม้ต้องอยู่เพียงลำพังนางก็ยินดี

“สิงห์” ชายหนุ่มเจ้าของฟาร์มเข้าใจว่าเมียใหม่ของผู้เป็นพ่อจะข้ามาหลอกลวงเอาทรัพย์สินของบิดา เขาจึงต้องทำทุกอย่าง เพื่อจะขัดขวางไม่ให้เมียอยู่ในบ้านหลังนี้อย่างมีความสุข และคนที่เขาควรจัดการ ก็คือสาวน้อยแสนสวยที่เป็นลูกติดมากับเมียใหม่ของบิดา

เพราะ พ่อของเธอ เสียชีวิต จากการทำงาน ให้กับเค้า เจ้านายวัยสี่สิบกว่าปี ที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของเธอ จึงเกิดความสงสาร ความสงสาร แปรเปลี่ยน เป็นความเอ็นดู และ ก่อเกิด ความรัก ฉันแก่แล้วนะดอกแก้ว ภูบดินทร์ บอกกับคนตรงหน้า เสียงเบา แก่แล้ว อายุมากแล้ว จะมีเมียเด็ก ได้ยังไง

มีคนบางประเภทแสดงความรักด้วยการ ‘ทำร้าย’ คนที่รัก และมักแสดงออกในทางตรงข้ามกับความรู้สึกของตัวเอง สำหรับธรินดาแล้ว เธอไม่เคยหวังจะได้ ‘รัก’ จากคนที่ชอบรังแกเธอทุกครั้งที่โอกาสอย่างปรัชญ์ เพราะรู้ดีว่าตัวเองเป็นได้แค่พระจันทร์ในคืนแรม ที่ไม่เคยมีสิทธ์ิจะทอแสงใดๆ ในหัวใจของเขา

เธอสวย จนหนุ่ม ๆ คอยแย่งกันขาย ขนมจีบ แต่ พลอยนภัสกลับเลือกที่จะอยู่ ใกล้ ๆ เพื่อ รอให้ เขา หันมา มอง เขา หล่อ เท่ และ ดูดี แถมยังเป็น เสือ ซุ่มเงียบ แอบกิน เธอเงียบ ๆ และยัง เผลอ ตกหลุมรักเธอเงียบ ๆ แต่ทำปากแข็งไม่รู้ใจตัวเอง

“สามี!” หญิงสาวเบิกตากว้าง “ท่านเป็นสามีข้า” “ถูกต้อง” เขาหลุบตาลงเล็กน้อย “เจ้าคือภรรยาของข้า เจ้าจำไม่ได้หรือ?” หญิงสาวส่ายหน้าไปมา “ข้าจำอะไรไม่ได้เลย ...แม้แต่...ชื่อของตัวเอง” “เจ้าจำอะไรไม่ได้เลย?” นางพยักหน้าแทนคำตอบ สิ่งรอบข้างล้วนกลายเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับนาง หญิงสาวอ้าปากเหมือนจะเอ่ยถามแต่อีกฝ่ายกลับชิงพูดขึ้นมาก่อน “เช่นนั้น เจ้าก็เพียงจำไว้ว่า ชื่อของเจ้าคือหรูซื่อและข้าซุนหลวนคุนเป็นสามีของเจ้า

เมื่อคนที่เกลียดการผูกมัด และยังหวงแหนชีวิตโสดอย่างมาร์คัสถูกกดดัน เขาก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้หลุดพ้นจากบ่วงวิวาห์ที่มารดาพยายามยัดเยียดให้ แม้จะยังติดใจและหลงใหลเรือนร่างแสนงามที่ประดับด้วยลายสักรูปผีเสื้ออ่อนช้อยเหนือเนินอกเต่งตึงของบัวบุษราก็ตาม แล้วความรักที่เริ่มต้นจากการลวงล่อของเขาจะจบลงเช่นไร

แม็กซิมัส ซาเมนดอฟ จำใจแต่งงานกับผู้หญิงแพศยาที่เผลอมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วยเพียงแค่ครั้งเดียว เขาเกลียดหล่อนมาก เกลียดผู้หญิงที่ยอมเอาตัวเข้าแลก เพื่อจับผู้ชายอย่างหล่อนเข้าไส้ เขาจึงกระทำกับหล่อนอย่างหยาบคาย ป่าเถื่อน ปฏิบัติกับหล่อนเยี่ยงโสเภณี พร้อมพาคนรักเก่ามาเหยียบหน้าถึงที่ครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ในเมื่อหล่อนอยากได้เขานัก หล่อนก็จะได้ แต่ได้แค่ทะเบียนสมรสนะ เพราะความรักเขาให้หญิงอื่นไปหมดแล้ว ปั้นหยา แอบรักแม็กซิมัส... แอบรัก แอบมองมานานแสนนาน และยินดีที่ได้เห็นเขามีความสุขกับญาติผู้น้องของตนเองอย่างจริงใจ แต่แล้วโชคชะตาก็เล่นตลก หล่อนไม่รู้ว่าตนเองหล่นตุ๊บลงบนเตียงของเขาได้ยังไง และไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เกิดความสัมพันธ์ลึกซึ้งระหว่างกันขึ้น หล่อนพร่ำบอกกับเขาว่าไม่รู้เรื่อง แต่เขาไม่เคยเชื่อเลย แถมยังยัดเยียดข้อกล่าวหาร้ายแรงใส่มือมาอย่างไร้เมตตา "เราหย่ากันเถอะค่ะ" "ยอมแพ้แล้วหรือคนเก่ง" เขาถามเสียงหยันเยาะ พร้อมหยิบธนบัตรสีเทาจำนวนห้าใบปาใส่หน้าหล่อน เหมือนที่เคยกระทำทุกครั้งหลังจากเสร็จกิจกับกายสาวที่เขาเฝ้าบอกว่าเกลียดแสนเกลียด ปั้นหยานิ่งเงียบ กัดฟันพาร่างกายที่บอบช้ำจากการถูกชำเราจากผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีลุกขึ้นนั่ง ทุกอณูเนื้อกรีดร้องเจ็บปวดแสนสาหัส