บทที่ 4 การพบกันอีกครั้ง

ตั้งแต่เนลล์ยังเป็นเด็ก เฮย์ลีย์ มอร์ตันชอบที่จะเป็นปรปักษ์กับเธอ ไม่เคยพลาดหาเรื่องสักครั้ง

เนลล์ไม่มีอารมณ์ที่จะจัดการกับเธอ จึงดึงธนบัตรออกมาจากกระเป๋าและเรียกเก็บเงิน

อย่างไรก็ตามเฮย์ลีย์ ก้าวไปข้างหน้าและขวางทางเธอไว้

“ทำไมถึงจะกลับแล้ว? ไหนล่ะ วันนี้มีถุงยางอนามัยหรือเจลหล่อลื่น?”

เธอเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าของเนลล์

เนลล์ก้าวถอยหลังจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา

“เฮย์ลีย์ มอร์ตัน อย่าให้มันมากไปนัก!”

“มากไปเหรอ? ฮ่าฮ่า…” เฮย์ลีย์ ทำราวกับว่าเธอได้ยินเรื่องตลก “เนลล์ เจนนิงส์! คิดว่าเธอยังเป็นแฟนของพี่ชายฉันอยู่เหรอ ตอนนี้เธอไม่มีอะไรแล้ว! จะทำตัวสูงส่งและยิ่งใหญ่ไปเพื่ออะไร”

กรามของเนลล์ขบแน่น

เฮย์ลีย์โบกมือให้เธอ "นี่หล่อน! ไปเอากระเป๋ามันมา!”

“จะดูกระเป๋าไปทำไม? เธอขายของเล่นสำหรับผู้ใหญ่ไม่ใช่เหรอ? นี่ก็ดึกแล้วแต่เธอยังคงออกมาส่งของ ไม่รู้ว่าส่งของหรือคนกันแน่?”

“จริงด้วย แต่ดูเธอสิจืดชืดขนาดนี้ คงไม่มีใครต้องการเธออยู่แล้ว ทำไมเราไม่จับหล่อนแก้ผ้าหาหลักฐานหน่อยล่ะ? มันจะได้ช่วยล้างชื่อเสียให้พี่ชายของเธอด้วย”

ดวงตาของเฮย์ลีย์สว่างขึ้น “โอ้! เอางั้นดีกว่า!”

กลุ่มสาว ๆ ถูมือของเข้าด้วยกันขณะที่ก้าวไปข้างหน้าทำให้เนลล์หน้าซีด

เธอหันหลังและวิ่งในขณะที่พวกเธอยังไม่ได้เตรียมตัว

อย่างไรก็ตามเธอดื่มค่อนข้างมากเธอจึงสะดุดขณะวิ่งโดยไม่รู้ทิศทางที่เธอกำลังมุ่งหน้าไป หลังจากเห็นตัวอักษร ‘ห้องน้ำ’ ที่ประตูอย่างไม่ชัดเธอก็รีบเข้าไปข้างใน

เสียงดังร้องออกมาทันที “อะไรวะเนี้ย!”

มีคนสองคนอยู่ข้างใน คนหนึ่งสูบบุหรี่และอีกคนกำลังเข้าห้องน้ำ เขาแทบจะฉีกกางเกงด้วยความตกใจเมื่อเห็นเธอเข้ามา

นี่เป็นครั้งแรกของเนลล์ ที่ได้เห็นอะไรแบบนั้นเธอจึงตกตะลึงไปสองสามวินาที จากนั้นเธอก็รู้ว่าเข้าห้องน้ำผิดและหน้าสีแดงทันที

“ฉันขอโทษ! ฉันมาผิดทาง!”

เธอสะดุดและกำลังจะออก แต่เสียงของเฮย์ลีย์ ดังมาจากข้างนอก

“เธอหนีไปไหน? เธออยู่ที่ไหน?"

“ฉันเห็นเธอวิ่งมาที่นี่อย่างชัดเจน เธอหายไปไหน?”

“เธอต้องอยู่ในห้องน้ำ! ไป! หาเธอ!"

เนลล์หน้าซีดเล็กน้อยและมองไปที่ชายสองคนที่อยู่ตรงข้ามเธอ เธอมีความรู้สึกว่าผู้สูบบุหรี่นี้ดูคุ้นเคย

“คุณคะฉันขอซ่อนตัวที่นี่สักพักได้ไหม”

แม้ว่าจะเป็นคำขอที่ยาก แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น เธอไม่ต้องการถูกจับโดยเฮย์ลีย์

ใบหน้าของกิดเดียน ลีย์ ไร้ความรู้สึก สายตาเย็นชาของเขาเหลือบไปเห็นแมทธิว สตาร์ก ที่รีบใส่กางเกง "ออกไป!"

แมทธิว กลัวมากจนหัวใจสั่น เขาออกมาราวกับว่าได้รับการนิรโทษกรรม

เนลล์ รู้สึกวิงเวียนและพยายามเอื้อมมือไปจับบางสิ่งโดยไม่รู้ตัว แต่จู่ ๆ ขาของเธอก็อ่อนและเธอก็ล้มลงไปข้างหน้า

เธอมึนงงและเธอหลับตาโดยสัญชาตญาณ

อย่างไรก็ตามความเจ็บปวดที่เธอคาดหวังนั้นไม่เคยเกิดขึ้นและแขนที่เรียวยาวและทรงพลังก็ยื่นออกมาและช้อนเธอขึ้น

เธอชนเข้ากับแขนของชายคนนั้น และศีรษะที่มึนงงของเธอก็ยิ่งมืดลง ร่างของเธอไถลลงโดยไม่ได้ตั้งใจ

กิดเดียนทำได้เพียงทิ้งบุหรี่แล้วจับเธอขึ้นด้วยมือทั้งสองข้าง เขามองไปที่เธอซึ่งเมามาก เขาทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

“เนลล์ เจนนิงส์ คุณดื่มมากแค่ไหน?”

เนลล์ เริ่มสับสนหลังจากรู้ว่าเขารู้จักชื่อของเธอ

"คุณรู้จักฉันเหรอ?”

ดวงตาของกิดเดียน สงบนิ่ง อารมณ์ของเขาแทบไม่ปรากฏให้เห็นจากการแสดงออกของเขา

จากนั้นริมฝีปากบางของเขาก็ยกยิ้ม

“ผมไม่รู้จัก”

…

เนลล์ ถูกกิดเดียน หามออกจากบาร์

เธอกอดคอของชายคนนั้นด้วยใบหน้าที่เมาแดงก่ำ ตาของเธอยังปิดครึ่งหนึ่ง เธอมึนเมามาก

กิดเดียน วางเธอลงบนเบาะหลังแล้วตามเข้าไปด้วยตัวเอง

แมทธิวสตาร์ทเครื่องยนต์และถามด้วยความเคารพว่า “เราจะไปที่ไหนครับท่านประธาน?”

“สวนลีย์”

“ รับทราบครับ!”

ขณะที่รถขับไปตามถนนที่เงียบสงัด ในตอนดึกเนลล์เมามากจนหัวพิงกับหน้าต่างและหลับตา เธอไม่มีแรงแม้แต่จะคิด

ลักษณะเฉพาะอย่างหนึ่งที่เธอมีเมื่อเธอเมาคือ เธอไม่เคยเอะอะหรือส่งเสียงดังใด ๆ เธอแค่นอนเท่านั้น

สิ่งนี้นำไปสู่ผลที่เธอไม่ได้สังเกตเห็นสถานการณ์ของตัวเองนับประสาอะไรกับการตระหนักว่ามีผู้ชายอยู่ข้าง ๆ เธอ

สติของเธอพร่าเลือนและจิตใจของเธอสับสนไปหมด นอกจากนี้ยังมีอาการปวดหัวเล็กน้อยที่มักจะมาพร้อมกับการดื่ม

ในขณะนั้นโทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้น

เธอขมวดคิ้วและค้นหาในกระเป๋าของเธอสักพักก่อนจะดึงโทรศัพท์ออกมาในที่สุดและรับสายโทรศัพท์

"สวัสดี?”

“เนลล์ เจนนิงส์ ผมได้ยินจากเฮย์ลีย์ว่าคุณออกจากลินด์เซย์บาร์ไปกับผู้ชายคนหนึ่ง?”

มันคือ เจสัน มอร์ตัน

เธอลืมตาขึ้น ดวงตาที่ขุ่นมัวของเธอมีน้ำตาคลอ “แล้วทำไมล่ะ? เธอฟ้องคุณเหรอ?”

น้ำเสียงของเจสันเย็นชาและหนักอึ้ง “ผมรู้ว่าวันนี้ผมทำให้คุณผิดหวัง แต่คุณไม่ควรทำให้ตัวเองเป็นเปื้อนมลทินเพราะสิ่งนี้ คุณคิดว่าบาร์เป็นสถานที่แบบไหน? คุณทำได้อย่างไร…”

เนลล์ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะฟังเขาและขัดจังหวะเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “ประเด็นของคุณคืออะไร?”

"ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? ผมจะส่งคนไปรับคุณ”

“เซลีนยอมให้คุณทำอย่างนั้นหรือ?”

“เซลีนไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณคิด เธอคิดว่าคุณเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของเธอมาตลอด ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณคนที่เสียใจที่สุดก็คงเป็นเธอ”

เนลล์หัวเราะสวน

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้ว่ามีคนหน้าด้านแบบนี้ในโลก

เซลีนนิสัยเลวร้ายกว่าที่เธอคิดไว้อีกมาก

“ถ้าอย่างนั้นฉันพนันได้เลยว่าเธอไม่ได้บอกคุณว่าเธอโทรหาฉันเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน เธอคุยโวว่าในที่สุดเธอก็ขโมยแฟนของฉัน และใช้เด็กในท้องเพื่อยืนยัน!

เจสันพูดโดยไม่ได้คิดเลยว่า “เป็นไปไม่ได้!”

เนลล์หัวเราะเยาะเย้ย

เจสันหายใจเข้าลึก น้ำเสียงของเขาค่อย ๆ ร้อนรนขึ้น

“เนลล์ คุณต้องการอะไรกันแน่? เซลีนไม่เคยพูดหยาบคายเกี่ยวกับคุณ หลังจากที่เธอรู้ว่าคุณอยู่ที่บาร์ เธอก็ขอให้ผมโทรหาคุณทันที เธอเป็นห่วงคุณ แล้วคุณล่ะ?”

“คุณกล่าวหาเธอซ้ำ ๆ อย่างประสงค์ร้าย ผมยอมรับว่ามีบางสิ่งที่เราทำผิด แต่คุณทำถูกแล้วหรือ?”

“คุณรังแกเธอตลอดเวลาโดยใช้ประโยชน์จากภูมิหลังครอบครัวที่ดีกว่าของคุณ ทุกครั้งที่ผมขอให้คุณไปงานสังสรรค์กับผม คุณจะแก้ตัวทุกอย่าง ผมบอกให้คุณหยุดทำงานนั้น แต่คุณให้ข้ออ้างไร้สาระและบอกว่างานทั้งหมดเหมือนกัน?

“เนลล์ ผมเป็นคนที่มีสถานะทางสังคมและเป็นห่วงชื่อเสียงของตัวเอง ผมบอกให้คนอื่นรู้ไม่ได้ว่าแฟนของผมขายของเกี่ยวกับเซ็กส์ทอยใช่ไหม!?

“คุณเอาแต่คิดถึงตัวเองและไม่คำนึงถึงความรู้สึกของฉันเลย แถมยังเอาแต่โทษคนอื่นถึงขั้นนี้อีกเหรอ”

เนลล์ตัวสั่นด้วยความโกรธ

เธอไม่เคยคิดว่าเจสันจะคิดแบบนี้

เธอรังแกเซลีนงั้นเหรอ?

เธอไม่เต็มใจที่จะไปร่วมงานสังคมกับเขา?

เธอทำให้เขาขายหน้าด้วยการขายเซ็กส์ทอย?

ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงชั่วขณะ จากนั้นเธอก็หัวเราะด้วยเสียงต่ำ เธอหัวเราะเยาะเย้ยมันทั้งหมด

“นั่นคือสิ่งที่คุณคิด! เยี่ยมมาก! จำสิ่งที่คุณพูดในวันนี้! ฉันจะไม่ให้อภัยคุณเลย ไม่ช้าก็เร็วฉันจะทำให้คุณเสียใจ!”

จากนั้นเธอก็วางสายโทรศัพท์

รถจมดิ่งสู่ความเงียบแปลก ๆ