บทที่ 10

หลังจากทำแผลเสร็จแล้ว เธอเหนื่อยล้าจนถึงขีดสุด เธอเอนกายพักผ่อน เธอรู้ตัวเองดีกว่ากระทำของตัวเองไม่ได้น่าภูมิใจมากนัก แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมันอีกแล้ว

พักอยู่ครู่หนึ่ง ได้ยินเสียงแม่นมฉีบ่นด้วยความกังวลใจ “พระชายา เป็นอย่างไรบ้างเพคะ?”

หยวน ชิงหลิง ดันตัวเองขึ้นจากโต๊ะอย่างช้า ๆ แล้วยืนให้เรียบร้อย ก่อนเรียกแม่นมฉี “เข้ามาเถอะ”

เสียงผลักประตูดังขึ้น แม่นมฉีกับลวี่หยาเมา ทั้งสองคนรีบวิ่งไปดูฮั่วเกอเอ๋อร์ พบว่าลมหายใจสม่ำเสมอดี แม่นมฉีจึงถอนหายใจได้อย่างโล่งอก

หยวน ชิงหลิง ยกกล่องยาขึ้นแล้วพกกับทั้งคู้ว่า “เรื่องในคืนนี้ พวกเจ้าทั้งสองจงเก็บเป็นความลับ อย่าได้บอกอ๋องฉู่หรือคนในจวนแม้แต่คนเดียว”

แม่นมฉีและลวี่หยามองหน้ากันและคิดว่ามันเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมาย

ลวี่หยาเข้าไปพยุง หยวน ชิงหลิง “พระชายา หม่อมฉันพยุงพระองค์กลับไปนะเพคะ”

“ไม่เป็นไร เจ้าเฝ้าเขาเถอะ ที่หัวเตียงข้าวางยาเอาไว้ สองชั่วยามให้เขากินหนึ่งครั้ง ถ้ากินหมดแล้ว ค่อยมาหาข้า” หยวน ชิงหลิง ปล่อยมือลวี่หยาแล้วเดินออกไปข้างนอกอย่างยากลำบาก

“พระชายาเพคะ!” จริง ๆ แล้วนางอยากพูดขอบคุณสักคำ แต่พอนึกเรื่องเมื่อก่อนที่ หยวน ชิงหลิง เคยก่อมา จึงไม่อาจเอ่ยคำขอบคุณออกมาได้ จึงทำแค่พูดอีกเล็กน้อย “ทางเดินตอนยามค่ำคืนมันมืด ถือตะเกียงกลับไปเถอะเพคะ”

นางถือตะเกียงไปให้ หยวน ชิงหลิง ยื่นมือไปรับมา “ขอบคุณ!”

แม่นมฉีตกใจ!

ขอบคุณ? นางพูดว่าขอบคุณ?

หยวน ชิงหลิง กลับถึงตำหนักเฝิงอี๋ ฉีดยาให้ตัวเองสักเข็มและพักผ่อนบนเตียง

อาการบาดเจ็บของนางแม้จะยังไม่อักเสบ แต่บาดแผลที่ได้รับเป็นบริเวณกว้างบวกกับผลของยาปฏิชีวนะ ทำให้เธออ่อนล้ามาก

หลังจากเธอไข้ขึ้นสูง เรี่ยวแรงทั้งหมดได้หายไป เธอขดตัวพักผ่อนเป็นก้อนกลม อ่อนล้าจนลืมตาแทบไม่ขึ้น

ไม่นาน ความมืดที่คืบคลานเข้ามาเธอก็ผล็อยหลับไปในที่สุด

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เธอได้ยินเสียงผลักกประตูเข้ามาได้ยินเสียงพูดอย่างเร่งรีบ “พระชายา รีบตื่นเถอะเพคะ”

หยวน ชิงหลิง ลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก มองเห็นลวี่หยามองดูด้วยความเป็นห่วง มองดูแล้ว ตอนนี้น่าจะเป็นเวลาเที่ยงแล้ว

เธอค่อย ๆ ลุกขึ้นมา “ฮั่วเกอเอ๋อร์ไข้ขึ้นอีกแล้วหรือ?”

“ไม่ใช่เพคะ พระองค์รีบตื่นเถถอะเพคะ คนจากในวังหลวงเชิญพระองค์กับท่านอ๋องเข้าวัง” ลวี่หยามองแผลที่หลังของนางแล้วตื่นตระหนก “แต่... ตอนนี้พระองค์ทรงเดินได้ไหมเพคะ?”

“ในวังหลวงเกิดเรื่องขึ้นรึ?” หยวน ชิงหลิง นอนหลับได้ตื่นหนึ่งแต่ก็ยังไม่ได้รู้สึกดีขขึ้นมากสักเท่าไหร่ รู้สึกเวียนหัวไปหมด บาดแผลก็ไม่ได้รับการรักษาตั้งแต่เนิ่นและยังไม่ได้ฉีดยาทำให้อาการเริ่มหนัก ตอนนี้ก็เริ่มเกิดการอักเสบแล้ว

ลวี่หยาพูดเสียงต่ำ “ได้ยินว่าอาการประชวรของไท่ซ่านหวงดูท่าไม่ค่อยดีแล้ว”

หยวน ชิงหลิงเริ่มนึกถึงความทรงจำของผู้หญิงคนนี้ ไท่ซ่านหวง?

จักรพรรดิองค์ปัจจุบันคือจักรพรรดิ์หมิงหยวน ในช่วงเวลานั้นไท่ซ่านหวงได้ประชวรเป็นโรคหัวใจและโรคลม หมอหลวงบอกว่าพระองค์อาจอยู่ไม่พ้นฤดูใบไม้ร่วงปีนี้ ตอนที่พระองค์ยังพอแข็งแรงอยู่เลยแต่งตั้งให้องค์รัชทายาทขึ้นมาเป็นจักรพรรดิ หลังจากองค์รัชทายาทขึ้นมาจักรพรรดิแล้ว ไท่ซ่านหวงก็อาการหนักขึ้นจนนอนซมกับแท่นบรรทม

ฤดูหนาวปีที่แล้ว อากการประชวรของไท่ซ่านหวงก็เริ่มหนักขึ้น

จนถึงตอนนี้ เวลาคงเหลืออีกไม่มากแล้ว

หยวน ชิงหลิง ไม่ค่อยเข้าใจกฏเกณฑ์ในวังหลวง แต่ว่าตามธรรมเนียมถึงจะเป็นครอบครัวสามัญชน ปู่เสียชีวิต หลานและหลานสะใภ้ต้องไปไว้อาลัยท่าน

เธอค่อย ๆ ลุกขึ้น บาดแผลไม่ได้แสดงอาการออกมา เลือดกับเสื้อตัวในที่แห้งติดกันกับแผล ขยับเพียงเล็กน้อยก็เจ็บจนน้ำตาไหลออกมา

เมื่อคืนวานไปรักษาฮั่วเกอเอ๋อร์ ยังขยับกายอยู่เรื่อยๆ เลือดก็ยังไม่หยุดไหล อาการบาดเจ็บแย่กว่าเดิมเสียอีก

สองมือของเธอไม่สามารถจับพยุงตัวเองได้ จึงล้มลงกับเตียง

ลวี่หยาเห็นอย่างงั้นจึงพูดว่า “หม่อมฉันจะกลับไปทูลท่านอ๋องว่าพระองค์ยังไม่สามารถขยับได้นะเพคะ”

อาการ หยวน ชิงหลิง ทำให้ข้ารับใช้ถึงกับปวดหัว เธอนอนพักอยู่บนเตียงฟังเสียงฝีเท้าของลวี่หยาวิ่งออกไป ในสมองเธอคิดอย่างสับสน อาการเป็นอย่างนี้ อ๋องฉู่คงไม่อยากพาเธอเข้าวังในสภาพแบบนี้แน่?

เธอลุกขึ้นมาอย่างอ่อนแรงและกินยาลดไข้สักเม็ดนึง แล้วปิดกล่องยาลงทันใดนั้นเธอมองเห็นขวดยาแอสไพรินที่วางอยู่ด้านใน

ในกล่องยาของเธอไม่เคยมียาแอสไพริน

เธอหยิบมันขึ้นมา เธอยังพบว่าข้างในยังมีโดพามีนและยังมีกระบอกฉีดยาเข้าเส้นเลือดดำที่เธอเคยออกแบบเอง

เป็นไปไม่ได้

โดพามีนกับแอสไพรินเป็นของที่มีในห้องทดลอง มันเป็นยาใช้สำหรับเหตุการณ์ฉุกเฉิน เธอมักจะสำรองไว้ในห้องทดลอง แต่ทว่าในกล่องยานี้ อย่างเครื่องวัดความดันชีพจรและอุปกรณ์ยึดตรึงกระดูก มันเป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ในกล่องยาแบบนี้

ไม่เพียงแค่มีกล่องยาในยุคปัจจุบัน เมื่อตรวจดูตัวยาด้านในกล่องยา กลับไม่พบอะไรเลย