บทที่ 18

ปริมาณของยาชาที่ไม่มาก ทำให้ อวี่ เหวินห่าวนอนพักในห้องเพียงชั่วครู่เท่านั้น และเขาก็ดีขึ้นแล้ว

หยวน ชิงหลิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาบรรดาผู้คนที่อยู่ในห้องโถงก็ได้ออกไปหมดแล้ว ในห้องโถงเงียบมาก

มือที่แข็งแกร่งดั่งเหล็กจับคอของเธอ และบีบคอเธอเกือบจะหายใจไม่ออก อวี่ เหวินห่าวเหมือนสัตว์ป่าที่กำลังโกรธ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น พร้อมกับคำพูดจากปากของเขา "เจ้ากล้าดียังไงวางยาพิษท่านปู่?"

หน้าของ หยวน ชิงหลิงเชิดขึ้นอย่างแรง ใบหน้าของเธอแดงก่ำ เส้นเลือดแดงปูดขึ้นที่ดวงตาของเธอ เธอพูดขึ้นอย่างยากลำบาก : “ท่านอ๋องก็ลองก้มลงมองดูสิ”

เข็มแทงทะลุต้นขาของเขา เข็มนั้นพิเศษมาก มีหลอดเล็ก ๆ ที่มีของเหลวอยู่ข้างใน

“ท่านจะบีบคอข้าให้ตายก็ได้ แต่ท่านต้องตายก่อนข้า เพราะอย่างนั้น ทำไมไม่ลองฟังที่ข้าจะอธิบายก่อนละ?” หยวน ชิงหลิงดิ้นรนและมีอาการหายใจลำบาก

มือของเขาค่อย ๆ คลายออกอย่างช้า ๆ แต่ความโกรธในดวงตาของเขากลับรุนแรงขึ้น และใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ เขาพยายามอย่างมากที่จะระงับความโกรธเอาไว้

“บอกมา เจ้าใช้ยาพิษชนิดใด?” เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่า หยวน ชิงหลิงจะใช้ยาพิษ ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้เขาจะประเมินเธอต่ำไป

หยวน ชิงหลิงดึงเข็มจากขาของ อวี่ เหวินห่าว และยิ้มอย่างประชดประชัน "หากข้าวางยาพิษไท่ซ่างหวงในวัง ข้าจะรอดไหม?"

“บอกมา!” เขาพูดอย่างหมดความอดทน

หยวน ชิงหลิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูด “นั่นไม่ใช่ยาพิษ มันคือยา อาการของไท่ซ่างหวงไม่ได้แย่ขนาดนั้น ข้ากำลังช่วยพระองค์”

อวี่ เหวินห่าวยิ้มเยาะอย่างเย็นชา และทันใดนั้นในดวงตาของเขาก็มีเลศนัยขึ้น "ข้าไม่รู้เลยว่า ข้าแต่งงานกับแพทย์ที่เป็นเก่งระดับโลก"

เขาลุกขึ้นยืนและบีบมือของเธอ "เดินไป ตามข้าไปหาท่านพ่อ เพื่อยอมรับความผิด"

หยวน ชิงหลิง ถูกลากไปตามพื้น เธอไม่สามารถหนีจากมืออันแข็งแรงของเขา เธอถูกลากไปไม่กี่ก้าว เธอพูดว่า: "ได้ ข้าจะยอมรับผิด แล้วข้าจะบอกว่า ฉู่ หมิงชุ่ยสั่งให้ข้าทำ "

อวี่ เหวินห่าวตบลงไปที่ใบหน้าของเธอ

เขาก้มลงบีบคางของเธอด้วยสองนิ้ว และเกือบจะบีบมันให้หัก ดวงตาของเขาราวกับพายุ เขากัดฟันและพูดว่า: "เจ้ารนหาที่ตาย!"

มีเลือดออกจากมุมปากของ หยวน ชิงหลิงและเธอไม่รู้สึกเจ็บปวดใด ๆ เลย เธอรู้ว่าเป็นเพราะยาต้มจื่อจิน แต่เธอไม่สามารถทนต่อความอัปยศอดสูนี้ได้อีกต่อไป

เธอยิ้มกว้างจนเห็นฟัน และแสดงรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก และเอาเข็มฉีดไปที่ขาของ อวี่ เหวินห่าว

กว่า อวี่ เหวินห่าวจะรู้ตัวมันก็สายเกินไปแล้ว ร่างกายของเขาเริ่มอ่อนแรงลง และปล่อยมือออกจากเธอช้า ๆ

หยวน ชิงหลิงตบหน้าเขากลับ กัดฟันเหมือนที่เขาทำและพูดว่า: “ข้าก็เป็นคน ถ้าท่านให้ความเคารพกับข้า ข้าก็จะให้ความเคารพท่าน ท่านทำให้ข้าอับอายและทุบตีข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ท่านฝ่าฝืนกฎข้อสุดท้ายของข้า ข้าส่งท่านไปอยู่ใต้รั้ววังไม่ได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าท่านรังแกข้าได้ ถ้าท่านมีปัญหา ก็รายงานฮ่องเต้ อนุญาตให้ข้าและท่านหย่ากัน ไม่ใช่คิดถึงแต่ชื่อเสียงของท่าน แต่ลับหลังกลับมารังแกผู้หญิง ท่านเป็นผู้ยิ่งใหญ่แบบไหนกัน”

อวี่ เหวินห่าวทรุดตัวลงกับพื้น แต่ดวงตาของเขาจ้องมาที่เธออย่างโหดเหี้ยม อยากจะกลืนเธอทั้งลงไปทั้งตัว แต่ความโหดร้ายนี้เป็นเพียงชั่ววูบ และเขาก็ค่อย ๆ หลับตาลง

ครั้งแรก เธอไม่สามารถทำให้เขาสลบได้ คราวนี้มันสำเร็จแล้ว

ร่างกายของ หยวน ชิงหลิงผ่อนคลายลง และหายใจอย่างหนัก เธอเงยหน้าขึ้น เพื่อบังคับให้น้ำตาที่เอ่อออกมาไหลกลับเข้าไป

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะร้องไห้ ไม่มีทางที่จะรอดแน่

เธอหยิบกล่องยาออกมาและเปิดออก หลังจากที่กล่องยาตกลงถึงพื้น กล่องยาขยายใหญ่ขึ้นอัตโนมัติ ซึ่งมันทำให้เธอแปลกใจอย่างมาก

เธอหอบหายใจ ขณะที่เธอสำรวจยาที่อยู่ข้างใน

ก่อนหน้านี้ ส่วนใหญ่ของกล่องเป็นยารักษาอาการบาดเจ็บ แต่ตอนนี้กลายเป็นยารักษาโรคหัวใจและยังมียาอมใต้ลิ้นอีกสองขวด

แปลกจริง ๆ ในห้องแล็บของเธอไม่มียาเหล่านี้อยู่เลย แต่ตอนนี้มียามากมายในกล่องยานี้ เช่น ยาเม็ดโพรพาโนลอล, ยาเม็ดซัลเวีย, และยาอื่น ๆ

ตอนนี้ พวกมันถูกวางไว้อย่างเรียบร้อยที่ด้านล่างของกล่องยา

แต่ที่น่าขันกว่านั้นก็คือ มีหูฟังของแพทย์อยู่ในกล่องด้วย

เธอนั่งลงกับพื้น และพูดสิ่งที่เธอไม่เคยพูดมาก่อนว่า "ร้ายกาจจริง ๆ"