บทที่ 11

เธอมีความรู้สึกแยกไม่ออกแล้วว่านี่เป็นความจริงหรือความฝัน ก่อนจะดันกล่องยากลับไปที่ใต้เตียงอย่างสั่นเทา แต่ทันทีที่กล่องยาเข้าไปใต้เตียง มันก็หายไป

เธอกลั้นหายใจไปสามวินาที ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะใต้เตียง มันไม่มีอะไรเลยจริง ๆ

ตัวเธอสั่นเทา และค่อย ๆ คลานกลับไปที่เตียง เธอหายใจแรงขึ้น

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้เกินความรู้ความเข้าใจของเธอ ความรู้อย่างเป็นมืออาชีพ และที่ไม่ใช่มืออาชีพของเธอก็ไม่สามารถให้คำตอบกับเธอได้ มนุษย์มักกลัวสิ่งที่ไม่รู้ และมีความกลัวอยู่ลึก ๆ ในใจ และเธอรู้สึกกลัวจริง ๆ

ประตูถูกผลักออกเสียงดัง "ปัง" หยวน ชิงหลิงยังไม่ทันจะเงยหน้าขึ้นมอง และไม่รู้สึกถึงบรรยากาศเย็นชาที่เต็มไปรอบ ๆ เธอเพียงรู้สึกเจ็บที่หนังศีรษะเท่านั้น จากนั้นตัวเธอก็ถูกโยนลงพื้น

“เจ้าคิดจะสำออยแกล้งตายงั้นรึ? เจ้าอยากจะตายเสียในตอนนี้ หรือลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับวังไปกับข้า” เสียงเย็นชาดังขึ้นเหนือศีรษะของเธอ และร่างเธอกูถูกพลิกอย่างรุนแรงป่าเถื่อน หลังเธอกระแทกกับพื้น เจ็บจนทำให้ทั้งร่างกายของเธอสั่นสะท้าน และยังไม่ทันที่เธอจะสูดหายใจ คางของเธอก็ถูกมือบีบไว้อย่างแรงจนรู้สึกเหมือนจะแหลกคามือ

นัยน์ตาที่เจ็บปวดของเธอสบเข้าดวงตาที่โกรธเกรี้ยวของเขา ใบหน้าอันเย็นชาที่แฝงไปด้วยความเกลียดชัง "ข้าเตือนเจ้า หยุดใช้เล่ห์เหลี่ยมใด ๆ และถ้ายังพูดเรื่องไร้สาระต่อหน้าไทเฮาอีก ข้าจะประหารเจ้า”

หยวน ชิงหลิงโกรธมาก ชีวิตของคนในสายตาพวกเขา มันไม่มีค่าอะไรเลยหรือ? เธอบาดเจ็บหนักขนาดนี้แล้ว ก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอไป

เธอใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดจับผมของเขาแล้วดึงลงมา และใช้เข่าประคับประคองร่างขึ้นแล้วใช้หัวกระแทกใบหน้าเขาอย่างแรง การเคลื่อนไหวนี้เหมือนเป็นการวางแผนที่เอาพิมเสนไปแลกกับเกลือเป็นครั้งสุดท้าย

อ๋องฉู่ อวี๋ เหวินห่าวคิดไม่ถึงว่านางจะกล้าตอบโต้กลับ หนำซ้ำยังกระแทกเขาด้วยศีรษะของนาง แค่เสี้ยววินาที เธอกระแทกจนตาเขาช้ำและเวียนหัวอยู่ครู่หนึ่ง

หยวน ชิงหลิงเกือบจะเป็นลมแต่กัดฟันและกลั้นหายใจ ก่อนที่เขาจะได้สติ เธอก็คุกเข่าบนหลังมือของเขา เลือดสดไหลออกจากปากเธอหยดลงบนใบหน้าของเขา ผมยาวห้อยลงมา แล้วเธอตอบกลับอย่างโมโห “ฆ่าคนมันง่ายนักหรือ ทำไมต้องรังแกคนอื่นหนักขนาดนี้!” มือเรียวกระทบบนใบหน้าของเธอ

ศีรษะของเธอหันไปอีกด้าน ภาพตรงหน้ามืด และในความพร่ามัวเธอได้ยินเสียงแม่นมฉีเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

“ท่านอ๋องโปรดเมตตา!”

ท่านอ๋องไม่มีความเมตตาต่อเธอ ซ้ำยังตบเธออีกครั้ง หลังจากที่เขาโกรธอย่างบ้าคลั่ง เขาเห็นเลือดไหลบนหลังของ หยวน ชิงหลิงและกล่าวอย่างเย็นชาว่า “จัดการบาดแผลให้นาง เปลี่ยนเสื้อผ้าพันแผลให้แน่นหนา แล้วคอยป้อนยาต้มจื่อจิน 1 ถ้วยให้นางจิบครึ่งวัน "

หยวน ชิงหลิงเห็นรองเท้าผ้าสีดำปักดิ้นทองของเขาก้าวจากไปทีละก้าวจนลับสายตาเธอ ลมหายใจที่กลั้นไว้ก็ค่อย ๆ คลายออก.

แม่นมฉี และลวี่หยาก้าวไปข้างหน้าช่วยเธอ ทั้งสองไม่ได้พูดอะไร แล้วช่วยประคองเธอไปที่เตียงและนอนลง ตอนที่ตัดเสื้อผ้าของเธอ ทั้งคู่ก็อ้าปากค้าง

ลวี่หยาพูดด้วยเสียงร้องไห้: "ไม่มีมนุษยธรรม พวกเขาช่างไร้ความเมตตาจริง ๆ เฆี่ยนตีคนจริง ๆ"

“รีบไปเอาน้ำร้อน ผงยา แล้วต้มยาจื่อจินอีก!” แม่นมฉีสั่งอย่างใจเย็น

หยวน ชิงหลิงเจ็บปวดไปทั้งตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนตัดเสื้อผ้าออก เธอค่อย ๆ ฉีกเสื้อผ้าชั้นใน เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว แต่เธอไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกไป เหมือนมีไฟแผดเผาในลำคอเธอ และเธอพูดอะไรไม่ออกสักคำ

ล้างแผล เช็ดเลือด ทายา เธออดทนกับกระทำทั้งหมดอย่างเงียบ ๆ ราวกับกำลังฝันร้าย ตื่นมาก็ดีขึ้นแล้ว

เธอได้ยินลวี่หยาถามว่า: "แม่นม ท่านต้องการให้ข้ายาต้มจื่อจินแก่นางจริงหรือ?"

“ไปเถอะ ถ้าเธอไม่ได้รับยา เกรงว่าแค่ชีวิตก็ไม่สามารถรักษาไว้ได้” แม่นมฉีถอนหายใจหลังจากพูด

“แต่ยาต้มจื่อจินนี่...”

“หยุดพูดไร้สาระ รีบไปช่วยพระชายา”

หยวน ชิงหลิงเหมือนสำลีก้อนหนึ่งที่เสียหายและถูกพยุงขึ้นมา มีของเหลวอุ่น ๆ ไหลเข้าปากของเธอซึ่งขมมาก และเธอไม่สามารถกลืนมันลงไปได้

“ดื่มเถอะ พระชายา ดื่มแล้วจะดีขึ้น” แม่นมฉีกระซิบที่ข้างหูของเธอ

หยวน ชิงหลิง ทำใจครู่หนึ่งและรีบฝืนดื่มในอึกเดียว