Masaya naman sina Rowena noong una. Pero, nag-iba iyon buhat nang maging ganap na ina. Apat na taon ang tanda niya rito pero may anak na itong dalawang taong gulang.
Ang nakakabatang kapatid ni Graciella ay mas bata sa kanya ng dalawang taon pero may nobyo na ito pero wala pang balak magpakasal. Mas inuuna pa kasi ng dalawa na magkaroon ng stable na pamumuhay bago magpakasal. Magkaiba nga naman ang mga plano ng mga tao sa kanilang buhay.
Humugot si Rowena sa kanyang bag ng isang supot ng kutkuting pistachio. Napangiti si Graciella lalo at paborito niya iyon. May kamahalan nga ang presyo ng nasabing kutkutin. Alam na alam talaga ng pinsan niya ang kanyang mga gusto. Atleast man lang kahit paano may pambawi siya sa lahat ng mga pinagdaanan sa tiyahin.
“Huwag mong ipapakita kay nanay. Sesermunan ka na naman,” tumirik pa ang mata na saad ni Rowena. "Alam mo naman 'yon dakilang kontrabida," dagdag pa nito sabay ismid.
Mabuti pa ang pinsan niya at palagi siyang inaalala. Samantalang ang kapatid ay hindi niya ito makontak madalas. Hindi niya naisip na isang araw, maghihiwalay sila ng landas at wala ng tutulong dito para mag-alaga sa anak nito. Hindi niya kayang maglihim dito. Tangling ito lang ang kanyang pinakakasundo sa pamamahay na iyon.
Hinugot niya ang kanyang marriage certificate sa bulsa. “Kasal na ako, pinsan.” Inabot niya marriage certificate na nakatago sa kanyang bulsa. “Sa isang estranghero.” Hinihintay niya ang reaksyon nito pero saglit itong natigilan.
Nawalan ng imik si Rowena pero halos lumuwa ang mata nito sa gulat.
“May asawa ka na? Sino ang maswerteng lalaki?” sunod-sunod na tanong nito. Nakatingin ito sa marriage certificate na hawak. Sinisipat at binusisi ang mga nakasulat sa kaiorasong papel.
Binawi ni Graciella ang dokumento at saka ito nahimasmasan. Pinakita niya ang litrato nila ni Menard. Muling natulala si Rowena.
“Sino ito at bakit bigla-bigla ka naman na nagpakasal?” tanong pa rin ni Rowena. Tinitigan niya ang larawan at nakita ang mapagmataas na hilatsa ng itsura ni Menard. Ang tipo ng tao na mahirap kalabanin lalo at marangya ang dating nito. Sa pananamit pa lang alam niyang galing sa buena familia ang lalaki.
Sasabihin pa sana ni Graciella ang mga nangyari kanina na hindi dapat ito ang lalaking ka blind date per nag-aalala na baka mabahala ang pinsan.
“Baka mambubudol lang ‘yan pinsan? Paano kung perahan ka lang? ” may pag-aalala pa rin ang boses ni Rowena.
Alam naman niya na stress sa bahay si Rowena at ayaw nito na basta na lang siya aalis. Pero, kung hindi niya gagawin ang paglisan hindi rin uusad ang buhay niya.
“Huwag kang mag-alala. Mabait naman si Menard. At saka sa tanda kong ito, hindi na ako maloloko ng kung sino lang,” puno ng pananalig na saad niya.
Tuluyang namula ang mga mata ni Rowena. Alam nito sa sarili na wala na siyang kasama sa pag-aalaga ng kanyang anak na si Leya.
“Hindi mo man lang pinaghandaan ang pagpapakasal mo? Dapat sana magkaroon man lang ng pormal na seremonyas,” saad pa ni Rowena.
“Ulila na ako at hindi ko kailangan ‘yan. Ang importante ay maging praktikal sa panahon ngayon. Hindi na uso ang bonggang kasal. Ang importante ay legal ang kasal,” dahilan naman ni Graciella sa pinsan.
Bumagsak na ang luha ni Rowean. Napakaemosyonal nga naman nito.
“Dadalawin pa rin naman kita parati. Mawiwili ako sa inyo ni Leya,” pagpapalubag niya ng loob kay Rowena.
“Makikipisan ka rin ba kagaya ko?” tanong ni Rowena.
Napangiti si Graciella at natandaang retirado na ang mga magulang ni Menard at sa ibang bansa na naninirahan. Halos hindi na nga daw naasikaso silang magkapatid lalo at panay travel ng mga ito.
“Maganda naman ang trabaho niya sa isang malaking kumpanya kaya huwag kang mag-alala,” dahilan pa niya.
“Kung magkaroon na kayo ng mga anak, dapat kayo lang. Nakakapagod ang pumisan. Tingnan mo ako palaging pagod.”
“Alam ko.”
Hindi nila napag-usapan ni Menard ang tungkol sa pagpapamilya at lalo na ang pagkakaroon ng anak. Gusto nga ba niya ng anak?
Mahirap nga naman na wala silang sariling tirahan. Kapag nga naroon ang asawa ni Rowena ay siksikan sila. Minsan naman ay nasisilawan siya sa ilaw sa kabilang gusali na tumatama sa kanyang maliit na tinutulugan sa balkonahe.
Kinapa niya ang kanyang telepono at nagtipa ng mensahe para kay Menard. Saan nga ba tayo titira? Gusto ko sana na may sarili tayong uupahan, kung sakali. At saka pinadala ang text sa asawa. Dalangin na lang ni Graciella na sana hindi mainis sa kanya si Menard.
“Siyanga pala, mukhang hindi dapat ako ang ka-date mo kanina eh,” dagdap pa ni Graciella sa kanyang mensahe. Pwede naman sila maghiwalay kung sakali man na hindi sila magkasundo ni Menard. Patas naman ang usapan nila kanina.
“Hindi nga ikaw ang dapat ka-date ko,” sagot naman ni Menard.
Parang nabunutan ng tinik sa lalamunan si Graciella. Gusto na niya talagang umalis sa pamamahay ng tiyahin.
“Saan mo nga gustong tumira?” sunod na tanong ni Menard sa ka-text.
“Umupa tayo ng bahay na malapit sa trabaho natin. Hati na tayo sa mga bayarin,” alok pa ni Graciella.
Ilang minuto pa nagpadala ng address si Menard.
