บทที่ 18 ไอ้พล
เสียงเชอรี่ตะโกนเรียกพร้อมพยายามเขย่าลูกบิดประตูทำให้ดาราสาวรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงไปแล้วกลับคืนมา เธอกระชากผมกำนันคนดังขึ้นจากอกอวบอิ่มที่กำลังใช้ปากครอบดูดเมามัน
นัยน์ตาสีนิลฉ่ำเยิ้มเปี่ยมอารมณ์ปรารถนา ผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะมือเล็กของเธอชอนไชเข้าไป
“ไอ้กำนันบ้า”
ผัวะ พลั่ก!!
กำปั้นเล็กเหวี่ยงออกโดยพลัน ต่อยเข้าไปที่กรามแกร่งแต่คนร่างโตหาได้สะดุ้งสะเทือน เป็นเธอเองเสียอีกที่เจ็บข้อมือ
“บ้าฉิบ! จันทน์! ต่อยมาเองเจ็บเอง”
“ปล่อยนะ!”
ไอริณกดเสียงให้ต่ำเบาที่สุด ส่งสายตาข่มขู่คนร่างโตแต่เหมือนไร้ผลเพราะยังยิ้มสบายใจทั้งยังคลึงเนินนมเธอแรงขึ้น
“เรียกพี่พลก่อนแล้วจะปล่อย”
ดาราสาวสบถออกมาจนกำนันคนดังยิ้มหัวเราะ พลางลูบมืออีกข้างลงด้านล่างใกล้ขอบกางเกงใน
“หยุด ๆ อย่านะ ก็ได้พี่พล”
“ดีมาก เรียกผัวให้เพราะ ๆ หน่อยเมียจ๋า ถ้ายังได้ยินว่าเรียกกำนันอีกจะไม่หยุดแค่จูบ”
ร่างแกร่งลุกขึ้นคราวเดียวกระโดดลงจากเตียงไปยืนด้านข้าง ดวงตายังกวาดมองร่างอวบอิ่มขาวโพลนบนเตียง ยืนใช้มือลูบเป้ากางเกงหน้าไม่อาย
“สองเดือน หกสิบวัน คงเป็นช่วงเวลาที่พี่คงสุขสุด ๆ เลยเมียจ๋า”
ไอริณรีบกระชากผ้าคลุมเตียงปิดร่าง
“แล้วนี่เข้ามาทำไม ออกไปได้แล้ว”
“ก็นี่ห้องพี่ ห้องน้องจันทน์อยู่ห้องข้าง ๆ”
“อะไรนะ!!”
ไอริณกวาดตามองรอบห้องอีกครั้ง แล้วสบตาหวานเยิ้มของจอมพลที่ตอนนี้ดูเหมือนว่ากายแกร่งเริ่มสงบกลับไปเป็นปกติดีแล้ว
“พี่จะออกไปทางห้องน้ำตรงนี้ มันเชื่อมกัน ส่วนน้องจันทน์จะนอนห้องพี่ก็ได้ พี่ไม่รังเกียจ เพราะยังไงตอนกลางคืนเราต้องนอนด้วยกันอยู่แล้ว”
“อะไรนะ!!”
“ไปอยู่เมืองกรุงเสียนานพูดเป็นแค่คำเดียวหรือไงเมียจ๋า สัญญาไงจำไม่ได้เหรอจ้ะ ใช้บ้านพี่กี่วันก็นอนด้วยกันตามนั้น พี่นี่แทบอดใจรอให้ถึงกลางคืนไม่ไหวเลย”
ไอริณทะลึ่งตัวพรวดคราวเดียวลงไปอยู่ข้างเตียง ใบหน้าแดงโกรธจัดมองหาของรอบตัว
“อะ ๆ อย่าคิดเบี้ยวเด็ดขาด คนอย่างกำนันพลพูดเล่นด้วยไม่ได้นะจำไว้ พี่ไปก่อน แล้วเจอกันคืนนี้เมียจ๋า”
กำนันจอมพลรีบเปิดประตูห้องน้ำด้านข้างผลุบกายเข้าไปได้ทันก่อนที่หมอนใบโตจะขวางมาโดน ยิ้มระรื่นในหน้าเดินตัดออกไปยังห้องลูกสาวแล้วหุบยิ้มลงทันควัน
ชีพจรเขาเต้นรัวกระหน่ำ กายชายเตรียมพร้อมรับภาพตรงหน้าตั้งแต่เดินเข้าไปในห้องนอนเมื่อครู่
“ไอ้พล มึงแย่แน่ ๆ คราวนี้”
