บทที่ 19 มีคนมาขัดจังหวะสะก่อน 555
ไอริณยังยืนคว้างทวนคำพูดของกำนันจอมพล ‘เจอกันคืนนี้เมียจ๋า’ กระทั่งเสียงเรียกของเชอรี่ดังขึ้นอีกครั้ง
“เป็นอะไรหรือเปล่า ไอริณ”
“ปะ เปล่า เปิดเดี๋ยวนี้ล่ะ”
ร่างระหงก้มลงหยิบผ้าถุงขึ้นสวมคล่องมือจับเสื้อชั้นในปิดเต้านมตามเดิมแล้วสวมเสื้อยืด จัดผมเผ้าให้ดูเรียบร้อยก่อนเปิดประตู
“ทำอะไรนานสองนาน”
“เปลี่ยนเสื้อผ้า”
“ไปได้แล้ว ตาเป็กมันจะถ่ายฉากเดินเล่น เก็บฟุตเทจรอบ ๆ บ้าน อาจเดินเลยเข้าไปในสวนด้วย”
“อืม แล้วคนอื่นในบ้าน”
ไอริณยังหวาดระแวงขณะเดินออกมาพร้อมเพื่อน กวาดตามองโดยรอบไม่เห็นใครจึงค่อยผ่อนลมหายใจออกมา
“กำนันรออยู่ด้างล่างแล้ว”
“ห๊า! เกี่ยวอะไรกับกำนัน”
ไม่ทันที่เชอรี่จะตอบ เสียงตะโกนเรียกของผู้กำกับเป็กพลันดังขึ้นมาจากทางด้านล่าง
“เร็ว ๆ สิแม่คู๊ณ ชักช้าทำตัวเป็นดาราดังอยู่นั่น”
ใบหน้าไอริณแดงซ่านทั้งโกรธทั้งอายแต่พูดอะไรไม่ได้ จำใจเดินลงจากบนบ้าน มองเห็นจอมพลยืนอยู่ด้านล่างพร้อมลูกสาวในอ้อมแขน
ใจหนึ่งต้องการเข้าไปทักเด็กน้อย แต่ใจหนึ่งไม่ต้องการเข้าใกล้ตัวพ่อเด็กจึงแสร้งเดินเลี่ยง
“คุณไอริณคะ”
เสียงใสเอ่ยเรียกขลาดอาย มือเล็กยังเกาะรอบคอกำนันแต่เอี้ยวหน้าส่งยิ้มหวาน
“คะ จอมใจ”
ในที่สุดเธอต้องหยุดเท้าลงจนได้ตรงหน้าคนบ้ากาม ดวงตากลมโตตวัดส่งสายตาเกรี้ยวกราดใส่ให้หนึ่งครั้ง แล้วส่งยิ้มหวานให้จอมใจ
“เดี๋ยวจอมใจขอเดินไปดูด้วยได้ไหมคะ”
“ได้สิคะ”
“คุณไอริณเจอพ่อเหรอยังคะ”
“จะ เจอ เอ้ย! ยังเลยค่ะ”
เสียงหวานกระท่อนกระแท่นลอบมองชายหนุ่มร่างโตยังยืนยิ้มกริ่มในหน้า
“จอมใจ ลูกเรียกคุณไอริณว่าคุณน้าสิ”
คนเป็นพ่อก้มลงมองลูกสาวเอ่ยนำก่อนเหลือบตาขึ้น เห็นใบหน้าหวานแดงซ่านขึ้นทันตา
“ม่ะ ไม่ เรียกคุณน้าแก่ไปจอมใจเรียกพี่ไอริณก็ได้”
“จะเรียกพี่ไอริณได้ยังไง ก็คุณอายุน้อยกว่าผมไม่มาก ซ้ำยังอายุไล่เลี่ยพอจะเป็นแม่ของจอมใจได้แล้ว”
ดาราสาวหน้าเหวอเหลือบสายตามองเด็กน้อย จอมใจยิ้มกว้างถูกใจพยักหน้าหงึกหงัก
“ใช่จ้ะพ่อ น้าไอริณเป็นแม่ของจอมใจได้เลยจ๊ะ”
“อะ เออ จอมใจ น้า เอ้ย! พี่ว่าไม่ดีมั้งคะ”
“เอ้า ๆ มัวคุยกระหนุงกระหนิง ไป ๆ รบกวนกำนันด้วยนะครับ พาเดินชมสวนสักหน่อย เดินไปคุยไปกับไอริณ ให้ผมได้เก็บภาพสวย ๆ สักหน่อยครับ”
กำนันจอมพลหุบยิ้มทันทีเมื่อหันไปมองผู้กำกับหนุ่ม ส่งสายตาดุดัน ตัวเขาไม่ถูกชะตาไอ้หมอนี่ตั้งแต่เห็นหน้า ยิ่งได้ยินคำพูดคอยแต่แซะกระแหนะกระแหนดาราสาวอยู่ตลอดเวลา ยิ่งต้องการกระแทกหน้าด้วยกำปั้น
“จอมใจเดินไปกับย่านะลูก”
“จ้ะ”
ไอริณเองเมื่อเห็นสายตาของกำนันจอมพลพลันหวั่นกลัวแทนผู้กำกับหน้าหม้อ แม้ว่าหมั่นไส้หมอนี่มากขนาดไหน แต่ถ้าขืนลงกำนันดังไม่ถูกใจแล้ว ผู้กำกับคงต้องระวังหลังให้มากสักหน่อย
“เด็ก ๆ เตรียมตัว ช่างไฟถือรีแฟล็กดี ๆ ให้ตรงหน้าทั้งคู่ด้วย หน้าตายิ่งไม่ได้แต่งอยู่ ดูไม่ได้เลย”
ดวงตาคมเข้มหรี่ลง เหลือบตามองไอริณที่ดูสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“ให้พี่ต่อยมันสักหมัดไหม คันมือเป็นบ้าเลย”
“อย่านะพี่พล”
อารมณ์ที่ขุ่นมัวเมื่อครู่ค่อยดีขึ้นเมื่อได้ยินดาราสาวเรียกชื่อตน จึงยิ้มกว้างออกมาขยับไปใกล้ขึ้น
“ค่อยชื่นใจ เมียเรียกผัวเสียงหวาน”
“ไอ้บ้า! ถอยไป กล้องตามจับอยู่นะ”
กำนันจอมพลขยับออกห่างด้วยรอยยิ้มพราวระยับ สวนหลังบ้านไม่เคยสวยเท่านี้มาก่อนเลยตั้งแต่โตมากระทั่งตอนนี้
ใจชายหนุ่มต้องการจับมือไอริณเดินเล่นติดที่เธอยังแง่งอนเรื่องเก่าหลายปีก่อน แต่เขาจะพยายามรั้งเธอไว้
ตื้อเท่านั้นไอ้พล หน้าด้านเข้าไว้
เดินไปเดินมาไม่นานทีมงานกลับพบว่าสวนหลังบ้านของกำนันคนดังช่างกว้างใหญ่ ทั้งสวนมพะพร้าว ต้นกล้วย และยังต้นไม้อื่นอีกนานาชนิด มองเห็นคนดูแลสวนเดินอยู่ไกล ๆ หนึ่งคนสวมหมวกสายปีกกว้าง
“ร้อนเหมือนกันนะครับกำนัน”
“เดินไปอีกสักหน่อยจะมีบ่อน้ำ พวกคุณอาจอยากถ่ายเก็บไว้”
“บ่อน้ำ? ดีครับ พวกมึงถ่ายเก็บให้หมด แล้วค่อยไปตัดต่อ”
ผู้กำกับเป็กดูคล้ายจะรู้ตัวว่ากำนันไม่ใคร่ถูกขี้หน้า เวลาพูดจึงนุ่มนวลขึ้น เดินห่างหลายช่วงตัวด้วยความกลัว
ระหว่างทางที่เดินไป ทั้งดาราสาวและกำนันจอมพลไม่ปริปากพูดกันอีก เดินเคียงข้างอย่างเงียบเชียบราวกับว่าทั้งคู่กำลังหลงวนเข้าไปสู่อดีตเมื่อหลายปีก่อน
ตอนพิเศษ 2“คัท คัท!!”ดาราสาวเงยหน้าขึ้นจากพื้นในท่าก้มกราบเมื่อได้ยินเสียงผู้กำกับสั่งคัท ใบหน้าหวานยังเปื้อนคราบน้ำตาจากบทนางวันทองในเรื่องขุนแผนขุนช้างฉบับรีเมคไอริณกวาดตามองโดยรอบผ่านนัยน์ตาฉ่ำน้ำ เห็นเด็กในกองกำลังปิดไฟเก็บของ ตอนนี้คงราวสามทุ่มแล้ว“คุณไอริณคะ”เสียงเปี้ยกดังขึ้นด้านข้างพร้อมผ้าเช็ดหน้ายื่นส่งมาให้เธอ“ขอบใจจ๊ะ”“กำนันรอนานแล้วค่ะ”“บอกให้เขารออีกเดี๋ยว ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”ไอริณ ดาราดังลุกขึ้นจากพื้นเรือนไม้ทรงไทยโบราณริมลำน้ำสุพรรณบุรี เดินลงบ้านหางตามองเห็นคนร่างสูงแกร่งผิวสีเข้มยืนหน้าเง้ารอ ตั้งแต่เมื่อเย็นฮึ สมน้ำหน้า คนร่างเล็กเดินตัดใต้ถุนเรือนตรงไปยังเต้นท์สำหรับนักแสดงเพื่อเปลี่ยนชุด“เชอรี่”“ว่าไง”“คืนนี้นอนบ้านแม่เราหรือเปล่า”“คงไม่ ขับกลับกรุงเทพเลย ผู้กำกับสั่งพักกองสามวัน”“สามวัน! อะไรกัน พักอีกแล้ว”เชอรี่เงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์ เพ่งมองเพื่อนรักกำลังถอดชุดเปลี่ยนเสื้อผ้า“ก็ผัวใครล่ะ มายืนหน้าบึ้งรอเมียอยู่ได้”“กะ ก็ พี่พลเขาแค่เป็นห่วง”ดาราสาวเสียงอ่อยลงหยิบเสื้อผ้าชุดเดรสขึ้นสวม แม้ปากพูดประชดประชันแต่ใจจริงนั่นพองฟู“ห่วงหรือหวง
ตอนพิเศษ 01“อื้อ อื้อ ม่ะ ม่ะ”เสียงเล็กอู้อี้ดังขัดใจยามโดนแย่งของรักไปจากมือ ดวงตาคมกล้าแม้ว่ายังกลมโตและใสซื่อดั่งเด็กน้อยวัยแปดเดือน แต่เมื่อมองให้ดีรู้ได้เลยว่าโตมาเมื่อไรได้กลายเป็นตัวปัญหาของหมู่บ้านแน่นอน โดยเฉพาะสาว ๆจอมพลจ้องหน้าลูกชายนิ่งในมือเขาคือของเล่นนุ่มนิ่มที่ลูกชายเอาเข้าปากมาแล้วสักพัก“จอมภพ อันนี้มันเอาเข้าปากไม่ได้”ดวงตาเล็กดื้อดึงคล้ายตัวเขาแต่ในฉบับย่อเล็กกว่ากำลังจ้องตอบก่อนตั้งท่าเบะปากคล้ายตะโกนร้องไห้หาคนช่วยคนร่างโตชะงักมองซ้ายขวาหาเมียจ๋าสุดที่รักพลันนึกได้ว่าวันนี้มีออกกองถ่ายทำซีรีซ์ที่ถ่ายค้างไว้เมื่อปีกลายเพราะท้องดันโตสะก่อน“แม่จันทน์ไม่อยู่วันนี้ มางอแงไม่ได้นะ”เสียงเข้มต่ำพยายามทำให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนหวาดหวั่น แต่เด็กชายคนนี้รู้ดีฉลาดเกินเด็ก น้ำเสียงดุดันไม่ได้ทำให้จอมภพกลัวแต่อย่างใด ยังส่งสายตาดื้อรั้นอ้าปากเตรียมแผดเสียงร้อง“พ่อจ๋า พ่อทำอะไรอยู่น่ะ เดี๋ยวจอมใจไปโรงเรียนสาย”ตึก ตึก ตึกจอมใจวิ่งลงมาจากชั้นสองของบ้าน ตั้งแต่แม่ไอริณแต่งงานกับพ่อก็ให้รับจอมใจมาอยู่ด้วยที่บ้านใหญ่ กลับไปนอนกับปู่ย่าเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์“ก็น้องเอาอันนี้เข
บทที่ 47**NC จบบริบูรณ์แควก!!เสียงสไบขาดทำให้ไอริณผละหน้าออกทันที“กำนัน นี่ชุดกองถ่าย”“ช่างมัน ซื้อใหม่”“อื้อ อือ”จอมพลโถมร่างให้คนร่างเล็กล้มลงนอนหงายแล้วกระชากสไบลงจนพ้นเนินนมใหญ่ทั้งสองข้าง“ไม่ใส่ชุดชั้นในเมียจ๋า”“ก็ชุดไทย ใส่แต่จุกปิดหัวนม”ไอริณดึงจุกปิดหัวนมออกทั้งสองโยนลงพื้น แล้วค่อยกอบขึ้นให้เต้าชิดกัน“กำนันชอบนมจันทน์ไหม”“อ่า สวย ชอบมากเมียจ๋า อืม เลียหน่อยนะ อ่า”จอมพลโน้มหน้าลงหาทันทีปาดลิ้นเลียวนยอดหัวนมทั้งสองข้างสลับไปมาซ้ายขวาทั้งดูดขมเม้ม“อ่า ดูดแรง ๆ สิกำนัน”“อือ เมียชอบแรง ๆ เหรอจ๊ะ กำนันจัดให้”ปากหนาครอบลงดูดแรงอีกมือคลึงขยำเต้าบีบจนเนื้อปลิ้นล้นมือ ขยับฟันกัดหัวนม“อ่า จันทน์ชอบ แรง ๆ”สองมือขยำเต้าแรงขึ้นปากครอบหัวดูดดึงเคลื่อนลงตามรอบเต้าใหญ่ทั้งขบเม้มกัด ทั้งดูดจนขึ้นรอยจ้ำทั่วใบหน้าเข้มเลื่อนลงมือกระชากผ้าถุงขึ้นตลบจนพ้นเนินสวาทแล้วมุดหน้าลงทันทีไม่รอช้า ให้ไหล่ดันต้นขาคนร่างเล็กไว้เปิดออก เอานิ้วเปิดแหวกปาดลิ้นขึ้นลงกระหายหิว“พี่รอตั้งนาน หิวจันทน์จะแย่ อยากเลียดูดแบบนี้ อ่า ซู้ดด”จอมพลใช้ปากดูดเม็ดอ่อนไหวเลื่อนนิ้วเข้าทางรักแสนหวานขยับถี่“อ่
บทที่ 46***NCปัง!!“เบา ๆ สิพี่พล รถราคาตั้งแพง”ดาราสาวบ่นอุบเมื่อลงจากรถมามองมือสีเข้มกระแทกประตูปิดใจร้อน แล้วลากมือคนร่างเล็กเข้าไปในบ้าน“เดี๋ยวซื้อให้ใหม่”“ฮื้อ รวยขนาดนั้น จันทน์ไม่ทำงานแล้วดีกว่า”“ก็ดี นอนอ้าขาอย่างเดียวพี่ชอบ”“พี่พล!”คนร่างเล็กเดินซอยเท้าถี่ตามแต่ไม่ทันใจคนร่างสูงกว่าจึงก้มลงช้อนร่างขึ้นเข้าวงแขนพาเข้าบ้านท่ามกลางสีหน้าตื่นตกใจของคนงานและป้าอ้วนที่ยืนชะเง้อมองมาจากทางโรงจอดรถเกี่ยวข้าว“มาช้า พี่รอตั้งเดือนกว่าแล้ว นี่ถ้าขืนมาช้ากว่านี้พี่คงอกแตกตาย”“แล้วทำไมไม่ไปตาม”“เรื่องอะไร เป็นคนหนีไปเองแท้ ๆ”“ชิ รู้งี้ปล่อยให้รออีกดีกว่า”จอมพลก้าวกระโดดคราวละสองขั้นขึ้นบันไดกว้างตรงไปทางห้องนอนใหญ่ทันควัน ใบหน้ายังยิ้มกว้างก้มมองคนร่างเล็กในอ้อมแขนด้วยใจพองโต“ถ้าปล่อยให้รออีกพี่จะไปบวช”“บวช!!”“ใช่ บวชมันสะเลย ให้จันทน์มาคอยยืนตักบาตรชะเง้อมองแทนบ้าง”“โรคจิต ฮ่า ฮ่า บวช คิดได้ไง ว้ายยยย!!”ตุบ!!“พูดมากนักนะเมียจ๋า”จอมพลโยนคนร่างเล็กลงเตียงแล้วปลดกางเกงพร้อมบ็อกเซอร์โยนลงพื้น เอื้อมมือหยิบสร้อยพระเครื่องออกจากรอบคอประนมมือสวดลาแล้ววางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ปลด
บทที่ 45 ใจพองเลยพ่อกำนัน อิ อิปัง!!“พี่พล พี่พล!!”“หนูไอริณ”ทองประศรีชะโงกหน้าออกมาจากบนบ้านตาโตเบิกกว้างเมื่อเห็นดาราสาวในชุดไทยสีชมพูกลีบบัวยืนอยู่ตีนบันไดบ้าน“น้าทองประศรี พี่พลล่ะ พี่พล!”“วันนี้วันพฤหัส ไอ้พลมันไปทำงาน”“ทำงาน? ทำงานที่ไหนน้าทองประศรี”“วันนี้อยู่ อบต.”“อบต.? อบต.”ไอริณผละออกจากบันไดตรงไปที่รถหรู“เดี๋ยว ๆ น้าไปด้วย น้าไปด้วย”ทองประศรีรีบสับขาลงจากบนบ้านในชุดผ้าถุงสีน้ำเงินเข้มลายดอกชบาเสื้อผ้าฝ้ายลูกไม้ธรรมดาอยู่บ้าน สวมรองเท้าแตะหูคีบง่าย ๆ วิ่งตามไปยังรถกลัวไม่ทัน“ไปทางนี้หนูไอริณ”ทองประศรีนั่งในรถทุลักทุเลเล็กน้อยเพราะโหลดเตี้ยแต่ยังนั่งได้ มือเกร็งจับคอนโซลหน้าไว้เพราะดาราสาวซิ่งเร็วจนร่างคนแก่กระชากกระแทกเบาะนั่งเอี๊ยด!!ดาราสาวกระโดดลงจากรถวิ่งขึ้นบันไดหน้าตึกที่ทำการองค์การบริหารส่วนตำบลบางปลาม้า กวาดตามองหากำนันร่างสูงแต่ไม่มี“หาใครคะ ว้าย ว้าย คุณไอริณ”เสียงน้องผู้หญิงที่บังเอิญเดินออกมาพอเห็นว่าเป็นใครร้องเสียงหลงวิ่งวนไปมาหน้าตื่น“กำนัน กำนันจอมพลอยู่ไหน”“กำนัน กำนันอยู่ไหน? กำนันไปงานในเมือง วันนี้ที่วัดหลวงพ่อโตมีงานสมโภช”“วัดหลวงพ่
บทที่ 44 เก้าสิบเจ็ดกิโลเมตรทุกอย่างเหมือนวนกลับยังจุดเดิมเรื่องราวเมื่อแปดปีก่อนราวกับว่าเหตุการณ์ไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นเพียงแค่ความฝันดาราสาวนั่งนิ่งภายในเต้นท์แต่งตัวเพื่อเตรียมบวงสรวงเปิดกล้องซีรีซ์เรื่องใหม่ตั้งแต่ออกจากบางปลาม้าตัวเธอไม่เคยร้องไห้อีกเลยแม้ว่าภายในร่างกายบอบช้ำสักเพียงใด ดวงตากลมโตดั่งกวางอันเป็นเอกลักษณ์หม่นแสงลงทุกวัน“ไอริณ”“ว่าไง”“ไอ้ภูมิมันจะหย่าเมีย”หน้าหวานเอี้ยวหน้าไปมองหน้าผู้จัดการเพื่อนสนิททันควัน เวลาหลายปีมาแล้วที่เธอและภูมิต้องปลอมเข้าใส่ทุกคน คงถึงเวลาแล้วสินะ“เมื่อไร แล้วทรัพย์สิน”“มันยอมหารครึ่ง”“หารครึ่ง!”“ใช่ แกจะโทรหามันไหม มันอยากคุยกับแก”“ไม่อ่ะ ฉันไม่พร้อม ดีใจกับมันด้วยที่คิดได้”“เดี๋ยวนักข่าวคงอยากให้แกแถลงข่าว”“อืม เอาสิ แล้วเรียลริตี้เมื่อไรจะออนแอร์”“วันนี้ช่วงเวลาไพร์ไทม์ ออนตอนแรก”“ดีเลย สู้อุตส่าห์ไปตั้งไกลในที่สุดจะได้เวลาฉายสักที”“แกโอเคหรือเปล่า”“โอเค๊ มีอะไรที่ฉันผ่านไม่ได้อีกเชอรี่ ไม่มีแล้ว”“งั้นออกไปเถอะ เผื่อนักข่าวจะขอสัมภาษณ์”“อืม”ไอริณค่อยลุกขึ้นในชุดไทยพีเรียดเรื่องใหม่ขุนช้างขุนแผน ผนวกเวลาพอเหม