บทที่ 20 แปดปีที่แล้ว
แปดปีที่แล้ว
“พี่พล”
เสียงหวานเอ่ยเรียกด้วยรอยยิ้มหวานใสขณะรับหมวกกันน็อคมาจากมือสีเข้ม
“ไปกันเถอะค่ะ”
สาวน้อยวัยสิบแปดปีในชุดนักเรียนมัธยมปลายชื่อดังของอำเภอเล็ก ๆ ขึ้นนั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์ของแฟนหนุ่มรูปหล่อผิวเข้มท่ามกลางสายตาเฝ้าอิจฉาของเด็กสาวคนอื่นในโรงเรียน
“จะสอบแล้วใช่ไหม”
“ใช่แล้วพี่พล”
“รู้เรื่องหรือเปล่า ให้พี่ช่วยติวไหม”
“ฮ่า ฮ่า ดีจัง อยู่ดี ๆ ก็มีนักศึกษาดีกรีปริญญาโทมาติวหนังสือสอบให้เด็กบ้านนอกอย่างจันทน์”
“เด็กบ้านนอกอะไร แฟนพี่สวยขนาดนี้”
“ปากหวานเหมือนเคย แล้วจะติววันไหนดีคะ ไปบ้านพี่พลเหรอ”
“ท้ายสวนมีกระต๊อบ ไปติวนั่นก็ได้ อากาศดีร่มรื่น”
“จันทน์ไปทีไรไม่เคยเห็นเลย”
“ก็จันทน์เดินไปไม่ถึง แวะเก็บบัวกินก่อนตลอด”
“ฮ่า ฮ่า จริงค่ะ แต่แวะเก็บอีกนะคะ กินรองท้อง”
“เอาสิ แวะบ้านก่อน แม่บอกว่าถ้าจันทน์มาให้แวะไปเอาขนม”
“ค่ะ”
จันทน์กะพ้อพยักหน้าใช้มือโอบรัดเอวสอบไว้แน่น แล้วซบใบหน้าหวานคมลงแผ่นหลังกว้างใหญ่ สูดดมกลิ่นอายของชายชาตรี
นัยน์ตากลมโตมองสองข้างทางของอำเภอเล็ก ๆ ทางภาคกลาง จังหวัดที่คนพูดด้วยน้ำเสียงเหน่อหนัก ยกเว้นคนร่างโตด้านหน้าเพราะไปเรียนอยู่ในเมืองหลวงตั้งแต่มัธยม
รถมอเตอร์ไซค์คันเก่าพาเลี้ยวเข้าลานบ้านฝุ่นดินสีแดงตลบฟุ้งกระจาย ก่อนวนไปจอดใต้ถุนบ้านทรงสูง
“จันทน์!!”
“จ้ะ น้าทองประศรี”
จันทน์กะพ้อกระโดดลงจากรถเดินไปไหว้แม่ของจอมพลตรงตีนบันไดบ้าน
“อันนี้ขนม น้าทำเมื่อกลางวัน เอาไปฝากยายกับแม่ด้วย เออ! แล้วเอ็งจะเรียนต่อไหน น้าเจอเจ้ามุกดาเพื่อนเรา บอกว่าจะเข้ากรุงเทพกัน”
“จ้ะ ยังไม่แน่เลยจ้ะ สอบติดที่ไหนก็เรียนที่นั่นแหล่ะ”
“เรียนใกล้บ้านเรานี่ล่ะจันทน์ เจ้าพลมันอกแตกตายแน่ถ้าขืนเอ็งลงกรุงเทพ น้าจะให้มันลงกำนันปีนี้ กำนันประเทืองเกษียณพอดี”
“อ้าวเหรอจ๊ะ เดี๋ยวจันทน์ขอคิดดูก่อน”
“แม่อย่าไปบังคับจันทน์ ยังไงเรื่องเรียนต้องมาก่อน กรุงเทพกับสุพรรณแค่นี้เอง ผมนั่งรถไปไม่นานก็ถึง”
“ทำเป็นปากดีนะไอ้พล”
“ไปเถอะจันทน์ เดี๋ยวมืดค่ำจะกลับบ้านลำบาก”
“ไปไหนกันฮื้อ”
เสียงทองประศรีร้องถามขณะที่จอมพลจูงมือจันทน์กะพ้อพร้อมของกินในมือหลายอย่างพาเดินไปสวน
“ไปติวในสวน”
“เอ้า! จะมืดแล้ว มันจะมองเห็นเหรอไอ้พล”
“มีตะเกียง ไม่ห่วงหรอกแม่ ไม่ดึก”
“เออ ๆ อย่าให้มืดมากเดี๋ยวบ้านจันทน์จะเป็นห่วง”
ทองประศรียังตะโกนตามหลังสองหนุ่มสาวที่พากันเดินจูงมือคุยหยอกล้อกันไปตลอดทางจนลับหายจากสายตา
เฮ้อ! เจ้าพล เอ็งน่ะมันหลงหนูจันทน์จะแย่แล้ว ขืนรอนานกว่านี้หนูจันทน์จะไม่ท้องก่อนแต่งหรือไง
“พี่พล แวะเก็บบัวก่อน”
“ไม่เอา เดี๋ยวเลอะ”
“เลอะก็ล้างสิ”
“จันทน์! มันจะมืด ไป ๆ รีบไปเลย”
มือสีเข้มหลุนแผ่นหลังบอบบางให้เดินเลยสระน้ำขนาดใหญ่ ตาใสกลมโตยังมองฝักบัวตาปรอย
“ไว้คราวหน้าพี่จะเก็บให้ วันนี้ของกินก็เยอะแล้ว”
“ก็ได้”
ร่างเล็กกว่ารีบเดินตามแรงดึงของคนร่างสูงตรงหน้า พระอาทิตย์ยามเย็นในชนบททอแสงสีทองสะท้อนแผ่นน้ำ นกกระยางที่บินหนีหนาวมาจากประเทศเพื่อนบ้านบินรอบบึงเพื่อหาปลา
“ถึงแล้ว”
“พี่พลมาสร้างไว้ตั้งแต่เมื่อไร”
กระต๊อบเล็ก ๆ คล้ายเถียงนาตั้งอยู่ท้ายบึงห่างออกมาจากตัวสวนพอสมควร หากไม่มองให้ดีจะมองไม่เห็นเพราะต้นไม้ดกหนาบดบังจนมิด
“มีนานแล้ว พ่อทำไว้เวลามาตกปลาจะได้มีที่นอนเล่น”
“อุ้ย! มีเรือแจวด้วย”
“ไว้วันหลัง ไป ๆ ขึ้นไป อย่าชักช้า”
