ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อรักคุณ

ตอนที่ 4

ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อรักคุณ

         “ถึงแล้ว”

         ล้านนาเผลอหลับมาตลอดทางเพราะเธอทั้งเหนื่อยจากงานและเพลียจากความรู้สึกผิดมารู้สึกตัวอีกทีก็ถึงที่พักแล้ว

         “คุณพาฉันมาที่ไหน”

         “ไม่ต้องถามแค่เธอรู้ว่าเธอมาที่นี่เพื่ออะไรก็พอ”

         คนตอบดูไม่มีเยื่อใยไม่มีความอบอุ่นแบบเดิมเหมือนที่ล้านนาแอบชอบมาตลอด ภูเบศกลายเป็นคนละคนกับที่หญิงสาวเคยคิดวาดภาพของเขาไว้

         “อาบน้ำให้สะอาด ฉันจะไปอาบอีกห้อง”

         ชายหนุ่มโยนผ้าเช็ดตัวสีขาวให้สาวน้อยที่กำลังยืนงงแบบคนเพิ่งตื่นนอนก่อนที่เขาจะหันหลังเดินออกจากห้อง

         “เสื้อผ้า ฉันไม่มีชุดใส่”

         ชายหนุ่มหยุดเดินและหันกลับมาส่งยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ให้ สายตาของเขามันชวนให้คนตรงหน้ารู้สึกได้ถึงศึกหนักที่เธอจะต้องเจอในคืนนี้

         “เธอมาที่นี่เพื่อทำให้ฉันพอใจ ดังนั้นเสื้อผ้าก็ไม่จำเป็น”

         หญิงสาวผู้เลือกชะตาชีวิตที่แสนเศร้าให้กับตัวเองนอนรอการมาของใครบางคนในสภาพที่เรือนร่างมีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กเท่านั้นที่ปกปิดตัวอยู่

         ไฟในห้องถูกปิดลงทุกดวงเมื่อร่างสูงเดินก้าวเท้าเข้ามาในห้องนอน

         ที่นอนที่ยุบลงทำให้ล้านนาถึงกับต้องหลับตา หัวใจของเธอมันเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมาเต้นอยู่ด้านนอกเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังนอนอยู่ข้างเธอ

         ผ้าห่มผืนหนาถูกดึงลงไปกองกับพื้น ชายหนุ่มโน้มตัวเอาหน้าของเขามาใกล้จนล้านนาได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่ายอย่าชัดเจน

         ปากหยักทาบทับริมฝีปากที่เผยอสั่นด้วยความกลัวจนแนบสนิท ลิ้นสากสอดไส้เข้ามาเล่นซุกซนเพื่อชิมรสหวาน

         ภูเบศเริ่มลิ้มรสความหวานจากริมฝีปากสีชพูอย่างอ่อนโยนเพราะไม่อยากให้เจ้าของตกใจกลัว

         มือใหญ่ทั้งสองข้างช่วยกันดึงผ้าขนหนูผืนน้อยให้ลงไปกองที่พื้นตามผ้าห่มเผยให้เห็นเรือนร่างเปล่าเปลือยเล็กที่บอบบาง หน้าอกที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กมากเกินไป ผิวขาวที่เหมือนมีแสงสว่างในตัวเองส่งความสดใสภายใต้ความมืดที่มีเพียงแสงไฟจากด้านนอกส่องเข้ามาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

         เอวบางที่คอดเว้าเหมือนดังนาฬิกาทราย เรียวขาที่เรียวงดงามและน้องสาวที่ดูอวบอิ่มทำเอาท่านรองประธานไม่อาจที่จะฝืนอารมณ์ให้นุ่มนวลต่อไปได้แล้ว

         “โอว...”

         ล้านนาสะดุ้งเผลอครางออกมาเมื่อกายใหญ่เลื่อนตัวลง              งับปลายยอดปทุมของเธอ

         เสียงครางของคนตัวเล็กยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของชายหนุ่มให้ร้อนเร่าดังไฟที่กำลังโหมอย่างหนักเมื่อได้แรงลมพัดกระตุ้นทุกส่วนของความเป็นชาย

         พายุแห่งไฟสวาทพาทั้งคู่ล่องลอยเหมือนกำลังอยู่บนปุยเมฆ เสียงครางในคออย่างพึงพอใจของภูเบศดังขึ้นเมื่อสาวน้อยภายใต้เรือนร่างเปลือยของเขาแลกลิ้นแทรกเข้ามาในปากเหมือนตอนแรกที่เขาทำกับเธอ

         หญิงสาวไม่เคยผ่านโลกแบบนี้มาก่อน เธอคิดว่าจะไม่ปล่อยอารมณ์ความรู้สึกไปตามอีกฝ่ายแต่ตอนนี้เธอกับอ่อนระทวยเป็นขี้ผึ้งและพร้อมจะตอบรับในทุกสัมผัสของเขา

         วัยแรกสาวที่ถูกเล้าโลมด้วยชายที่เก่งกาจชำนาญไม่นานเธอก็พร้อมจะปล่อยทั้งร่างกายของเธอเพื่อให้เขาบำเรอความสุขให้

         “เราพอแค่นี้ไหม”

         ภูเบศกระซิบข้างหูร่างเล็กที่กำลังหลับตาพริ้มยินดีไปกับความสุขที่เขามอบให้เพื่อแกล้งให้อีกฝ่ายขัดใจ

         “อื้อ...”

         ล้านนาไม่รู้ทำไมเธอถึงไม่ยอมให้เขาหยุดมารู้ตัวอีกทีสองมือของเธอก็เป็นฝ่ายโอบกอดลูบไล้แผ่นหลังหนาไว้แล้ว

         ร่างกายทั้งสองต่างถวิลหากันเมื่ออารมณ์โลดแล่นจนถึงขีดสุด ความเป็นชายของท่านรองประธานรวมกันเข้าเป็นหนึ่งกับอีกฝ่ายด้วยความเต็มใจของทั้งคู่ พายุโหมกระหน่ำขึ้นอีกครั้ง มือเล็กจิกลงกลางแผ่นหลังเพื่อระบายความเจ็บปวดเมื่อสาวบริสุทธิ์ต้องถูกรุกรานพื้นที่สุดแสนหวงครั้งแรกในชีวิต

ชายหนุ่มกระตุกความเป็นชายเล็กน้อยเพราะเขาไม่คิดว่าผู้หญิงที่ยอมมานอนกับเขาจะยังคงเป็นสาวที่ไม่เคยผ่านชายใดมาก่อน พายุที่รุนแรงก็ค่อย ๆ ผ่อนกำลังลงเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจะเจ็บแค่ไหนถ้าเขารุนแรงมากไป ไม่นานกระแสลมก็ค่อย ๆ สงบลงมีเพียงแค่เสียงหายใจหอบเหนื่อยเท่านั้นที่ยืนยันว่าสงครามสวาทที่เพิ่งจบลงต้องใช้พลังงานอันมหาศาล

         ภูเบศหลับสนิทเพราะความเหนื่อยแต่เขายังคงโอบกอดหญิงสาวตัวเล็กที่นอนหนุนแขนเขาไว้ไม่ยอมปล่อย

         ล้านนาลืมตามองผ่านลอดม่านไปยังแสงไฟจากสวนหลังบ้านที่ส่องเข้ามาเหมือนว่ามันคือแสงสว่างในชีวิตเธอที่ดูใกล้ดับลงทุกที

         น้ำตาไหลอาบแก้มเธอรีบเช็ดมันออกเพราะกลัวจะหยดไปโดนแขนของชายหนุ่มที่เธอกำลังหนุนอยู่ ความรู้สึกภายในหัวใจของหญิงสาวตอนนี้มันไม่ใช่ความเสียใจเพราะลึก ๆ แล้วเธอก็สมยอมเองด้วยความเต็มใจก็หัวใจของเธอมันแอบรักเจ้านายคนนี้มาตลอดแต่ที่ร้องไห้เพราะเธอรู้ว่าเขาไม่มีทางจริงจังกับเธอและในไม่ช้าเธอก็จะเป็นเพียงแค่อดีตคู่นอนเท่านั้นเมื่อเขาเบื่อที่จะใช้ร่างกายของเธอชดใช้ความผิด

         ค่ำคืนนี้คงเป็นค่ำคืนที่มีทั้งความสุขและความทุกข์ในเวลาเดียวกัน น้ำตายังคงซึมออกมาจากดวงตาคู่สวยก่อนที่เจ้าของหยดน้ำตาจะเผลอหลับไปเมื่อพระอาทิตย์ใกล้จะโผล่พ้นขอบฟ้า

         แสงพระอาทิตย์จากด้านนอกส่องเข้ามาในห้องนอนเพื่อปลุกเจ้าของร่างเปลือยเปล่าที่เพิ่งนอนได้ไม่กี่ชั่วโมงให้รู้สึกตัว

         เสื้อยืดกางเกงขาสั้นถูกแขวนไว้ที่ประตูห้องน้ำ ล้านนาก็เดาได้ทันทีว่าเจ้านายของเธอคงเตรียมไว้ให้เพราะเธอคงไม่สามารถออกจากห้องนี้ไปไหนได้ถ้ามีเพียงแค่ผ้าขนหนูปิดร่างกายเท่านั้น

         “กินข้าวกัน ไม่กล้าปลุกเห็นเธอหลับอยู่”

         อาหารหลายอย่างถูกจัดวางไว้รอที่โต๊ะอาหาร ภูเบศยังไม่ได้กินข้าวเพราะเขารอกินกับคนตัวเล็กที่นอนหลับเพิ่งตื่น

         “เที่ยงแล้ว ทำไมไม่กินก่อนคะ”

         คนถามยังไม่กล้ามองสบตาเพราะเธอยังอายกับเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้น

         “รอกินพร้อมกัน กินเสร็จเราจะกลับกรุงเทพ ผมจะพาคุณไปเก็บของที่ห้องพัก”

         “เก็บไปไหนคะ”

         ล้านนาถามด้วยความสงสัยและแปลกใจเพราะเธอไม่เข้าใจทำไมเธอต้องเก็บของ เขาจะพาเธอไปไหนอีกในเมื่อวันนี้ก็ลางานมาแล้วหนึ่งวัน

         ภูเบศไม่ตอบนั่งกินข้าวอมยิ้มอย่างคนมีความสุขทิ้งให้อีกฝ่ายนั่งทำหน้าอยากรู้จนกินข้าวอิ่ม

         “ชอบที่นี่ไหม ไว้ผมจะพามาอีก”

         ล้านนาพยักหน้าเธอไม่ชินกับสรรพนามใหม่ที่เขาใช้กับเธอ มันดูอบอุ่นขึ้นแต่มันกำลังทำให้เธอรู้สึกดีมากเกินไป พนักงานจน ๆ อย่าเธอไม่อยากรู้สึกรักเขามากไปกว่านี้ถึงเขาจะเป็นผู้ชายคนแรกของเธอก็ตามแต่ล้านนารู้ตัวเองดีว่าเธอไม่อาจเป็นคนสุดท้ายของเขาเต็มที่เธอก็คงเป็นแค่ผู้หญิงของเขาคนหนึ่งก็เท่านั้น