ของขวัญเมียไม่ไร้ทะเบียน

ตอนที่ 1

แทบละลายเพราะสายตาบอส

         “พนักงานคนใหม่ชื่ออะไร”

         ภูเบศลูกชายท่านประธานบริษัทถามถึงหญิงสาวที่เขาเพิ่งเจอตอนที่มาถึงที่ทำงานในตอนเช้ากับหัวหน้าฝ่ายบัญชีด้วยอาการแสดงออกถึงความสนใจเป็นพิเศษ

         “คนไหนคะ”

         ยุพาถามตามซื่อเพราะเดือนนี้ที่แผนกของเธอมีพนักงานใหม่ถึงสองคน

         “ก็คนนั้น เอ่อ...คนที่ตัวเล็ก ๆ อวบหน่อยๆ”

         คนถามทำสีหน้าหงุดหงิดเมื่อรู้สึกว่าไม่อยากเจาะจงชัดเจนว่าคนที่เขากำลังถามถึงมีลักษณะอย่างไร

         “ล้านนา ยุพาว่าคนที่คุณภูเบศหมายถึงน่าจะเป็นล้านนาค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”

         ลูกน้องสาวถามออกไปเพราะกลัวว่าพนักงงานใหม่จะทำอะไรให้เจ้านายเธอไม่พอใจหรือเปล่าแต่เมื่อมองสบตาคนตรงหน้า ยุพาก็รีบพาตัวเองออกจากห้องท่านรองประธานทันที

         “ไม่รู้ใครเป็นเจ้านายใครเป็นลูกน้องกันแน่”

         ภูเบศบ่นพึมพำมือเท้าเอวส่ายหัวไปมาในความช่างซักไซ้ของลูกน้องคนสนิท

         ภาพของหญิงสาวในชุดพนักงานของบริษัทที่ดูเข้ารูปทำให้เห็นหุ่นอันอวบอิ่มได้อย่างชัดเจนยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเจ้านายหนุ่มที่สุดแสนจะเจ้าชู้เป็นตัวพ่อของสังคมนักธุรกิจวัยหนุ่มไม่ยอมออกไปจากความนึกคิดเสียที

         ล้านหน้าเป็นพนักงานใหม่ของที่นี่ เธอเข้ามาทำงานได้เพียงแค่สามวันเท่านั้นและยังอยู่ในช่วงทดลองงานจึงทำให้ภูเบศไม่มีโอกาสได้เจอกับเธอจนเมื่อเช้าทั้งคู่ขึ้นลิฟท์มาด้วยกันจึงทำให้เจ้านายสุดหล่อมีโอกาสได้เห็นหน้าพนักงานสาวคนใหม่เป็นครั้งแรก

         “ผู้หญิงอะไรหุ่นกับท่าทางสวนทางกันจริง ๆ ”

         ชายหนุ่มนั่งคิดถึงท่าทางของพนักงานใหม่ที่ดูเรียบร้อย              ขี้อายเมื่อต้องอยู่กับผู้ชายในลิฟท์สองต่อสองแต่รูปร่างที่ได้ส่วนเว้าส่วนโค้ง อกอวบที่ดูใหญ่กว่าตัว ใบหน้าเล็กรูปไข่ ปากอวบอิ่มดูแล้วน่าจูบยิ่งนักทำให้ภูเบศถึงกลับรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนไปหมดตามปกติของพ่อเสือหนุ่มที่เห็นเหยื่อแล้วอยากจะลากเอามากินเสียให้ได้

         ความเจ้าชู้ของภูเบศเป็นที่รู้กันของพนักงานแต่ถึงเขาจะเจ้าชู้แค่ไหนก็ยังไม่เคยมีพนักงานของที่นี่คนไหนได้กินพ่อคาสโนว่าตัวพ่อสักคน

         “เธอไปทำอะไรให้คุณภูเบศไม่พอใจมาหรือเปล่า”

         ยุพาเดินออกจากห้องเจ้านายก็รีบเดินมุ่งหน้ามาหาลูกน้องคนใหม่ทันที

         “ไม่นะคะ หนูยังไม่เคยเจอท่านเลยค่ะ”

         หญิงสาวส่ายหัวปฎิเสธตั้งแต่มาทำงานที่นี่เธอยังไม่มีโอกาสได้เจอท่านรองประธานเพราะตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาทำงานเธอก็มีหน้าที่แค่นั่งหน้าคอมพิวเตอร์คอยทำเอกสารให้ยุพาเท่านั้น

         “ไม่เคยเจอแต่ทำไมนะคุณภูเบศถึงพูดถึงลักษณะเธอได้ถูกทุกอย่างแต่ก็ช่างเถอะ! เอาเป็นว่าถ้าได้เจอก็ทำตัวดี ๆ เพราะตอนนี้เธอยังไม่ผ่านช่วงทดลองงาน คุณภูเบศเวลาโมโหขึ้นมาไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น พนักงานที่นี่ต่างพากันกลัว บทเวลาจะใจดีก็ดีจนใจหายแต่พอเวลาร้ายขึ้นมาก็ไม่เอาใครเหมือนกัน”

         ล้านนาได้ฟังแล้วเริ่มรู้สึกกลัวเจ้านายของเธอขึ้นมาทันทีเพราะตอนนี้หน้าตาของเขาเป็นอย่างไรเธอยังไม่เคยรู้กลัวว่าจะเผลอไปทำไม่ถูกใจเข้า

         เวลาของมื้อกลางวันพนักงานส่วนใหญ่ก็จะกินอาหารที่ร้านอาหารของตึกเพราะมีให้เลือกหลายอย่างราคาถูกอีกทั้งไม่ต้องเดินออกไปตากแดด

         “เธอรู้จักคุณภูเบศไหม เราอยากเห็นหน้าจัง”

         ล้านนาตัดสินใจถามเพื่อนพนักงานที่มาทำงานที่นี่ก่อนเธอได้เกือบเดือน เธอหวังว่าบางทีส้มโออาจจะมีหนทางทำให้เธอได้เห็นหน้าเจ้านายผู้น่ากลัวของยุพาได้บ้าง

         “รู้จักสิ หล่อมากหล่อมาย หล่อจนไม่น่าจะมาเป็นนักธุรกิจน่าจะไปเป็นนายแบบมากกว่า”

         ส้มโอชมไปกดโทรศัพท์หารูปให้เพื่อนด้วยท่าทางยิ้มเล็กยิ้มน้อยเหมือนกำลังมีความสุขที่ได้พูดถึงคนในภาพที่เธอส่งให้เพื่อนได้ดู

         “เฮ้ย!”

         ล้านนาถึงกับตกใจเมื่อรู้ว่าผู้ชายที่เธอขึ้นลิฟท์มาด้วยเมื่อเช้าคือเจ้านายของเธอเองแต่ทำไมเขาถึงไม่ลงชั้นเดียวกับเธอนะ

         “ตกใจอะไร” ส้มโอถามอย่างยากรู้

         “ไม่มีอะไรแค่เชื่อเธอแล้วว่าหล่อจริง”

         ความกลัวเริ่มทำให้ล้านนากินข้าวไม่อร่อยเธอพยายามคิดว่าตอนอยู่ในลิฟท์เธอได้ทำอะไรให้เจ้านายโมโหไหมเขาถึงได้ถามถึงเธอกับยุพา

         สิ่งที่หญิงสาวกลัวที่สุดคือการไม่มีงานทำเพราะแม่ของเธอต้องใช้เงินในการรักษาตัวด้วยอาการป่วยเรื้อรังต่อเดือนเป็นเงินหลายบาท พ่อของเธอก็ไม่ค่อยแข็งแรงทำงานไม่ได้ทำได้แค่ช่วยเธอดูแลแม่และขับรถพาแม่ไปโรงพยาบาลเท่านั้น ล้านนาจึงทำทุกอย่างที่จะได้เงินเพื่อไปรักษาและดูแลพ่อกับแม่ให้ดีที่สุด

         เช้าวันนี้ล้านนามาถึงที่ทำงานเป็นคนแรกเหมือนทุกวันเพราะเธอชอบที่จะได้มานั่งเล่นที่บริษัทมากกว่าการอยู่ที่ห้องเช่าแคบ ๆ และสุดแสนจะร้อนอบอ้าวแบบนั้น

         “มาแต่เช้าเลยนะ”

         เสียงทุ้มฟังดูมีความน่ายำเกรงดังมาจากด้านหลังทำเอาหญิงสาวที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่เพลิน ๆ เพียงคนเดียวถึงกลับสะดุ้งด้วยความตกใจ

         “เอ่อ...ค่ะ คุณภูเบศมีอะไรให้ฉันรับใช้คะ”

         คนพูดเสียงตะกุกตะกักติดขัดเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงคือเจ้านายที่เธอเพิ่งถูกเขาถามหาเมื่อวาน

         “เสียงสั่นอะไรแบบนั้น ฉันดูดุจนเธอถึงกลับต้องพูดติดขัดเลยใช่ไหม”

         ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำเนคไทสีแดงสองมือล้วงกระเป๋ามองหญิงสาวที่กำลังทำท่ากลัวเขาจนสั่นไปหมดด้วยสายตาที่หวานและดูเจ้าเล่ห์จนล้านนาไม่กล้าแม้แต่จะสบตาตอบ

         “เปล่าค่ะ ฉันแค่ตกใจ”

         “ชงกาแฟให้ฉันหน่อยเอารสแบบที่เธอชอบ ฉันดื่มฝีมือยุพาจนเบื่อแล้วอยากกินรสชาติใหม่ดูบ้าง”

         ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่คล้ายกับนายแบบฝรั่งเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานแล้ว หญิงสาวมองนาฬิกาอีกตั้งเกือบชั่วโมงกว่าที่พนักงานคนอื่น ๆ จะมาทำงาน ล้านนาไม่อยากเข้าไปอยู่กับเจ้านายแบบสองต่อสองในห้องทำงานเพราะสายตาที่เขามองเธอเมื่อครู่มันทำให้ล้านนารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะละลายอย่างบอกไม่ถูก

         “รสชาติถูกใจ ชงกาแฟยังทำได้ถูกใจทำอย่างอื่นก็คงถูกใจแน่นอน”

         ภูเบศพูดหยอดเพราะอยากรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าจะเล่นด้วยกับเขาไหมเพราะถ้าเธอพร้อมจะสนองเขาจะได้ไม่ต้องพูดอะไรมาก

         “ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”

         พนักงานใหม่ลนลานกระสับกระส่ายเมื่อเจอคำพูดเจ้าชู้        เธอไม่อยากอยู่ในห้องนี้อีกแล้ว

         “นั่งลง ฉันอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้แล้วก็ไม่ต้องปฎิเสธเพราะมันก็คือส่วนหนึ่งของงาน”

         คนตัวเล็กไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาทำให้ตัวเธอเองสามารถออกจากห้องนี้ไปได้โดยที่ไม่ต้องผิดใจกับเจ้านาย

         “เรียนจบที่ไหนมา บ้านอยู่ที่ไหนแล้วมีแฟนหรือยัง”

         คำถามทำสุดท้ายทำเอาหญิงสาวชาวเหนือถึงกลับต้องเงยหน้าขึ้นมาสบตากับท่านรองประธานด้วยความแปลกใจที่คำถามแบบนี้เป็นส่วนหนึ่งของงานจริง ๆ ใช่ไหม

         “ไม่ต้องมามองหน้าเป็นคำถามแบบนี้ที่ฉันต้องถามเธอว่ามีแฟนหรือยังเพราะบางทีที่นี่เราก็มีงานหรือต้องไปสังสรรค์กันบ้างในช่วงหลังเลิกงานก็เลยต้องถามไว้ก่อนเดี๋ยวเธอจะมีปัญหากับแฟน”

         “ไม่ค่ะ ฉันยังไม่มี”

         หญิงสาวผู้กลัวการตกงานเป็นที่สุดรีบตอบแบบไม่สงสัยทันทีเพราะเธอกลัวว่าถ้าขืนเธอทำตัวมีข้อแม้มาก ๆ เธออาจจะไม่ผ่านช่วงทดลองงานก็ได้

         ภูเบศได้คำตอบที่เขาอยากได้แล้ว คำถามต่อ ๆ ไปก็เป็นแค่เพียงข้ออ้างในการหาเรื่องคุยก็เท่านั้น

         นาฬิกาบอกเวลาให้ชายหนุ่มรู้ว่าใกล้เวลาที่พนักงานคนอื่นจะมาถึง เขาจึงอนุญาตให้หญิงสาวตรงหน้ากลับไปทำงานได้เพราะไม่อยากให้พนักงานมาเห็นว่าเขาเรียกพนักงานใหม่เข้ามาคุยในห้องเป็นการส่วนตัว