บอสขา...ใจเย็น

ตอนที่ 3

บอสขา...ใจเย็น

         “เธอตรวจบัญชีของเดือนที่แล้วและทำของเดือนนี้ด้วยให้เสร็จภายในวันนี้ พรุ่งนี้พี่ต้องเอาเสนอแผนกการเงิน ส่วนนี่เงินค่าจ้างเก็บไว้ใช้ยามจำเป็นนะ”

         ยุพาส่งธนบัตรใบสีเทาให้ลูกน้องใหม่ของเธอเพื่อเป็นค่าจ้างที่เธอให้ล้านนาช่วยทำบัญชีให้

         “ขอบคุณมากค่ะ ถ้ามีงานอะไรหรือใครจะจ้างหนูทำงานอื่นพี่ยุพาบอกได้เลยนะคะ”

         หญิงสาวยกมือไหว้ด้วยความดีใจนาทีนี้อะไรที่ทำแล้วได้เงิน ล้านนาพร้อมจะทำหมดเพราะบ้านของเธอกำลังจะพังต้องใช้เงินซ่อมยังโชคดีที่พ่อของเธอพอมีความรู้เรื่องช่างจึงทำเองได้แต่ยังหาเงินซื้ออุปกรณ์ซึ่งตอนนี้เธอไม่มีเงินเก็บเลยจึงต้องพยายามหารายได้พิเศษ

         “พี่จะพยายามหาให้แต่งานที่พี่ให้ทำห้ามคนอื่นรู้เด็ดขาดเพราะโทษของการเปิดเผยบัญชีเงินเดือนพนักงานคือไล่ออกสถานเดียว”

         วันนี้ภูเบศไม่เข้าบริษัทเพราะมีประชุมข้างนอก บริษัทในช่วงหลังเลิกงานจึงเป็นเวลาที่เหมาะที่สุดที่ล้านนาจะทำบัญชีให้หัวหน้าเพราะไม่ต้องกลัวใครเห็น

         งานบัญชีไม่ใช่เรื่องยากสำหรับล้านนาถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้จบทางนี้มาโดยตรงแต่ก็เคยเรียนมาบ้างและก็ได้ผลการเรียนที่ดีด้วย เธอจึงรู้สึกสนุกที่จะทำและยิ่งได้เงินแบบนี้ เธอยิ่งเต็มใจทำเป็นอย่างยิ่ง

         ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดแต่คนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำงานเพื่อให้เสร็จตามเวลาไม่ได้มีโอกาสเงยหน้าขึ้นมามองจึงคิดว่าเวลานี้คงยังไม่เย็นเท่าไหร่

         “ทำไมยังไม่กลับ” ล้านนาสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกถามด้วยเสียงที่แสนจะคุ้นหู

         “มีงานค้างค่ะ วันนี้ไม่ค่อยสบายเลยทำงานได้ช้าแต่ก็ใกล้จะเสร็จแล้ว”

         คนมีความผิดรีบกดซ่อนหน้าบัญชีที่เธอกำลังทำในคอมพิวเตอร์ลงทันทีเพราะกลัวว่าเจ้านายของเธอจะเห็น

         “ไปชงกาแฟให้สักแก้ว มีงานต้องทำแต่ฉันง่วงเพลียไปหมด ได้กาแฟคงตาสว่าง เธออยู่ทำงานก็ดีเหมือนกันฉันจะได้มีเพื่อน”

         ล้านนารีบลุกจากโต๊ะทำงานไปชงกาแฟทันทีเพราะไม่อยากให้เจ้านายของเธออยู่ตรงนี้นาน ๆ กลัวว่าเขาจะเอ่ยขอดูงานที่เธอกำลังทำ

         “กาแฟของเธอรสชาติจะเหมือนเดิมไหม”

         ภูเบศรับแก้วกาแฟไปดื่มโดยที่ตัวเขายืนพิงโต๊ะทำงานหันหน้ามาหาหญิงสาวที่ส่งแก้วกาแฟให้

         “ยังไม่ต้องไป ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”

         คำสั่งของลูกชายเจ้าของบริษัทมีเหรอที่ใครจะกล้าขัดคำสั่งได้

         “เธอรู้ไหมล้านนาว่าการที่เราจะสามารถทำงานที่ไหนสักทีได้นาน ๆ หรืออาจจะทำได้ตลอดชีวิตของการทำงานเป็นเพราะอะไร”

         คนถามยังคงนั่งพิงโต๊ะข้าง ๆ เก้าอี้ที่หญิงสาวกำลังนั่ง             จนขาของเขาแทบจะโดนขาของคนตัวเล็กที่พยายามนั่งให้ดูตัวเล็กที่สุด

         “ความขยัน ความซื่อสัตย์และก็รักในองค์กร เธอคิดว่าตัวเองมีครบไหม”

         “เอ่อ...”

ล้านนาไม่รู้ว่าเธอจะตอบแบบไหนดีเพราะตอนนี้เธอกำลังมีเรื่องปิดบังเจ้านายอยู่

“ฉันถามว่าเธอมีครบไหม”

ภูเบศโน้มตัวลงมาหาพนักงานสาวที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงหน้าจนใบหน้าของทั้งคู่แทบจะแนบชิดติดกัน

ล้านนาพยามที่จะลุกหนีแต่แค่เพียงยืนขึ้นก็ถูกอีกฝ่ายจับไหล่เธอทั้งสองข้างอย่างแรงจนตัวเธอเซเกือบล้มก่อนจะถูกพาหลังไปทาบกับกำแพงห้อง

“เธอรู้ไหมว่าอะไรที่เป็นความลับมันก็คือความลับ งานที่เธอกำลังทำมันใช่หน้าที่ของเธอไหม”

คนตัวเล็กสั่นไปทั้งตัวเมื่อรู้ตัวว่าโดนจับได้และความผิดในครั้งนี้มันคือการถูกไล่ออกทั้งคู่

“ฉันขอโทษ ฉันเป็นคนขอทำเองเพราะอยากได้เงิน คุณอย่าไล่พี่ยุพาออกนะไล่ฉันคนเดียวพอ”

หญิงสาวพยายามยกมือไหว้ทั้งที่ไหล่ทั้งสองข้างยังถูกบีบไว้แน่น

“ถ้าทุกคนที่ทำผิดพูดว่าขอโทษแล้วทุกอย่างจบ ป่านนี้คุกคงไม่มีใครอยู่ ฉันไม่คิดเลยว่ายุพาจะกลายเป็นคนแบบนี้ พรุ่งนี้ฉันจะไล่เธอกับยุพาออก”

“เอาเลย! คุณเป็นลูกเจ้าของที่นี่ จะให้ใครอยู่จะไล่ใครออกมันก็สิทธิ์ของคุณ เกิดมารวยชีวิตไม่ต้องกลัวว่าจะมีเงินใช้ไหมมันก็ไม่แปลกที่จะไม่รู้จักคิดถึงใจคนอื่นเอาแต่ความรู้สึกของตัวเองเป็นใหญ่”

“มันมากไปแล้วนะ”

ภูเบศโกรธจนหน้าแดงร้อนผ่าวไปทั้งหน้า ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยโดนใครว่าแบบนี้โดยเฉพาะผู้หญิง

         “อื้มม...ปะ ปล่อย..”

ล้านนาพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของคนตัวใหญ่เมื่อเขาดึงตัวเธอเข้ามากอดและบดขยี้ปากบางของเธอด้วยปากอันเร่าร้อนจากคนที่กำลังโกรธ

ยิ่งดิ้นเท่าไหร่กลับยิ่งรู้สึกเหมือนพาตัวเองเข้าไปอยู่ภายใต้ร่างใหญ่มากขึ้น สัมผัสจากปากอุ่นที่กำลังสาละวนอยู่ที่ซอกคอทำให้ร่างเล็กอ่อนระทวยเหมือนคนหมดแรง ขาทั้งสองข้างค่อย ๆ ทรุดต่ำลงถ้าไม่ถูกอีกฝ่ายโอบกอดไว้ ล้านนาคงได้ละลายลงไปนอนกองอยู่กับพื้นเป็นแน่

“ถ้ามันทำให้พี่ยุพาไม่ต้องโดนไล่ออกก็ทำตามสบายค่ะ”

ใบหน้าที่กำลังซุกซนซุกไซ้อยู่ที่ซอกคอยาวระหงเป็นอันต้องหยุดชะงักและเปลี่ยนมาสบตาคนพูดแทน

“เธอกำลังท้าทายรู้ไหม”

“ฉันไม่ได้ท้าทายแต่ฉันกำลังเต็มใจถ้ามันจะปกป้องคนที่มีพระคุณเพราะทุกอย่างมันเป็นความผิดของฉันคนเดียว”

ล้านนาเก็บซ่อนความกลัวไว้ข้างใน เธอเลือกที่จะมองสบตาอีกฝ่ายเพื่อให้เขารู้ว่าเธอพูดจริง

“เธอยอมทำผิดเพราะเงิน ฉันไม่อยากเชื่อว่าเงินซื้อคนอย่างเธอได้”

ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่ยังอยู่ในอ้อมกอดเขาด้วยสายตาที่สุดแสนจะผิดหวังและมันก็ทำให้คนตรงหน้าไม่อาจเก็บกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป ล้านนาร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่มีเสียงร้องเลยสักนิดเพราะมันเป็นน้ำตาที่ออกมาจากหัวใจของคนที่ยอมรับว่าเธอเป็นอย่างที่เขาพูดจริง ๆ

“คุณหวังว่าฉันจะเป็นแบบไหน ผู้หญิงสวย ๆ ซื่อ ๆ บูชาความถูกต้องมากกว่าเงินที่มันซื้อทุกอย่างได้อย่างนั้นใช่ไหม ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้คุณต้องผิดหวัง”

ภูเบศปล่อยมือทั้งสองข้างที่กอดคนตรงหน้าออก เขาถอนหายใจอย่างแรงเพื่อระบายความร้อนรุ่มในหัวใจที่ตอนนี้อารมณ์ความเป็นชายมันกำลังพุ่งพล่านไปทุกส่วน

“กลับไปทำงานให้เสร็จแล้วคิดทบทวนให้ดีถ้าเธอยืนยันที่จะ....กับฉัน ยุพาก็จะไม่โดนไล่ออกแต่นั่นหมายความว่าเธอต้องเป็นของฉันจนกว่าฉันจะเบื่อเท่านั้น”

หญิงสาวเช็ดน้ำตาที่ไหลเปื้อนอยู่บนแก้มทั้งสองข้าง เธอหันหลังเดินออกไปนอกห้องอย่างเด็ดเดี่ยวไร้เสียงสะอื้นใด ๆ

“แต่ถ้าไม่เต็มใจก็กลับไป”

ชายหนุ่มไม่รู้เหมือนกันว่าแท้จริงเขาต้องการอะไรกันแน่ หัวใจของเขามันบอกว่าคืนนี้ผู้หญิงตรงหน้าจะต้องเป็นของเขาแต่ทำไมปากมันถึงได้พูดให้ทางเลือกอีกฝ่ายไปแบบนั้น

เวลาแต่ละนาทีผ่านไปช้ามากสำหรับภูเบศตอนนี้เขาหายโกรธเรื่องที่ยุพาและล้านนาทำผิดต่อของบริษัทแล้วแต่เขากำลังรู้สึกรอคอยการตัดสินใจของหญิงสาวที่กำลังนั่งทำงานอยู่หน้าห้องด้วยอาการร้อน ๆ หนาว ๆ อย่างบอกไม่ถูกมากกว่า

“ฉันทำงานเสร็จแล้วเราจะไปกันเลยไหมคะ”

รองประธานใหญ่วางปากกาจากมือทันที เขาไม่ตอบอะไรคว้าเสื้อสูทและเดินนำลงไปที่รถทันที

“คุณจะพาฉันไปที่ไหน”

ล้านนาเอ่ยปากถามหลังจากที่เงียบมาตั้งแต่ออกจากบริษัทเพราะทางที่กำลังไปเป็นเส้นทางที่เธอไม่คุ้นเคย

“ฉันจะนอนกับเธอทั้งที่มันก็ต้องสร้างบรรยากาศเสียหน่อย พรุ่งนี้ฉันจะลางานให้ เราจะไปทะเล ความผิดของเธอมันใหญ่นักคงต้องใช้เวลาชดใช้นานหน่อย ตัวเล็กแบบนี้จัดไปสักยกสองยกก็คงจะเพลียแต่ก็ต้องอดทนนะเพราะฉันมันก็ไม่ธรรมดาด้วย”

ล้านนาอยากจะร้องไห้แต่เธอก็ทำได้แค่เพียงกำมือแน่น กลืนความอ่อนแอลงไปเพราะเธอเลือกแล้วและต่อจากนี้เขาจะทำอะไรกับเธอก็คงสุดแต่ใจของเขา

“ถ้าติดใจจะแถมเงินให้ด้วยก็จะดีมากค่ะ”

ภูเบศไม่หันมาตอบอะไรแต่เขากลับยิ่งเหยียบคันเร่งให้จมกว่าเดิมจนคนนั่งข้าง ๆ ต้องหลับตาเพราะรู้สึกกลัวที่ต้องนั่งรถที่ขับเร็วแบบนี้ ชีวิตต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรหญิงสาวไม่อยากคิดแล้ว อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตที่ทำให้หัวหน้าของเธอต้องโดนไล่ออกเพราะเธอรู้ว่าถ้ายุพาต้องตกงานจะเกิดอะไรขึ้นกับคนข้างหลังบ้างเหมือนตัวเธอเองที่ต้องแบกชีวิตของพ่อและแม่ไว้ด้วยความรักและกตัญญู