เสียงรถ...เขาทำท่าตกใจจนพลอยทำให้นันทาตกใจไปด้วย...เพราะเขาตกใจมากมายกับเสียงรถได้ปานนั้นทีเดียวหรือ แถมเขายังลุกพรวดพราดขึ้นทำหน้าตาตื่น ทั้งๆ ที่เขายังบอกว่าไปไหนไม่ไหว แต่ก็ปราดไปถึงหน้าต่างค่อยๆ ตลบผ้าม่านขึ้นแนบหน้ามอง
เสียงรถจอด...นันทายังไม่ได้ขยับตัว...
เขาบอกหล่อนว่า “อย่าเพิ่งลุกนะ”
เขาทำท่าเหมือนหลบซ่อนตัวเอง
อะไรกัน มันมีอะไร...เขากลัวอะไร...ดูเหมือนเขาจะพยายามหลบซ่อนตัว นันทาเห็นเขาค่อยๆ ยืดตัวขึ้นมอง..แล้วเขาก็ทำให้หล่อนตกใจซ้ำสองเพราะเมื่อเขาหันมาทางหล่อนอีกทีนั้น ใบหน้าขาวเสียยิ่งกว่ากระดาษจนนันทาต้องเอ่ยถาม
“ใครมาหรือ” หล่อนเอ่ยถาม เพราะเขายังทำท่าตกใจ...
หรือมีคนร้ายตามมา เอ...หรือคนดีมาตามคนร้าย
“รถใคร...รถตำรวจไหม” หล่อนเอ่ยถาม
“อย่าลุกนะ”
พอหล่อนขยับตัว เขาก็ส่งเสียงเหมือนเอ็ด
“พวกนั้นมันตามมา...มันคงจะมาหาผมที่นี่…”
“ไหนคะ พวกไหน”
เขาทำท่าเรียกและให้หล่อนก้มตัวมา...บ้าเหมือนกันที่หล่อนทำตามเขา หล่อนมองดูบ้าง จากมุมนี้คนข้างนอกไม่มีวันมองมาเห็นเด็ดขาด แล้วผู้หญิงร่างโปร่งที่เดินมากับผู้ชายคนนั้นก็ทำให้นันทาอุทานออกมาว่า
“แม่…”
“อะไรนะ” เขาถามอย่างตกใจ
“ผู้หญิงคนนั้น แม่ของฉันค่ะ”
“แม่เธอเหรอ” เขาครางเสียงยาว แล้วเหมือนเข่าจะทรุดยวบลง จนต้องฉวยแขนของหล่อนเป็นหลักยึดไว้แน่น “ใช่แน่นะ”
“มีใครคะ จำแม่ตัวเองไม่ได้”
สิ้นสุดคำพูดของหล่อน เขาทำให้นันทาตกใจด้วยและประหลาดใจด้วยพร้อมๆ กัน แรงยุดข้อมือของหล่อนทำให้รู้สึกเจ็บ
“แม่เธอมาหาเธอหรือ”
“ไม่รู้สิ”
คำตอบหล่อนทำให้เขามองหน้า
“หมายความว่าไง”
“ฉันไม่เจอแม่มานานมากแล้ว”
เขามองหน้าหล่อนก่อนจะรำพึงว่า “นึกว่าเธอเหมือนใคร”
“เหมือนใคร? หมายความว่าไง”
“เธอเป็นลูกสาวนี่เอง”
“มีอะไรกับแม่ฉันหรือ” นันทาถามไปตรงๆ
“ก็แค่อย่าบอกพวกเขานะว่าผมอยู่ที่นี่ อย่าบอกเด็ดขาด”
“มันเรื่องอะไรกันแน่คะ...แล้วนั่นก็แม่ฉัน”
“เธอช่วยชีวิตผมมาแล้ว...ช่วยให้ตลอดได้ไหม” เขาเว้าวอน “คืนชีวิตให้กับผมแล้ว ทำไมไม่ให้ตลอดไปล่ะ”
นันทามองดูเขาอย่างคลางแคลง หล่อนอดจะโต้แย้งกับเขาไม่ได้
“แม่ฉันนะคะ”
“แม่เธออาจจะทำให้ผมถึงตาย”
“ไม่จริง”
“ผมพูดความจริง”
“จะให้ฉันเชื่อหรือ”
“ผมไม่ได้โกหก”
“แต่คนที่คุณพุดถึงว่าจะทำให้คุณถึงตายคือแม่ฉัน”
“ผมรู้จักผู้หญิงคนนั้นดี...ขอโทษด้วยที่ต้องพูดแบบนี้ ผมไม่อยากเชื่อเลยว่านางฟ้าอย่างคุณจะมีแม่เป็นนางแม่มด”
นันทาหน้าตึง แม้แม่จะไปจากชีวิตของหล่อนนานแล้ว แต่ความเป็นแม่นั้นยังคงอยู่
แล้วกับผู้ชายแปลกหน้าที่บุกบั่นซอกซอนหนีภัยมาจากไหนไม่รู้ได้แล้วมาพูดในทำนองนี้ นันทาก็ทนไม่ได้เหมือนกัน
“อย่าพูดพล่อยๆ แบบนั้นอีก” น้ำเสียงของนันทาเฉียบขาด แล้วหล่อนก็ทำท่าจะเดินออกไป
แต่ภีมไม่ปล่อยให้เป็นอย่างนั้น เขาออกแรงทั้งหมดเท่าที่เขามีกระชากหล่อนจนเซมาประทะกับอ้อมอกของเขา
“ผมขอร้องล่ะนะ...ไม่ได้บังคับ...แล้วผมจะเล่าเรื่องให้ฟังทีหลัง”
“ฉันจะเชื่อคุณได้หรือ”
“คงยากที่เธอจะเชื่อ”
“แน่นอน”
“หากแม่เธอเรียกเธอออกไปพบ ขอละอย่าบอกว่าเคยเห็นผม...ตอบปฏิเสธทุกคำที่เขาถามถึงผู้ชายแปลกหน้าที่แวะผ่านมา”
“แม่อาจจะแวะมาเยี่ยมฉัน ไม่ใช่อย่างที่คุณเข้าใจ”
เขามองหน้าหล่อนนิ่งๆ อยู่นาน ก่อนจะถามด้วยเสียงอันแผ่วเบาแต่กังวานเสียงหนักแน่นนัก
“แล้วนานเท่าไหร่แล้ว ที่แม่เธอไม่ได้กลับมาเยี่ยมบ้าน ฮึ...นานเท่าไหร่แล้ว”
เขาถามย้ำอีกครั้ง นันทาปลดมือของเขาออก
“มันเรื่องของฉัน”
“แม่เธอเคยมาที่นี่ไหม”
หล่อนลุกเดินไปถึงประตูแล้ว ข้างนอกมีเสียงเรียก
“แม่เธอคงไม่เคยมาที่นี่”
หล่อนหมุนตัวกลับมา “ใช่”
“เชื่อผม นันทา แม่เธอไม่ได้งดงามอย่างที่เธอคิด”
นันทาใจหาย และหล่อนพูดไม่ออก
“ได้โปรด...”
หล่อนมองหน้าเขา หมดไร้แรงไปเฉยๆ ลงนั่งพิงประตู มีเสียงกริ่งที่ประตูรั้ว และเสียงตะโกนเข้ามา
“มีใครอยู่ไหมคะ”
แม่คงไม่รู้ว่านี่คือบ้านของธมและหล่อนอยู่ที่นี่ตอนนี้
“ได้โปรด” คนแปลกหน้าคนนั้นเอ่ยอีกหน “จะช่วยผมให้ตลอดได้ไหม”
หล่อนกำมือแน่นหลับตา
“นะ...นะ” เขาวิงวอน
“เข้าไปในห้อง” หล่อนเอ่ยออกมาในที่สุด
“เธอจะช่วยผมใช่ไหม”
หล่อนไม่ตอบ แต่ทรงกายลุกขึ้น ทำท่าจะออกไปโดยไม่รับปากเขาอีก เขาพรวดตามมาอย่างแทบไม่เชื่อว่าเขามีเรี่ยวแรงได้ถึงเพียงนั้นแล้ว
“ผมจะล็อคประตู ถ้าแม่คุณถาม คุณก็ต้องหาคำตอบให้ก่อนละ”
เขาเว้นระยะไปเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม
“ถ้าคุณเองไม่อยากเดือดร้อน ผมไม่ได้ขู่...แต่ผมไม่มั่นใจเหมือนกันว่าคุณจะปลอดภัย หากพวกนั้นรู้ว่าคุณอยู่กับผม ฆ่าเพิ่มอีกหนึ่งเป็นสอง มันก็ไม่ยาก”
“แม่ฉันไม่ใช่ผู้ร้ายฆ่าคน”
“แต่เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดมาหลายงานแล้ว”
นันทาเบิกตากว้าง แทบจะไม่อยากเชื่อเลย
“ออกไปเลย ไปเดี๋ยวนี้ แล้วเก็บปากเธอให้ดีๆ ถ้าไม่อยากเดือดร้อน”
เขากดล็อคประตูภายในแล้วยืนพิงประตูอยู่นิ่งๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของบ้านจะพูดเกี่ยวกับเขาอย่างไรบ้าง
และที่เขากำลังตกใจไม่อยากเชื่อเลย ก็คือนางฟ้าใจดีของเขากลายเป็นลูกสาวนางปีศาจตัวนั้นไปได้
ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า หล่อนมีลูกมาก่อนหน้านี้แล้ว
เขายิ้มเหี้ยมๆ บางทีสิ่งที่เขาได้รู้อาจจะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับเขา
