ตอนที่ 6

ตอนที่ 6.

หล่อนยักไหล่เล็กน้อย พูดต่อหน้าตาเฉย “แน่ละ...สมัยนี้ ขืนใจดี แล้วก็เป็นคนโง่ ฉันยังไม่อยากตายไว แล้วไปตอบคำถามของยมบาลไม่ได้ว่าทำไมถึงตาย...” หล่อนมองหน้าเขาเขม็ง “การตายด้วยกิจธุระของคนอื่น เป็นเรื่องโก้เก๋นักรึ”

เขาต้องยอมรับว่าหล่อนพูดถูกต้อง แล้วเขาไม่มีสิทธิ์โกรธหล่อนอีกด้วย นันทามองดูเขา แม้ใจหล่อนจะยอมรับว่าเวทนา แต่หล่อนก็ไม่อยากให้เรื่องยุ่งยากเข้ามาพัวพันด้วย

“ที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านของฉัน...เพียงแต่มาเฝ้าแทนพี่ชายเขาเท่านั้นเอง ถ้าเขากลับมา ฉันไม่อยากให้เขาดุเอาได้ว่าฉันทำหน้าที่ได้ไม่ดีพอ”

“ผมเข้าใจ”

โจ๊กที่อร่อยเมื่อตักเข้าปากคำแรกๆ ดูจะหมดรสไปแล้วเมื่อเขาคิดถึงว่าเขาจะพาตัวเองหลบหลีกไปจาก “ภัย” ที่เข้าใกล้ตัวเขาพ้นหรือไม่ เขาก็เหมือนคนทั่วๆ ไปอีกจำนวนมากที่ปรารถนาการมีชีวิตอยู่รอดต่อไป

“ฉันไม่มีรถ...แต่จะเรียกรถมาให้ จะไปไหนก็บอกแล้วกันนะ”  หล่อนยังมีแก่ใจเอื้อเฟื้อก่อนจะออกไปจากห้องอีกหนหนึ่ง แล้วกลับเข้ามาใหม่หลังจากนั้นราวๆ สิบห้านาที มีอุปกรณ์ทำแผลและกระติกน้ำร้อนตลอดจนอ่างใบเล็กๆ เข้ามาด้วย หล่อนหอบเอาของพวกนั้นเข้ามาอย่างพะรุงพะรัง

“ฉันจะทำแผลให้ หน้าตาคุณดูแย่เต็มที”

“ผมอยากให้ดูที่หัวมากกว่า”

หล่อนเก็บชามออกไปวางไว้ห่างๆ แล้วจับตัวเขาให้นั่งนิ่งๆ ริมเตียง ห้อยเท้าลงกับพื้นห้อง แล้วตัวหล่อนยืนอยู่ใกล้ๆ แม้เขาจะนั่งอยู่แล้วหล่อนยืน แต่นันทาก็สูงกว่าไม่มากเท่าไหร่

“ตรงไหนคะ”

เขาใช้นิ้วจิ้มๆ ตรงบริเวณที่รู้สึกว่าเต้นตุ๊บๆ แล้วร้อนผ่านไปหมด หล่อนก้มหน้าลงใช้ปลายนิ้วค่อยๆ แหวกเส้นผมของเขาออก แล้วเม้มปากเข้าหากันเมื่อเห็นเส้นผมพวกนั้นขมวดเข้าหากันเป็นก้อน เพราะคราบเลือดเกาะแน่นเอาไว้

“หัวแตกนะคะ”

หล่อนเอาผ้าชุบน้ำอุ่นจัด ค่อยๆ ลูบไล้เส้นผมให้เลือดพวกนั้นจางออกไปก่อน แล้วจึงพิจารณาดูแผลที่แตกปริ แม้จะไม่ใหญ่มากนักแต่ก็ท่าทางลึกและยาว พอกดผ้าลงไปก็ได้ยินเสียงเขาร้องเบาๆ

“เจ็บหรือคะ”

“ฮื่อ!”

“เลือดไหลออกอีกแล้วค่ะ เพราะไปเปิดปากแผลเข้า” หล่อนเอาสำลีซับเลือดเบาๆ พยายามจะห้ามเลือดให้ “ขอฉันตัดผมคุณออกหน่อยได้ไหมคะ”

“เธอช่วยเหลือผม จะทำยังไงกับผมก็ได้”

หล่อนแกล้งตีหน้าบึ้ง พูดประชดๆ กับเขา  “แม้กระทั่งจะเอาคุณขึ้นรถไปส่งตำรวจน่ะหรือคะ”

“ถึงเธอจะเป็นนางฟ้าใจดำ ผมก็ไม่หวังว่าจะใจร้ายกันเพียงนั้น ผมมีเหตุผลอย่างที่บอกไปแล้ว มันเป็นเรื่องในครอบครัว ผมไม่อยากให้อื้อฉาว”

“ครอบครัวคุณใหญ่มากหรือไงคะ...” หล่อนอดหมั่นไส้เสียมิได้ “ถึงกลัวจะเป็นข่าวเสียนักหนา”

เขาเกือบจะบอกหล่อนตามความเป็นจริงไปเหมือนกันแต่ยั้งปากยั้งใจเอาไว้ได้ทัน และดูท่าว่าหล่อนเองก็ไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจังจากเขาสักเท่าไหร่เลยด้วย เพราะหันไปหยิบกรรไกรด้ามเล็กๆ มาจากเครื่องมือปฐมพยาบาล ตัดเส้นผมของเขาออกไป แล้วจึงทำแผลให้อย่างไม่ชำนาญนัก แต่มันก็ช่วยห้ามเลือดให้กับเขาแล้วทำให้เขาดีขึ้น ตลอดจนแผลที่ใบหน้าหล่อนก็แต้มยาให้

“อาจจะมีคนมองหน่อย เพราะหน้าแต้มสีเอาไว้”

“ขอบคุณมาก ผมจะไม่ลืมเลยว่าคุณช่วยเหลือผมเอาไว้” ก่อนที่นันทาจะถอยห่างออกไป เขาก็ฉวยมือหล่อนเอาไว้ “จะบอกผมได้ไหมว่าเธอชื่ออะไร”

“นันทาค่ะ”

เมื่อบอกชื่อไปแล้ว ด้วยท่าทางเคร่งขรึม  นันทาก็ขยับมือ  ทำให้เขาต้องปล่อยมือหล่อนและนันทาก็ถอยห่างออกจากเขา...และเขาก็ยังมองหล่อน...มีรอยยิ้มเหมือนขำ

ว่าแต่เขาขำอะไร...ชื่อหล่อนหรือ เป็นอีกคนแน่ๆ ที่ขำชื่อหล่อน

คงจะเป็นชื่อเชยๆ สำหรับเขา

“ขำชื่อฉันใช่ไหม”

เขาไม่ตอบ แต่ยังมีรอยยิ้มอยู่  หล่อนถอนใจเบาๆ

“โกรธไหม”

“ไม่  ชื่อฉันอาจจะเชย แต่ชื่อฉัน...ฉันพอใจ ใครไม่ชอบก็ช่างปะไร” คำตอบของหล่อนไม่ยี่หระ ไม่ใส่ใจ  นี่คือนิสัยของนันทา“ฉันรู้ชื่อฉันกับยุคสมัยคงจะไม่เข้ากันนัก”

“ไม่ได้บอกว่าไม่ชอบ”

“คงจะบอกว่าเชย”

“ใช่” เขาบอก  มีรอยยิ้มบนหน้าเขา  รอยยิ้มที่ทำให้เขาดูดี แปลก...แม้หน้านั้นจะมีการแต้มยาทำแผลให้ แต่เขาก็ยังดูดี

หล่อนแน่ใจว่าเขาเป็นผู้ชายเจ้าเสน่ห์ สังเกตจากรอยยิ้มของเขา...รอยยิ้ม...ที่จะบอกอย่างไรดี เวลาเขายิ้มเช่นนั้น แต่นันทาก็ยังไม่อยากหลงเสนห์รอยยี้มนั้น ด้วยเหตุว่าหล่อนยังไม่รู้จักเขาเลย

ใคร

มาจากไหน

ร่อนเร่พเนจรมาหรือไร

และทำไมถึงโดนทำร้ายจนบาดเจ็บ...

ทำไมและทำไม

ผู้ร้ายหรือคนดี ยากจะบอก

เขาหรือจะบอกหากเป็นคนร้าย...

ไม่มีใครพูดความจริงแน่หากตัวเองไม่ใช่คนดีพอ

“เธอไม่มีชื่ออย่างสาวสมัยนี้ อายุคงไม่เท่าไหร่” คำถามเหมือนจะหลอกถามอายุ

หล่อนเงียบ

“ทำไมไม่บอกอายุ”

หล่อนไม่ตอบอีก

“ก็แค่บอกอายุ แคร์อะไร”

“อายุฉันคงแทงหวยไม่ถูก”

“ผมไม่เล่นหวย...” เขาบอก ทำท่าเหมือนรังเกียจสิ่งที่พูดพาดพิงถึง

“อายุฉันสำคัญตรงไหน”

“เธอมีพระคุณกับผม”  เขาเปลี่ยนเรื่อง

“พระคุณเลยหรือ” หล่อนเอ่ยถาม

“เพิ่งเรียนจบมาใช่ไหม”  เขาถามต่อ 

คราวนี้ทำไมหล่อนรู้สึกเหมือนเขาทำตัวเป็นผู้ใหญ่คุยกับเด็กไม่รู้ได้เหมือนกัน  หน้าหล่อนเด็กนักหรือไร

“ใช่ไหม” เขาถามซ้ำอีกครั้ง

หล่อนไม่ตอบ คนแปลกหน้า เดี๋ยวเขาก็จะไป...โดยนันทาไม่รู้ว่ากว่าเขาจะไป...หล่อนก็...เล่นกับไฟไปเต็มๆ

“ทำงานหรือยัง” เขาถามต่อ ดูมีความอดทนอยู่ไม่น้อย

หล่อนไม่ยอมตอบ

“ถามผิดใช่ไหม ต้องถามว่าหางานได้หรือยัง”

“เกี่ยวกันไหม” หล่อนถามเหมือนจะรวนๆ

เขายังหัวเราะ แล้วทำตัวงอ 

หล่อนนึกสมน้ำหน้าในใจ หัวเราะมากไปคงกระเทือนข้างใน

“สนใจแต่ตัวเองดีกว่าไหม...” หล่อนบอกสั้นๆ และวางท่าทางเคร่งขรึมนัก แล้วก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อไปอีก ก็ได้ยินเสียงรถแล่นมาแถวๆนี้