“คุณดนย์เป็นอะไรคะ”
นิชาดาถามแล้วรีบเข้าไปพยุงร่างสูงใหญ่เมื่อหลังจากก้าวลงรถชายหนุ่มก็เหมือนจะเซจนต้องพิงตัวรถ
“ผมช่วยพยุงไหมครับนาย”
ต่อภพที่ขับรถมาส่งและอ้อมไปขนกระเป๋าเดินทางด้านหลังรีบเดินมาดูทันที
“ขนของไปเหอะมึง”
ธีรดนย์บอกเสียงเรียบทว่าแววตานั้นดุเข้มทำเอาคนสนิทถึงกับเกาหัว
“ไม่เป็นไรจ้ะเต้ย ฉันพยุงเอง”
นิชาดารีบบอกเพราะเธอก็ประคองชายหนุ่มอยู่ และแขนกำยำก็เคลื่อนมาโอบไหล่ก่อนแล้ว
“คุณตัวนิดเดียว นายตัวใหญ่อย่างกับ...อะไร จะไหวเหรอครับ”
ต่อภพรีบเปลี่ยนคำพูดเพราะกลัวถูกเท้าลอย
“เสือกจังนะมึง”
คนถูกด่าหุบปากฉับ
“ครับนาย”
เขาเอ่ยรับแล้วกลับไปขนกระเป๋าอย่างรู้หน้าที่ของตน
“ค่อยๆ เดินนะคะ”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นบอกคนตัวโต อีกฝ่ายเองก็ก้มลงมามองเช่นกัน แววในดวงตาคมเข้มดูนิ่งลึกจนเดาความคิดไม่ออก แต่เธอพยายามส่งยิ้มให้เขา ชายหนุ่มไม่ได้ยิ้มตอบแต่เงยขึ้นมองตรงแล้วก้าวเดินทำเอานิชาดาใจแป้วลงไปอีก
“นอนพักหน่อยไหมคะ ออกมาจากโรงพยาบาลตั้งแต่เช้า คุณดนย์ยังไม่ได้พักเลย กินยาหลังอาหารแล้ว น่าจะพักสักหน่อยนะคะ”
“อืม”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ นิชาดาจึงประคองเขาพาไปยังห้องนอน ความจริงธีรดนย์เดินเองเสียม
