ฮูหยินไป๋รู้สึกท้อแท้เหลือกำลัง เหตุใดกว่าจะคลอดลูกได้สักคนถึงลำบากเช่นนี้กันนะ "ข้าจะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไรกัน หนี่เอ๋อร์"
"แล้วแต่คน บางคนก็แพ้ไม่มาก สามสี่เดือนก็หาย แต่บางคน..." จื่อหนี่นั่งกินขนมดอกกุ้ยฮวาขณะตอบอย่างไม่รู้สึกถึงสายตาอิจฉาตาร้อนจากคนถาม "...ก็แพ้ไปจนคลอด"
"แล้วข้าจะเป็นแบบไหนล่ะ?" ไม่เอานะ ถ้าแพ้ท้องจนกระทั่งคลอด นางต้องตายกลายเป็นผีอดอยากก่อนจะเป็นแม่คนน่ะสิ!
"ข้าก็ตอบไม่ได้หรอกเสวี่ยเอ๋อร์" จื่อหนี่ทำหน้าจนใจจริงๆ
"ข้าเองก็อยากกินขนมกุ้ยฮวา แต่ได้กลิ่นข้าก็เหม็นแล้ว ฮือๆ" นางยังคงคร่ำครวญต่อ
"ตายล่ะ ข้าขอโทษ เดี๋ยวข้าจะไปกินที่อื่นนะ" จื่อหนี่ทำท่าจะลุกหนี แต่เฉี่ยวเหมยกลับแบกอาหารมามากมายวางตรงหน้าภรรยา
"หนี่เอ๋อร์ ข้าซื้อของกินมาฝาก" เขาแกะห่อทีละอย่างๆจนกลิ่นอาหารลอยฟุ้ง "มีทั้งขาหมู เป็ดย่าง เกี๊ยวน้ำ บัวลอยข้าวหมาก รสเลิศทั้งนั้น เจ้ากินให้เต็มที่เลย"
"อุ..." หมิงเสวี่ยปิดปากปิดจมูกแน่น...นางจะตายเพราะกลิ่นอาหารพวกนี้แล้ว เหม็น...
มือน้อยคว้าชามเปล่าประจำกายหมายจะวิ่งออกไปอาเจียนข้างนอก แต่ไม่ทันแล้ว วิ่งไปไม่ถึงห้าก้าวก็อาเจียนออกมาเสียก่อน ขนาดปิดปากปิดจม
