ทะลุมิติมาเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายของเจ้าเด็กแฝดมากแผนการ

ตอนที่ 1

ฮั่วเฉาซี

แสงเทียนในห้องนอนสลัวไหวในยามค่ำคืนที่เย็นจัด ข้างในห้องนอนนั้นเงียบงัน มีเพียงเสียงผ้าผืนบางที่ลากไปกับพื้นห้องที่เย็นเฉียบ ฮั่วเฉาซีค่อย ๆ ก้าวเข้ามาด้วยชุดนอนบางเฉียบที่แนบเนื้อทุกส่วน เธอแสร้งสะบัดแขนเสื้อราวกับเผลอ ทำให้เนินไหล่ขาวผ่องเผยออกมาเล็กน้อย

"ท่านพี่.. คืนนี้ข้านอนไม่หลับเลยเจ้าค่ะ" 

เสียงของนางหวานจัดจนแทบเป็นยาพิษ ซูอวี่นั่งมองท่าทางของนางนิ่งอยู่บนเตียง ร่างกายกำยำเฉกเช่นบุรุษที่หาใดเปรียบในชุดคลุมสีเข้ม ผมยาวถูกรวบไว้หลวม ๆ ใบหน้าหล่อเหลาไร้ซึ่งแววใด ๆ ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีแม้แต่ความรำคาญ มีเพียงความว่างเปล่าที่น่าขนลุก

เฉาซีค่อย ๆ คลานขึ้นเตียงอย่างเช่นเคย ก่อนจะโน้มร่างกายของตนเข้าไปแนบชิดกับแผงอก ยกมือเล็กขึ้นลูบแผ่นอกของเขาช้า ๆ อย่างยั่วยวน

“ท่านพี่อย่าเงียบสิเจ้าคะ ท่านเงียบเช่นนี้หัวใจข้านั้นรู้สึกเหมือนกำลังถูกมีดกรีดเป็นชิ้น ๆ”

เธอจงใจขยับเข้าไปให้ใกล้ขึ้น ทิ้งน้ำหนักลงบนอกเขาเหมือนแมวเจ้าเล่ห์ ซูอวี่เงยหน้ามองเธอช้า ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วสุราบนโต๊ะมายื่นให้

“เฉาซี.. เจ้าดื่มเป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่” ซูอวี่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก แต่นางกลับไม่ได้สังเกตน้ำเสียงนั้นเลยสักนิด 

"ท่านพี่อยากให้ข้าเมาเพื่อที่เรื่องบนเตียงของเราจะได้มีสีสันขึ้นอย่างนั้นหรือเจ้าคะ" เฉาซียังคงหัวเราะคิกคักราวกับว่ามันเป็นเพียงเรื่องตลก ก่อนจะคว้าแก้วในมือเขามาดื่มจนหมดโดยไม่ลังเล

"หากเป็นความประสงค์ของท่านพี่ มีหรือข้าจะไม่ยินยอม" นางวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างเบามือ สองแขนเรียวโอบรอบคอเขาไว้แน่น ทว่าไม่นานนักหลังจากที่นางโน้มตัวไปหวังจะจูบที่ริมฝีปากของเขา ทั่วทั้งร่างกายกลับชาวาบสลับร้อน ๆ หนาว ๆ 

เธอผละออกจากร่างของผู้เป็นสามีก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้น ดวงตาคู่สวยที่เขาเคยชื่นชอบบัดนี้กลับเบิกกว้าง ใบหน้าแสนสวยที่เหมือนกับอดีตภรรยาไม่มีผิดนั่นอีก บัดนี้กับดูซีดลงราวกับปลาขาดน้ำ มือเล็กค่อย ๆ ยื่นไปจับที่ขาของเขาเอาไว้อย่างตื่นตระหนก

“ซูอวี่.. ช่วย.. ข้า..”

ริมฝีปากที่รู้สึกว่าแค่จะอ้าปากยังหนักอึ้ง น้ำเสียงหวานที่เคยออดอ้อนแหบแห้งแทบจะไม่ได้ยิน เขานั่งมองเธอจากบนเตียง ใบหน้ายังคงไร้อารมณ์เช่นเดิม แต่ริมฝีปากที่เคยเรียบนิ่งกลับกำลังคลี่ยิ้มบาง ๆ ออกมา ราวกับกำลังดูคนทรยศที่ใกล้ตายโดยไร้ความรู้สึก

“ยาพิษนั่นไม่ทำให้เจ้าทรมานนานนักหรอก ข้าเลือกวิธีที่จะจัดการกับเจ้าแบบที่ศพสวยที่สุด เพราะข้าไม่อยากให้ลูกข้าต้องเห็นเลือด”

“เจ้ารู้หรือไม่ฮั่วเฉาซี..” ซูอวี่ก้มลงมาใกล้ร่างกายของนางที่หายใจโรยรินเล็กน้อย

“ว่าเจ้านั้นสมควรตาย.. ตั้งแต่วันที่เจ้ากล้าลงมือกับพวกเขาแล้ว”

ฮั่วเฉาซีดิ้นทุรนทุราย เล็บที่เคยดูแลอย่างดีบัดนี้กำลังข่วนพื้นพรมจนเลือดซึมอย่างน่าเวทนา แต่สุดท้ายร่างของเธอก็หยุดนิ่งเหลือเพียงซูอวี่ที่ยังนั่งอยู่บนเตียงมองร่างไร้ลมหายใจตรงหน้า แววตาคู่นั้นยังคงเยือกเย็นราวน้ำแข็งในเหมันต์

“นับจากนี้.. ข้าจะไม่เชื่อใจใครอีก”

///