ไร้ใจรักราตรีในชาตินี้
หลังจากคนรักที่มีใจให้กันตั้งแต่เด็กๆ ของเจียงเยี่ยนเฉินตายไป เขาก็เกลียดฉันมาตลอดสิบปีเต็ม
วันรุ่งขึ้นหลังแต่งงาน เขาก็ยื่นเรื่องต่อหน่วยงานเพื่อขอไปประจำการที่ชายแดน
ตลอดสิบปี ฉันส่งจดหมายไปนับไม่ถ้วน พยายามทำดีด้วยทุกทาง แต่สิ่งที่ได้กลับมากลับมีเพียงประโยคเดียวเสมอ
[ถ้าเธอรู้สึกผิดจริงๆ ก็รีบไปตายซะ!]
แต่ในตอนที่ฉันถูกโจรลักพาตัวไป เขากลับบุกเข้าไปในรังโจรเพียงลำพัง และช่วยฉันออกมาทั้งที่ถูกยิงไปหลายนัด
ก่อนตาย เขาใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายสะบัดมือฉันทิ้ง
“สิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดในชาตินี้... คือการแต่งงานกับเธอ...”
“ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอร้องล่ะ อย่าได้มาข้องเกี่ยวกันอีกเลย...”
ในงานศพ แม่ของเจียงเยี่ยนเฉินพร่ำสำนึกผิด
“ลูกแม่ แม่ผิดเอง แม่ไม่ควรบังคับลูกเลย...”
พ่อของเขามองฉันด้วยความเคียดแค้น
“เธอทำให้เจียวเจียวต้องตาย ตอนนี้ยังมาทำให้ลูกชายฉันต้องตายอีก เธอมันนังตัวซวย ทำไมเธอไม่ไปตายซะ?!”
แม้แต่หัวหน้าหน่วยที่เคยสนับสนุนให้เราแต่งงานกันในตอนนั้น ก็ยังส่ายหน้าถอนหายใจ
“ฉันไม่ควรพรากคนที่รักกันเลย ฉันผิดต่อสหายเจียงจริงๆ”
ทุกคนต่างก็รู้สึกเสียดายแทนเจียงเยี่ยนเฉิน
รวมถึงฉันด้วย
ฉันถูกไล่ออกจากหน่วยงาน ในคืนนั้นฉันจึงกินยาฆ่าแมลงตายอยู่ที่ทุ่งนาร้าง
เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ฉันก็ย้อนกลับมาในคืนก่อนวันแต่งงาน
ครั้งนี้ ฉันตัดสินใจที่จะให้พวกเขาทุกคนสมหวัง