วิลลาหรูตกแต่งพิถีพิถันที่ซ่อนตัวอยู่กลางทัศนียภาพน่าทึ่งบนพื้นที่กว่าสิบไร่ของสวนมะพร้าวทางภาคใต้ของประเทศไทยที่อยู่ภายใต้ร่มเงาหน้าผาหินปูนสูงตระหง่าน และมีหาดทรายละเอียดโอบล้อมทะเลสีมรกตแห่งอันดามันไว้อย่างงดงามเป็นสมบัติที่ เดวิด ริคาร์โด บิดาของคีแรน ริคาร์โด เจมส์ หรือ คาร์ล ซื้อให้กับภรรยาใหม่ชาวไทย
คีแรนกับบิดาขาดการติดต่อกันนานกว่าครึ่งปีเพราะอาชีพช่างภาพกับการทำงานใหญ่ระดับโลกของคีแรนทำให้เขาเพิ่งทราบว่าเดวิดแต่งงานใหม่กับม่ายสาวชาวไทยมากว่าสามเดือนแล้วจากโจแอนนา อดีตพี่เลี้ยงสมัยเยาว์วัยซึ่งปัจจุบันทำหน้าที่เป็นหัวหน้าแม่บ้านคอยดูแลวิลลาเก่าแก่ของครอบครัวริคาร์โดในแคว้นทัคคานี
คีแรนไม่ได้สนใจเรื่องการแต่งงานใหม่ของบิดามากนักแต่เขาสนใจวิลลาหรูกลางทัศนียภาพงดงามแห่งทะเลอันดามันทางตอนใต้ของประเทศไทยมากกว่า เสียงร่ำลือถึงความงามไม่เป็นสองรองที่ใดในโลกของท้องทะเลอันดามันจากคำบอกเล่าของราฟาเอลโล่ ญาติผู้พี่ทำให้คีแรนใคร่อยากไปเห็นด้วยตาตัวเอง
เขาอยากรู้ว่าเมืองไทยและผู้หญิงไทยมีเสน่ห์อย่างไรจึงสามารถครองใจญาติผู้พี่ที่เคยลั่นวาจาว่าไม่มีวันสนใจผู้หญิงไทยอย่างแน่นอนทำให้ เขาสงสัยว่าสาวไทยมีดีอะไรถึงทำให้อสูรร้ายแห่งอัลแบร์โตผิดสัจจะที่เคยลั่นวาจาไว้ เช่นเดียวกับเดวิด บิดาของเขาไม่เคยคิดที่จะมีภรรยาใหม่ กระทั่งได้พบกับม่ายสาวชาวไทยที่จับใจเดวิดได้อยู่มือ คีแรนจึงตกลงใจจะใช้วิลลาหลังงามเป็นที่ทำงานโปรเจ็กต์ชิ้นใหม่ เขาเลือกทำงานพิเศษชิ้นนี้ในประเทศไทย เพราะอยากมาสัมผัสความมีเสน่ห์ของผู้คนที่ประเทศนี้ด้วยตัวเองสักครั้ง
คีแรนทำงานต่อเนื่องมานานหลายชั่วโมง ตั้งแต่พระอาทิตย์เพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้ากระทั่งเคลื่อนมาอยู่ตรงศีรษะเผง เขากดชัตเตอร์เก็บภาพนางแบบสายเลือดชิชิลีอยู่ท่ามกลางทีมงานนับสิบที่ยืนกระจายกันทำตามหน้าที่ของตนอยู่ด้วยกันกว่าครึ่งวัน ไอร้อนจากแสงอาทิตย์ทำให้ใบหน้าทุกคนชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อ เนื้อตัวที่ชุ่มโชกหยดเหงื่อไม่ใช่อุปสรรคในการทำงานของทุกคน
แสงอาทิตย์กับไอร้อนจากเปลวแดดที่แผดจ้าทำให้อารมณ์ของนางแบบสาวไม่ผ่องแผ้วนัก ความอ่อนล้าผสมผสานความหงุดหงิดส่งผ่านออกมาทางสายตากับกิริยาท่าทางของเธอ ใบหน้าของเธอบึ้งตึง อารมณ์ที่ไม่ปกติทำให้หญิงสาวเผลอเหวี่ยงวีนทีมงานอยู่เนือง ๆ จนแอนโทนี่สัมผัสได้ถึงความไม่พอใจเป็นริ้ว ๆ บนสีหน้าของคีแรน เขาจึงรีบขยับเข้ามากระซิบแก้ต่างแทนนางแบบสาว
“คาร์ล ผมว่าเราควรพักได้แล้วนะ แล้วพรุ่งนี้เราค่อยเริ่มทำงานกันใหม่ดีไหม นี่ก็เลยเวลาอาหารเที่ยงมานานแล้ว โมนิกาน่าจะหิวเอามาก ๆ เลยทีเดียว” แอนโทนี่เอ่ยเตือนนายจ้างพลางเหลืบตาชำเลืองมองใบหน้าแสดงอารมณ์ของนางแบบสาวอย่างเหนื่อยหน่าย
“โอเค...เราจะพัก แต่นายไปบอกสเตล่าให้จองตั๋วเครื่องบินกลับอิตาลีให้โมนิกได้เลย พอเขาหายเหนื่อยก็ให้ใครช่วยไปส่งเขาที่สนามบินด้วย ส่วนนายมีหน้าที่หานางแบบคนใหม่ที่มีความอดทนมากกว่านี้มาให้ฉันให้ได้ภายในวันพรุ่งนี้” คีแรนเอ่ยอย่างมึนตึงขณะจัดเก็บอุปกรณ์ของตน
“ดิโอ! คุณจะให้ผมส่งโมนิกกลับและหานางแบบใหม่ที่ไหนมาให้คุณได้ทันในวันพรุ่งนี้ฮะคาร์ล ผมว่าคุณให้เธอพักสักชั่วโมงสองชั่วโมง แล้วผมจะตักเตือนไม่ให้เธอทำให้คุณระคายใจอีก ให้โอกาสเธอแก้ตัวสักครั้งจะได้ไหม”
แอนโทนี่รู้ดีว่าคีแรนไม่พอใจที่โมนิกาไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ แต่เขาค่อนข้างเห็นใจนางแบบสาวที่ต้องอดทนอยู่กลางอากาศร้อนอบอ้าวติดต่อกันเป็นเวลานานกว่าครึ่งวันโดยไม่ได้หยุดพักเช่นนี้
“นายทำงานกับฉันมานานแค่ไหนแล้วโทนี่ นายน่าจะรู้ว่าฉันเป็นคนยังไง” คีแรนเอ่ยอย่างไม่ยินดียินร้ายขณะที่ยังไม่หยุดมือจากการทำงานในส่วนของตน
“ผมรู้คาร์ล แต่ที่มีมันเมืองไทย คุณจะให้ผมส่งโมนิกกลับมันไม่ใช่ เรื่องยาก แต่จะให้หานางแบบคนใหม่ให้คุณภายในวันพรุ่งนี้นี่สิ”
แอนโทนี่ถอนใจพรืด เขารู้สึกยุ่งยากใจจนต้องร้องเรียกหาพระเจ้าเลยทีเดียว
“ดิโอ!...มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ”
“เอเจนซี่ในเมืองไทยเยอะแยะ ฉันไม่เชื่อว่านายจะหานางแบบที่มีลักษณะตามที่ฉันต้องการมาไม่ได้...ฉันเชื่อมือนายโทนี่”
“ใช่คาร์ล เอเจนซี่ในไทยมีเยอะ แต่ว่านางแบบลักษณะอย่างที่คุณต้องการไม่ใช่ว่าจะหากันได้ง่าย ๆ แค่ข้ามคืนนะคาร์ล คุณกำลังทำให้ผมรู้สึก ยุ่งยากใจมากรู้ไหมท่านเคาท์” แอนโทนี่เสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าเพราะแรงลมพลางบ่นกระปอดกระแปด แดกดันคนที่เป็นทั้งเพื่อนและนายจ้างในท้ายประโยค
คีแรนรู้ว่าถูกเพื่อนประชด เขาเงยหน้ามองตาแอนโทนี่แล้วเอ่ยสรุปอย่างที่อีกฝ่ายไม่สามารถปฏิเสธได้อีก “ตกลง...ฉันจะยอมหยุดงานนี้ไว้ 2 สัปดาห์ ให้นายหานางแบบคนใหม่ หวังว่านายจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง สองสัปดาห์ข้างหน้าฉันต้องได้นางแบบคนใหม่มาแทนโมนิกา”
แอนโทนี่ถอนใจยาวพลางโค้งกายรับคำสั่งด้วยท่าทางประชดประชัน “ในเมื่อคุณตัดสินใจแล้ว คำสั่งของคุณก็ศักดิ์สิทธิ์เสมอท่านเคาท์ ผมไม่ทำตามจะได้เหรอคาร์ล”
“นายเข้าใจก็ดีแล้ว”
คีแรนไหวไหล่และหันไปคว้าอุปกรณ์ส่วนตัว เตรียมจะเดินกลับวิลลา แต่นึกได้ว่าลืมบอกแอนโทนี่อีกเรื่องจึงหันกลับมาสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย
“ถ้าทุกคนเก็บข้าวของเสร็จ นายพาพวกเขาไปพักที่ในเมืองได้เลย เคลียร์งานที่ค้างอยู่ให้เรียบร้อย แล้วอย่าลืมติดต่อการ์โน บอกเขาด้วยว่าฉันขอเลื่อนกำหนดส่งงานไปอีกสองสัปดาห์ ระหว่างนี้ถ้าไม่มีธุระด่วน จริง ๆ ไม่ต้องมารบกวนฉัน”
“ขอรับใต้ท้าว” แอนโทนี่โค้งตัวน้อมรับคำสั่งนายจ้างอย่างประชดประชัน
