ทันทีที่เห็นใบหน้าทาสสาวตัวน้อย
ในห้วงภวังค์ความทรงจำ บุรุษหนุ่มคล้ายได้ยินเสียงกราดเกรี้ยวจากดินแดนแสนไกล
‘ข้ารักเจ้า ซิงเยว่! เพียงเจ้าเท่านั้นที่ข้าไท่หยางต้องการเคียงคู่ร่วมผูกผมเป็นภรรยา’
‘แต่ข้ามิได้รักท่าน เอาสินสอดกลับไป ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าคนของท่านให้สิ้น’
แน่นอนว่านั่นมิใช่แค่คำขู่ เพราะนางสังหารโหด กลุ่มคนหามหีบหมั้นของเขาตายจนเกลื่อน
‘ไสหัวไปซะ! ก่อนที่ข้าจะฆ่าท่านอีกคน!’
เนตรงามมองกร้าว บ่งบอกว่าทำได้จริง
แค่นางหยามเกียรติโดยการปฏิเสธอย่างไม่ไว้หน้า แค่นั้นก็ร้ายกาจพอแล้ว แต่นางยังฆ่าคนของเขาเช่นผักปลา
ทั้งยื่นปลายดาบพาดบนลำคอเขาจนเลือดซึม!
หากมิได้รักแล้วเหตุใดบุปผารัตติกาลเช่นเจ้าถึงยอมให้เพียงข้าได้ยลโฉมภายใต้หน้ากากเงิน เหตุใดถึงมอบความหวังจนข้ามั่นใจในสัมพันธ์
การกระทำแน่ชัดว่ารัก แต่กลับสะบั้นสิ้นเยื่อขาดใย
เช่นนี้จะมิให้ข้าแค้นได้อย่างไร...
แววตาหลิวไท่หยางวูบไหว เผยอารมณ์ซับซ้อน ทั้งโกรธกรุ่น ชิงชัง ทั้งปักใจมิเสื่อมคลาย
ฝ่ามือแกร่งคว้าใบหน้าของทาสสาวอย่างหยาบคาย เผลอบีบคางนางแน่นเมื่อใดมิอาจทราบ
ซิงเยว่นิ่วหน้าน้ำตาซึม แต่มิกล้าส่งเสียงเล็ดลอดจากริมฝีปากแห้งผาก
