สาวใช้ทั้งสามถูกเรียกตัวมายังโถงกลางเรือนหลักทันทีทันใด เบื้องหน้าของทุกคนคือเรือนร่างสง่างามของเอกบุรุษผู้มีอำนาจสูงสุด
เขานั่งบนเก้าอี้สลักลายสีทองด้วยท่าทีสุขุมนุ่มลึก แลดูสงบเยือกเย็นไม่เดือดเนื้อร้อนใจอันใด
หลิวไท่หยางนั่งนิ่งเงียบงันอยู่เช่นนั้น เพียงกวาดตาคมกริบจ้องมองเนิ่นนานมิไหวติง เนตรดั่งก้นทะเลลึกยากคาดเดาห้วงความคิดอย่างแท้จริง
ส่งผลให้ทั่วห้องยามนี้อึมครึมอย่างที่สุด คล้ายมีบรรยากาศอึดอัดอย่างประหลาด กลิ่นอายอันตรายครอบงำผู้คนจนหายใจไม่ออก
เมื่อนายน้อยเอาแต่นั่งเงียบลุ่มลึก บ่าวไพร่ยิ่งตัวสั่น พากันลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
หลายคนแม้ก้มหน้าแต่ก็แอบชำเลืองมองร่างสูงที่นั่งโดดเด่นบนเก้าอี้เป็นระยะ ยิ่งมองก็ยิ่งให้รู้สึกถึงแรงกดดันอันมหาศาลแผ่กำจายออกมา
นายน้อยหลิว ท่านแผ่รังสีน่าเกรงขามไม่เกรงใจใครเกินไปแล้ว...
ราตรีมืดดำค่อยๆ คืบคลาน หลิวไท่หยางยังคงมองทุกคนอย่างเย็นชา ริมฝีปากสีแดงได้รูปคล้ายยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ส่งผลให้ใบหน้าหล่อเหลายิ่งน่าหลงใหลมากขึ้น
แต่ความน่าหลงใหลนี้กลับผสานความน่าหวาดหวั่นพรั่นพรึงได้อย่างลงตัว แลดูน่ากลัวแต่น่าค้นหาอย่างยิ่ง
