เธอเหลียวหลังกลับไปมองด้วยความหวาดระแวงกลัวว่าจะมีใครตามเธอทัน แต่ไม่ว่าจะวิ่งไปไกลแค่ไหนเธอก็มองไม่เห็นเรือสักลำที่จะพาเธอกลับออกไปจากเกาะนี้ได้ ดูเหมือนเธอกำลังหลงวิ่งวนอยู่บนชายหาด
แพรพลอยนั่งลงหอบหายใจเข้าถี่พร้อมกับหัวใจเต้นแรง ใบหน้านวลแดงก่ำเพราะการออกแรงมาก ๆ เลือดจึงสูบฉีดแรงทำให้ใบหน้านวลเปลี่ยนเป็นสีมะเขือสุก
“เก่งดีนี่มาได้ไกลถึงนี่”
เสียงปรบมือดังมาจากด้านหลังที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินทำให้แพรพลอยสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับลุกขึ้นเตรียมวิ่งหนีคนหน้าดุที่มาแต่เมื่อไหร่เธอจึงไม่รู้ตัว แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้อย่างใจคิดเมื่อความไวของเธอสู้ปลายเท้ายาว ๆ ของเขาไม่ได้
แรงกระตุกจากมือใหญ่ทำให้ร่างบางปลิวเข้ากระแทกกับอกแกร่งของเขาอย่างแรงจนเธอจุกไปทีเดียว
“อุ๊ย!”
มือเรียวยกขึ้นผลักอกกว้างพร้อมใบหน้าเงยขึ้นสบตาคมด้วยดวงตาสั่นไหว ยิ่งได้สบตาคมดุของคนตรงหน้าที่มีเปลวไฟอยู่ภายใต้ดวงตาวาวของเขา ขาของเธอก็รู้สึกสั่นขึ้นมากะทันหัน อยากที่จะหนีเขาไปให้ไกลประมาณว่าไม่ต้องกลับมาเจอะเจอกันอีกเลยยิ่งดี
“ปล่อยฉันนะ”
“น้ำหน้าอย่างเธอ ถึงไม่ต้องขังก็หนีฉันไม่พ้นอยู่แล้วแพรพลอย” อสิรวิสตวาดกร้าว
“เมื่อไหร่น
