“พรุ่งนี้พี่ต้องไปหาลูกค้าที่ชลบุรีใช่มั้ย” นาวินถามคนของใจ
“ใช่ คุณเกรียงไกรเค้าจะให้ไปจะคุยโปรเจ็คใหม่ นายติดอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่ติดไปด้วยกันนะ”
“ผมก็รอให้พี่ชวนอยู่นี่ไง เพราะผมไม่ยอมให้พี่ไปคนเดียวอยู่แล้ว”
“อ้าว.. แล้วทำไมเราจะไปคนเดียวไม่ได้ล่ะ”
นาวินอึกอักอยู่พัก ก่อนจะตอบไปว่า
“เผื่อลูกค้าถามคำถามทางเทคนิค ผมจะได้ช่วยพี่ตอบไงครับ”
“เหรอ.. นึกว่าหวงก้างซะอีก”
ผมตอบกลับพร้อมยักคิ้วยียวนไปหนึ่งที
“งั้น หมายความว่า พี่ยอมเป็นก้างให้ผมหวงแล้วใช่ปะ”
นาวินทำน้ำเสียงตื่นเต้นดวงตาเป็นประกายวิบวับ จนณัฏฐ์ถึงกับหน้าเหวอ ที่เผลอเปิดช่องทางให้เจ้าลูกหมาตัวโตเข้าให้อีกแล้ว
“ไม่ต้องเลย อ้อ.. คุณเกรียงไกรแกชวนไปดื่มต่อด้วยนะ”
“ไปดื่มต่อ แล้วเขามาชวนพี่ไปทำไม พี่ไปสนิทกับเขาตอนไหน”
นาวินถามเสียงแข็ง
“เขาบอกว่า เขามีนัดกินกับทีมงานเขาหน่ะ ก็เลยชวนให้ไปด้วย ไหนไหนเราก็ไปชลบุรีแล้ว ไปให้ถึงหน่อยดีมั้ย”
“นี่แสดงว่าพี่รับปากเขาไปแล้วใช่มั้ยครับ และไปดื่มกันแล้วจะขับรถกลับได้มั้ย ไม่ใช่ใกล้ๆ นะ”
“เอ.. ทำไมต้องดุ ต้องหงุดหงิดด้วยเล่า ก็แค่ไปดื่มไปกินแค่นั้นเอง ถ้าขับไม่ไหว ก็ไปค้างที่บ้านคุณเกรียงไกร
